Het is even wennen aan het grauwe en dompige grijze

Gisteren werden we in de hal van het vliegveld van Malaga verrast door een hele lange rij mensen. Ze stonden allemaal te wachten voor de incheckbalie van de vlucht naar Amsterdam. Er waren nog twee wat kortere rijen. De ene rij mensen wilde naar Madrid en de andere weet ik niet.

Achter me stond een lange Nederlandse vrouw ach en wee te roepen. Dit liep toch de spuigaten uit, vond ze. Dat er maar zo weinig personeel aanwezig was om ons te bedienen. Mij leek het een normale gang van zaken. Er waren twee incheckbalies open voor bestemming Amsterdam. Even later vertelde ze aan een andere vrouw, die ook mopperde, dat ze alleen naar Spanje was gekomen om haar tweede huis te verkopen. Ze had het wel gezien in Spanje. ‘Mooi zo, opzouten als het je niet bevalt,’ dacht ik.

Ons vliegtuig bleek propvol te zitten. Ze hadden alle mensen die geboekt hadden naar Nederland voor diverse vluchten in één vliegtuig geperst. Tja, dat is wel begrijpelijk. Onze vorige vluchten leken wel privé-vluchten, maar zoiets is natuurlijk niet vol te houden en helemaal niet efficiënt en al helemaal niet winstgevend. Dus die bijna lege vluchten zijn waarschijnlijk nu wel verleden tijd. We zullen daar in de toekomst rekening mee moeten houden. Gelukkig hadden we de beste mondkapjes op, die we hadden kunnen kopen bij de apotheek. Ik zag andere mensen met floddermaskers op. We dachten dat we op zijn minst wel drie stoeltjes voor onszelf zouden hebben, maar dat was niet het geval. Pal naast me zat een Marokkaanse jongeman. Dus de anderhalve meter werd zeker niet gehandhaafd.

Al met al was het alsnog een plezierige en snelle reis. In de stromende regen reed ik mijn auto vanaf het huis van mijn zoon naar ons heerlijke huissie hier. We aten meegebrachte hardgekookte eieren met tonijn en ui en veel knoflooksaus met schapenkaas toe. Ons bed hier leek wel een zacht deinend schip vergeleken met het 140 bedje in Spanje.

Vanmorgen samen alle boodschapjes gedaan en het atelier ingericht voor twee.