Hoewel we er niet officieel opdracht toe hebben gekregen en we ook gelukkig nog helemaal geen symptomen van het ellendige virus vertonen, hebben we toch besloten 10 dagen in vrijwillige afzondering te blijven. Behalve voor het doen van de noodzakelijke boodschappen zullen we ons huis niet verlaten. Dus nog maar even niet naar de kapper en niet naar de kinderen.

Ook de buurvrouw, voor wie ik boodschappen deed, leek niet happig op mijn spoedige komst bij haar binnen, zoals ik gisteren merkte, toen ik haar belde. Gelijk heeft zij natuurlijk. Ze heeft zonder eventuele besmetting door mij al genoeg lichamelijke ellende. Haar zoon heeft onlangs heel veel boodschappen voor haar gedaan, dus mijn diensten zijn nu niet snel nodig voor haar. Ik heb gezegd, dat als dat wel zo mocht zijn, dat ik het dan wel van haar hoor. Verder ga ik ook niet aandringen. Ik help graag en vind het heel gezellig om met haar te babbelen, maar het is ook weer geen levensbehoefte voor mij om haar van dienst te zijn. Mijn zoon is er sowieso al niet zo blij mee dat ik me zo uitsloof. ‘Je bent zelf ook 70 jaar, mam’. En Ahmad vindt dat zij zich qua tijd van de boodschappen meer aan mijn moet aanpassen. Voor mij is vroeg in de ochtend een gunstige boodschappentijd, maar voor haar is dat niet zo. Ik kan pas bij haar terecht voor het boodschappenlijstje als de wijkverpleegster is langs geweest. Die mannen snappen maar niet dat ik daar gewoon rekening mee wil houden. Maar hoe dan ook. Dit probleem is nu niet aan de orde, omdat ze me op dit moment nog niet eens nodig heeft.

Dus de man en ik hebben nu alle tijd om ons de hele dag uitsluitend met onszelf en onze hobby’s bezig te houden. Ik heb bedacht dat ik hem in de ochtend gebruik laten maken van ons atelier en dat ik in de middag wil schilderen. En terwijl hij lawaai maakt met het motortje van zijn slijpmachine zit ik dan beneden aan de pc. Nadat ik in weer een ander kamer boven mijn 10 km heb gefietst. Wat een luxe!

Gelukkig ben ik zelf weggegaan en heb ik niet gewacht tot mijn vrijheid me gegeven werd. Ik heb hem gewoon genomen. ? 16 Jaar was lang genoeg

Gisteren werden we in de hal van het vliegveld van Malaga verrast door een hele lange rij mensen. Ze stonden allemaal te wachten voor de incheckbalie van de vlucht naar Amsterdam. Er waren nog twee wat kortere rijen. De ene rij mensen wilde naar Madrid en de andere weet ik niet.

Achter me stond een lange Nederlandse vrouw ach en wee te roepen. Dit liep toch de spuigaten uit, vond ze. Dat er maar zo weinig personeel aanwezig was om ons te bedienen. Mij leek het een normale gang van zaken. Er waren twee incheckbalies open voor bestemming Amsterdam. Even later vertelde ze aan een andere vrouw, die ook mopperde, dat ze alleen naar Spanje was gekomen om haar tweede huis te verkopen. Ze had het wel gezien in Spanje. ‘Mooi zo, opzouten als het je niet bevalt,’ dacht ik.

Ons vliegtuig bleek propvol te zitten. Ze hadden alle mensen die geboekt hadden naar Nederland voor diverse vluchten in één vliegtuig geperst. Tja, dat is wel begrijpelijk. Onze vorige vluchten leken wel privé-vluchten, maar zoiets is natuurlijk niet vol te houden en helemaal niet efficiënt en al helemaal niet winstgevend. Dus die bijna lege vluchten zijn waarschijnlijk nu wel verleden tijd. We zullen daar in de toekomst rekening mee moeten houden. Gelukkig hadden we de beste mondkapjes op, die we hadden kunnen kopen bij de apotheek. Ik zag andere mensen met floddermaskers op. We dachten dat we op zijn minst wel drie stoeltjes voor onszelf zouden hebben, maar dat was niet het geval. Pal naast me zat een Marokkaanse jongeman. Dus de anderhalve meter werd zeker niet gehandhaafd.

