Al jaren ga ik naar dezelfde kapper, een één-vrouws-bedrijf. De route op de fiets erheen is voor mij altijd weer een genot. Met mijn door drie jaar dagelijks op de hometrainer flink getrainde fietskuiten fiets ik met gemak andere fietsers voorbij, tot ik in het Zuiderpark aankom. Daar fiets ik nog steeds met gezwinde spoed, maar met nóg meer aandacht voor mijn omgeving, langs de mooie fietspaden door het park. Ik zag veel wandelsporters, de meeste van allochtone afkomst (mag je dat nog zeggen?), met en zonder hoofddoek, koptelefoon, in groepjes of alleen, joggend of snel wandelend, met zwaaiende armen. Mooi is dat! En dan te bedenken dat ze ooit plannen hadden om dit park te verwijderen vanwege bouwplannen. Daar is gelukkig een stokje voor gestoken door middel van protesten en handtekeningenacties. Dit park speelt een heel belangrijke rol in Den Haag en voorziet in de groenbehoefte van heel veel mensen..

Maar altijd rijd ik even wat langzamer en soms sta ik zelfs even stil om van het volgende uitzicht te genieten:

Ik had mijn camera niet bij me en maakte daarom deze foto met mijn telefoon. Een idee voor een schilderij. Dat zou een serie kunnen worden. Ik ga ongeveer elk half jaar naar de kapper.

Waarschijnlijk ben ik niet de enige die dit zo ervaart, nu het winter is. Mijn dag bestaat uit ontbijten, fietsen met Netflix, boodschappen doen voor mijzelf en soms ook voor de buurvrouw. In de rest van die tijd die ik heb, ga ik door met het vertalen van het boek Andalucía como Matria. Na 19 uur mag ik ‘wat voor mezelf doen’.

De man met wie ik het leven deel zit achter zijn pc, maakt mooie dingen van glas in lood en kijkt me vaak verliefd aan. We genieten van onze momentjes samen, bij de koffie en aan tafel.

Na het avondeten om 21 uur liggen we snel in ons brede bed. Daar kan je lezen en andere leuke dingen doen. We slapen ruim 8 uur, ver weg in dromenland als beren in hun winterslaap.

Wat wil ik nog meer….Kinderen zien. Dat kan vanaf morgen. En ook naar de kapper.

Verder heb ik weinig te melden. Zoveel meningen. Ik zie ze allemaal voorbij komen. De mijne doet er niet toe. Dus cheerio. Ik heb verder geen nieuws.

Mijn boodschap: bid voor de weerlozen.

De slavernij is afgeschaft, zegt men. En inderdaad is gelukkig de tijd voorbij dat het als normaal werd gezien dat mensen het bezit waren van andere mensen. Het gebeurt niet meer op grote schaal en als vanzelfsprekend, zoals dat gebeurde in het koloniale tijdperk. Maar ook nu nog duiken er berichten op van mensen die jarenlang zijn vastgehouden als slaaf overal ter wereld. Maar gelukkig is dit geen sociaal geaccepteerd fenomeen meer bij de ‘noblesse’, zoals voorheen.

Men spreekt van slavernij als mensen werken zonder salaris, met alleen kost en inwoning, en wanneer deze niet zelf kunnen beslissen wanneer ze willen gaan.

Als iemand een salaris ontvangt voor zijn diensten, dan spreek je niet van slavernij. Maar ook in de wereld van de werkenden is er uitbuiting van menskracht, zonder dat daar een redelijke beloning tegenover staat. Veel mensen, overal ter wereld, doen onderbetaald werk gedurende te veel uren. En dat is helaas ook in Nederland zo, in de de naaiateliers, in de ‘massagesalons’, in de tuinbouw en…..er is een nieuwe groep ontstaan van mensen die voor een schijntje werken in stressvolle haast, de pakketbezorgers.

Ik bestelde laatst een koptelefoon bij Amazon. Vandaag gooide ik de verpakking in de papierbak. ‘Snelle kosteloze levering’ stond in het Duits op het karton geschreven. En dat klopt inderdaad. Ik had de ‘noise’-werende headset bij de Spaanse Amazon besteld, omdat hij daar goedkoper was en al na enkele dagen kreeg ik mijn pakketje. Uiteraard niet uit Spanje, maar van het filiaal in Duitsland. Een haastige bezorger drukte het pakketje in mijn handen en snelde weg om zijn volgende bestelling af te leveren. Deze mensen werken onder grote tijdsdruk voor een klein salaris om de verwende consument tevreden te houden.

Natuurlijk vind ik het fijn als een door mij besteld pakketje snel geleverd wordt en bovendien vaak gratis, maar dat dit ten koste moet gaan van een ander, die van zijn schamele salaris moet proberen een gezin te onderhouden, geeft me dan een nare, bittere bijsmaak.

Vandaag keerde hij terug uit Turkije en direct ging hij naar Antequera om de bus op te halen die hij heeft gekocht om als mobiele woning te dienen.

