Vandaag liepen we na het middageten weer eens een rondje beneden langs ons huis. Daar was vroeger een niet geasfalteerde weg, waar ik altijd al graag langs liep.
Zie dit oude filmpje:

Nu is er een nieuwe weg aangelegd, met ernaast een voetpad. Op die stoep kwamen we zelfs twee bankjes tegen. Daarop zittend luisterden we naar het getjilp van talloze vogels. Ze zijn daar graag, omdat er een beekje langs de weg loopt met stromend water. Slechts af en toe kwam er een auto langs deze mooie weg. We genoten van de rust en en de wilde bloemetjes.

Dat is het hier en gelukkig ook in Nederland. Ik merk dat ik de zon wel gezellig en vrolijk vind, maar dat ik weinig behoefte heb erin te zitten. Zwemweer is het nog niet. Strandweer misschien wel. Pas rond een uur of vier besluiten we eens te gaan kijken hoe het eigenlijk is bij de zee. We lopen langs de boulevard van Torremolinos. We merken dat als we een keertje naar het strand willen om daar even te zitten met onze strandstoeltjes, dat we dan toch wat vroeger van huis zullen moeten gaan. Misschien doen we dat binnenkort wel een keer. Maar ik merk dat ik het ook best vind om een groot deel van de dag te schilderen en verder alleen een wandelingetje te maken. Het doet er eigenlijk niet toe waar. Overal kan je wel wat leuks zien en meestal komt dat toch als een verrassing. Het samen lopen, ik nog wat stijf in de heup met Ahmad als houvast, is al een leuke ervaring op zich. Blij dat ik, sinds een tijd alweer, loop!

Ik heb helaas niet veel van zijn gezelschap mogen genieten tijdens mijn leven en hij kreeg niet de kans om mij op te voeden, omdat hij uit mijn leven vertrok toen ik 3 jaar oud was. Toen ik 43 jaar was zag ik hem terug, nadat ikzelf met hem opnieuw contact had gezocht. In de jaren die volgden zag ik hem ongeveer twee keer paar jaar. De eerste keer kwam hij naar mijn huis met zijn toenmalige vriendin. Hij ontmoette toen ook mijn vier kinderen, die toen nog klein waren. Daarna sprak hij een keer met mij af in een restaurant. Hij wilde mij toen zijn versie van het verhaal uitleggen omtrent de reden van de scheiding van mijn moeder. In de jaren daarop zocht ik hem steeds op in zijn flat in Heerlen. Ik vertelde hem ook mijn levensverhaal. Hij stelde er geen prijs op dat ik één of meer van mijn kinderen meenam bij mijn bezoeken. Wel kwam ik een tijdlang met mijn tweede man, een enorme prater die veel van de aandacht voor zichzelf opeiste. Ik ging ook vaak alleen met de trein of met mijn auto. Ik voelde me destijds in de regel warm onthaald door zowel mijn vader als zijn vriendin.
Later kwam daar verandering in. Zijn vriendin kreeg steeds meer gezondheidsklachten en beiden werden een dagje ouder. Mijn vader werd steeds stiller tijdens mijn bezoeken. Ik maakte de bezoeken niet te lang, ondanks de lange reis die ik ervoor moest maken, om mijn vader niet te veel te vermoeien. De laatste jaren kreeg ik steeds meer bij mijn vertrek na een bezoek het gevoel dat ik mijn vader niet of nauwelijks had gesproken. Zijn vriendin was vooral aan het woord en het ging in de regel hoofdzakelijk over haar en haar ziektes. Af en toe kreeg ik de indruk dat ze mijn vader maar lastig en saai vond en dat zij hem niet respecteerde. Dat deed me verdriet.
Ik zag dat mijn vader, die een eind van ons af zat terwijl zij tegen mij en mijn man aan het praten was, niet echt geïnteresseerd luisterde. Mogelijk verstond hij ook niet alles wat gezegd werd of had hij haar verhalen al te vaak moeten aanhoren. Eenmaal viel hij zelfs in slaap terwijl zij met ons aan het praten was. Ik vond dat zo sneu dat ik stilletjes vertrok en zei: ‘maak hem maar niet wakker voor een afscheid’.
Als ik belde kreeg ik nooit mijn vader aan de lijn maar alleen zijn vriendin. Via haar moest ik dan horen hoe het met mijn vader was. Volgens haar zou hij aan het dementeren zijn. Uit respect en meegevoel hoorde ik haar aan. Achteraf heb ik spijt dat ik niet wat flinker was en haar gewoon zei dat ik mijn vader wilde spreken. In de regel hing ik op na een lang gesprek met haar zonder een woord met mijn vader gewisseld te hebben.
De enkele keren dat zij niet bij hem was als ik belde en ik dus mijn vader zelf sprak, viel me op hoe jong zijn stem nog klonk en hoe helder hij was. In mijn ogen was mijn vader verre ven dement, zoals ook werd geconstateerd door zijn huisarts (zoals ik achteraf heb gehoord).
Hij was wel vergeetachtiger geworden naarmate hij ouder werd. Zo wist hij bijvoorbeeld niet meer dat ik kinderen had. En dat hij dat niet wist, dat wist ik weer niet.
Tot zijn buurvrouw in zijn leven kwam. Zij was de laatste jaren van zijn leven actief betrokken bij hem. Het begon ermee dat zij zijn huis schoonmaakte en zijn vriendin naar het ziekenhuis bracht, wanneer zij daar afspraken had.
De buurvrouw heeft in de laatste maanden van zijn leven heel erg haar best gedaan om de relatie van mijn vader met mij nieuw leven in te blazen. Zij belde me vaak om me op de hoogte te stellen van het wel en wee van mijn vader en bleef dat ook doen tot zijn dood. Van het begin dat ik haar ken tot nu toe is zij bijzonder open en eerlijk in haar doen en laten en dat van de mensen om haar heen. Ook vroeg zij belangstellend naar mij en zij was verbaasd te horen dat ik kinderen had. Daar was kennelijk nooit over gesproken noch door mijn vader noch door zijn vriendin. Kennelijk had de buurvrouw mij opgezocht op internet en gezien dat ik ook weleens filmpjes heb geplaatst op You Tube. Op één van de avonden dat mijn vader bij haar kwam eten, altijd klokslag zes uur zoals hij dat wenste, liet zij mijn vader een filmpje zien van mij en mijn kinderen. Mijn vader was helemaal ontroerd en begon te huilen toen hij dat filmpje zag. Hij wist helemaal niet dat ik kinderen had en ook niet dat deze modern eruit zagen. Hij dacht dat ik in een djellaba met een hoofddoek rondliep thuis.

