Vandaag gingen we naar het ITV-gebouw, gelegen op een industrieterrein in de nabijheid van Malaga, voor een autokeuring. Sowieso was mijn auto al aan een keuring toe. Normaal kon ik die jaarlijks hier in Spanje laten uitvoeren met mijn Nederlandse kenteken. We moesten er wel voor naar Marbella rijden (70 km), maar dan werd het resultaat van de keuring wel netjes direct door het keuringsbedrijf doorgeseind naar het RDW en dan konden we weer een jaar onbekommerd rijden. Ik vind het een goed iets dat autokeuringen hier niet gedaan worden door garages, die allerlei ‘mankementen’ kunnen constateren, die zij natuurlijk direct voor je willen repareren. Hier is bij een autokeuring geen sprake van belangenverstrengeling. Het wordt hier gedaan door onafhankelijke bedrijven die onder de hoede vallen van de Junta de Andalucía.
Dit jaar verloopt de keuring van mijn auto wat anders dan anders. Omdat de keuring dit keer een stap is in het proces van het overzetten van het Nederlandse kenteken naar een Spaans kenteken.
We gaan ruim op tijd op weg naar de keuring. Zoals altijd bij al onze autoritjes rijd ik heen en Ahmad terug. We zijn echt veel te vroeg, maar na bijna een uurtje wachten zijn we toch eindelijk aan de beurt. De auto is ok. Alles werkt…..Maar er is een ander GROOT probleem. Het identificatienummer van mijn auto dat op mijn autopapier staat komt niet overeen met het ID-nummer van mijn auto dat te lezen is achterin de motorkap! Mijn autopapieren kloppen niet en zijn ongeldig! En dat voor een auto die ik kocht bij een erkende Daihatsu-garage. Een auto die al 7 jaar geregistreerd staat op mijn naam bij het RDW onder het nummer dat op mijn papieren staat.
De monteurs of keurders weten niet wat ze hiermee aan moeten, maar zeker is dat ze met deze papieren die ik heb en het verschil dat bestaat tussen het identificatienummer en het geregistreerde nummer geen stap verder gaan zetten voor het omzetten van de nummerborden van de auto.
We moeten opnieuw wachten in het kantoor. We zitten er in totaal 3 uur. Dan krijgen we eindelijk een papier waarop staat dat we de auto is goedgekeurd, maar dat de papieren niet kloppen. Ze houden alle originelen van de autopapieren, die ze bewaren in een mapje en wij worden naar huis gestuurd met de opdracht dit probleem op te lossen.
Karamba!
Wat nerveus rijden we in de spits naar huis. ‘Laten we kijken of de gestoría nog open is,’ zeg ik. Gelukkig zijn ze open. Het meisje komt direct in actie. Ze scant het papier dat we van de ITV hebben gekregen en stuurt een mail met deze scan naar de mensen die dit hopelijk voor ons kunnen oplossen. Maar morgen zal er niets gedaan worden, want 1 mei is hier een vrije dag.
Tot dit hele probleem is opgelost mogen wij onze auto niet gebruiken. Dat staat ook op het papier van de ITV. Voorzichtig brengen we ons trouwe autootje naar huis, waar hij voorlopig in de garage blijft…….Dat wordt lopen en met de bus reizen…..

Hij had er al eentje voor zichzelf gemaakt, die al een tijdje schittert op zijn nachtkastje. En nu heeft hij er ook één voor mij gemaakt. En die staat op mijn nachtkastje. De lampjes lijken veel op elkaar, maar ze zijn niet hetzelfde. Ze vormen wel een setje, net als wij.
En nu is zijn dochter Zoraida aan de beurt om een lampje te krijgen. En zo gaat hij nog wel even door….Ik hoop dat ik ook een bestemming krijg voor mijn schilderijen en tekeningen. Anders word ik zo een eng mens die haar hele huis vol heeft hangen met haar eigen producten.

Het is nog geen strandweer, maar voor sportievelingen was het uitstekend weer om te waterskieën achter een vlieger.