Herken je dat, lezer? Dat je ineens niet de tekens krijgt die je wil typen? Een @ wordt een / of een ( wordt +. (Ik verzin maar wat) Dat probleem zit hem in de toetsenbordinstelling en die kan je gelukkig veranderen.

Hier heb ik een laptop met een Nederlands toetsenbord en in Spanje een laptop met een Spaans toetsenbord (sinds ik daar hete thee over mijn toetsenbord liet vallen). Ik moest toen mijn toetsenbord daar laten vervangen en men kon alleen een Spaans toetsenbord voor mij bestellen.

Iedere keer als ik mijn Windows laat updaten, wordt vervolgens mijn toetsenbordinstelling veranderd in de taal Nederlands (Nederland). En dat is voor mijn laptop hier bijna ok, maar net niet helemaal ok. Tekens als @ en _ en + verschijnen dan weliswaar goed, maar als ik dan bijvoorbeeld een é of een ë wil typen, dan moet ik dat met de alt toetsencombinatie doen. Dat is niet relaxed.

De juiste toetsenbordindeling is niet Nederlands (Nederland), maar Internationaal (Verenigde Staten). Dat is de ideale indeling en met die indeling kan je gemakkelijk de ó en de ú en de é enz typen. Makkelijk als je dat weet, maar wel gek dat de Windows Update het telkens opnieuw weer verpest door de toetsenbord-indeling weer als Nederlands (Nederland) in te stellen. Zowel hier als in Spanje heb ik daar last van .

Dat wilde ik even kwijt in het kader van miniproblemen. Als je het herkent, zucht dan even mee ?

Ik hoorde Ahmad lachen, toen hij toevallig stuitte op een artikel in traveler.es. Daarin staat, vertaald in het Nederlands o.a. het volgende geschreven:

‘Twee feiten: ten eerste zijn Andalusiërs de beste minnaars in Spanje volgens de laatste Control-studie. Twee, ze zijn het meest teder van het land, volgens de studie die Milka (noot van mij, daarmee wordt vast geen chocoladereep bedoeld) in 2012 heeft gemaakt. Dus als je erover denkt om een ​​Andalusiër te ontmoeten, gefeliciteerd! We weten niet of het goed of slecht afloopt, maar waar we zeker van zijn, is dat je een leuke tijd zult hebben … en we gaan je helpen het te bereiken!‘

En dan volgen er wat meer gemeenplaatsen over de Andalusiërs. Dit keer eens in positieve zin, in plaats van dat men wijst op hun minderwaardige manier van het uitspreken van het Castiliaans en hun zogenaamde ‘luiheid’. Deze beide hardnekkige vooroordelen kan ik weerleggen met mijn ervaring. Mijn poëtische Andalus is verre van lui en ook heb ik overal waar ik kwam waar mensen dienstverlenend aan het werk waren, zoals in ziekenhuizen of winkels, alleen maar hard werkende mensen ontmoet.

Viva Andalucía ?

Gisteren kwam ik er tijdens de thee achter dat we dit jaar onze trouwdagen niet gevierd hebben. De datum van ons huwelijk voor de islam (nika) op 07-11-2008 en die van ons huwelijk voor de Nederlandse wet op 29-10-2009 zijn stilletjes en onopgemerkt voorbij gegaan. Is dat erg? Welnee. Ik ben toch al niet iemand met veel gevoel voor data en jaartallen en Ahmad evenmin. Daarvoor moet ik altijd mijn nichtje van moederskant raadplegen. Zij weet zich op bewonderenswaardige wijze precies alle belangrijke data te herinneren, met name die van het overlijden van onze familieleden. Zij en ik zijn de enig overgebleven van de familie van mijn moeders kant en in elk telefoongesprek brengt zij me de data van overlijden van elk van de familieleden in herinnering.

Maar Ahmad en ik hebben dat gevoel voor data niet. Voor ons is het leven sinds de dag dat hij naar Nederland kwam één lange huwelijksreis. Het lijkt wel of we steeds meer van elkaar gaan houden in plaats van minder, naarmate we elkaar op elk gebied meer en meer leren kennen.

Soms verzucht Ahmad dat we elkaar eerder hadden moeten leren kennen. Dat ik dan een veel beter leven gehad zou hebben. Maar ik zeg dan altijd dat het waarschijnlijk precies goed is, zoals het gegaan is. We hebben allebei veel afgezien in ons leven, maar genieten nu van een heerlijk bestaan met elkaar. We weten dat heel erg te waarderen, omdat we ook hebben gezien en meegemaakt hoe anders en minder gelukkig het leven kan zijn. En we hebben in totaal zeven kinderen, van wie we over en weer zijn gaan houden als was het ons eigen kroost. Dat is pure rijkdom.

Ik gun dit iedereen. Liefde is zo mooi en versterkt het hart. Liefde voor je man of vrouw. Liefde voor je kind. Liefde voor je ouders. Liefde voor een dier. Liefde voor zomaar iemand die je tegenkomt. We zijn allemaal met elkaar verbonden en rassen en kleuren zijn hierin niet belangrijk.