Al met al was het alsnog een plezierige en snelle reis. In de stromende regen reed ik mijn auto vanaf het huis van mijn zoon naar ons heerlijke huissie hier. We aten meegebrachte hardgekookte eieren met tonijn en ui en veel knoflooksaus met schapenkaas toe. Ons bed hier leek wel een zacht deinend schip vergeleken met het 140 bedje in Spanje.

Vanmorgen samen alle boodschapjes gedaan en het atelier ingericht voor twee.

En de ‘moskee’ is weer enkel moskee. Dat was even veel gesjouw, maar dan heb je ook wat.

Wat wilde mijn Andaluz vandaag eten? Boerenkool met worst. Die ga ik zo meteen opdienen. We zijn weer thuihuis!

We hadden nog tijd voor een ochtendwandeling, omdat het vliegtuig later vertrekt dan normaal. Tot ziens in Nederland inshaallah.

Ahmad maakte een video met foto´s van internet.

Vandaag maakten we ons laatste wandelingetje hier. Nadat Ahmad zijn zoon met koffer naar diens huurauto had gebracht. Hij gaat vandaag naar Turkije en sliep een nachtje bij ons, omdat hij vanaf vliegveld Malaga wilde vertrekken. Hij reist met alle formule 1-wedstrijden mee, omdat hij daar werkt als ingenieur, werk waar hij op dit moment veel plezier aan beleeft. Nadeel is alleen dat hij nog geen meisje heeft gevonden dat het vol kan houden om een relatie te hebben met iemand die meer van huis is dan thuis. Overigens heeft hij op de dit moment niet eens een thuis. Hij heeft een camperbusje gekocht, dat hij kan plaatsen waar hij maar wil als hij ´thuis´ is. En dat is nu vooral op het land van zijn zus Zoraida.

Het was leuk om ´el niño´ te verwennen met lekker eten. Hij heeft van jongs af aan de bijnaam ´el niño´, omdat hij de jongste was thuis en hij met twee grote zussen en een moeder tijdens zijn jeugd bemoederd werd door drie moeders tegelijk.

Hij mocht kiezen wat hij wilde eten, nasi of couscous. Hij koos voor nasi met kip en dus was ik de sigaar om in de middag te koken. Ahmad is de couscous-specialist. Maar als avondeten had hij wel een heerlijke harira gemaakt. Dus el niño kwam niets te kort en bedankte ons een paar keer voor het lekkere eten en de gezelligheid.

Daarna dus het laatste wandelingetje. En ja hoor, we zagen het kleine keffertje op de het terrein van de abuelos. Maar hij had nog steeds wat minder praatjes en bleef achter bij het blaffende andere waakhondje.

Mijn lieve jongste zoon zal ons morgen helemaal komen ophalen vanaf Schiphol, terwijl onze aankomsttijd voor hem ongunstig valt. Middenin het spitsuur van zijn gezin.

Vandaag maakten we een heerlijk rustige (want het was zondag) ochtendwandeling beneden langs ons mooie dorp. ´Als we de ´abuelos´ zien, dan moeten we ze echt vragen naar hun hondje en vertellen wat we gezien hebben.´ zeg ik tegen Ahmad. We proberen ze al dagen te spreken te krijgen, maar ze zijn natuurlijk niet altijd op hun land te vinden. Vandaag zou misschien wel onze laatste kans zijn om ze te spreken en te horen of ze hun hondje kwijt zijn. ´Misschien heeft het hondje wel een chip,´ zeg ik. ´Nee, dat denk ik niet´ lacht Ahmad. ´Dat is meer iets voor mensen uit de stad.´ Als we langs het pad naar de boerderij van de abuelos lopen, zie ik ze bezig met het uitladen van een bestelauto. ´Kom,´ zeg ik. ´Laten we naar ze toe lopen.´ Ahmad aarzelt nog wat. Hij steekt zijn neus niet graag in andermans zaken, maar ik dring aan.

De oude man en een jongere man groeten direct als ze ons zien aankomen. Missen zij één van hun hondjes? Het duurt even voor ze weten welk hondje we bedoelen. Ze hebben ook nog een iets groter grijs hondje. ´Nee, die bruin met zwarte.´ ´O, die is er ook,´ lacht de jongere man. We vertellen dat we hem voor het dichte hek hadden zien zitten en dat er een vrouw foto´s van hem nam en daarna ging bellen. We waren bang dat ze het hondje wilde stelen.

´O, dat is al vaker gebeurd,´ zegt de man. ´Het hondje is al twee keer meegenomen, maar ook weer teruggebracht. Het heeft een chip.´ Ah gelukkig.