De laatste tijd maak ik geen filmpjes meer. Na het vervaardigen van meer dan 150 filmpjes heb ik het voorlopig wel gehad met dit medium. Eigenlijk vind ik foto’s leuker, omdat het verstilde momentjes zijn, waar je langere tijd naar kan kijken. Een filmpje is ook leuk en levendig, maar daarbij zijn de beelden vluchtig. Ik ben ooit op filmpjes overgegaan in dit weblog, omdat ik schrijfruimte wilde besparen. Ik had in die tijd te weinig schrijfruimte beschikbaar van mijn webhost om veel foto’s te plaatsen. Maar op een goed moment kon ik de schrijfruimte bij mijn webhost uitbreiden en dat maakt dat ik weer naar hartenlust foto’s kan plaatsen. Dus de noodzaak om mijn verhalen hier te illustreren met filmpjes in plaats van foto’s is weggenomen.
Maar Ahmad vindt het nog wel leuk om filmpjes te maken. Of eigenlijk zijn zijn filmpjes meer een opeenvolging van foto’s, begeleid door muziek. Hij maakt vandaag dit mooie filmpje, min of meer om de bijna 10 jaar dat wij nu samen zijn samen te vatten.

Zoals ik al eerder vertelde wijs ik zelden vriendschapsverzoeken af op facebook. Nu ben ik daar wat voorzichtiger in geworden. Ik kijk in ieder geval eerst naar iemands profiel. Soms betreft het mensen die alleen posts hebben van hun eigen profielfoto en verder weinig anders. Dan weet ik dat dit waarschijnlijk mensen zijn die facebook gebruiken als datingsite.
Toch zijn er al mensen door mijn censuur heen geglipt van overal ter wereld, die ik helemaal niet ken en van  wie ik  helemaal niet weet waarom ze met mij vrienden willen zijn. Ik laat dat maar zo, omdat ik verder geen last van ze heb.
Soms vinden ‘vrienden’ op facebook na mijn acceptatie van hun vriendschapsverzoek het nodig om mij via messenger te benaderen. Door naar me te zwaaien of door de openingsvraag ‘how are you?’ te stellen. Of ze bedanken me voor de acceptatie van hun verzoek. Ik houd niet van chatten via messenger, maar uit beleefdheid geef ik toch soms antwoord. Een enkele keer is daar weleens een goed gesprek door ontstaan.
Maar dat is niet vaak.
Wat me de laatste tijd is opgevallen is het volgende. Een ‘nieuwe vriendin’ uit Nigeria en een andere ‘nieuwe vriend’ uit Gambia zijn ook een gesprek met mij begonnen via messenger, dat aanvankelijk openhartig en heel beleefd overkwam. Maar na een paar van die gesprekjes vroegen ze onafhankelijk van elkaar of ik hun moeder wilde zijn. De vrouw uit Nigeria is 37 jaar en de man uit Gambia heeft me verteld zelf twee kinderen te hebben. Hij noemt mij ‘mum’ en vraagt me hoe het is met ‘dad’ (Ahmad). Ik heb hem gevraagd waarom hij mij mum en Ahmad dad noemt en of hij zelf geen ouders heeft. Hierop werd het stil. Ik heb tot op heden geen antwoord en zal dat ook waarschijnlijk niet krijgen.
Hij heeft, denk ik, door dat ik niet te paaien ben met de eer om zijn moeder te mogen zijn. Ik kom er dus ook niet achter wat zijn volgende stap zou zijn. Vragen om een financiële bijdrage? Ook van de 37-jarige dame die me smeekte om haar moeder te zijn heb ik niets meer gehoord, omdat ik haar verzoek negeerde.
Is dit de nieuwe truc om bejaarde vrouwen en mannen voor een karretje te spannen?
Ik weet het niet en ik hoef het ook niet te weten…..
PS De facevookvriend heeft me toch geantwoord. Zijn ouders zijn overleden. In Afrika is het heel gewoon en een teken van respect om mensen die de leeftijd van je ouders hebben vader of moeder te noemen.
Ik ben het daarna gaan opzoeken op internet en trof daar dit lezenswaardige artikel. Zijn bewering wordt hierin bevestigd. In Afrika is de opvoeding van kinderen een familie-aangelegenheid. En als mensen ervaren dat zij iets gemeenschappelijks hebben is het gewoon om mensen met wie je geen bloedband hebt vader of moeder te noemen. In het geval van deze facebookvriend: hij voelt verwantschap met mij vanwege mijn moslim zijn. Ik schaam me nu een beetje voor mijn wantrouwige en koude reactie op hem. Heb ook sorry gezegd.
Weer wat geleerd……..

