Mijn moeder zei vroeger altijd als er mist hing: ´het is een klein wereldje vandaag´.
Mensen die mijn weblog lezen zouden kunnen denken dat ik leef in mijn kleine wereld en dat ik niet op de hoogte ben van al het dramatische dat er zich afspeelt in de wereld om mij heen. Dat is niet zo. Ik lees kranten en luister naar radio 1. Ik zie wat mensen overal van vinden op Twitter en in columns in diverse kranten. Maar heb ik behoefte om in dit weblog mijn mening te geven over wat er om me heen gebeurd? Nee.
Er zijn al zoveel meningen. Ik denk niet dat mijn mening veel kan toevoegen aan meningen die er al zijn. Bovendien vind ik dat ik niet genoeg afweet van de werkelijke situatie op heel veel plekken op de wereld om een goed oordeel te kunnen vormen. En daarbij komt nog dat ik helemaal niet wil oordelen. Wie ben ik? Laat ik maar eerst naar mezelf kijken en hoe ik me gedraag en me op elk moment afvragen of dat wel ok is. Daar heb ik het druk genoeg mee.
Dus daarom krijgt de lezer in mijn weblog niet meer te lezen dan wat ik meemaak en hoe ik bepaalde dingen beleef. Ik probeer daarin zo openhartig mogelijk te zijn en hoop dat sommige lezers zich dan kunnen herkennen in wat ik schrijf. Meer is het niet.
begin van ochtendwandelling via de lift naar beneden
Slechte foto van klaproos met bij
Vandaag kwam onder het wandelen het onderwerp speelgoed in me op. Ik zag in de etalage van de hobbywinkel wat gevlochten armbandjes liggen en dat bracht me het cadeautje in herinnering dat ik dit jaar kocht voor mijn oudste kleindochter (7 jaar). Ik kocht een set garen in mooie kleuren met een soort spoel waarmee je gemakkelijk armbandjes kan vlechten. En verder een set kralen om in de armbandjes te verwerken. ´Volgens mij heeft ze er nog niets mee gedaan,´ zeg ik tegen Ahmad. Soms twijfel ik aan wat ik koop als cadeautjes voor mijn kleinkinderen. Ze hebben al veel en in hoeverre is wat ik voor ze koop leuk genoeg om voor langere tijd hun aandacht vast te houden? Naast twee kleine kleinkinderen heb ik ook drie grote kleinkinderen van respectievelijk 25, 17 en 15 jaar. Die jongens stuur ik gewoon geld op hun rekening en dat vinden ze altijd fijn, dus dat is geen zorg. Dat ga ik ook later doen voor de twee nog kleine meisjes. Nu krijgen ze naast hun cadeautje wat geld, maar dat zegt hun nu nog niet veel en ze zijn nog niet zelfstandig genoeg om dat geld te besteden. Een cadeautje dat komt via de post is nu natuurlijk interessanter. Maar over het nut ervan twijfel ik soms. Kies ik wel de goede dingen uit?
Als ik speelgoed zie liggen in speelgoedwinkels word ik daar soms een beetje weemoedig van. In gedachten zie ik die grote knuffelberen en die plastic auto´s en poppenwagens al bij het grof vuil liggen, kapot en afgedankt. Kinderen krijgen nu veel. Veel speelgoed, veel snoep bij verjaardags-traktaties, veel zakgeld en veel, veel, veel van alles. Ik snap wel dat mensen uit liefde veel kopen voor hun kinderen, vaders, moeders, opa´s, oma´s en tantes en ooms. Gewoon, omdat het kan….Maar soms hebben kinderen zoveel speelgoed om mee te spelen dat ze niet meer weten wat ze moeten kiezen om mee te spelen. Daarbij is er de enorme concurrentie van de digitale middelen, zoals tablets en telefoons die ook hun aandacht trekken.
