Het is hier ook herfst. Maar hier houdt dat (bij geen regen) in dat het overdag in de zon aangenaam warm is en alleen in de avonden fris wordt. Nog geen kachelweer.
Vandaag had ik het gekke plan om weer eens naar de boulevard en het haventje van Benalmadena te gaan, waar we sinds de lockdown hier afgelopen jaar niet meer geweest zijn. Ik hoopte ook misschien een rokje of jurkje te kunnen scoren voor de komende winter, omdat ik in Benalmadena eerder weleens goed geslaagd ben.
Het voelde gek om me voor dit uitje weer eens op te tutten met een rokje en een panty in plaats van een broek. Dat ben ik eigenlijk de afgelopen twee jaar helemaal ontwend. Het werd wel zeer gewaardeerd door de man naast me. Hij is helemaal geen shopper, ik trouwens ook niet, maar ik wilde toch een kansje wagen voordat we weer naar Nederland gaan.
Dus Ahmad kroop na onze tweede koffie achter het stuur van ons autootje en wij gingen op weg. De weg vanhier naar Benalmadena is geen prettige. De belijning is vaag en onduidelijk en er zitten hier en daar gaten in de weg, die wij gelukkig inmiddels kennen. Het was behoorlijk druk op de weg. En in Benalmadena zelf was dat helemaal erg. De weg loopt nogal hellend naar beneden, richting zee. Onderweg zijn veel zebrapaden, die je bij tegenlicht nauwelijks ziet. Zo onduidelijk is de belijning. De weg was druk en overal liepen voetgangers. Dat hadden we helemaal niet meer verwacht in deze maand. Veel mensen in korte broeken en zomertopjes. Overwegend in de pensioenleeftijd. Je kon precies zien wie de toeristen waren.
Met moeite laveerde Ahmad door al deze drukte heen. Je moet echt goed opletten in dat verkeer met talloze kruispunten en rotondes. Uiteindelijk bereikten we ons ´geheime´ parkeerterrein vlakbij de boulevard.
We gingen lopen. Vlak langs de zee stond geen zuchtje wind en de toeristen bleken dit keer gelijk te hebben met hun zomerse dracht. Wij waren eigenlijk te warm gekleed. Maar wat voelde ik me rijk, daar te lopen als niet toerist. Wat een voorrecht om zo lang en zo veel van de zon te mogen genieten zonder in een hotel te hoeven bivakkeren. Ik keek naar de oudere mensen in hun soms te jeugdige kloffie. Ik zag een jong gezin met een nog niet schoolgaand kindje uit het Spaanse ´Sealife´ komen. Ze zagen er tevreden uit. Maar ik kreeg een melancholiek gevoel van medelijden. ´Het hele jaar werken deze mensen,´ zeg ik tegen Ahmad. ´En dan hebben ze eindelijk vakantie en dat is dan hier rondlopen.´ Misschien zie ik het te dramatisch, zoals ik vroeger in de klas soms in mezelf moest huilen. Ik kon een intens triest gevoel krijgen als ik mijn klasgenoten op een toffee zag kauwen, wanneer iemand jarig was en getrakteerd had. Onverklaarbare tristesse.
Er was voor mij niets in de winkels en snel liepen we dan ook weer terug. ´Het is maar goed dat er niets was,´ zeg ik tegen Ahmad. ´Ik had niet echt wat nodig.´ Terug langs de terrassen lopend zie ik mensen drinken en eten in de zon. Ze kijken niet blij.
Na het uitje in Belamadena rijden we terug via Torremolinos, waar we in Carrefour een paar potten jam, maggi, pikante paprikapoeder en een nieuwe wok kopen. We zijn niet voor niets gegaan. Bij thuiskomst staat eten op ons te wachten in de ijskast. De paella die Ahmad gisteren maakte en waarvan we drie dagen eten. Met heerlijke gamba´s en daarbij dunne plakjes tomaat met een sausje van olijfolie met knoflook en peterselie. En zoete meloen als nagerecht. Op ons balkon in de zon. Wat een zoet leven.