Zo sta ik altijd op de laatste tijd. Dat is wel anders dan ‘vroegah’….Toen voelde ik mij met name in de ochtend kakelvers. Dat is al tijden niet meer zo. We staan op, meestal ik als eerste. Douchen en dan bidden. Dan nog even zitten in het bed met kleren aan. We lezen onze mailtjes of appjes en het nieuws in onze telefoons. Dan is het tijd om echt op te staan en te gaan ontbijten. Meestal dringt Ahmad daarop aan. Ik rek me nog even uit en bedenk me dat ik best nog meer zou kunnen slapen. Maar dat zit er niet in. Dus…..naar ons keukentje, waar Ahmad de koffie zet en ik de broodjes in de oven doe. Daarna zitten we te kauwen aan het kleine tafeltje in ons keukentje. De tijd dat ik Ahmad de oren van zijn kop kletste is voorbij. Ik zit daar met slaperige oogjes zwijgend te eten. Wel genietend van de lekkere koffie en het broodje, nu het nog kan. Ik besef hoe fijn het is om te kunnen eten. Bij de volgende nieuwe maan begint de ramadan alweer. Ik zie daar altijd een beetje tegenop. Maar het feit dat we nu nog kunnen eten wanneer we willen stemt me dankbaar en ik geniet daarvan.
Dan begint onze ochtendroutine en langzaamaan wordt ik wakker. Ik begin met de 5 km fietsen op de hometrainer. Met mijn koptelefoon met daarin het geluid van radio 1 dan wel mijn eigen muziek word ik steeds wakkerder. Intussen leest Ahmad nog meer kranten op zijn pc. Dan is het tijd voor wat huisnijverheid. Ahmad aan zijn glas in lood hobby en ik met mijn olieverf. Al schilderend vliegen de uurtjes voorbij en het is zo tijd voor ons tweede kopje koffie. Gelukkig herinnert Ahmad mij daaraan. Zonder hem en zonder mijn kinderen zou ik waarschijnlijk een ongeregeld leven hebben. Eigenlijk wil ik dat niet meer. Het ritme in mijn leven brengt enorme rust en regelmaat, al is het een Spaans ritme van etenstijden. Ik ben er nu aan gewend.
Ik hoop eigenlijk dat ik zo een ritmisch leven ga volhouden, mocht Ahmad eerder komen te overlijden dan ik. Ik denk dat het goed is voor mens en dier en dat je er oud mee kan worden. Net als mijn vader. Eigenlijk lijkt Ahmad op mijn vader in zijn manier van doen. Misschien voel ik me daarom vertrouwd en veilig bij hem. Ik hoop dat hij net zo oud wordt als mijn vader…..
Maar ik ben best suffig, vind je niet? Het bevalt me wel, deze rust. We zijn niet voor niets met pensioen. Voorbij is de tijd dat ik over de dansvloer en in de aerobics-les liep te stuiteren. Het is weer tijd om te bidden. En dan gaan we nog even een wandelingetje maken. Zo doe je dat als je op leeftijd bent 😉 Ik moet wel opschieten, want Ahmad roept. Hij houdt me ‘bij de les’.