Auteur archieven: shabnam

Opruimen en oppassen

Geplaatst op door
2

We hebben het allebei gedaan. Het oppassen op mijn kleindochter van 8 jaar was reuze gezellig. Ik had me voorgenomen me niet te veel uit te sloven, maar kennelijk kan ik het gewoon niet nalaten om alles eruit te halen wat er in zit om dat meisje een goed tijd te bezorgen. Het was een drukke dag met veel indrukken. Toen we wandelden in de Uithof kwam ik een vrouw tegen die oorspronkelijk uit Thailand kwam, maar nu de Nederlandse nationaliteit bezat. Zij praatte honderduit met mij, alsof ze mij al jaren kende. Ik kreeg zo een beetje haar hele levensverhaal te horen, terwijl Ahmad en de kleine ongeduldig stonden te wachten tot ik eindelijk met hun verder zou lopen. Maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen iemand die me zozeer in vertrouwen nam bruut af te kappen.

Daarna kreeg ik weer een praatje met een man die op de fiets passeerde. Hij vond het erg goed van ons dat wij een kind lieten kennis maken met de natuur. Toevallig waren er in de verte ineens een paar konijnen te zien die daar aan het rondspringen waren. Het was voor het eerst dat we konijnen zagen in de Uithof. Het waren er een stel, dus het zou kunnen dat er in de toekomst een stuk meer zullen rondhuppelen, de voortplantingsdrift van konijnen kennende. Toen ik klein was waren konijnen het normaalste wat je tegenkwam in de omgeving waar we woonden, maar hier in het Haagse heb ik ze nog niet zo vaak gezien en in de Uithof tot nu toe helemaal niet. Dus dat was een verrassing.

Toen het logeerpartijtje voorbij was en we de lieve meid hadden thuisgebracht waren Ahmad en ik bekaf. Gek dat je zo snel went aan een rustig leventje samen. We sliepen van 22.00 uur in de avond tot vanmorgen 9.00 uur. Bijna het klokje rond.

Vandaag vulde ik in totaal 5 vuilniszakken met ouwe meuk. Het viel me eigenlijk mee wat ik in de loop der tijd heb bewaard. Kennelijk heb ik wel eens vaker opgeruimd. De meuk bestond hoofdzakelijk uit versleten beddengoed en kussens, die ik niet meer nodig heb. Kleding die we wilden afdanken was er nauwelijks. We hebben gelukkig niet zoveel kleding.

Voor donderdag heb ik alleen maar een grote AH tas vol met elektronica en (gloei)lampen. Het valt dik mee wat ik heb verzameld. Ik ben niet meer zo een verzamelaar als vroeger.

Dus dat valt allemaal wel mee. En doorrrrrrr………

Bewaren vs opruimen

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vroeger moesten wij vaak verhuizen, omdat mijn stiefvader zich vaak liet overplaatsen. Elke verhuizing bracht mee dat we dingen moesten wegdoen. Speelgoed waarvoor we te groot waren geworden en zoveel andere dingen. Mijn stiefvader hield al in die tijd van een een minimalistische inrichting. Als kinderen bij ons thuis kwamen vroegen ze weleens of we gingen verhuizen. Maar dat was dan niet zo. Ons huis was gewoon leger dan de meeste huizen in die tijd. We hadden voor die tijd moderne meubels met formica tafelbladen en gladde vloeren.

Mijn broer was iemand die graag dingen bewaarde. ‘Het kan nog wel een keer van pas komen,’ placht hij dan te zeggen. Wat nog wel van pas kon komen kon van alles zijn, van schroeven tot onderdelen van spullen of stukken hout. Noem het maar, mijn broer zag overal wel wat van waarde in. Hij was handig in het fabriceren van dingen.

