Beginnende lente
2
Maandelijks archief: maart 2023
Tijd voor wat fotootjes
Na de regen van afgelopen nacht heeft het landschap hier weer een opfrisbeurt gekregen. Bloemetjes steken hun mooie kopjes op en wat maanden geleden nog zo bruin zag wordt nu groener en groener. Wij maakten een wandelingetje na de koffie via de lijstenmaker in het dorp en de groenteman langs de hoofdweg van het dorp en vervolgens via de campo achter ons huisje weer terug. We merkten dat het eigenlijk al te warm was om te lopen op dit uur in het midden van de dag.
En febrero busca el sombra el perro y en marzo busco el sombra el perro y su amo. In februari zoekt de hond de schaduw op en in maart zoeken zowel de hond als zijn baasje de schaduw op. We gaan warmere dagen tegemoet ?
Pestgedrag
Je leest er veel over. Pesten op school, pesten onderweg naar school, pesten op het werk, pesten via internet. Het kan alleen treiteren zijn, maar het kan ook agressief worden en uitmonden in dreigementen of zelfs lichamelijke agressie. Mensen kunnen elkaar nu niet alleen vis a vis bereiken maar ook via media als twitter, tik tok, instagram, facebook of gewoon via de app. Dat kan met je echte naam of onder een pseudoniem.
Pesten is zo oud als de wereld, maar het komt nu meer in de openbaarheid omdat het vaker in de openbaarheid plaatsvindt. Pesten kan mensen tot wanhoop brengen en kan in het ergste geval lijden tot zelfmoord of moord. Hoe dan ook tekent het mensen en dikwijls voor het leven. Het doet een aanslag op het zelfvertrouwen. Je moet sterk in je schoenen staan om in jezelf te blijven geloven als belangrijke mensen in je omgeving je vertellen dat jij een plek op deze aarde niet verdient en er beter niet had kunnen zijn of dat alles wat je doet fout is of waardeloos.
Ik ben op school nooit gepest, ondanks dat ik vaak verhuisde en telkens een plekje moest vinden op een nieuwe school. Het pesten gebeurde in mijn geval thuis en door de mensen van wie je zou verwachten dat ze van je houden en het beste met je voor hebben. Ik ben niet geslagen met stokken of iets dergelijks (wat overigens ook verschrikkelijk is), maar mijn stiefvader had een andere manier om mij en mijn broer kort te houden. Vernederen en ontmoedigen. Mijn moeder kwam helaas niet voor ons op, maar nam langzaam aan het gedrag van mijn stiefvader over. Dat had tot gevolg dat mijn broer en ik ons thuis niet echt prettig of veilig voelden. Als kinderen speelden we vrijwel de hele dag buiten of binnen in onze kamer. We waren samen heel hecht en vonden veel troost bij elkaar. Om goed genoeg te zijn deden we erg ons best en we haalden ons gymnasiumdiploma en een docterandusbul, in het vak waar we vervolgens geen werk in vonden. Dat was niet omdat we geen kwaliteiten hadden, maar omdat we zelf niet in onze kwaliteiten geloofden. Als mensen maar lang genoeg zeggen dat je een onbenul bent die nog niks weet en dat alles wat je doet waardeloos is, dan is het moeilijk om te geloven dat je wel wat waard bent. Ondanks goede cijfers en complimenten over de hele linie vanuit de school, inclusief ons gedrag, ontpopten Hans en ik ons als schuwe wezens zonder enig zelfvertrouwen. Ik was iemand die dat wist te verbergen onder sociaal wenselijk gedrag. Hans was een vrij zwijgzame jongeman geworden.
Door de jaren heen heb ik veel meegemaakt en ben ik mezelf goed tegengekomen. Immers de keuzes die je maakt bepalen voor een groot deel je levensloop. Ik heb geleerd van fouten.
Ik denk geen last meer te hebben van een gebrek aan eigenwaarde en het constante gevoel dat ik eigenlijk geen plek op deze wereld verdien en beter plaats kan maken voor een ander. Want dat gevoel wordt constant weerlegd door de mensen die ik nu om me heen heb, mijn kinderen en kleinkinderen, mijn lieve man en enkele vrienden. Zij laten me voelen dat er wel van me gehouden wordt en dat ik hier wel een plaats heb in hun midden. Zelfs mijn moeder zei lieve dingen toen zij eenmaal terminaal ziek was. Ik heb van haar op een mooie manier afscheid kunnen nemen en ik heb haar vergeven. Haar karakter is ook een gevolg geweest van haar jeugd.
Nu is er een persoon die nu en dan reageert op mijn weblog, die mij doet terugdenken aan hoe mijn stiefvader met ons omging. Al haar reacties zijn negatief en lijken geen ander doel te hebben dan mij te vernederen en te ontmoedigen. Ik weet niet waar haar gedrag vandaan komt. Zij deed zich nog niet lang geleden (enkele jaren misschien?) nog voor als een vriendin. En nu voel ik vanuit alles wat zij schrijft als reactie op mijn stukjes alleen maar haat. Ik vraag me steeds af waar dat vandaan komt. Wat zit haar dwars? Waarom is zij zo boos op mij?
Van mijn stiefvader kan ik nog enigszins begrijpen dat hij ons maar een lastige sta in de weg vond. Hij kwam voor mijn moeder en niet voor ons. Maar wat is het motief van Annie? En waarom blijft zij mijn weblog lezen, op zoek naar stukjes waarin ik mijn gevoel prijsgeef of mij kwetsbaar opstel om me dan ´neer te sabelen´. Waar komt die enorme agressie vandaan?