en naar dit filmpje keek hij:
https://youtu.be/_uSwUKcb6ZM

In de tijd erna was het contact met mijn vader anders dan ooit tevoren. Hij belde me een keer, iets wat hij maar een paar keer eerder in mijn leven heeft gedaan (dat was eerst om me te vertellen dat mijn stiefvader was overleden, wat ik niet wist! En later om me te waarschuwen voor het accepteren van de ‘erfenis’ van mijn stiefvader. ‘Hij heeft je willen ruïneren’ waarschuwde mijn vader me toen en dat bleek waar te zijn. Dus op heel cruciale momenten in mijn leven was mijn vader er voor me en dat zal ik nooit vergeten en daarom weet ik dat hij van me hield en bezorgd was).
Mijn vader was een zorgzame man. Hij kreeg niet de kans om voor zijn kinderen te zorgen. Alles wat hij wilde in het leven was een maatje, iemand om van te houden. Daarin is hij vaak teleurgesteld.
Tegen mij heeft hij nog gezegd op de één na laatste keer dat ik hem zag in het verpleeghuis. ‘Ik heb inderdaad ooit gezegd dat ik niets meer met je te maken wilde hebben, omdat je moslim was. Dat is waar. Maar ik heb dat nooit echt gemeend, hoor.’ Toen ik hem die woorden hoorde zeggen smolt mijn hart. Het verklaart voor mij zoveel. Bijvoorbeeld hoe het kon zijn dat mijn vader soms rare dingen zei als: ‘ik geloof niet in een bloedband’. Maar in zijn omhelzing en in heel zijn non-verbale gedrag voelde ik zoveel liefde. Ik geloof in deze liefde en geen sikkepit van de stoere woorden die hij bezigde om de bloedband af te zweren. In het allerlaatste deel van zijn leven weet ik dat hij die band met  mij wel gevoeld heeft. Ik heb hem nog kunnen zeggen dat ik van hem houd zag ook dat hij dat hoorde en dat hij me aankeek en dat maakt me heel gelukkig. Hij lijkt in grote vrede te zijn gestorven.

De laatste tijd valt me op dat ik eigenlijk een heel tevreden mens ben. Mijn energiepeil is ook niet meer zo hoog als het  was toen ik jonger was en dat maakt me minder onrustig. Ik ben tevreden met de dagen zoals ze voortkabbelen in de herfst van ons leven.
‘Moeten we niet weer een reisje boeken?’ vroeg Ahmad me vanmorgen aan het ontbijt. Op dat moment beseft ik dat ik dat eigenlijk niet meer zo belangrijk vind. Ik ben eigenlijk doorgaans tevreden waar ik ben. De reislust die ik voelde toen ik heel jong was, voel ik al lang niet meer. Ik kan hier rustig een tijdlang, over de rand van ons balkon hangend, staren naar de vogels die in dit jaargetijde nog ijveriger dan anders heen en weer vliegen, elkaar het hof makend of zoekend naar nestmateriaal of hapjes voor hun jongen. Ik weet inmiddels waar mijn groep witte duiven met één donkere in hun midden woont. Ze hebben een huis, maar vliegen elke ochtend als groep uit op avontuur.

