Ik durf het bijna niet te zeggen, maar het lijkt erop dat ik gelukkiger ben geworden na mijn noodlottige val met als gevolg die heupbreuk.
Ik ben ten eerste zielsgelukkig dat ik weer loop, vrijwel normaal en zonder stok. Er is een tijd geweest dat ik dacht dat dit niet meer zou gaan lukken.
Ik ben rustiger geworden en ik geniet nog intenser van kleine dingetjes als bloemen in het veld en vogelgefluit.
Verder ben ik Ahmad meer en meer gaan waarderen als de liefdevolle man die hij is. Dat was hij altijd al, maar het was voor mij lange tijd moeilijk zijn liefde te beseffen en echt te laten binnenkomen. Maar tijdens de hel die we samen doormaakten vlak voor en na de heupoperatie zijn Ahmad en ik elkaar intensief tegengekomen. Ik weet nu eindelijk, na bijna 10 jaar, dat ik een man naast me heb die ik helemaal vertrouw en van wie ik zielsveel kan houden. Mijn maatje door dik en dun. Daarmee voel ik me zo rijk.
Ik beschouw mezelf als een geluksvogel, die in de herfst van haar leven eindelijk kan genieten. Van alle kleine dingen die gebeuren op een dag. En dat ik mag tekenen en schilderen. Dat dat gewoon kan met die toch nog wat zere heup…Een vierdaagse of een marathon zit er niet in. Maar dat hoeft ook niet.