Het weer hier is al vanaf het begin dat we hier waren (begin maart) anders dan anders. Eerst was het lange tijd kouder dan normaal bij een ijzige wind, maar toen wilde de zon nog wel eens schijnen. Nu is het hier niet meer koud, een temperatuurtje van rond de 20 graden. Maar het is vrijwel dagelijks bewolkt, grijs en vochtig. Weinig zicht op de ons omringende bergen en de zee bij Malaga, want de omgeving is in een nevel gehuld. Drukkend warm, als de zon toch even door de  bewolking heen dringt. En…..elke avond worden we getrakteerd op een (onweers)bui, die op alles een roze laag saharazand achterlaat. Spannend wel, maar vreemd. We hebben dit niet eerder meegemaakt en de dorpelingen spreken er ook met verbazing over.
Vandaag maken we tegen de avond ons dagelijkse wandelingetje. We gaan onder andere even langs de ‘gestoría’, om te vragen of zij een nieuwe afspraak willen maken voor een APK keuring (hier ITV geheten). We hadden daar eigenlijk vandaag een afspraak voor, maar zijn per ongeluk niet gegaan, omdat Ahmad dacht dat het morgen was! Hij had dinsdag in zijn hoofd, maar het blijkt vanochtend geweest te zijn. Ahmad is woedend op zichzelf. Baalt als een stekker.

Het wandelingetje is aangenaam. Ik zie een poesje heel grappig in een vensterbank zitten. Het lijkt wel of ze zit te mediteren.

Ik maak daar wat foto’s van, wat de vrouw des huizes vanbinnen opmerkt. ‘Ik heb nog meer katjes,’ zegt ze tegen mij. ‘Ze heeft gejongd. Wil je een katje?’ Ze laat me de katjes zien. Ik kan helaas geen katje nemen, omdat ik beurtelings hier en in Nederland woon, vertel ik haar. Ik maak een foto van haar dochtertje met de katten. Het lijkt wel een schilderijtje.
Verder lopend zien we dat de lucht steeds donkerder wordt. Je kan heel goed het rossige zand in de regenlucht zien zitten.

Eenmaal thuis blijken we vlak voor de bui binnen te zijn. Ik kan nog net vanaf het balkon een foto maken van deze knapperd, die ik al een tijd niet meer gezien heb. Sinds mijn buurman drie katten heeft, komen de katten niet meer bij ons buurten.