Ik durf het bijna niet te zeggen, maar het lijkt erop dat ik gelukkiger ben geworden na mijn noodlottige val met als gevolg die heupbreuk.
Ik ben ten eerste zielsgelukkig dat ik weer loop, vrijwel normaal en zonder stok. Er is een tijd geweest dat ik dacht dat dit niet meer zou gaan lukken.
Ik ben rustiger geworden en ik geniet nog intenser van kleine dingetjes als bloemen in het veld en vogelgefluit.
Verder ben ik Ahmad meer en meer gaan waarderen als de liefdevolle man die hij is. Dat was hij altijd al, maar het was voor mij lange tijd moeilijk zijn liefde te beseffen en echt te laten binnenkomen. Maar tijdens de hel die we samen doormaakten vlak voor en na de heupoperatie zijn Ahmad en ik elkaar intensief tegengekomen. Ik weet nu eindelijk, na bijna 10 jaar, dat ik een man naast me heb die ik helemaal vertrouw en van wie ik zielsveel kan houden. Mijn maatje door dik en dun. Daarmee voel ik me zo rijk.
Ik beschouw mezelf als een geluksvogel, die in de herfst van haar leven eindelijk kan genieten. Van alle kleine dingen die gebeuren op een dag. En dat ik mag tekenen en schilderen. Dat dat gewoon kan met die toch nog wat zere heup…Een vierdaagse of een marathon zit er niet in. Maar dat hoeft ook niet.

Het weer hier is al vanaf het begin dat we hier waren (begin maart) anders dan anders. Eerst was het lange tijd kouder dan normaal bij een ijzige wind, maar toen wilde de zon nog wel eens schijnen. Nu is het hier niet meer koud, een temperatuurtje van rond de 20 graden. Maar het is vrijwel dagelijks bewolkt, grijs en vochtig. Weinig zicht op de ons omringende bergen en de zee bij Malaga, want de omgeving is in een nevel gehuld. Drukkend warm, als de zon toch even door de  bewolking heen dringt. En…..elke avond worden we getrakteerd op een (onweers)bui, die op alles een roze laag saharazand achterlaat. Spannend wel, maar vreemd. We hebben dit niet eerder meegemaakt en de dorpelingen spreken er ook met verbazing over.
Vandaag maken we tegen de avond ons dagelijkse wandelingetje. We gaan onder andere even langs de ‘gestoría’, om te vragen of zij een nieuwe afspraak willen maken voor een APK keuring (hier ITV geheten). We hadden daar eigenlijk vandaag een afspraak voor, maar zijn per ongeluk niet gegaan, omdat Ahmad dacht dat het morgen was! Hij had dinsdag in zijn hoofd, maar het blijkt vanochtend geweest te zijn. Ahmad is woedend op zichzelf. Baalt als een stekker.

Het wandelingetje is aangenaam. Ik zie een poesje heel grappig in een vensterbank zitten. Het lijkt wel of ze zit te mediteren.

Ik maak daar wat foto’s van, wat de vrouw des huizes vanbinnen opmerkt. ‘Ik heb nog meer katjes,’ zegt ze tegen mij. ‘Ze heeft gejongd. Wil je een katje?’ Ze laat me de katjes zien. Ik kan helaas geen katje nemen, omdat ik beurtelings hier en in Nederland woon, vertel ik haar. Ik maak een foto van haar dochtertje met de katten. Het lijkt wel een schilderijtje.
Verder lopend zien we dat de lucht steeds donkerder wordt. Je kan heel goed het rossige zand in de regenlucht zien zitten.

Eenmaal thuis blijken we vlak voor de bui binnen te zijn. Ik kan nog net vanaf het balkon een foto maken van deze knapperd, die ik al een tijd niet meer gezien heb. Sinds mijn buurman drie katten heeft, komen de katten niet meer bij ons buurten.

