Maandelijks archief: november 2021

Oudste kleinzoon vandaag 24 jaar

Geplaatst op door
Beantwoorden

Tja, dan weet ik zeker dat ik behoorlijk oud ben geworden. Hij werd geboren toen mijn jongste zoon net 7 jaar was. Dus het leeftijdsverschil tussen die twee is niet groot.

Links mijn jongste zoon en rechts mijn oudste kleinzoon in 2012. De foto is genomen op mijn 62e verjaardag. Ze waren respectievelijk 22 en (bijna) 15 jaar

Op de één of andere manier staan de dingen die ik met deze kleinzoon meemaakte me nog heel helder voor de geest. Als baby woonde hij een aantal jaren met zijn ouders bij me in huis en later bracht ik hem vaak naar school in de vruchtenbuurt in Den Haag, want mijn dochter was toe nog politieagent met onregelmatige diensten. Eerst was dat op de brommer en later (toen ik me eindelijk een rijbewijs gunde) met de auto. Daarna moest ik dan snel door naar mijn werk. Ik kan me verschillende momenten herinneren die ik met hem deelde en waarover we toen spraken. Dat heb ik minder met de andere kleinkinderen.

´Je haalde zijn (8 jaar jongere) broertje ook weleens op van de opvang,´ zegt Ahmad vanmorgen bij het ontbijt. ´Is dat zo en welke opvang dan?´ Ik herinner me die opvang niet meer. En nu ineens, al schrijvende, komt in mijn herinnering terug dat deze kleinzoon zich altijd verstopte als ik hem kwam halen van de opvang. Dus ik weet het nog wel. Maar waar die opvang zich bevond, weet ik niet meer. Ahmad weet het wel, maar toen hij me het vanmorgen op googlemaps aanwees begon het me nog steeds niet te dagen.

´Zou mijn geheugen aan het aftakelen zijn?´ vraag ik Ahmad. ´Welnee, ik denk het niet,´ meent hij. Hij zegt dat hij zich ook weleens iets niet meer kan herinneren wat ik me wel herinner.

Even later drinken we koffie op het terras. Als ik daarna afwas, vraag ik Ahmad of hij mijn telefoon wil pakken die ik onder de tafel in de schaduw heb gelegd. ´Dat hoeft niet,´ zegt hij. Je telefoon ligt al binnen op tafel. Kennelijk heb ik hem zelf al binnen gelegd. Maar dat weet ik niet meer. ? Laten we het er maar op houden dat je sommige dingen zo automatisch doet, dat je ze niet in je geheugen opslaat. ?

Ik ben mijn kleinzoon niet vergeten te feliciteren ?

De donkere dagen voor kerstmis

Geplaatst op door
Beantwoorden

Hier zijn de dagen niet zo donker. Overdag schijnt er een stralend zonnetje en het wordt een stuk later donker dan in Nederland. Maar toch ben ik al ´in de mood´ voor kerstgedachtes. Als we naar de winkel gaan, zit er bij elke ingang wel een man of vrouw met een uitnodigende boodschappentas en een kartonnen bord met de tekst: ´Ik heb geen werk en vraag eten voor mijn kinderen´. Al een paar keer hebben we boodschappen gedoneerd, door mij zorgvuldig uitgezocht. Maar het is wel een plotselinge invasie van ´boodschappenvragers´. Bij de Mercadona, de Aldi, de Lidl, enzovoort. ´Zou er een organisatie achter zitten?´ vraag ik Ahmad. Hij weet het niet. Wel is hij van het principe dat hij wel boodschappen wil doneren maar geen geld. Eigenlijk houdt hij helemaal niet van bedelaars, deze door een werkzaam leven geharde man. Hij heeft in zijn jonge jaren als lager geschoolde ook vaak moeten zoeken naar werk en ging daarvoor helemaal naar Barcelona. Hij gaat uit van het principe dat er altijd wel werk is. Als je maar zoekt.

Enfin, de plotseling overal opduikende bedelaars bij elke winkelingang zijn dus een verschijnsel dat een beroep doet op de kerstgedachte. Al weken hangt hier boven de straten kerstversiering. Hier heeft men niks te maken met Sinterklaas.