Ik kan zeggen dat het mij niets doet, maar dat is niet zo. Het raakt me en ik voel de ellendige negativiteit in die commentaren over me heen trekken als een grauwsluier. Het ontneemt me de zin om te schrijven, in de wetenschap dat zulke ogen als die van haar meekijken, op zoek naar oorlog.
Helder zicht
Vandaag is het mooi weer met een schitterend helder zicht, maar er staat ook een straf windje.
Ahmad is van zijn plasbuis af en beweegt zich nu veel beter. Terugkijkend op de operatie kunnen we constateren dat we een aantal dingen niet slim hebben aangepakt.
Ahmad kreeg telefonisch zijn oproep voor de operatie en heeft niet goed begrepen waar hij zich moest melden voor de operatie. Met als resultaat dat we anderhalf uur in een verkeerde wachtkamer hebben zitten wachten. Gelukkig kon hij ondanks dat nog wel dezelfde dag geopereerd worden.
Toen hij geopereerd werd had ik beter met mijn zieke kop naar huis kunnen gaan. Ik heb uren zitten wachten tot hij terugkwam uit de operatie en dat had verder eigenlijk geen nut. Ik had na afloop zo nodig vanuit huis weer naar het ziekenhuis kunnen rijden (20 km), maar dat was niet eens het geval.
Achteraf gezien had hij de plasbuis al eerder kunnen laten verwijderen. Dat deed hij pas na 5 dagen en dat gaf hem onnodig lang ongemak en pijn.
Gisteren was hij vergeten de papieren van het ziekenhuis mee te nemen naar de dokterspost (waar de katheter verwijderd zou worden). De dienstdoende verpleegster zei dat ze niets mocht doen zonder instructies van de chirurg. Als gevolg daarvan rende ik op en neer van de ene kant van het dorp naar de andere kant om de papieren thuis op te halen. Toen ik met mijn tong op mijn schoenen terug kwam was ze al bezig de katheter te verwijderen. Wat bleek was dat ik voor niets de papieren had opgehaald, omdat de instructies van de chirurg ook in het computersysteem te zien waren. Ze verontschuldigde zich hiervoor bij mij, maar ik deed het af met dat ´het een goed work-out voor me was geweest´.
Ahmad en ik concluderen dat we het voortaan anders zullen doen, maar waarschijnlijk is er helemaal geen volgende keer. Gelukkig niet!
Mooi vers uit de Koran
De koran bevat een rijkdom aan raadgevingen (naseeha). Sommige verzen zijn troostrijk en spiritueel, net als veel passages uit de bijbel. De bijbel heeft ook een rijkdom aan mooie passages die qua inhoud vaak overeenkomen met passages uit de koran. En evenals in de bijbel zijn ook in de koran andere passages weer moeilijker te begrijpen en te verwerken. Je moet de heilige teksten qua letterlijke feiten en adviezen die daarmee samenhangen plaatsen in de tijd. Sommige passages moeten letterlijk genomen worden en andere overdrachtelijk. Daarvoor wordt gewaarschuwd in de koran zelf. Veel verzen zijn gericht tot de profeet Mohammed. In die verzen lees je hoe Allah de profeet Mohammed toespreekt. Het zijn de verzen die mij het meest ontroeren, omdat Allah in die verzen voor mij aanvoelt als een Trooster en Raadgever voor Zijn laatste profeet. De woorden zijn zo bemoedigend dat ze mijn hart raken en dat is dan ook een reden dat ik me na het lezen van de Koran in 1977 wilde bekeren tot de islam, wat ik op 1 april 1978 daadwerkelijk deed.
Ik wil hier één van die verzen die mij diep ontroeren delen. Ik las het vers voor de eerste keer in de beroemde vertaling: ´The meaning of the glorious quran´ vertaald door MarmadukePickthall. Sura 94
- AL-INSHIRAH: THE EXPANSION
1 Have We not caused thy bosom to dilate,
2 And eased thee of the burden
3 Which weighed down thy back;
4 And exalted thy fame?
5 But lo! with hardship goeth ease,
6 Lo! with hardship goeth ease;
7 So when thou art relieved, still toil
8 And strive to please thy Lord.
En hier in een andere vertaling: compleet met de Arabische tekst:
Ik heb de koran gelezen in diverse vertalingen. Die van Pickthall raakt mijn hart het meest.
De Nederlandse vertalingen hebben mij nooit zo geraakt als de Engelse. Hier een voorbeeld van een vertaling in het Nederlands.
Ik had ooit het plan om Arabisch te leren om de originele tekst te kunnen lezen, maar het is er nog niet van gekomen het Arabisch te leren begrijpen. Ik kan alleen Arabisch lezen en reciteren zonder te begrijpen en moet het doen met de vertalingen. Enkele verzen, zoals deze, ken ik uit mijn hoofd en deze verzen kan ik in het Arabisch reciteren in mijn gebeden, waarbij ik dan de betekenis van wat ik zeg begrijp, omdat ik de vertaling ken. Dat is een kans die ik 5 keer per dag krijg, als ik me even terugtrek op mijn bidkleedje.
Misschien is dit voor de lezer saai om te lezen. In mijn leven is het heel belangrijk. Als ik in 1977 niet toevallig de koran in boekvorm had gekocht in de vertaling van Marmaduke Pickthall voor 111 gulden (wat in die tijd duur was voor een boek!) en deze niet als eerste vertaling (van alle vertalingen die ik daarna las) van de heilige koran gelezen zou hebben, dan was ik waarschijnlijk geen moslim geworden. Geen vertaling heeft me daarna ooit nog zo bekoord. Toevallig is het ook de vertaling waarnaar Sheikh Nazim (die jaren later in mijn leven kwam) telkens refereerde. Ik leerde van Sheikh Nazim van 1996 tot 2014. Wat een toeval. Allah´s wegen zijn niet te doorgronden.