Maandelijks archief: november 2021

Terug in Den Haag

Geplaatst op door
Beantwoorden

Dat was wel een overgang! Van het ochtendfrisse maar zonnige Alhaurin de la Torre in een bomvol vliegtuig naar de Rotterdamse luchthaven, waar regenvlagen en een ijzige wind ons met een haastige pas naar de auto van mijn zoon lieten snellen. Mijn schoondochter had voor ons een lekkere kop verse tomatensoep met balletjes gemaakt met verse broodjes, de lieverd. We kregen het lekker warm in hun huis met de vloerverwarming en de gezelligheid van hun gezin met een kruipende peuter en een knutselende kleuter. Ik had helemaal geen zin om snel te vertrekken om nog boodschappen te gaan doen, zoals ik van tevoren wel van plan was. Dus dat plan lieten we varen. Het was niet aanlokkelijk om in regen en wind de accu te koppelen en de koffers te laden in mijn auto.

‘Blijf lekker slapen,’ stelde mijn zoon gastvrij voor. Maar dat vond ik ook weer te gek. Dus tegen de schemering vertrokken we toch maar vanuit Pijnacker naar ons huis. Wat was het druk op de weg! Werken mensen wel thuis? Het lijkt er niet op. Ik reed midden in de spits.

Thuis verwelkomde ons een ijskoud huis, maar dat was een kwestie van de verwarming aanzetten, Mijn orchideeën, die inmiddels meer dan 15 jaar oud zijn, waren enorm gegroeid met joekels van bladeren en takken die zwaar waren van nieuwe bloemen. Dankzij de zorgen van onze buurman.

We dronken Pakistaanse thee en aten de broodjes die we vanuit Alhaurin hadden meegenomen. Gewoon even in het oventje en ze waren prima te eten! Vanmorgen deden we de boodschappen.

Het rondslingerende straatvuil hier viel me direct op. Hier zie ik niet vaak straatvegers (zoals in ons dorp dáár) die hun dagelijkse ronde doen en je groeten, want ieder heeft zijn of haar buurtje. Daarna de grotere wasbeurt met schrobber en water, die ook dagelijks plaatsvindt. Het voelt lekker opgeruimd, al die schone straten, en het verschaft mensen werk.

We waren na het oppompen van de autobanden (één achterband was voor meer dan de helft leeg!) vroeg in de winkel, maar toch was het al druk. Mensen liepen kriskras door elkaar naar boodschappen te graaien zonder afstand te houden.

Het is even wennen hier. Maar vandaag was het al minder koud. Ik ging voor nog wat boodschappen op de fiets. Mijn fietsbanden moest ik ook al oppompen. De stemming in de winkels ervaar ik als gedrukt, maar dat ligt misschien aan het weer en de corona-ellende.

We zijn nu helemaal gewend aan de nieuwe situatie. In huis is het behaaglijk warm. Morgenochtend voor het ontbijt wandelen, als het droog is.

Genieten van mooie luchten

Geplaatst op door
Beantwoorden

Dat kunnen we hier heel goed, omdat we zowel de zonsopgang als de zonsondergang zonder belemmerende obstakels kunnen zien. Dat is in Nederland niet zo, omdat we daar omringd zijn door heel hoge bomen en portiekflats van 4 verdiepingen. Ik vind dat jammer, want ik houd erg van mooie luchten en een vrij uitzicht over een vlakte of vanaf een hoogte. Maar goed, je kunt niet alles hebben.

Ik heb Ahmad voorgesteld om ook in Nederland dagelijks, na het ochtendgebed, een wandelingetje te maken in onze groene buurt. Dan kunnen we misschien toch nog wat mooie luchten bewonderen en de vogels wakker horen worden. De vraag is of het ons gaat lukken om direct uit ons warme bed een warme jas aan te trekken en de kou in te wandelen. We gaan het zien.

Troost is dat de maan in Nederland, evenals overal elders met vaste regelmaat groter en kleiner wordt.

Animal de costumbres

Geplaatst op door
Beantwoorden

Zo noemt Ahmad zichzelf, een gewoontedier. En dat is hij ook. Hij is behoorlijk voorspelbaar wat zijn dagindeling betreft.

Dat is zo anders dan ik altijd geweest ben. Mijn dagen kenden nooit echte planning en regelmaat. Ik deed al wat me voor handen kwam en was daarin flexibel. Eten deed ik wanneer ik honger had en daarvoor bestonden voor mij geen vaste tijden. Ik zorgde wel voor regelmaat voor mijn kinderen toen ze nog klein waren. Maar op het moment dat ze wat ouder werden, zorgde ik er alleen voor dat er elke dag een warme maaltijd was voor iedereen en dat er voldoende eten in huis was voor de andere maaltijden. Voor mij hoefden ze niet meer precies op een bepaalde tijd aan tafel te zitten, maar konden ze hun eten opwarmen wanneer ze dat wilden. Einde van de gezamenlijke maaltijden. En dat terwijl we, nu ze uit huis zijn, juist weer regelmatig genieten van wél samen aan tafel zitten.

Maar sinds het moment dat Ahmad in mijn leven is gekomen leid ik samen met hem een heel regelmatig en geordend leven. Met zijn komst deed het Spaanse ritme van eten en drinken zijn intrede in huis. En dat bevalt me heel goed en het is goed voor mijn gezondheid. Hij zorgt ervoor dat we elke dag gezond eten met voldoende groenten en fruit en daar gedij ik bijzonder goed bij.

Niet alleen in zijn ritme van eten en drinken is Ahmad een gewoontedier, maar ook wat betreft andere activiteiten houdt hij consequent een bepaald ritme aan. De ochtend is meestal voor activiteiten als klussen of andere lichamelijke bezigheden en in de middag neemt hij zijn ontspanning door te lezen, op de pc te werken en dergelijke. Hier In Andalusië houdt hij van een wandeling in de vroege ochtend en in Nederland fietst hij graag rond een uur of één.

Door hem ben ik ook ´ritmischer´ gaan leven. Mijn dagindeling is als volgt: Opstaan, bidden, een wandeling rond zonsopgang, ontbijten, fietsen op hometrainer, koffie, karweitjes in huis of op de pc, middageten, rummikubben met man, thee, lezen of dingen bekijken op tablet, avondeten, naar bed. Een en ander kan aangevuld worden met schilderen tussendoor als ik daar zin in en tijd voor neem.

Als ik bovenstaande lees, dan denk ik: een buitenstaander kan denken dat dit een saai leven is. Maar dat is het helemaal niet. Ik geniet van deze regelmaat en rust en voel me alleen maar bevoorrecht dat ik zo een rustig leven mag hebben na veel ellende in het verleden. Ik geniet van elke dag, ook als het niet lekker is op het terras zoals vandaag. Alle dagen zijn voorspelbaar maar toch ook weer niet. Het licht is altijd weer anders en ik verveel me nooit. Ik besef dat het samen mogen leven met Ahmad heel bepalend is voor mijn levensgeluk. Ik geniet daarvan zolang dat ons gegund is.

Ook hier in Alhaurin lijken de bewoners gewoontedieren te zijn met elke dag dezelfde routine. De straten worden hier elke dag geveegd en met water schoongemaakt. De bakker doet elke ochtend zijn ronde in zijn bestelbusje. Broodjes worden voor zonsopkomst aan de deuren gehangen van wie deze besteld hebben. Elk jaar komen dezelfde feesten en activiteiten terug. En mensen lijken daar telkens van te genieten alsof het de eerste keer is. Kennelijk geeft deze regelmaat ook aan deze dorpsbewoners rust en ´alegría´ (vreugde).

De dorpsbewoners zijn trots op hun tradities en dat kan je merken aan de afbeeldingen op billboards, die zij tegenwoordig aan weerszijden van de Calle Malaga plaatsen. De soldaten van het vreemdelingenlegioen die gedurende lange tijd op de billboards langs deze laan afgebeeld stonden (naar aanleiding van de día de Hispanidad) zijn nu vervangen door afbeeldingen die betrekking hebben op de kerstviering in Alhaurin de a Torre

Boven de burgemeester van Alhaurin de la Torre en beneden één van de reyes Magos (de drie koningen die hier de cadeaus uitdelen aan de kinderen)
Ze zijn zo trots op hun kerstversiering dat ze ook nog afbeeldingen daarvan tentoonstellen ?
vermenging van cultuur en traditie ?

Wat ik zeker ga missen hier?

Geplaatst op door
Beantwoorden

De Andalusische zon, die in de zomer hier zo onbarmhartig op je schijnt dat je niet weet waar je het zoeken moet om koelte te vinden. Maar in dit jaargetijde is die zon een koesterend zonnetje, waaraan je je heerlijk kan warmen en dat ga ik missen.

Ik zal onze momentjes missen dat wij ons tweede kopje koffie drinken in deze zon op ons eigen terrasje. Ahmad, de zoetekauw met zijn knäcke met ´mermalada de higos´ (vijgenjam) en zijn ´torta de aceite´ en ik met mijn twee knäckies met crema de cacahuetes (pindakaas) met sambal badjak.

En om 14.30 eten in de zon en daarna rummikubben ? in de zon. Wat een leven.

Baby´s

Geplaatst op door
2

Behalve herinneringen aan vooral onze wandelingen laat Ahmad ook zijn kleinkind hier achter. We hebben de baby maar één keer gezien in het echt. Verder wordt Ahmad via whatsapp op de hoogte gehouden door middel van veel foto´s van (de moeder en) het kleinkind. De schoonzoon toont zich een verliefde vader en partner. Hij maakt schitterende foto´s van de stralende moeder en de schattige baby.

Eén van de mooiste foto´s vond ik deze:

Wat een heerlijk kindje en wat straalt haar moeder ?

Afscheid van de zon

Geplaatst op door
2

Op dit moment nog maar 6 dagen, en dan zijn we alweer bijna op het vliegveld van Rotterdam. Daar zal geen zonnetje ons verwelkomen, zo te zien aan het weerbericht. We kunnen ons op deze grijsheid alvast voorbereiden, want ook hier is het de afgelopen dagen bewolkt. Dat is goed om alvast te wennen.

Vanmorgen maakten we in ons laatste weekend hier de wandeling, beneden langs ons dorp. In het weekend is het minder druk op de weg daar, die nu een sluiproute is geworden voor automobilisten die de drukte in het dorp willen vermijden. Op zaterdag en zondag kan je daar in de ochtend voor het ontbijt nog wel vrij rustig lopen. Daarna, als je de helling bent op geklauterd, het dorp weer in, ben je lekker opgewarmd en smaakt je broodje met koffie extra lekker.

Ik doe niet veel meer dan Netflixen op de fiets, NLZIet kijken op de tablet, lezen op de e-reader en me verheugen op het weerzien met mijn nageslacht en de anderen in Nederland. O o Den Haag…….?

Dag poes
Dag haan
dag pauwen

Wie mooi wil zijn moet pijn lijden

Geplaatst op door
2

Dat zei mijn moeder vaak. Ik weet eigenlijk niet meer in welke situaties.

Maar sinds gisteren word ik aan die uitspraak van haar herinnerd door mijn eigen toedoen. Dat zit namelijk zo:

Vier weken geleden, op mijn verjaardag, ging ik na thuiskomst van onze korte vakantie op zoek naar een tattooshop. Niet voor een tattoo, maar ik wilde nieuwe gaatjes in mijn oren, om het nieuwe paar oorbellen dat ik voor mijn verjaardag had gekregen goed te kunnen dragen. Mijn oude gaatjes waren uitgezakt tot een gleuf. Waarschijnlijk door het te vaak dragen van te zware oorhangers.

Natuurlijk was er voor Ahmad niets aan om met me mee te gaan, maar toch ging hij met me mee naar de tattoowinkel. Arm in arm gaan wij overal heen, elkaar steunend door dik en dun, zeker op mijn verjaardag.

De tattooshop bleek dicht te zijn. We liepen de apotheek ernaast binnen om te vragen of men daar meer wist van de openingstijden van de tattooshop, want die stonden niet aangegeven op de winkel. Ons werd verteld dat de tattoo-zetter (en piercer) alleen werkte op afspraak. Ik vertelde dat we kwamen voor gaatjes in het oor. ´O, maar dat doen wij ook,´ zei het meisje dat werkte in de apotheek. Nou, dat kwam mooi uit. Het leek me ook wel zo vertrouwd en hygiënisch dat een apotheek zoiets zou uitvoeren. Dus ik liet me prikken in beide oren. Dat is zo gebeurd met zo een prikpistool.

Ik had er nauwelijks last van. Het ene oor wat meer dan het andere, maar dat was maar één nachtje ongemak. Gisteren besloot ik in mijn linkeroor nog een gaatje te laten prikken. Een knopje schuin boven het andere gaatje. Dat vind ik leuk staan.

Dus hup, voor het doen van de boodschappen gingen we weer langs de apotheek. En rambam, voor ik het wist had ik een tweede gaatje.

Maar o hel! Dit gaatje doet veel meer pijn dan de eerdere twee gaatjes. Waarom weet ik niet. Het is of mijn linkeroor de hele dag in de hens staat. Ik kan ook niet slapen op die zij. Ahmad verzorgt mijn zelf gekozen verwonding drie keer per dag met jodium en ik slik paracetamol, wat nauwelijks verlichting geeft.

En ja, nu schieten de woorden van wijlen mijn moeder me te binnen. Het zal hopelijk wel weer overgaan, maar als ik het van te voren had geweten…….

Artistieke kapster

Geplaatst op door
Beantwoorden

Een paar maanden geleden heb ik me hier laten wassen, knippen en föhnen door Patricia Vega, een kapster in Alhaurin de la Torre met 5 sterren in de reviews. En dat verdient ze ook. Al een paar keer heeft ze me heel goed geknipt, op één keer na. Maar dat wil ik door de vingers zien. Die dag maakte ik een dubbele afspraak bij haar voor mezelf en Ahmad. Het was vlak voor de Semana Santa en zij had het die dag al berendruk. Ze heeft ons toen allebei een beetje afgeraffeld. Ahmad zei toen: ´Nooit meer,´ ook al vanwege haar sympathieën voor het Legión Española in de heilige optocht.

Maar ik bemoei me niet met haar politieke voorkeur. Denk alleen aan haar vaardige handen, die de schaar spelenderwijs en schijnbaar als vanzelf plukjes uit mijn haar laten knippen, terwijl zij het haar van links naar rechts en naar voren en naar achteren laat dansen.

Vanmorgen had ik weer een afspraak met haar, om 9.30 uur als eerste klant. Eigenlijk zat mijn haar nog heel goed na de vorige knipbeurt en normaal ga ik niet vaker dan eens per half jaar. Maar omdat ik weer naar Nederland ga volgende week en ik daar nog steeds geen goede kapper weet, dacht ik: ´Kom op! Nog een knipbeurt.´

Ik wilde het wat korter hebben. Een paar centimeter eraf en dan weer lagen. Ik dacht daarbij aan het kapsel van mijn jongste dochter, dat haar heel goed staat.

Dit had ik in gedachte. Denk daarbij mijn oude kop.

Als ik in snelpas kom aanwandelen, zie ik dat Patricia nog op het terras zit te ontbijten naast haar kapperszaak. Ik maak een gebaar naar haar dat ze rustig kan blijven zitten (stilo Andalus, neem de tijd voor alles) en ik ga zelf zitten op het smeedijzeren bankje tegenover haar zaak. Ik maak nog even een selfie van mezelf van mijn hoofd vóór de knipbeurt (voor mijn kinderen).

La señora Patricia, links aan tafel op het terras.

Even later mag ik naar binnen en wast zij geroutineerd mijn haar. Haar wasbakje is heerlijk zacht voor mijn kippenekkie en intussen kijk ik naar de mooie, levensgrote foto van haar twee toen nog kleine zoontjes aan de muur. Het zijn nu middelbare scholieren.

Ik denk dat het een twee-eiïge tweeling is. Heb dat nog niet gevraagd.

Als ik voor de spiegel ga zitten, vraagt ze me niet wat ik wil. Ongevraagd zeg ik dat ik er een dikke twee cm af wil hebben en vervolgens lagen. Ze trekt zich daarvan niet veel aan, maar begint direct enthousiast in mijn lagen te snoeien. Ik besluit maar niets te zeggen en deze artista gewoon haar gang te laten gaan. Ik wil het creatieve proces vooral niet verstoren en houd mijn bakkes dicht achter mijn mondkapje, terwijl zij bezig is op de maten van Spaanse rapmuziek. Als ze klaar is, veegt ze direct de haren al aan alvorens met föhnen te beginnen. ´Is het van achter niet te lang?´ vraag ik voorzichtig. Zij wuift dit heel beslist weg. ´Zo is het echt goed geknipt, want recht afgeknipt zou mijn haar te zwaar worden. ‘Nu heb ik echt een stuk meer volume in mijn haar.’ Ik ga niet met haar in discussie, want met deze potige dame, die twee keer mijn gewicht heeft, wil ik geen ruzie. Eén klap, en ik lig plat op de marmeren vloer. Nee, dank u wel..

´Eres una artista,´ vlei ik haar. En ik meen het nog ook. Bij het afrekenen (20 piek maar) zeg ik dat ik naar Nederland ga en dat ik daarom ben langsgegaan voor deze extra knipsessie. ´In Nederland is het veel duurder, hè,´ zegt ze begripvol. ´Dat ook, maar dat maakt me niet eens zoveel uit. Jij knipt veel beter,´ zeg ik. ´In februari kom ik terug.´

Je moet je kapper te vriend houden. Ik wil dat ze de volgende keer weer zo haar best doet. Mijn haar is niet veel korter geworden dan het was en het is een heel ander modelletje dan dat van mijn jongste dochter. Maar ieder heeft zijn eigen stijl die bij hem of haar past en je moet nooit vergelijken.

Ik denk terug aan de roze jas, die een vriendin van vroeger heel goed stond, maar totaal niet paste bij mij. Bijna had ik toch zo een jas gekocht ?.

Ik voel me hier eigenlijk wel thuis

Geplaatst op door
Beantwoorden

Ik denk dat het vrijwel dagelijkse mooie weer hier zeker aan meewerkt. Maar ook is het leuk om in dit gezellige dorp rond te lopen, waar iedereen elkaar groet op straat, of je elkaar nu kent of niet.

Ik zeg weleens tegen Ahmad, dat als hij eerder mocht komen te overlijden dan ik, dat ik dan niet meer hierheen zal willen gaan. Maar op zo een dag als vandaag denk ik: ´Als ik geen kinderen zou hebben, dan zou ik hier wel in mijn eentje kunnen blijven wonen zonder me verloren te voelen. Ik merk dat ik evengoed als in Nederland ook hier gemakkelijk een praatje maak op straat met mensen.

Maar …… ik zou niet voor altijd ver van mijn kinderen willen wonen. Dus dat bepaalt dat ik er toch voor zou kiezen om permanent in het grijze en grauwe Nederland te blijven wonen, ook al word ik misschien te zijner tijd uit mijn gezellige eengezinswoning gezet, die dan plaats moet maken voor kolossale flats met binnentuinen, aangelegd op ondergrondse garages. Een gruwelijk plan, dat hoop ik niet zal doorgaan.

Vandaag kijk ik Ahmad in zijn lieve ogen. ´Wat hebben we toch geluk om hier samen te mogen zijn.´ Hij vindt dat ook. ´Als ik eerder overlijd dan jij, dan pak je in Nederland lekker mijn mooie auto en rijd je ermee naar hier.´ ´Ik wil er niet aan denken,´ zegt hij verdrietig. ´Ik zou niet meer gelukkig zijn.´ ´Je gaat dicht bij je kinderen wonen,´ zeg ik. ´En zij zullen heel lief voor je zijn. Maar beloof me dat je het contact met mijn kinderen nooit zal verbreken. Zij houden ook veel van je.´ Hij zal zeker contact houden, zegt hij.

Ik zit daarna in gedachten een beetje te hoofdschudden naar mezelf. Het lijkt wel of ik nu al nadenk over afscheid. Niemand weet hoe de toekomst eruit ziet en wie er wanneer en waar zal sterven. Maar dat we een keer doodgaan is zeker. Tot het zover is, ben ik zielsgelukkig zo te mogen leven met mijn lieve maatje aan mijn zijde, zowel hier als in Nederland.