Ik kan me nog precies mijn eigen speelgoed van vroeger herinneren en ik weet nog waarmee mijn broer vooral speelde. Ook van mijn kinderen weet ik nog waarmee zij speelden, maar van mijn kleinkinderen weet ik het niet precies. Misschien zie ik het niet, omdat ik natuurlijk niet veel in hun buurt ben. Maar zeker is wel dat ze veel meer hebben dan mijn kinderen hadden en dan ik had. ´Spelen ze er wel mee?´ vraag ik aan mijn schoondochter. Ja, gelukkig wel. Vooral de oudste heeft een enorme fantasie en weet met al haar speelgoed wel iets leuks te verzinnen. Ook vindt zij het leuk om al haar poppetjes en hele dorpen met poppetjes of miniberen mooi uit de stallen en al haar knuffels op een gezellige manier haar bed te laten omringen. Dat laat ze graag met trots zien.
Ik denk dat ik me zorgen maak om niks. Mijn kinderen en ikzelf hadden niet zoveel om te spelen dat we niet wisten wat te kiezen. We speelden gewoon met wat we hadden en het was niet moeilijk dat te overzien. En er was nog geen concurrentie vanuit de digitale wereld. Mijn broer maakte een zogenaamde telefoon waarmee we contact onderhielden (hallohallo). Mijn kleinkinderen hebben zoveel dat ze het overzicht moeten bewaren over wat ze hebben, maar ik zie dat het ze aardig lukt. Als kleine managers weten ze al hun speelgoed te vinden en een rol te laten spelen in hun spel. En van hun vader en moeder mogen ze af en toe even lekker rust nemen door iets te kijken op de tablet. De tijden veranderen en de kinderen ook. Kleine wijsneusjes ?.
Wij speelden veel buiten, wat toen nog kon zonder toezicht. Ook mijn kinderen konden dat vroeger in mijn buurt. Nu is dat wat minder gemakkelijk en dat vind ik jammer. Kinderen die in een rustige buurt opgroeien met veel speelgelegenheid hebben geluk. Maar dat veel kinderen dat niet hebben betreur ik. Het verkeer is drukker en de omgeving is gevaarlijker geworden.
Onze vroegere buren gingen altijd met een boodschappenkarretje naar de Supeco (supermercado economico), niet ver van ons huis gelegen. Jaren geleden zijn wij daar ook een keer heen gegaan om te kijken of het wat voor ons was. Het zag er rommelig uit en de uitgestalde waren lokten ons niet. Beetje ´miserable´ vond Ahmad het toen.
Vandaag maakten wij onze gebruikelijke ochtendwandeling. We hadden maar een paar boodschappen nodig. Een klein komkommertje, een klein potje ligeresa (mayonaise die minder vet is dan de echte) en koekjes voor ons koekiemonster.
´Zullen we eens kijken wat er allemaal te koop is in de Supeco?´ stelt Ahmad voor. En dat doen we. We zijn verrast door wat er allemaal te koop is. Het is een enorme supermarkt en de schappen zien er nu verzorgd uit. Ik ben niet iemand die bij elk boodschapje kijkt naar wat het kost, maar van sommige dingen weet ik de prijs. Bijvoorbeeld die van de Nutella bij Mercadona, omdat de prijs heel groot op de deksel van de (kleine) pot staat. Ik zie bij de Supeco een twee keer zo grote pot staan voor slechts een eurootje meer. Ook zien we kruiden in grote potten, zoals korianderzaad en paprikapoeder, wat wij veel gebruiken. Ze verkopen echt alles, van verse producten tot broodroosters en zelfs kachels.
We herzien ons oordeel over deze Supeco. ´Die Antonio was nog zo gek niet,´ zeg ik. ´Die mensen wisten toen al waar ze moesten zijn.´
Meer avonturen beleven we hier niet, maar is dat nodig? Het leven is mooi zoals het is. Ik wordt al blij van deze simpele muurdecoratie in de verte. Het is maar waar je je aandacht op richt.
Maar dat is niet erg. Het is een heerlijk idee dat niemand zit te wachten op mijn creaties in beeld of woord. Ik heb alleen nog maar een word-document aangemaakt met de titel ´boek´.
