We zijn lekker bezig, ieder met ons dingetje. En we hebben er veel plezier in. We zijn ook niet ontevreden over het resultaat. Als we zo doorgaan kunnen we ooit een marktkraampje openen. Ik denk ook al aan het vervaardigen van sieraden van kralen, zoals ik vroeger deed. Het houdt ons zoet.

Vandaag was het een mooie heldere dag met een zonnetjes en een verfrissend windje. We liepen in het park van Benalmadena, waar het altijd schitterend is. Dat park is heel mooi onderhouden en overal lopen diertjes, die helemaal niet bang zijn voor de vele wandelaars die daar genieten. Er zijn veel bankjes met een mooi uitzicht,waar je mensen lekker ziet zitten met zijn tweetjes. Maar alleen lijkt het mij er ook fijn toeven. Dit park nodigt uit tot meditatie.
Er lopen veel scharrelkippen rond, waarvan ik er drie zag met kuikens.
Ik maakte er foto’s, die ik hier presenteer in een filmpje. Een fotovoorstelling.

Hij lijkt er te gaan komen, de wet dat iemand uit het leven moet kunnen stappen, als hij/ zij vindt dat het voldoende is geweest, ook al is er sprake van geen enkel fysiek lijden of ongemak. Dat zou dan een wet zijn naast de al bestaande euthanasiewet die we al hebben in Nederland. Een speciale wet voor afgedankte ouderen, noem ik het voor mezelf.
Laatst hadden ze het er weer over op radio 1, terwijl ik zat te tekenen. Ik hoorde een man vertellen dat vooral de christelijke partijen moeite hadden met het wetsvoorstel. Zij vinden dat men zich met het toestaan van euthanasie om bovenstaande reden op een hellend vlak bevindt. Want zou deze wet dan ook moeten gaan gelden voor gehandicapten van jongere leeftijd? Die konden ook wel zeggen dat hun leven geen enkele zin had. Waar is het einde dan?
Een man in het gezelschap op de radio dat hierover aan het napraten was vond zichzelf lollig (denk ik). Hij zei; ‘Kijk, ik geloof niet in een leven na de dood. Voor mij is het gewoon afgelopen als je dood gaat. Maar christenen en andere gelovigen geloven toch in een hiernamaals? Nou, voor hun houdt het dus nooit op. Na het leven komt een eeuwig leven volgens hun. Waarom zijn ze er dan op tegen als iemand het moment van zijn dood wat wil bespoedigen? Ze gaan toch naar een eeuwig leven (haha). Of dat nou wat eerder is of later, dat zou hun toch niet moeten uitmaken. Gek, dat juist christenen zich zo druk maken.’
Wat een onbenul, dacht ik bij mezelf. wat maakt het nu uit waarin je gelooft. Het gaat erom wat een legitieme reden kan zijn om je leven te willen beëindigen. En dan hebben we het over dit leven hier.
Er kwam een oudere dame aan het woord. Zij zou graag haar leven willen beëindigen, zo vertelde ze. ‘Ik vind dat mijn leven zinloos is, omdat ik nergens meer aan bijdraag. O, mijn kinderen spreken dat tegen, hoor. Zij verzekeren mij dat het er voor hun heel veel toe doet dat ik er nog ben, maar dat overtuigt mij niet.’ Ze gaf wel toe dat zij het erg moeilijk vond om alleen te zijn. Daar kon ze eigenlijk niet tegen. Ze vond dat ze een mooi leven had gehad, maar het was genoeg geweest.
Wat we ons kunnen afvragen is:
In hoeverre is dit denken dat we een nut moeten hebben c.q. een bijdrage moeten leveren ingepraat door de omgeving? Waar komt dit nuttigheidsdenken vandaan? Mag iemand niet zomaar er zijn?
Deze vrouw zegt het moeilijk te vinden alleen te zijn. Is dat omdat zij dat werkelijk niet prettig vind of wordt dit haar  door haar omgeving aangepraat. Dat je alleen niet gelukkig zou kunnen zijn.
In hoeverre is er nog positieve aandacht voor de oudere mens? Niet alleen in de verzorgingshuizen, waar het er slecht aan toe gaat vanwege de bezuinigingen door onze regering. Maar gewoon in het algemeen. Hoeveel waardering krijgt een oudere? Mag iemand nog rimpelig zijn en afgezakt? Of is dat een schrikbeeld en moeten we alles wat oud is en dicht bij de dood bij voorbaat naar het vuilnis verwijzen.
In hoeverre wordt het zelfbeeld van de oudere gevormd door de omgeving die alleen maar oog en waardering lijkt te hebben voor jong, energiek en liefst ook nog succesvol.
Zijn ouderen nu ook al een wegwerpartikel? Niemand spreekt dit letterlijk uit. Maar een gevoelige oudere zou door alle negativiteit omtrent het ouder worden die nu gangbaar is tot de gedachte kunnen komen dat er voor hem of haar geen plekje meer is op deze wereld.
Ik vind het zorgelijk. Ik spreek niet voor mezelf, want ik laat mezelf niet wegjagen 😉 Maar ik vind het intriest dat een gezonde oudere, die nog van het leven zou kunnen genieten als hij/ zij deze negatieve gedachten niet had, zomaar uit het leven wil stappen. Dat dit nu door deze eventueel nieuwe wet min of meer aangemoedigd wordt.

Tijdje niet geschreven. Tekenen heeft nu prioriteit. En als ik daaraan begin, dan is er geen sprake van ophouden. Toch weet ik dat ik mezelf moet dwingen tot kleine pauzes. Even nergens naar kijken of kijken naar iets anders. Dan zie je daarna je tekening weer met frisse blik en springen de lijnen en schaduwen die niet kloppen direct in het oog. Dat is een goede raad die ik kreeg op You Tube. Het wemelt daar van de kanalen met tekenadviezen en aanschouwelijke lessen.
Ik dacht daarmee voor mezelf een goudmijn te pakken te hebben, maar bij nader inzien heb ik gemerkt dat ik heel voorzichtig moet zijn met al die tekenadviezen en al die lessen in anatomie en dergelijke. In mijn geval werken veel van die adviezen averechts en doden ze mijn waarnemingsvermogen en spontaniteit.
Natuurlijk moet je kijken naar verhoudingen, maar ik deed dat altijd op papier door te vergelijken met de foto. Op welke hoogte van het vierkante vlak komt een bepaalde lijn. De tekening is groter dan de foto (mijn ebook). De lijnen paste ik aan in hun verhouding.. En zo had ik in een paar uurtjes Crisje getekend. Ook het aanbrengen van schaduwen deed ik op het gevoel en met slechts 1 potloodje.
Nu heb ik diverse potloden in verschillende hardheden en ik moet zeggen. Dat maakt het voor mij ingewikkeld. Soms worden vlakken te zwart en te smerig, zonder dat ik dat wil. