Je leest er veel over. Pesten op school, pesten onderweg naar school, pesten op het werk, pesten via internet. Het kan alleen treiteren zijn, maar het kan ook agressief worden en uitmonden in dreigementen of zelfs lichamelijke agressie. Mensen kunnen elkaar nu niet alleen vis a vis bereiken maar ook via media als twitter, tik tok, instagram, facebook of gewoon via de app. Dat kan met je echte naam of onder een pseudoniem.

Pesten is zo oud als de wereld, maar het komt nu meer in de openbaarheid omdat het vaker in de openbaarheid plaatsvindt. Pesten kan mensen tot wanhoop brengen en kan in het ergste geval lijden tot zelfmoord of moord. Hoe dan ook tekent het mensen en dikwijls voor het leven. Het doet een aanslag op het zelfvertrouwen. Je moet sterk in je schoenen staan om in jezelf te blijven geloven als belangrijke mensen in je omgeving je vertellen dat jij een plek op deze aarde niet verdient en er beter niet had kunnen zijn of dat alles wat je doet fout is of waardeloos.

Ik ben op school nooit gepest, ondanks dat ik vaak verhuisde en telkens een plekje moest vinden op een nieuwe school. Het pesten gebeurde in mijn geval thuis en door de mensen van wie je zou verwachten dat ze van je houden en het beste met je voor hebben. Ik ben niet geslagen met stokken of iets dergelijks (wat overigens ook verschrikkelijk is), maar mijn stiefvader had een andere manier om mij en mijn broer kort te houden. Vernederen en ontmoedigen. Mijn moeder kwam helaas niet voor ons op, maar nam langzaam aan het gedrag van mijn stiefvader over. Dat had tot gevolg dat mijn broer en ik ons thuis niet echt prettig of veilig voelden. Als kinderen speelden we vrijwel de hele dag buiten of binnen in onze kamer. We waren samen heel hecht en vonden veel troost bij elkaar. Om goed genoeg te zijn deden we erg ons best en we haalden ons gymnasiumdiploma en een docterandusbul, in het vak waar we vervolgens geen werk in vonden. Dat was niet omdat we geen kwaliteiten hadden, maar omdat we zelf niet in onze kwaliteiten geloofden. Als mensen maar lang genoeg zeggen dat je een onbenul bent die nog niks weet en dat alles wat je doet waardeloos is, dan is het moeilijk om te geloven dat je wel wat waard bent. Ondanks goede cijfers en complimenten over de hele linie vanuit de school, inclusief ons gedrag, ontpopten Hans en ik ons als schuwe wezens zonder enig zelfvertrouwen. Ik was iemand die dat wist te verbergen onder sociaal wenselijk gedrag. Hans was een vrij zwijgzame jongeman geworden.

Door de jaren heen heb ik veel meegemaakt en ben ik mezelf goed tegengekomen. Immers de keuzes die je maakt bepalen voor een groot deel je levensloop. Ik heb geleerd van fouten.

Ik denk geen last meer te hebben van een gebrek aan eigenwaarde en het constante gevoel dat ik eigenlijk geen plek op deze wereld verdien en beter plaats kan maken voor een ander. Want dat gevoel wordt constant weerlegd door de mensen die ik nu om me heen heb, mijn kinderen en kleinkinderen, mijn lieve man en enkele vrienden. Zij laten me voelen dat er wel van me gehouden wordt en dat ik hier wel een plaats heb in hun midden. Zelfs mijn moeder zei lieve dingen toen zij eenmaal terminaal ziek was. Ik heb van haar op een mooie manier afscheid kunnen nemen en ik heb haar vergeven. Haar karakter is ook een gevolg geweest van haar jeugd.

Nu is er een persoon die nu en dan reageert op mijn weblog, die mij doet terugdenken aan hoe mijn stiefvader met ons omging. Al haar reacties zijn negatief en lijken geen ander doel te hebben dan mij te vernederen en te ontmoedigen. Ik weet niet waar haar gedrag vandaan komt. Zij deed zich nog niet lang geleden (enkele jaren misschien?) nog voor als een vriendin. En nu voel ik vanuit alles wat zij schrijft als reactie op mijn stukjes alleen maar haat. Ik vraag me steeds af waar dat vandaan komt. Wat zit haar dwars? Waarom is zij zo boos op mij?

Van mijn stiefvader kan ik nog enigszins begrijpen dat hij ons maar een lastige sta in de weg vond. Hij kwam voor mijn moeder en niet voor ons. Maar wat is het motief van Annie? En waarom blijft zij mijn weblog lezen, op zoek naar stukjes waarin ik mijn gevoel prijsgeef of mij kwetsbaar opstel om me dan ´neer te sabelen´. Waar komt die enorme agressie vandaan?

Ik kan zeggen dat het mij niets doet, maar dat is niet zo. Het raakt me en ik voel de ellendige negativiteit in die commentaren over me heen trekken als een grauwsluier. Het ontneemt me de zin om te schrijven, in de wetenschap dat zulke ogen als die van haar meekijken, op zoek naar oorlog.