´Ben je nu gerustgesteld,´ vraagt Ahmad, als we verder zijn gelopen. Ja, dat ben ik. ?

Laatst zagen we twee mannen bovenop de heuvel lange tijd naar iets kijken. Het leken mannen in uniform en, kijkend door ons verrekijkertje, zagen we dat ze van de Policia Local waren. Wat zochten ze daar. Smokkelwaar? Verstopte drugs? Een paar dagen later zag Ahmad in een plaatselijk krantje dat ze hadden staan kijken naar naar de fundamenten van een heel oude Mozarabische tempel, die onlangs ontdekt zouden zijn.

Vanochtend maakten we één van onze laatste wandelingetjes hier. We besloten te gaan kijken of we dezelfde plek konden bereiken als die waar de twee agenten hadden gestaan. We klommen een flink stuk de heuvel op tot voorbij de ruïne die ik als voorbeeld heb genomen voor mijn laatste schilderij in Nederland. Maar helaas was er vandaar af geen mogelijkheid om de bewuste plek te bereiken, omdat er veel eigen terrein was, wat omheind was door hekken. Misschien niet erg, want het is heel onwaarschijnlijk dat de restanten van de tempel heel duidelijk te zien zullen zijn. Anders had men ze zeker wel eerder ontdekt. Maar als je ergens niet kan komen wil je het meestal juist, dus wij glipten tussen een hek door, wat ons echter nog altijd niet op de begeerde plek bracht. Wel zagen we wat mooie doorkijkjes en kon ik wat loeren bij de boeren met mijn camera.

In Nederland neemt het aantal met corona besmette mensen af, terwijl het hier in Spanje nog altijd toeneemt. Vooral in het noorden van Spanje is de toename al tijden zorgwekkend. In Andalusië viel het tot nu toe mee. Maar ook hier neemt nu het aantal besmettingen toe, vooral in de provincie Sevilla.

Ik zit weleens de denken (ja hoor, dat doe ik soms) hoe dat komt. Waarom gaat het nu in Nederland wel de goede kant op en in Spanje niet? Ik denk dat men in Nederland geleerd heeft van de eerste corona-golf en het ontstaan van de tweede. Men heeft onderzocht waar de besmettingshaarden vooral zijn en hoe deze te voorkomen. En dat is met name natuurlijk waar veel mensen bijeen komen in vooral afgesloten ruimtes. En daartegen zijn nu heel gericht maatregelen genomen en dat blijkt te helpen. Ik vind dat je nu pas kan spreken van een intelligente, gedeeltelijke lockdown in Nederland.

In Spanje daarentegen lijkt men als een ezel aan een touw in een rondje te blijven lopen. Weliswaar loopt iedereen hier met een mondkapje, ook op plekken waar dat naar mijn mening niet nodig is, zoals op de bergpaden rond het dorp. Maar de cafés en restaurants zijn gewoon open en daar zitten groepen van soms meer dan vijf of zes mensen gezellig zonder mondkapje te smikkelen en vooral veel te praten zonder mondkapje, want daar mag het af! Mensen zijn zeer gehoorzaam hier als het aankomt op het dragen van dat mondkapje op straat en overal in winkels. Overal staan flessen met ontsmettingsvloeistof voor de handen en de karretjes en sommigen dragen zelfs plastic handschoenen in de supermarkt. Maar wie controleert wat men thuis doet en in de talrijke bars, die nog steeds goed bezocht worden? Nu geldt in sommige regio´s van Spanje een verbod om stad of dorp te verlaten. Maar wat heeft dat dan voor zin?

Hoewel ik tijdens de eerste golf vond dat Spanje serieuzer en consequenter omging met de pandemiegolf, vind ik dat Nederland nu laat zien geleerd te hebben van de eerdere fouten. Dat maakt dat ik blij ben over vier dagen naar Nederland te kunnen terugkeren. Overigens maakt het voor mij en mijn lief niets uit of we hier zijn of daar qua gedrag. Zowel hier als daar vermijden wij drukke plaatsen, bezoeken wij geen café of restaurant en genieten wij het liefst van wandelingen in de ochtenduren. En we zijn graag thuis.

De kinderen zal ik gezin per gezin gaan zien inshaallah. Dat is sowieso ook rustiger. Ik houd van kleine gezelschappen en minder van grote groepsbijeenkomsten. Maar ik begrijp dat dit niet voor iedereen hetzelfde is en dat veel mensen lijden onder de opgelegde beperkingen.