Ik bespeur in mezelf de laatste tijd een kleine verandering. Ben minder actief dan anders en denk daarbij: ´Dat mag gerust voor een oudje van 71 jaar. Laat Ahmad maar brommen met zijn slijptol. Ik neem het ervan en doe alleen wat echt moet´. Je hoeft trouwens niet oud te zijn om te genieten van een activiteit-loos, contemplatief leven. Ik kon dat al als nog niet schoolgaande kleuter of peuter. Kan me nog herinneren hoe ik het heerlijk vond zomaar wat uit het raam te kijken, terwijl mijn moeder onder begeleiding van een muziekje het huishouden aan het doen was. Ik was een rustig kind en ben nu eigenlijk ook een rustig oudje. Dankzij Ahmad ben ik af en toe ook nog wel eens actief met iets creatiefs bezig. Zien werken doet werken, maar niet altijd!

Gisteren ging ik wat mensen die ik van heel vroeger ken opzoeken op google. Ik heb met zoveel mensen alle contact verloren door verhuizingen en dergelijke. Vroeg me ineens af hoe het nu gaat met die mensen. Wat zijn ze gaan doen in hun leven? Leven ze nog? Toen realiseerde ik me dat ik me van sommigen niet meer herinner dan de voornaam en niet eens de achternaam. Dan is het moeilijk zoeken. Maar van enkelen wist ik nog de hele naam en dan zie je van alles op google. Welk beroep iemand uitoefent zie je vaak op LinkedIn. Sommigen blijken een twitteraccount te hebben, waarop ze gedachten spuien die een inkijkje geven in hun interesses. Anderen hebben zichzelf zo afgeschermd dat er niets van ze te vinden is op internet. Of ze zijn stilletjes overleden.

Wat me schokte was dat twee docenten onder wier begeleiding ik mijn psychologiestudie afrondde overleden zijn. Natuurlijk, ze waren wat jaren ouder dan ik, maar toch geeft het een gevoel van verlies. Ook al had ik helemaal geen contact met deze mensen, die een stuk succesvoller waren in hun beroepscarrière dan ik.

En zo lummel ik wat aan. Het is best heerlijk, dat niksen. Ik deed het al als baby en dat komt nu helemaal terug. Ik gaf als baby geen kik. Soms ging mijn moeder kijken of ik nog wel leefde en dan zag ze me wakker in de wieg liggen met mijn ogen wijd open, kennelijk tevreden met mijn eenzaamheid. Het duurde meer dan een jaar voordat ik aanstalten maakte om te gaan lopen. Maar dat kan ook gelegen hebben aan het feit dat ik weinig uit de box werd gehaald en we in die tijd erg klein behuisd waren. Kortom, ik was geen onruststoker en dat ben ik nu nog steeds niet.

Series kijken op Netflix

Geplaatst op door
Beantwoorden
Zondagochtend

Series kijk ik op de fiets (hometrainer). Hier is dat met mijn neus op de smart TV en in Nederland kijk ik op mijn tablet die zich dan in de tablethouder aan het stuur bevindt.

Het is een dagelijkse bezigheid, hier altijd verricht in de ochtend, als het nog een beetje fris is. Tijdens mijn dagelijkse 10 kilometer (met enige weerstand) kan ik één of meer afleveringen kijken zonder me schuldig te voelen dat ik tijd zou verbeuzelen. Ik ben immers sportief bezig.

Het valt niet mee om telkens weer een nieuwe serie te vinden, die ik de moeite waard vind. Soms raadpleeg ik daarvoor mijn kinderen, die in veel dingen dezelfde smaak hebben als ik. Nu kijkt mijn jongste zoon Downton Abbey. Een serie die volgens mijn schoondochter vrij traag verloopt, maar wel onderhoudend is om naar te kijken. Ik heb destijds met veel plezier gekeken naar the Crown. Daarom besloot ik deze serie ook een kans te geven. Ik zag direct dat de serie veel seizoenen heeft . Dat zou betekenen dat, als de serie me zou aanstaan, ik ook voor een flinke tijd ´onder de pannen´ ben met mijn kijkgenot en niet snel hoef te zoeken naar weer een andere serie.

De serie valt me niet tegen. Het is onderhoudend om de belevenissen van deze kakkers te zien aan het begin van de 20e eeuw en ook het leven van hun bedienden. Een soort GTST in de klassieke tijd. Goed gespeeld, zoals ik gewend ben bij Engelse series. De Engelsen met hun ´stiff upperlip´, subtiele humor en uitgestreken gezichten tijdens intriges vervelen mij niet. Ook leuk om op die manier een kijkje te nemen in die ´goede oude tijd´, toen er nog geen plastic verpakking was en al die andere ´verworvenheden´. In de beginjaren van elektriciteit, telefoons en gemotoriseerd verkeer. Dus dat is smullen, elke ochtend.

Ik ben geen piekeraar, maar af en toe denk ik wel even na. Zoals vanmorgen bij de ontbijttafel. Ik deelde op de valreep mijn gedachte met Ahmad. ´Wij leven niet zo lang meer, maar soms denk ik aan de kleintjes van nu. Wat zal hun toekomst zijn? Hoe gaan we de problemen die we nu zelf hebben laten ontstaan met onze technologische ontwikkeling en onze alsmaar toenemende consumptiedrang oplossen?´ Alleen om die reden zou ik als een eeuwig levende vlieg op de wand erbij willen zijn en willen zien hoe alles verder gaat als ik er niet meer ben.

Het is zoals het is

Geplaatst op door
Beantwoorden

Hoe ouder ik wordt, hoe meer ik alles aanneem voor wat het is. Natuurlijk kan ik me wel druk maken om het ongelijk verdeeld zijn van kansen, middelen, gezondheid, huizen enzovoort. Af en toe krijg ik nog weleens een aanval daarvan. Maar over het algemeen leg ik me neer bij de gebeurtenissen zoals ze komen. Ik besef dat ik er niets aan kan veranderen, behalve in mijn kleine kring elke dag mijn best doen fatsoenlijk om te gaan met mijn omgeving. En accepteren hoe de dingen gaan.

Terwijl Ahmad alweer bezig is met een volgend glas in lood werkje (dit keer een doosje voor de babybenodigdheden van zijn dochter), zit ik maar wat te dromen. Beurtelings op het terras (net iets te heet in de zon) en dan weer hier in de achterste kamer op het noorden aan de laptop (om af te koelen). Ik bekijk op Picasa alle foto´s die ik de afgelopen jaren maakte. Op zoek naar een nieuw schilderonderwerp (Waarom eigenlijk? Ik heb er voorlopig geen zin in).

Deze foto, genomen in het Zuiderpark, wilde ik naschilderen. Maar ik weet dat dit landschap mooier is in een ander jaargetijde, als er meer in bloei staat….

Ik zie al die oude foto´s, gemaakt in Nederland en hier. Bij het kijken ernaar herinner ik me ook het enthousiaste gevoel waarmee ik ze maakte. Het was nieuw voor me om hier te zijn en de sfeer vanhier op te snuiven. Alles was verrassend voor me en ook Ahmad en ik waren bezig elkaar steeds beter te leren kennen. En nu zitten we in een soort luwte. We kennen elkaar inmiddels door en door en ik ben ook helemaal gewend aan het leven afwisselend hier en daar. Voel dan niet de behoefte zoveel te delen met anderen, wat in het begin wel zo was. Het hele idee van mijn gedachten formuleren in een weblog was voor mij spannend. Video´s maken en daarbij een muziekje zoeken vond ik leuk. Daarna werd mijn hobby schilderen.

Ons huis hier en in Nederland is ruim voorzien van mijn werkjes en die van Ahmad. Ook sommige anderen hebben wat van mij gekocht of gekregen. Ik heb geen ambitie. Wil leven in het moment, voorlopig niet produceren maar vooral vernemen hoe anderen tegen het leven aankijken. Sommige dingen die ik hoor en zie spreken me aan. Ik herken me in de boeken van Kees van Beijnum. Het knappe vind ik dat al zijn boeken verschillend zijn en vanuit een totaal andere invalshoek geschreven. Toch meen ik achter al die verhalen iets van de schrijver te herkennen. Ik vermaak me enorm met zijn boeken en zal het jammer vinden als ik ze allemaal gelezen heb. Dan moet ik weer op zoek naar een andere schrijftalent van wie ik kan genieten.

Nog 13 dagen. Dan gaan we weer naar Nederland. Kijken hoe het daar is.

Duidelijk en onduidelijk

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vaak wordt in Nederland opgemerkt dat het beleid van de regering wat betreft maatregelen tegen corona onduidelijk en wisselvallig is. ´Nog even volhouden´, werd er een tijd terug gezegd. ´Nog even die vervelende beperkingen doorstaan. Het einde is in zicht en dan gaan we terug naar normaal.´ Dat is een belofte die helemaal niet gemaakt kon worden op grond van de feiten. En het is een manier waarop tegen kleine verwende kinderen wordt gesproken: ´Als je nu je groenten opeet, krijg je straks een lekker toetje.´

En nu kleurt Nederland donkerrood en worden er, na het vrijwel volledig loslaten van vrjwel alle beperkingen, opnieuw regels ingevoerd. Dat is verwarrend voor veel mensen.