Intussen blijft Ahmad lekker bezig. Hij is nu een lijstje aan het maken van wat hij allemaal wil meenemen naar Guadalcanal volgende week donderdag. Potten met plantjes die hij gezaaid heeft voor zijn kinderen om in hun campo te planten, het mandje en de kaasvorm waar ik eerder over sprak, een pot met olijven die hij de vorige keer in de campo van Guadalcanal plukte en marineerde. Het waren twee grote potten, waarvan wij de inhoud al opgegeten hebben. Hij bewaarde een klein potje met olijven voor zijn kinderen. En natuurlijk de handleiding om allerlei soorten kaas te maken in een ringband. ´Je bent net Sinterklaas,´ zeg ik tegen hem. ´Je komt altijd met geschenken.´ Hij bestelde ook een e-reader voor zijn dochter, omdat de hare het begeven heeft. ´Maar ze is toch niet jarig?´ zeg ik. ´Dit is omdat ze weer zwanger is,´ zegt hij. ´Goed idee,´ zeg ik. ´Maar moet haar man dan niet ook wat krijgen? O ja, hij krijgt de handleiding om kaas te maken.´ Ik vind het leuk om te zien dat Ahmad altijd zoekt naar manieren om iets te doen of betekenen voor zijn kinderen. Zelfs voor de kleine vindt hij altijd wel wat leuks.
De ringband met de handleiding is echt prachtig geworden. Trots op mijn liefste ?
Vanmorgen gingen we lopend naar de Lidl. We hadden zo weinig boodschappen te doen dat we besloten te voet te gaan, helling af en weer op.
´Aardappelhuisje´. Hier worden gepofte aardappelen verkocht met allerlei soorten vullingen. ´Heb jij dat weleens gegeten?´ vraag ik Ahmad. ´Nee, nog nooit,´ is het antwoord. Het lijkt mij best lekker.
´Van deze plant is de kaasvorm gemaakt die ik kocht´ legt Ahmad uit. Oh, dat wist ik niet. (Dus niet van riet!) En het mandje is gevlochten van palmbladeren. Zo leer ik nog eens wat….Margrieten, de lievelingsbloemen van mijn moeder. Dat brengt me terug naar de tijd dat zij ernstig ziek was in de lente van 2007. Ik plukte toen steeds veldbloemen voor haar met veel margrieten ?
Dat zeggen bijna alle schrijvers. Dat je niet moet wachten op inspiratie, want dan kan je wachten tot Sint-Juttemis (dat schijnt een niet bestaande heilige te zijn). Nee, je moet gewoon gaan zitten en dan komen de woorden vanzelf. Maar je zal toch op zijn minst een idee moeten hebben voor een verhaal, hoe het verhaal begint in ieder geval, ook al weet je nog niet hoe het afloopt.
Ook schilders zeggen dat je in hun vak niet moet wachten op inspiratie. Gewoon elke dag voor je canvas, je hardboard of papier gaan zitten en dan maar kladderen. Dat lukt bij mij niet. Ik moet wel een idee hebben van wat of wie ik ga schilderen en datgene wat ik wil schilderen moet een emotie bij mij opwekken.
Zowel een idee om te beginnen met schrijven als een idee voor weer een schilderij of tekening ontbreekt al een tijd in mijn kop. De aquarelpotloden die ik cadeau kreeg lokken me nog niet om ermee aan de slag te gaan. Ik heb wel op You Tube gekeken wat anderen met die potloden en wat water doen, maar het maakte me (nog) niet enthousiast.
P kreeg een bescheiden goudkleurig lijstje. Hij mag mee naar NL. Zijn vrouw wil het schilderij hebben. Mijn cadeau voor haar.
Schilderen trekt me op dit moment niet. Of het moet zijn dat iemand een schilderij van mij wil en dan zal ik het met liefde maken. Maar ik heb er nu zelf geen idee voor. Wel krijg ik steeds meer zin om te gaan schrijven. Dat deed ik al als kind. Ik kon nooit slapen, omdat ik nogal vroeg naar bed moest en dan minstens tot een uurtje of 24 wakker lag. Dan ging ik in gedachten een boek schrijven en elke dag ging ik dan verder waar ik gebleven was in het boek. Maar ik schreef niets op.