Zo sta ik altijd op de laatste tijd. Dat is wel anders dan ‘vroegah’….Toen voelde ik mij met name in de ochtend kakelvers. Dat is al tijden niet meer zo. We staan op, meestal ik als eerste. Douchen en dan bidden. Dan nog even zitten in het bed met kleren aan. We lezen onze mailtjes of appjes en het nieuws in onze telefoons. Dan is het tijd om echt op te staan en te gaan ontbijten. Meestal dringt Ahmad daarop aan. Ik rek me nog even uit en bedenk me dat ik best nog meer zou kunnen slapen. Maar dat zit er niet in. Dus…..naar ons keukentje, waar Ahmad de koffie zet en ik de broodjes in de oven doe. Daarna zitten we te kauwen aan het kleine tafeltje in ons keukentje. De tijd dat ik Ahmad de oren van zijn kop kletste is voorbij. Ik zit daar met slaperige oogjes zwijgend te eten. Wel genietend van de lekkere koffie en het broodje, nu het nog kan. Ik besef hoe fijn het is om te kunnen eten. Bij de volgende nieuwe maan begint de ramadan alweer. Ik zie daar altijd een beetje tegenop. Maar het feit dat we nu nog kunnen eten wanneer we willen stemt me dankbaar en ik geniet daarvan.
Dan begint onze ochtendroutine en langzaamaan wordt ik wakker. Ik begin met de 5 km fietsen op de hometrainer. Met mijn koptelefoon met daarin het geluid van radio 1 dan wel mijn eigen muziek word ik steeds wakkerder. Intussen leest Ahmad nog meer kranten op zijn pc. Dan is het tijd voor wat huisnijverheid. Ahmad aan zijn glas in lood hobby en ik met mijn olieverf. Al schilderend vliegen de uurtjes voorbij en het is zo tijd voor ons tweede kopje koffie. Gelukkig herinnert Ahmad mij daaraan. Zonder hem en zonder mijn kinderen zou ik waarschijnlijk een ongeregeld leven hebben. Eigenlijk wil ik dat niet meer. Het ritme in mijn leven brengt enorme rust en regelmaat, al is het een Spaans ritme van etenstijden. Ik ben er nu aan gewend.
Ik hoop eigenlijk dat ik zo een ritmisch leven ga volhouden, mocht Ahmad eerder komen te overlijden dan ik. Ik denk dat het goed is voor mens en dier en dat je er oud mee kan worden. Net als mijn vader. Eigenlijk lijkt Ahmad op mijn vader in zijn manier van doen. Misschien voel ik me daarom vertrouwd en veilig bij hem. Ik hoop dat hij net zo oud wordt als mijn vader…..
Maar ik ben best suffig, vind je niet? Het bevalt me wel, deze rust. We zijn niet voor niets met pensioen. Voorbij is de tijd dat ik over de dansvloer en in de aerobics-les liep te stuiteren. Het is weer tijd om te bidden. En dan gaan we nog even een wandelingetje maken. Zo doe je dat als je op leeftijd bent 😉 Ik moet wel opschieten, want Ahmad roept. Hij houdt me ‘bij de les’.

