Gisteren kwam ik er tijdens de thee achter dat we dit jaar onze trouwdagen niet gevierd hebben. De datum van ons huwelijk voor de islam (nika) op 07-11-2008 en die van ons huwelijk voor de Nederlandse wet op 29-10-2009 zijn stilletjes en onopgemerkt voorbij gegaan. Is dat erg? Welnee. Ik ben toch al niet iemand met veel gevoel voor data en jaartallen en Ahmad evenmin. Daarvoor moet ik altijd mijn nichtje van moederskant raadplegen. Zij weet zich op bewonderenswaardige wijze precies alle belangrijke data te herinneren, met name die van het overlijden van onze familieleden. Zij en ik zijn de enig overgebleven van de familie van mijn moeders kant en in elk telefoongesprek brengt zij me de data van overlijden van elk van de familieleden in herinnering.

Maar Ahmad en ik hebben dat gevoel voor data niet. Voor ons is het leven sinds de dag dat hij naar Nederland kwam één lange huwelijksreis. Het lijkt wel of we steeds meer van elkaar gaan houden in plaats van minder, naarmate we elkaar op elk gebied meer en meer leren kennen.

Soms verzucht Ahmad dat we elkaar eerder hadden moeten leren kennen. Dat ik dan een veel beter leven gehad zou hebben. Maar ik zeg dan altijd dat het waarschijnlijk precies goed is, zoals het gegaan is. We hebben allebei veel afgezien in ons leven, maar genieten nu van een heerlijk bestaan met elkaar. We weten dat heel erg te waarderen, omdat we ook hebben gezien en meegemaakt hoe anders en minder gelukkig het leven kan zijn. En we hebben in totaal zeven kinderen, van wie we over en weer zijn gaan houden als was het ons eigen kroost. Dat is pure rijkdom.

Ik gun dit iedereen. Liefde is zo mooi en versterkt het hart. Liefde voor je man of vrouw. Liefde voor je kind. Liefde voor je ouders. Liefde voor een dier. Liefde voor zomaar iemand die je tegenkomt. We zijn allemaal met elkaar verbonden en rassen en kleuren zijn hierin niet belangrijk.