Waren we maar consequent gebleven in Nederland. Door voorzichtig de teugels wat te laten vieren en niet alle voorzichtigheid in één klap overboord te gooien.

Ik merk dat mensen op dit alles heel verward kunnen reageren. Belde vanmorgen mijn buurvouw, met wie ik gedurende mijn verblijf hier telefonisch contact ben blijven houden.

´Heel Den Haag gaat op slot,´ zegt ze. ´En alle werknemers moeten vanaf nu een QR code hebben.´ Ik stel haar gerust en zeg dat ik uit de kranten andere informatie heb. ´Een heel bejaardenhuis, waar alle mensen drie keer waren ingeënt, is besmet,´ vervolgt zij. Ik bedenk dat dit niet kan, omdat men nog moet beginnen met het geven van een derde prik. Er volgen meer indianenverhalen uit haar mond, die ze grotendeels ontleent aan wat ze hoort op Radio West en wat haar zoon haar vertelt.

En dan zegt ze dingen die op mij verstandiger overkomen. Ze gelooft niet in de goede werking van inentingen, maar wel in voorzichtig zijn. ´Mensen moeten gewoon schoon zijn op hun eigen lichaam, hun handen wassen en voorzichtig zijn op plaatsen waar ze komen,´ vindt zij.

Mijn buurvouw is iemand met veel levenservaring en lang niet achterlijk. Als zij al een beetje van de wijs raakt door alles wat er gebeurt rondom het coronabeleid, wat moeten anderen met minder wijsheid en intellectuele bagage dan vinden en ervaren bij een zo schommelend en onzeker beleid? De ´eigen verantwoordelijkheid´ die mensen zouden moeten kunnen dragen wordt zwaar overschat.

Hier in Spanje is de bevolking overwegend gehoorzaam aan het gezag, met name in Andalusië. Het coronabeleid is duidelijk en consequent en niemand stelt het ter discussie (op wat opstanden in het noorden van Spanje na). Dat geeft in ieder geval houvast voor de mensen.

Een herder moet zijn schapen goed leiden en niet ze alle kanten opsturen. Dat geeft wanorde en verlies van eenheid in de kudde.

Korte broeken

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het is hier ook herfst. Maar hier houdt dat (bij geen regen) in dat het overdag in de zon aangenaam warm is en alleen in de avonden fris wordt. Nog geen kachelweer.

Vandaag had ik het gekke plan om weer eens naar de boulevard en het haventje van Benalmadena te gaan, waar we sinds de lockdown hier afgelopen jaar niet meer geweest zijn. Ik hoopte ook misschien een rokje of jurkje te kunnen scoren voor de komende winter, omdat ik in Benalmadena eerder weleens goed geslaagd ben.

Het voelde gek om me voor dit uitje weer eens op te tutten met een rokje en een panty in plaats van een broek. Dat ben ik eigenlijk de afgelopen twee jaar helemaal ontwend. Het werd wel zeer gewaardeerd door de man naast me. Hij is helemaal geen shopper, ik trouwens ook niet, maar ik wilde toch een kansje wagen voordat we weer naar Nederland gaan.

Dus Ahmad kroop na onze tweede koffie achter het stuur van ons autootje en wij gingen op weg. De weg vanhier naar Benalmadena is geen prettige. De belijning is vaag en onduidelijk en er zitten hier en daar gaten in de weg, die wij gelukkig inmiddels kennen. Het was behoorlijk druk op de weg. En in Benalmadena zelf was dat helemaal erg. De weg loopt nogal hellend naar beneden, richting zee. Onderweg zijn veel zebrapaden, die je bij tegenlicht nauwelijks ziet. Zo onduidelijk is de belijning. De weg was druk en overal liepen voetgangers. Dat hadden we helemaal niet meer verwacht in deze maand. Veel mensen in korte broeken en zomertopjes. Overwegend in de pensioenleeftijd. Je kon precies zien wie de toeristen waren.

Met moeite laveerde Ahmad door al deze drukte heen. Je moet echt goed opletten in dat verkeer met talloze kruispunten en rotondes. Uiteindelijk bereikten we ons ´geheime´ parkeerterrein vlakbij de boulevard.