Nu heb ik zin om wel wat op te schrijven, of liever gezegd in te toetsen. Het idee voor een verhaal begint ook vorm te krijgen terwijl ik hier nu dit stukje zit te typen.
Buiten waait het te hard om op het dakterras te gaan zitten lezen (mijn excuus om weer een dag niets te produceren). Dat is een nadeel van op een berg wonen. Als de wind uit een bepaalde hoek waait, dan kan je er niet rustig buiten zitten.
Dus……aan de slag dan maar in een word document. De titel van het boek moet ik nog verzinnen. Voorlopig zal het document ´boek´ heten.
Hij was even wat minder actief dan anders. Logisch, want hij moest herstellen van de operatie van nu een dikke twee weken geleden. Maar deze leergierige man weet altijd wel iets te vinden om zich bezig te houden.
Zoals ik weleens vertelde in dit weblog, woont zijn dochter nu in een dorp aan de rand van de provincie Sevilla, vlakbij de provincie Badajos. Zij woont in het dorp Guadalcanal, maar zij heeft daarnaast een campo (terrein) buiten het dorp van maar liefst 20000 m2 (2 hectare). In het begin woonden er op haar grond een hond, twee katten en wat kippen. Nu zijn dat minstens 15 kippen en een haan. Maar daarnaast is de ´veestapel´ nu uitgebreid met 7 geiten, waarvan er twee nog klein zijn. Het is hun bedoeling de geiten te melken en er kaas en andere lekkernijen van te maken. Zowel zijn schoonzoon als zijn dochter weten niet hoe dat moet.
Ahmad is gaan zoeken naar handleidingen om kaas te maken. Hij vond er twee. Een Zuid Amerikaanse handleiding (in het Spaans) waarin wordt uitgelegd hoe je kaas maakt met behulp van machines. Dat is voor grote productie en grootverbruik. Maar hij vond ook een Engelse handleiding waarin stap voor stap wordt uitgelegd hoe diverse soorten kazen te bereiden van diverse soorten melk op een ouderwetse manier en zonder machines.
Hij is nu met veel geduld via een vertaalmachine de handleiding (een digitaal boekwerk) te vertalen in het Spaans. Volgende week donderdag gaan wij weer voor een paar dagen naar Guadalcanal en dan neemt hij natuurlijk de handleiding mee. Ik heb hem aangeraden om deze te laten afdrukken in een ringbandboek(je) zodat hij gemakkelijk in het gebruik zal zijn. Hij is nu bijna klaar met het vertalen van de handleiding.
Nóg een altijd bezige man die van alles verkoopt in zijn kleine winkeltje en op straat (winkel van sinkel)
Vandaag ging Ahmad naar de kapper, maar het was daar te druk. Hij kocht bij de winkel van sinkel die een stukje verderop ligt twee dingen, waarmee hij helemaal verguld thuis kwam. Een rieten mandje voor de kleine, als ze haar vader helpt met het rapen van eitjes van de kippen. En een mal van riet waarin de kaas gemaakt wordt. De verkoper zei dat hij deze placht te verkopen, maar dat hij er nu nog maar één van had. Er is niet meer zoveel vraag naar een mal om op de ouderwetse manier kaas te maken. Het heeft zo moeten zijn dat Ahmad het ding in handen kreeg ?.
Na het laatste schilderij kom ik niet meer tot veel. Ik doe wat noodzakelijk is in het huis en voor het eten e.d. maar verder ben ik hoofdzakelijk consumptief bezig. Ik lees en ik kijk films of series (zij het wel trappend op mijn hometrainer). Maar af en toe kriebelt er iets. Dan wil ik toch wat creëren, al weet ik niet direct wat.