Toen ik uit huis ging hechtte aan ik niet veel waarde aan spullen tot ik een gezin kreeg met steeds meer kinderen. In die tijd begon ik iemand te worden die dingen bewaarde. Dekens, oude dikke jassen, allerhande spullen die in de schuur stonden. Ik beeldde me dan in dat er een tijd kon komen dat we misschien geen kachel konden betalen en dat ik dan mezelf en mijn gezin moest warm houden met die oude dekens en jassen. Het was een onberedeneerd instinct dat mij in die tijd veel liet bewaren voor mogelijk slechtere tijden. Ook begon ik dingen te bewaren met gevoelswaarde. Dat waren dingetjes die mijn kinderen me cadeau hadden gegeven of dingen die ze hadden gemaakt. Briefjes die ze me schreven om sorry te zeggen als ze stout waren geweest en zoveel meer. Ik heb er nu een kast mee vol. De ‘herinneringenkast’. Verder heb ik wat erfstukken van mijn moeder en mijn echte vader die ik zeker bij me zal houden en ook de dingetjes en schilderijen die Ahmad en ik maakten.

Maar wat ik ook nog heb is een gigantische berg onnodige troep. Kleding, kussens, beddengoed dat niet meer glad is, maar bobbelig van het wassen of versleten. Oude gordijnen, enz enz. Multomappen van mijn kinderen. Schaatsen in kindermaten. Zelfs bewaarde ik kleren die ik droeg in Pakistan, salwar kameez en andere islamitische kleding. Ik heb een hele krat vol met hoofddoeken, kleding die ik droeg op bedevaart in Mecca. Ik bewaarde die kleding met het idee dat er misschien ooit een tijd zou aanbreken dat iedereen islamitische kleding ging dragen. Nu denk ik dat die tijd niet gaat komen.

Waar ik nu ineens enorm zin in heb is om opruimend door mijn hele huis te gaan. Alle kleding en schoenen die ik nooit meer ga dragen in zakken en ook de kussens en andere lappen en restjes wol, etc. Heerlijk, heerlijk. Ik kan niet wachten. Aanstaande donderdag is er in mijn buurt gelegenheid om lampen en apparaten die het niet meer doen of ongebruikt blijven in te leveren. Daar begin ik mee. Ik sta in de startblokken om dat alles te gaan doen. Beetje bij beetje en op dagen dat er niet valt te genieten in de tuin zal ik als een witte tornado aan de slag gaan…..inshaallah.

Zes kleine zwaantjes

Geplaatst op door
Beantwoorden

Bijna waren we niet gaan wandelen, omdat het wat regenachtig weer is vandaag. We maakten toch een klein rondje en daar hebben we geen spijt van, ook al werden we een beetje nat.

We kwamen onverwacht het zwanenechtpaar tegen en zagen dat ze zes kuikens hebben dit keer. Ik maakte een foto die niet zo goed gelukt is helaas. Maar er is ook mooi filmmateriaal wat te zien zal zijn in mijn volgende Uithof-filmpje.

Pa jaagt een reiger weg

Nog meer mode

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vandaag maakten we een korte wandeling in de Uithof, waar we een ooievaar zagen om daarna direct door te lopen naar het winkelcentrumpje in onze buurt.

Bij de Action zie ik een opvallende verschijning. Het is een jonge moslima met wijde kleding en een grote hoofddoek. Op haar hoofd draagt zij een koptelefoon die zij aan beide zijden versierd heeft met witte strikjes. Het is een grappig en vrolijk makend gezicht haar zo van achteren te zien.

Even later bij de kassa van de Action staat ze voor me. Het is een lange verschijning. Haar gezicht oogt als Indonesisch. Aan haar schouder bungelt een katoenen tas met het opschrift ‘moskee An-Nur’ en de achtpuntige ster.

Ik heb mijn camera bij me en ik popel om een foto van haar te maken. Ze heeft zo een mooie ‘uitstraling’ en zij doet me een beetje denken aan het schilderij dat ik maakte van een geisha.

