Laatst zagen we tijdens onze ochtendwandeling het hondje van de boerderij van ´los abuelos´ zitten bij de stier met hun reclame voor tomaten en paprika´s. Normaal gesproken komt het hondje ons blaffend tegemoet om te laten zien dat, hoe klein hij ook is, hij toch zijn terrein goed bewaakt. Maar dit keer zat het diertje er heel rustig bij, wat ons verbaasde. Maar ook zagen we dat het hek naar de boerderij dicht was en niet open, zoals normaal gesproken. Het hondje kon dus niet zijn terrein op, naar zijn huis. Vandaar dat hij misschien wat minder praatjes had vandaag. Hij zat daar rustig te wachten. Ik raakte vertederd en wilde een foto maken. Maar ook zag ik een vrouw, die vlak bij het hondje stond en met haar telefoon ook een foto aan het maken was. Het verbaasde mij dat het hondje niet eens naar haar blafte. Het bleef gewoon rustig zitten Even later zagen we haar een eindje verderop, waar haar auto geparkeerd stond, bellen.

´Waarschijnlijk neemt zij het hondje mee,´ zei Ahmad, toen we al een stuk verder gelopen waren. ´Hoezo dat?´ riep ik verontwaardigd uit. ´Je ziet toch duidelijk dat dit geen zwerfhond is, maar gewoon een hondje dat zit te wachten tot het hek open gaat?´ Ik wilde eigenlijk teruglopen en nog iets doen om haar tegen te houden, maar we waren al ver van het hondje verwijderd verder en ik (sukkel) ging twijfelen of het echt wel zo was. Ze zou toch niet zomaar een hondje stelen? Misschien was ze wel de abuelos aan het bellen om te vertellen dat hun hondje was buitengesloten. Maar dat was eigenlijk niet logisch, want waarom zou ze dan een foto van het hondje moeten maken.

De keren daarna dat we langs de boerderij liepen, stond het hek telkens open, maar we zagen het hondje niet meer. Ik baal dat ik vrouw niet heb tegen gehouden. Maar we waren allebei zo verbouwereerd op dat moment, dat we ons eigenlijk niet op tijd realiseerden wat er gaande was. Ik dacht in mijn naïviteit dat de vrouw, net als ik, vertederd was omdat het hondje daar zo rustig zat en daarom de foto maakte. Stommeling die ik ben.