Soms denk ik weer wat te gaan schilderen, maar dit keer op een vrijere en lossere manier. Gewoon wat op het doek kwakken en kijken wat ervan komt vanuit fantasie. Maar iets houdt me tegen om daar verf aan te verspillen. Of ik denk: waarom geen boek schrijven? Ik schreef er ooit al één onder pseudoniem en dat gaf ik uit bij Kobo (gratis). Alsnog heb ik weinig lezers van dat boek. Eén lezer gaf een recensie en die was goed. Het is niet bepaald bemoedigend als je een boek schrijft en vrijwel niemand leest het. Maar wat kan het me eigenlijk schelen. Ik lees over andere (echte) schrijvers (die succes hebben met hun boeken) dat ook bij hun schrijven een soort innerlijke drang is. Ze hebben het gevoel dat er ´iets uit moet´ door middel van het geschreven woord. Ze beginnen gewoon te schrijven zonder voorafgaand duidelijk plan aangaande hoe het boek zal aflopen. Daar heb ik ook zin in. Ongeacht of ik wat ik schrijf ooit zal delen. Ik heb gewoon zin in het bezig zijn ermee op zich. En nee, het zal geen autobiografie zijn, al verwerkt elke schrijver elementen van wat hij zelf heeft meegemaakt of gezien bij anderen in zijn boek.
Het kost niets om te gaan tikken op je laptop en wat niet bevalt kan gewist worden. Ik heb er zin in, maar heb nog geen begin gevonden zodat ik nog niet zover ben dat ik er echt voor ga zitten. Maar het zit te borrelen in mij.
Ik denk dat elke mens een behoefte heeft aan input in de vorm van belevenissen in vivo of via informatie in geschrift of beeld. Maar daarnaast heeft een mens ook behoefte aan output. Dat wil zeggen: de behoefte om zich te uiten. Sommigen doen dat door ellenlange verhalen te spuien tegenover al dan niet gewillige toehoorders. Ik merk dat mijn behoefte aan die manier van delen steeds minder wordt. Anderen doen het in de vorm van kunst, zoals schilderen, tekenen en andere beeldende kunst, films of foto´s maken, zingen, een instrument bespelen, sporten of dansen. Ik kan genieten van al deze vormen waarin mensen zich uiten. Wat mij het meest raakt is de dans. Ik kan letterlijk stilletjes in tranen uitbarsten als ik een mooie dans zie. Mij boeien daarbij het meest de modernere dansvormen.
Tja, het zijn mooie en activerende gedachten om weer wat te gaan creëren, maar nu rest nog de uitvoer daarvan! Nu eerst maar even de was uit de machine halen en ophangen en daarna nog even mijn dagelijkse portie ´meedoen met NL in Beweging´. Voor ik het weet is het dan alweer tijd voor koffie. En dan lokt het zonnige terras en een boek waarin ik verdiept ben. Daarna is het mijn beurt om te koken. En zo gaat er weer een dag voorbij zonder dat ik met mijn plannen ben begonnen. Ach ja, het mag zo zijn, want niemand zit erop te wachten dat ik die plannen ten uitvoer breng. ?
Uitzicht vanaf mijn hometrainer op de vallende duisternis buiten ?
Ik word zo blij van die gele klaver ?
Wij wonen hier in het oude deel van het dorp Alhaurin de la Torre, de dorpskern. Vroeger was dit een nederige buurt, maar nu kan je dat eigenlijk niet meer zeggen. Hoewel wijzelf een bescheiden atico bewonen met een dakterrasje kijken we uit op behoorlijk grote huizen met veel kamers en zeker wel meer dan één badkamer (wat hier heel gewoon is). Je merkt dat de mensen het goed hebben, omdat hun huizen waarschijnlijk al afbetaald zijn. Het is doodnormaal dat mensen in de ochtend naar buiten gaan om op een terras te ontbijten. Hier is het voor veel mensen gebruikelijk dat ze opstaan met alleen een kopje koffie en een koekje. Om een uur of 10 in de ochtend gaat men dan het eigenlijke ontbijt nuttigen op een terras, gezellig keuvelend met bekenden uit de buurt. Dat geldt voor de hier wonende gepensioneerden, maar even goed voor jongere mensen, zoals moeders. Zij brengen hun kinderen naar school, gaan dan een uurtje sporten en nemen daarna plaats op één van de vele terrassen die het dorp hier telt. Zowel op doordeweekse dagen als in het weekend zitten veel terrassen hier vol. En het zijn de inwoners van dit dorp die de terrassen hoofdzakelijk bemannen met daartussen slechts een enkele bleke of roodverbrande ´guiry´ (buitenlander uit het noorden). Voor meer toeristen moet je in Torremolinos of Benalmadena zijn.