Weggetje vanaf de parkeerplaats naar de boulevard
Zowaar! Badgasten nog….

We gingen lopen. Vlak langs de zee stond geen zuchtje wind en de toeristen bleken dit keer gelijk te hebben met hun zomerse dracht. Wij waren eigenlijk te warm gekleed. Maar wat voelde ik me rijk, daar te lopen als niet toerist. Wat een voorrecht om zo lang en zo veel van de zon te mogen genieten zonder in een hotel te hoeven bivakkeren. Ik keek naar de oudere mensen in hun soms te jeugdige kloffie. Ik zag een jong gezin met een nog niet schoolgaand kindje uit het Spaanse ´Sealife´ komen. Ze zagen er tevreden uit. Maar ik kreeg een melancholiek gevoel van medelijden. ´Het hele jaar werken deze mensen,´ zeg ik tegen Ahmad. ´En dan hebben ze eindelijk vakantie en dat is dan hier rondlopen.´ Misschien zie ik het te dramatisch, zoals ik vroeger in de klas soms in mezelf moest huilen. Ik kon een intens triest gevoel krijgen als ik mijn klasgenoten op een toffee zag kauwen, wanneer iemand jarig was en getrakteerd had. Onverklaarbare tristesse.

Er was voor mij niets in de winkels en snel liepen we dan ook weer terug. ´Het is maar goed dat er niets was,´ zeg ik tegen Ahmad. ´Ik had niet echt wat nodig.´ Terug langs de terrassen lopend zie ik mensen drinken en eten in de zon. Ze kijken niet blij.

Na het uitje in Belamadena rijden we terug via Torremolinos, waar we in Carrefour een paar potten jam, maggi, pikante paprikapoeder en een nieuwe wok kopen. We zijn niet voor niets gegaan. Bij thuiskomst staat eten op ons te wachten in de ijskast. De paella die Ahmad gisteren maakte en waarvan we drie dagen eten. Met heerlijke gamba´s en daarbij dunne plakjes tomaat met een sausje van olijfolie met knoflook en peterselie. En zoete meloen als nagerecht. Op ons balkon in de zon. Wat een zoet leven.

Vertrouwen in vaccinatie?

Geplaatst op door
Beantwoorden

Ik ben behoorlijk gemakkelijk te beïnvloeden. Als ik een mening heb ergens over of een idee en ik luister naar iemand met een geheel andere mening, dan kan ik me in die mening soms ook vinden, mits die mening goed beargumenteerd wordt. Daardoor kan ik nogal eens mijn eigen mening loslaten en overhellen tot de mening van de ander. Niets is immers zeker en je kunt alles van meerdere kanten bekijken.

Mijn vertrouwen in de werking van de vaccinatie tegen corona is sinds gisteren gaan wankelen. Twee van mijn kinderen hebben zich laten prikken en twee niet. Ik lees en hoor weleens dat er in sommige families ruzies ontstaan met dit thema als onderwerp. Dat is in mijn familie niet aan de hand. Op een enkele discussie met de meest overtuigde weigeraar na.

Maar gisteren hoorde ik dat mijn schoondochter, een jonge, tweemaal tegen corona ingeënte vrouw, nu besmet is, terwijl mijn zoon en hun kinderen, die de hele dag met haar in één huis leven, een negatieve testuitslag kregen. Gelukkig is mijn schoondochter er niet heel ziek van, maar wel heeft zij (hopelijk tijdelijk) verlies van smaak en reuk.

In Nederland lopen de besmettingscijfers snel op. Naar het zich nu laat aanzien even snel als een jaar geleden, toen mensen nog niet waren ingeënt. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Ik neem het zekere voor het onzekere en zal mijn mondkapje veel dragen en me zo min mogelijke in de nabijheid van mensen die ik niet ken begeven. Ik weet al dat ik straks in Nederland weer de boodschappen ga doen voor onszelf en de buurvrouw. Ik zie de winkel als een besmettingsgevaarlijke plek, omdat iedereen boodschappen moet doen. Verder zal ik nergens heen gaan, maar blijven in mijn kleine kring. Leve de anderhalve meter, het veelvuldig handen wassen en het mondkapje. Die maatregelen lijken wel te werken.

