Waarschijnlijk was ik bij het schrijven van mijn vorige post enigszins verslapt door de warme dagen daarvoor. Ahmad en ik merken allebei dat wij niet meer zo goed tegen de warmte kunnen als weleer en kennelijk heeft dat niets te maken met waar je bent opgegroeid. Je zou denken dat iemand die opgegroeid is in het in de zomer snoeihete Andalusië beter tegen hitte kan dan iemand die opgegroeid in het noorden van Europa, maar dat klopt niet. Ik merkte vroeger in Pakistan al dat mijn ex minder goed tegen de hitte kon dan ik en toen ik in Suriname op het heetst van de dag door Paramaribo rond fietste wekte dat verbazing bij de bewoners. Ik kon vroeger extreem goed tegen hitte, maar nu dus totaal niet meer.
De laatste dagen, nu het weer hier weer wat afgekoeld is, voelen Ahmad en ik ons alweer een stuk energieker. Zozeer zelfs dat ik gister het stoutmoedige voorstel deed aan mijn kinderen, kleinkinderen en aanhang om op 23 augustus met zijn allen bij ons te komen eten. Ik wil een rijsttafel voor ze bereiden. Vier personen kunnen niet komen op die datum maar dan blijft er nog altijd een aantal eters over van 16 in totaal. Ik heb er zin in. Het voorbereiden, het berekenen hoeveel ik nodig zal hebben van alle ingrediënten, enzovoort. Dat wil wel wat zeggen! Wat een explosie van goesting in het leven! En aanstaande dinsdag rijd ik naar Abcoude om daar mijn oude vriend Theo op te zoeken. ‘Qué aléo’!
Zo zie je maar weer dat ‘alles verandert en niets blijft’. Sheikh Nazim placht al te zeggen dat hoe iemand zich voelt en over het leven nadenkt afhankelijk is van heel simpele dingen, die zuiver te maken hebben met je fysieke toestand. Is je buik vol? Heb je nergens pijn? Ben je uitgerust? Enz, enz. Nu voel ik me een beetje sterk 💪.
Gisteren kwam een vriendin bij me langs die me vroeg om hulp bij het aanvragen van een aanpassing in haar huis bij de WMO. Er wordt best nog weleens een beroep op mij gedaan door mensen en niet in de laatste plaats mijn kinderen, dus hoezo ‘inutil’? We zijn allemaal af en toe nodig voor een ander, maar er zijn daartussen ook weleens perioden van rust waarin je aan jezelf mag denken. Soort komkommertijd. Je moet gewoon de zeilen bijstellen en je aanpassen aan de situatie. En genieten van elk moment. Simpel toch 😉.