Misschien is het de enkele trouwe lezer van dit weblog opgevallen: op de filmpjes van mijn kinderen ontbreekt in de regel één kind. Mijn buitenbeentje, laten we hem zo noemen.
Hij is de helft van een tweeling. Samen met zijn zusje was hij de eerste jaren van zijn leven een heel gemakkelijk kind. Als baby’s huilden ze vrijwel nooit. ‘Veel werk zeker, zo een tweeling,’ zeiden mensen meelevend tegen me. Nou eigenlijk niet. Mijn eerstgeborene bezorgde me veel meer werk. Ik moest haar als baby vrijwel altijd bij me houden, bungelend in een draagzak. Ook later, bij het spelen kreeg ze graag mijn onverdeelde aandacht. Zo niet de tweeling. Bij hun werkte het patroon van reinheid, rust en regelmaat perfect. Ze sliepen in hun bedjes of lagen met elkaar te brabbelen als ze wakker waren. Ik had er eigenlijk bijna geen werk aan buiten de dagelijkse verzorging en het geven van de borst. Ook toen ze wat groter waren hielden ze zichzelf goed bezig, achter elkaar aan kruipend, later door het huis schuifelend op hun loopfiets en vervolgens racend op hun loopauto’s. Ze konden uren zoet zijn met ieder  eenzelfde stuk speelgoed, een schooltje met poppetjes erin en magnetische letters en cijfers die je op het dak kon vastklikken.
Toen de tweeling ouder werd bleven het gemakkelijke kinderen. Er was een kleiner broertje bij gekomen, met wie zij een leuk groepje van drie vormden. Mijn oudste stond daar een beetje buiten, omdat zij zes jaar scheelde met de tweeling en negen jaar met het broertje. Nu ze allemaal volwassen zijn is dat leeftijdsverschil geen punt meer. Ze zijn op dit moment met elkaar en hun kinderen de verjaardag aan het vieren van de oudste.
Maar daar is ons buitenbeentje niet bij. Zijn leven is wat anders verlopen om uiteenlopende redenen. Hij leidt een ander leven dan mijn andere drie kinderen, deze non-conformist. Ik zie hem minder dan mijn andere kinderen, maar ik houd altijd contact met hem. Als ik me afvraag hoe het met hem gaat, neem ik direct contact op. Soms belt hij mij zelf en dan praat hij lange tijd en stelt me van alles op de hoogte.
Ik heb hem niet meer gezien sinds de laatste dag van mijn vaders leven. Wij stonden toen samen zijn hand vast te houden. Mijn vader heeft hem goed aangekeken toe hij naast zijn bed was gaan staan en ‘opa’ zei. Mijn vader deed direct één oog open en keek hem aan. ‘Ik ben je kleinzoon,’ zei mijn buitenbeentje. ‘Ik ben timmerman en ik heb mijn bedrijf naar u genoemd.’ Mijn vader pakte toen zijn hand en bleef deze vasthouden, terwijl hij hem aankeek. Zowel mijn zoon als ik zeiden tegen mijn vader dat we van hem hielden. Mijn vader bleef de hand van mijn zoon vasthouden. Hij wilde wat zeggen, maar kon het niet meer.
Dat uitgerekend deze zoon het geluk heeft gehad nog met mijn vader kennis te maken voor zijn dood betekent veel voor mij en ook voor mijn zoon.
Deze week moest ik veel aan mijn vader denken en ook aan mijn zoon. Hoe zou het nu met mijn buitenbeentje zijn. Ik droomde gisternacht van hem. Dat hij hing uit een open raam, omdat hij vogels aan het voeren was. Hij hing zo ver uit het raam dat ik hem moet vasthouden aan zijn benen. Anders zou hij naar beneden vallen uit het open raam. Ik keek naar buiten en zag dat er allerlei uiteenlopende soorten vogels op het gestrooide voer afkwamen. En ook herten.
Gisteren werd ik wat triest en bezorgd wakker. Hoe zou het met hem zijn? ‘Waarom bel je hem niet,’ stelde zijn tweelingzus voor, toen ik telefonisch mijn droom en mijn zorg met haar deelde.
Tegen de avond bel ik hem. Hij neemt op. Hij was aan het stofzuigen. ‘Het gaat heel goed ma, maar ik heb het heel druk. Vandaag heb ik weer ramen in gezet.’ ‘O ja, dubbel glas, hè.’ ‘Nee, driedubbel glas.’ Het zijn 26 ramen. Meneer woont in een groot huis met zijn vriendin. Een soort kasteel met torentje, dat hij helemaal aan het opknappen is. ‘Nu pas ga je zien wat een mooi huis het is, ma. Dat zag je eerst niet, toen ik het dak nog niet had schoongespoten en toen die 46 coniferen er nog stonden en alles vies maakten. Ik heb het verschrikkelijk druk, maar het gaat goed. Ik  ben zo blij dat ik niet meer in de stad woon maar buiten. Ik geniet hier zo, ma. Er zijn hier allerlei soorten vogels en er komen hier zelfs herten.’
Ik ben blij dat te horen. ‘En hoe gaat het met de meubels en schilderijen die je uit het huis van mijn vader mocht meenemen? Hebben die echt allemaal een plekje gekregen in je huis?’ ‘Ja ma, als opa ons kan zien vanuit de hemel of waar hij ook maar mag zijn, dan zal hij gerust zijn en blij. Al zijn spullen hebben een mooi plekje gekregen hier.’
Na dit telefoongesprek ben ik helemaal rustig. Gelukkig gaat het nog steeds heel goed met mijn buitenbeentje. Dat is weleens anders geweest in het verleden. Maar nu gaat het goed met hem. Hij woont op een plek die bij hem past. Hij houdt niet van de stad die hem stress geeft. Hij woont midden op het Brabantse platteland in een huis met een grote lap grond eromheen. Hij komt boeren tegen op een tractor die ‘hoi’ zeggen. Zo te wonen geeft hem rust. Hij is een beetje anders dan de anderen. Hij heeft wel een vriendin en twee katten. Maar nog geen kinderen. ‘Eerst wil ik bereiken wat ik wil bereiken, ma.’ En dat is nu dit huis van binnen en van buiten grondig aanpakken en voorzien van groene energie.