Even later zie ik haar buiten bij het fietsenrek staan met haar wat minder opvallende en kleinere vriendin naast zich. Ik wil bijna stiekem een foto maken van achteren, maar ik bedenk me. Ik loop naar haar toe en zeg dat ik haar zo mooi eruit vind zien en of ik een foto mag maken. Ze kijkt me lang aan zonder te antwoorden met een heel vriendelijk en zacht gezicht. Ik begin me af te vragen of ze me wel verstaan heeft en zeg dan: ‘Do you speak English?’ Dan lacht ze en zegt: ‘Ik versta gewoon Nederlands, hoor’. Ik begrijp dan dat ze gewoon lang moet nadenken hoe mij te antwoorden zonder me af te wijzen. Ik zeg: ‘Ik weet dat je moslim bent en ik begrijp het als je niet wilt dat ik een foto maak’. Dan zegt ze een beetje verlegen lachtend: ‘Nee, liever niet’. ‘Dan doe ik het ook niet,’ zeg ik.

Even later komt zij net de AH binnen als wij eruit lopen. We groeten elkaar vriendelijk.

Thuis fantaseer ik wat zij aan het luisteren was via haar mooi versierde koptelefoon. Ik gok op Koranrecitaties. Misschien is zij wel Koran hafiz (iemand die de hele Koran uit haar hoofd kent).

Komkommertijd en luieren

Geplaatst op door
Beantwoorden

Net als gisteren heb ik niet veel interessants te vertellen. Het leven is te goed met mooi weer en een tuin om in te luieren.

Ahmad maakt foto’s van alle bloemen die bloeien en nog gaan bloeien in onze tuin, waarin we dit jaar niets hoefden te planten omdat er genoeg vanzelf opkomt aan vaste planten en aan wat Ahmad het vorige jaar verzamelde aan zaden uit onze planten om uit te strooien. Ook bolletjes verzamelt hij en plant hij opnieuw. Goed bezig. Van alle mooie foto’s die hij maakt van alle bloemen zal ik te zijner tijd een filmpje plakken. Zo blijven we allebei een beetje bezig.

Vanmorgen ging ik opnieuw bloed prikken, wat de vorige keer niet gelukt was. Ik had het bericht van de dokter opnieuw teruggehaald uit mijn verwijderde berichten. Het bericht is namelijk van belang om in het zorgdomein te komen via een link dit in de mail staat. Eenmaal in het zorgdomein kan je dan het bloedafnameformulier downloaden. Mooi is dat. Alles zonder papier. Zo gaat dat tegenwoordig. Dit keer werd ik geholpen door een jongere assistente. Zij had snel het benodigde formulier te pakken door in mijn telefoon dingen aan te klikken. Ze legde me heel kort uit wat precies het verschil is tussen ‘mijn gezondheidsnet’ en ‘het zorgdomein’, zodat ik het voortaan helemaal snap. We maakten al prikkende een praatje en leuk was dat zij Alhaurin de la Torre bleek te kennen, omdat familie van haar daar een B&B runt. Het is leuk om iemand hier te ontmoeten die Spaans spreekt, Alhaurin de la Torre kent en de Place Mayor. Dat geeft even een moment van herkenning.

Ik was dit keer op de fiets gegaan. Ik neem nu de veiligste route en steek consequent lopend naast mijn fiets de weg over. Na het prikken deed ik wat boodschappen. Ik gaf een eurootje aan iemand met de daklozenkrant zonder de krant (Ik wist niet dat die nog bestond) te kopen. Bijna wilde ik een foto maken van een heel apart geklede zwarte man. Maar ik deed het niet uit respect. Ik zag hem van achter. Hij droeg een joggingbroek die zo laag zat dat hij echt tot onder zijn kont was afgezakt. Het was best wonderlijk dat de broek niet helemaal afzakte. Eronder droeg hij hoge sokken. Boven zijn onderbroek droeg hij een witte gewatteerde bodywarmer met een grote capuchon (dit ondanks de warmte). Bij het oversteken, toen een windvlaag zijn capuchon even deed afwaaien, zag ik dat hij eronder ook nog een pet droeg. Hij zette de capuchon snel weer op. Aan één hand droeg hij een katoenen handschoen en aan de andere hand niet. Hier was over nagedacht, begreep ik. Deze lange verschijning viel op in de menigte. Ik houdt daar wel van. Mensen die iets eigenzinnigs doen met kleding doorbreken de saaiheid van het vrij uniforme modebeeld.