Ik ben op mijn hoede en zal me vanaf nu gedragen alsof ik geen QR code heb, want in die code als ´toegangsbewijs´ heb ik geen vertrouwen meer. Al maak ik er wel gebruik van om van hier naar Nederland te vliegen en terug (zolang dat nog kan). We zitten nu met de deltavariant en die schijnt besmettelijker te zijn dan de variant van vorig jaar. Dat zou kunnen verklaren waarom de besmettingen ondanks vaccinatie ook dit jaar welig tieren. Maar men zou (naar wordt beweerd) dankzij de vaccinatie minder klachten hebben dan dat men gehad zou hebben zonder vaccinatie. Dat is goed om te horen. Maar een ander besmetten kan nog steeds, ook met vaccinatie. Dus dat betekent voor mij: afstand houden en doen alsof je niet beschermd bent, want je bént niet volledig beschermd en anderen zijn ook niet veilig in jouw omgeving.

Schilderij af

Geplaatst op door
2

Het is al een tijdje af, maar elke dag keek ik nog even of er wat moest veranderen. En eigenlijk houdt het dan nooit op. Je moet er gewoon een keer een punt achter zetten, want anders gaat het hele proces tegenstaan. Tevreden ben ik nooit, maar hoe zou dat ook kunnen als je een beginneling bent op leeftijd. Ik ben niet meer dan een zondagsschilder, zoals Johan Derksen dat noemde in de afgelopen aflevering van ´sterren op het doek´. Ik was wel onder de indruk van het werk van met name de tekenaars in deze aflevering. Weer eens bleek hoe belangrijk het ook is om naar de persoon die je schildert te luisteren en goed te bedenken wat deze wel en niet belangrijk vindt, als je deze gaat portretteren. Dat had de houtskooltekenares goed begrepen en terecht koos Johan voor haar tekening. Mooi gedaan met die staafjes houtskool en wattenstokjes waarmee zij werkt. Ik vind houtskool een prachtig medium om mee te werken, maar ik begrijp niet hoe deze knappe meid dat doet zonder zelf helemaal zwart te worden op haar handen en gezicht van die houtskoolstaafjes. Ik zou in haar plaats mezelf en het doek helemaal onder smeren op de plaatsen waar dat niet bedoeld is.

Toch viel me op dat kunstwerken in zwart wit heel mooi kunnen overkomen en minder opdringerig ogen dan werken in kleur. Ik kan me voorstellen dat mensen met een moderne inrichting liever zo een zwart wit werk in huis willen hangen dan een gekleurd schilderij, vooral als het een portret betreft. Dat zwart-witte komt dramatisch en gevoelvol over zonder te uitdrukkelijk aanwezig te zijn.

Mijn laatste schilderij is wel behoorlijk kleurrijk, maar gelukkig niet al te groot van afmeting. Ik maakte het voor de trotse opa van dit kleinkind.

olieverf 30 x 40

Covid heeft toegeslagen in mijn familie ?

Geplaatst op door
Beantwoorden

En dat is gebeurd in het gezin van mijn jongste zoon. Mijn schoondochter is positief getest op corona. Het gekke is dat zij twee inentingen heeft gehad en mijn zoon niet. Zij heeft het dus en mijn zoon (die zich ook heeft laten testen) heeft het niet. En ook haar oudste dochter (5 jaar) bleek het niet te hebben.

Gelukkig is mijn schoondochter er niet heel erg ziek van. Ze is wel erg moe en heeft een naar droog hoestje. Nog vervelender is dat zij niets meer ruikt en proeft. Zelfs als ze haar neus in een pak koffiebonen steekt ruikt zij niets en een lepel honing proeft zij niet als zijnde zoet.

Ik vind die symptomen van het ruiken en proeven misschien wel het griezeligst. Het schijnt in ongeveer driekwart van de gevallen na een dag of 10 over te gaan, maar in een kwart van de gevallen langer te duren voordat het overgaat. Sommigen krijgen hun reukvermogen helemaal niet meer terug ?.

Ik hoop dat ze snel herstelt en hoort bij degenen die hun reuk en smaak wel terugkrijgen. Thuis werken deed ze al de laatste twee jaar. Mogelijk is ze besmet op de prijsuitreiking van mijn zoon. Of tijdens het ophalen van haar dochter op school.

Ik trek er de volgende les uit. Ook met twee inentingen is het verstandig jezelf goed te beschermen en afstand te houden in binnenruimtes. Daarom vind ik het een rare regel in Nederland dat men bij gelegenheden waar men toegang heeft met een QR code geen mondkapje hoeft te dragen ?.