Als wij in de ochtend onze wandeling maken komen we langs volle terrassen waar luid gesproken en gelachen wordt. Een gezellige boel! ´Ik heb het idee dat men hier heel tevreden is met zijn leven en dat er weinig haat en nijd is of onvrede,´ zeg ik tegen mijn wederhelft, terwijl we langs weer een groepje mensen lopen die midden op de stoep in een levendig gesprek zijn. ´Misschien verbeeld ik het me en lijkt het mooier dan het is,´ voeg ik eraan toe. Maar Ahmad bevestigt wat ik zeg en meent dat het best kan kloppen. Het leven gaat hier door in een bepaald ritme en de mensen zijn tevreden met hoe het gaat.
Zoals ik al eerder in dit weblog schreef, hebben ze onze doodlopende straat aan weerskanten afgezet met bloembakken en mag er niet meer geparkeerd worden. Ter compensatie is er beneden onze straat een grote parkeerplaats aangelegd, waar men gratis kan parkeren. Via een lift of trap kan men vanaf die parkeerplaats in onze straat komen. Heel handig eigenlijk! Nu wordt de zone waar niet geparkeerd mag worden nog verder uitgebreid met de straat die toe leidt naar onze en nog wat zijstraten die ook al bloembakken hebben aan weerszijden. Een mooi plan dat waarschijnlijk te maken heeft met de aankomende lokale verkiezingen hier. Wij kunnen nu tijdelijk onze ondergrondse garage niet bereiken en moesten onze auto op de parkeerplaats beneden zetten, zoals ook de andere buurtbewoners.
Ahmad was er niet blij mee. ´Ze halen mijn auto daar weg als ik in Nederland ben en er een half jaar niet in rijd.´ ´Hoezo dat? Je betaalt toch wegenbelasting en hebt toch het recht om je auto zo lang te parkeren als je wilt?´ Dat doe ik ook in Nederland. Nee dus. In Spanje schijnt dat anders te zijn, zoals zoveel dingen hier anders zijn dan in Nederland. Ik merk dat Ahmad ermee zit. We gaan 4 april weg en het hele karwei van de nieuwe bestrating zal drie maanden in beslag nemen. Wij zijn er dan niet om de auto terug te zetten in de garage.
´Misschien kan je de sleutel van de auto aan Miguel (de kattenman) geven als we weggaan´, zeg ik, terwijl we arm in arm aan het wandelen zijn. ´Dan kan hij hem voor je wegzetten.´ ´Kan jij gedachten raden of wat?´ vraagt Ahmad verbaasd. ´Ik zat datzelfde net te denken!´ ´Nee´, lach ik. ´Ik dacht het gewoon.´
Dezelfde dag heeft Ahmad het gevraagd aan Miguel en die wil het natuurlijk voor hem doen, zoals dat hij ook de schaarse binnenkomende post uit ons postbusje wil legen en onder onze deur wil schuiven.
Niets is wat het lijkt. Ik zag dit in de verte en fotografeerde het met mijn zoemlens. In het witgrijze papier of plastic zag ik vanuit de verte een koeienkop met een stukje lichaam. Zijn snuit wijst naar rechts (voor de toeschouwer). Ahmad ziet het er niet in. Het oranje erachter kon ik niet thuisbrengen. Ik zie nu dat het een plastic pion is die van de straat gehaald moet zijn. ? Het brengt me terug naar mijn kindertijd toen ik in de wolken, in de vouw van een gordijn of in het patroon van een kleed van alles zag. Nu heb ik dat eigenlijk nog steeds, maar ik besteed er minder aandacht aan.