In Nederland geniet ik ook van vogeltjes die in mijn tuin komen eten. Door het gekras van de vele meeuwen heen hoor ik ook daar best ook nog ander getjilp van kleinere vogeltjes. Die vogelgeluiden stellen mij enorm gerust. Zij blijven hun instinct volgen en ijverig hun levenstaak volbrengen te midden van een wereld die brandt door onverstandig gebruik van grondstoffen en voedingsmiddelen. Een wereld waarin mensen elkaar afmaken om een handvol dollars. De onschuld van de nog levende dierpopulatie en van mensenkinderen stelt me gerust. Er is ook moois op deze wereld en daarvoor hoef je niet ver te reizen.
Reisje boeken? Ik schrik op uit mijn gepeins. Voor mijn oog der verbeelding zie ik overvolle afgelegen resorts die grote hoeveelheden afval dumpen in de hemelsblauwe zee. Mensen die in lange rijen staan voor musea, in kuitboeken door overvolle straatjes struinen, waar in talloze winkeltjes op een rij dezelfde toeristische waren worden aangeboden, vaak ‘made in Korea’. Daartussen de misère van bedelaars, die in het stof zittend een beroep doen op het meegevoel van voorbijgangers. Wil ik een reisje boeken? Nee, eigenlijk niet.

Bijvoorbeeld deze documentaire kijken…….
https://youtu.be/jqxENMKaeCU
Ook iets voor jou, Theo de Natris? Of kennen jullie deze al lang?

Dat zijn bureau’s waar je in Spanje je administratieve rompslomp kunt laten doen.
Bijvoorbeeld het verkopen van je huis, het regelen van een begrafenis, enz. Zo ook kan je laten regelen dat je auto vanuit Nederland wordt ingevoerd en hier van een Spaans kenteken wordt voorzien.
Ik wilde eerst mijn auto terug naar Nederland rijden en dan hier een andere auto kopen als we terugkeren. Maar het bleek eenvoudiger te zijn mijn Nederlandse auto hier te laten. De invoerrechten voor een oude auto als de mijne vallen mee. Het overzetten op een Spaans kenteken kan alleen op naam van Ahmad, omdat hij hier ‘ingezetene’ is en ik niet. Dus moest ik de auto eerst op zijn naam zetten. We keken op internet hoe dat allemaal moest. En we kwamen daar niet uit. Ahmad had er zelfs een slapeloze nacht van.
‘Waarom onszelf nog langer pesten met al deze administratieve rompslomp,’ zei ik de  volgende morgen. ‘Laten we het overlaten aan de professionals! Laten we naar een asesoría gaan.’ En dat hebben we dus gedaan. We zijn naar de asesoría gewandeld die vanhier op loopafstand is. En het enige wat we hoefden te doen was een aantal formulieren ondertekenen. Morgen moeten we de auto laten zien aan een soort van controleur en we moeten de auto nog laten keuren. Maar dat hoeft gelukkig niet meer helemaal in Marbella. En de rest doet het meisje van de asesoría. Kost wel wat extra, maar om van de kopzorgen af te zijn is dit wel zijn geld waard. Ik ben zuinig, maar in dit soort zaken niet. Ingewikkelde zaken laat ik graag over aan professionals. Ahmad doet het liefst alles zelf, maar hij heeft zich in dit geval door mij laten overhalen.
Zo houden we meer tijd over voor andere dingen.

Het staarde me een tijdlang aan. Het met een grondlaag geprepareerde stuk hardboard op mijn eenvoudige schildersezel. Erdoorheen schemerde gelukkig nog de tekening die ik maakte van ‘Ahmad en el campo’. Ik durfde eigenlijk niet te beginnen met het schilderwerk en het feit dat het even duurde voordat mijn ‘doek’ droog werd was een mooi excuus om het uit te stellen.
Maar gisteren ben ik dan toch begonnen…..met een enigszins sneller dan normaal kloppend hart. Ik probeerde me aanvankelijk te houden aan de regels van Carder die adviseert keurige rijtjes te maken van de diverse te gebruiken kleuren in oplopende tinten. Maar al schilderende verloor ik me in het moment en vergat ik de rijtjes.
Ik merkte dat het bij het schilderen aanmerkelijk moeilijker is om je hand stil te houden en rechte lijnen te trekken dan bij het tekenen. Mijn hand wilde van hot naar her slingeren. Het zoeken van de juiste kleur viel me mee. Het is verrassend om te merken dat kleuren niet zijn wat ze lijken. Bruin is bijvoorbeeld soms bijna roze. De reflectie van licht dat op kleuren schijnt verandert kleuren aanzienlijk. Ik was verbaasd op te merken dat kleuren op je doek heel anders zijn dan je ze ziet op je palet. Ik vertoonde uiteindelijk totaal geen systematiek meer in het mengen van de kleuren. Deed het op gevoel. Een beetje meer blauw, een beetje meer geel, enz. Hoe je ook mengt of kloddert met de kleuren, uiteindelijk vind je de kleur die je wil, een spannend proces en steeds weer verbazend anders dan je denkt.
Ik heb nu voorlopig dit:
Mijn palet is een rommeltje geworden en ook merkte ik dat verf hier erg snel uitdroogt. Heb het palet met veel moeite schoon geschrobd en gekeken op You Tube hoe je je palet hoort te reinigen. En hoe je je verf op het palet kan behoeden voor uitdrogen. Afdekken zodat er geen lucht bij komt? En een watje doordrenkt met kruidnagelolie ertussen leggen? Klopt dat, Theo?