Even kijken

Geplaatst op door
Beantwoorden

Wat er gebeurt als ik hier gewoon ga zitten zonder te weten wat te schrijven. Ik vrees niets.

Toch lees en hoor ik vaak dat echte schrijvers gewoon elke dag aan hun pc of typmachine gaan zitten en en dan zien ze wel wat er komt.

Er is nu niets speciaals wat in me opkomt om te schrijven. Uh…..uh…….

Er komt niets. Ik hoor Ahmad in de keuken uitjes en andere groenten hakken voor de harira. Ik zit in de woonkamer achter mijn laptop. Het ruikt al heerlijk, waarschijnlijk zijn het de kikkererwten, de botjes van het lamsvlees en de kruiden die ik ruik. Lekker.

Aangezien ik verder niets te vertellen heb vandaag ga ik nu naar boven. Op de stilstaande fiets kijken naar de serie Snowfall. Een beetje lichaamsbeweging kan nooit kwaad. Tot de volgende keer.

Moederdag

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het is misschien in het leven geroepen ten dienste van de commercie. Moederdag, vaderdag, valentijnsdag, dierendag, secretaressendag (ja, die is er ook!), enz.

Mensen nemen de gelegenheid op die dagen om de moeder, vader, geliefde, enz. in het zonnetje te zetten. Een traditioneel gebruik is het ontbijt op bed op moederdag. Moeder, die door het jaar heen al zoveel eten klaarzet voor haar familie, mag in de ochtend op bed lekker kruimelen en een eitje met met jus en koffie of thee verorberen.

Ik heb nooit een ontbijtje op bed gehad. Niet dat ik dat zou hebben gewild. Met ongepoetste tanden en de slaap nog in mijn ogen een ontbijt verorberen op bed onder toeziend oog van mijn kroost. Wel kreeg ik tekeningen en andere handvaardigheidsproducten waar ik meestal heel blij mee was. Veel producten van mijn kinderen bewaarde ik in mappen. Ik heb ze nog steeds. Zelf geknutselde eiwarmertjes, uit hout gesneden bloemen en veel andere dingen die bijzonder goed gelukt waren hebben nog steeds een plekje in mijn huis.

Mijn kinderen zijn al lang uit huis en hebben inmiddels zelf kinderen, waarvan een aantal al volwassen zijn. Het leven gaat snel.

Maar waar ik vandaag heel blij mee was, dat waren de berichten van mijn kinderen. Zo mooi en uit het hart geschreven. Geen cadeaus voor mij, geen bloemen en geen parfummetjes of zeepjes of bonbons, maar klare liefdestaal. Ik zeg tegen Ahmad dat ik daar zo blij mee ben. Ahmad vindt het ook mooi. Hij zegt: ‘Cadeautjes zijn voedsel voor het nafs (ego), maar deze woorden zijn voedsel voor de ziel.’

Zo is het maar net.

Een beetje zomer 🌞

Geplaatst op door
Beantwoorden
Deze pechvogels in de straten pal naast mij moesten al hun huizen verlaten vanwege het ‘werken aan een betere buurt’. Zodra mensen vertrokken zijn worden hun huizen dichtgetimmerd met staalplaten. Stel je voor dat iemand nog zou willen profiteren van de nu leegstaande ruimtes. Ik probeer er nog wat goeds in te zien. ‘Misschien is het om te voorkomen dat iemand nog ligt te slapen in een woning als men komt met de sloophamer en daardoor jammerlijk aan zijn einde komt.’ (zou het?)
Blij dat wij nog wat mogen genieten.