In november 2017 brak ik mijn heup en deze werd geopereerd door middel van een gammanail. Ik was toen net 67 jaar Dat gebeurde pas na ruim drie dagen en daardoor was het bot versplinterd en kon de heup minder goed aangehecht worden dan de chirurg had gewild. Hij waarschuwde toen al dat het rechterbeen nu naar binnen gedraaid stond. Maar hij verzekerde me daarbij dat dit goed kon komen door revalidatie en training.
Toen ik in Nederland naar een specialist ging voor controle werd me verteld dat mijn ene been nu korter was dan het andere. Dat ik waarschijnlijk speciale schoenen nodig zou hebben en dat ik me die kon laten aanmeten. Maar ze voorspelde ook dat ik nooit meer zo zou kunnen lopen als voorheen. Dat kon ik wel vergeten, mede gezien mijn leeftijd. Dat was niet erg bemoedigend.
Daarna ging ik naar fysiotherapie en daar werd me verteld dat een speciale schoen niet nodig was. Er werden met mij oefeningen gedaan en ik werd gemasseerd. Ik kon daar vervolgens fietsen op een hometrainer. De fysiotherapeute vond dat mijn herstel niet normaal verliep. Ze gaf het voorbeeld van een andere patiënt die net als ik ook niet opschoot met haar herstel. Deze had zich opnieuw laten opereren en had nu een kunstheup waar ze heel blij mee was. De fysiotherapeut ried mij hetzelfde aan. ´Ik heb zo met je te doen als ik je hier weg zie strompelen,´ zei ze. Het maakte me behoorlijk moedeloos, te meer omdat de pijn bij het lopen bleef aanhouden en ik bepaalde bewegingen niet kon maken. Om te kunnen blijven fietsen (wat sowieso goed is na een heupoperatie) kocht ik een hometrainer en ging ik dagelijks daarop fietsen.
In Spanje ging ik naar een andere fysiotherapeute, die me speciale oefeningen gaf om mijn been in de goed stand te krijgen. Die oefeningen hebben mij enorm geholpen. Zo goed waren deze oefeningen voor mijn herstel dat ik ze in dit weblog plaatste. Ik wilde ze delen met andere slachtoffers, omdat ik dacht dat een ander er ook van kon profiteren. Intussen kocht ik in Spanje ook een hometrainer om te kunnen blijven fietsen
Na het consequent doen van deze oefeningen ging mijn herstel enorm vooruit. Daarna ben ik verder gegaan met het dagelijks fietsen op de hometrainer. En ik begon mee te doen met Nederland in Beweging. ´Is dat die bejaardengym?´ vroeg iemand me ooit. Nee, dat is het niet. Het is een korte work-out van in totaal een kwartier inclusief warming up en cool down. Het is voor alle leeftijden en de één zal zwaarder gaan met de oefeningen dan de ander.
Ik heb aan beide heel veel. Ik blijf erdoor in conditie en ik merk dat ik kan zeggen dat nu (na 5.5 jaar) mijn heup volledig hersteld is. Ik kan normaal lopen, ik kan rennen en ik kan de sumo squat nu eindelijk normaal uitvoeren, wat betekent dat mijn rechterbeen niet meer naar binnen staat. Ik heb geen last meer van de pinnen in mijn been. Soms vergeet ik dat ik ooit geopereerd ben in mijn heup, zo goed beweeg ik mij nu. Intussen ga ik wel door met het fietsen en Nederland in Beweging, omdat ik dat nu daaraan gewend ben en het enorm graag doe.
Ik ben nu 72 jaar en ik wil zeggen tegen al mijn lotgenoten die net hun heup gebroken hebben: geef niet op. Ga niet stilzitten, maar revalideer. Je kan helemaal genezen van een gammanail operatie, of je nu jong of oud bent zoals ik.