Sneakerland

Geplaatst op door
Beantwoorden

Nederland is een sneakerland. Kijk om je heen op straat en je ziet vrijwel iedereen lopen op sneakers/sportschoenen. Dat is niet alleen hier zo. Ik zie het ook in Spanje. Geef de mensen eens ongelijk. Als je eenmaal gewend ben op sportschoenen te lopen, dan wil je niets anders meer. Zelf ben ik al jaren een sportschoen-fan. In de winter liep ik op Cruyff schoenen en voor de zomer heb ik mijn oog laten vallen op Steve Madden schoenen.

Ik ging ervoor op pad, want schoenen moet je passen en dan pas kopen, vind ik. In de tram hing een wat matte sfeer. Ik zag een man zitten met een kapsel en gezicht als een Indiaan maar ook met een moedeloze uitdrukking. Hij keek of hij niets goeds meer verwachtte van het leven. Ik zag twee gesluierde vrouwen op leeftijd met drukke handgebaren met elkaar praten. Afkeurende uitdrukking op hun gezichten. ‘Ze hebben het over iemand anders die niet aanwezig is,’ fantaseerde ik. Heel veel rijen verder zag ik een mooi jong meisje zitten. Zij kan nog veel verwachten van het leven, dacht ik. Maar ook op haar gezicht lag een trieste uitdrukking.

In de stad was het een rommeltje. Ik moest een kruising oversteken, vol met tramrails. Ook kruisten fietsers daar op volle snelheid de wegen. Ik keek goed uit mijn doppen. De winkels hadden geen verleidelijk maar een in mijn ogen wat armoedig aanzien, ook al was alles zo mooi mogelijk uitgestald.

Al lopende lette ik vooral op de schoenen van mensen. Ik was gefocust. Ik zag nog veel zwart, maar al meer sneakers in lichte kleuren. Ik wist al wat ikzelf wilde. Beige sneakers. Ik vond ze en het was een laatste paar. De sneakers van mijn keuze zijn zeer gewild.

Ik stap erop en voel onder mijn voeten een flinke zoolrand. De schoenen hebben wel iets weg van botsautootjes. Ik moest er wel aan wennen en ik zag Ahmad ook een beetje schrikken van de enorm lijkende stappers toen ik de doos opende thuis. Maar ik heb ze nu aan mijn voeten. Het zijn lekker brede stappers die je niet hoeft in te lopen en waarop je stevig staat. En ik ga ze steeds mooier vinden. Dat is geregeld. Ik ben klaar voor de zomer.

N.B. Maar ook weer: ‘made in China’. Ik besef dat de uitbuiting van werkende handen zich niet alleen beperkt tot arbeid in landen ver weg. De uitbuiting vindt ook hier plaats door mensen te importeren en het minst aantrekkelijke werk te laten doen in erbarmelijke omstandigheden. Liberalisme in optima forma. Als consument heb je er weinig invloed op, behalve dat je zoveel mogelijk kan consuminderen. Of dat nut heeft is dan ook weer de vraag. Ik weet het niet. Ik doe aan consuminderen, al mijn hele leven. De nieuwe beige schoenen zijn min of meer een ‘uitspatting’, waarmee ik dan wel weer jaren doe tot de gaten erin zitten en dan nog wat verder, want dan zijn ze nog goed genoeg voor een wandeling in de natuur. Braaf, hè.

We hebben wat gemist

Geplaatst op door
Beantwoorden

Twee dagen zijn we niet wezen wandelen in de Uithof en wat is er gebeurd? Mamma zwaan heeft haar eieren uitgebroed en is vertrokken met de hele familie. We weten nu niet eens hoeveel eieren zij had en hoeveel kleintjes. We hebben bijna het hele gebied afgezocht naar de familie maar hebben ze niet gevonden. Jammer voor ons.

Hij/zij lijkt ook verbaasd.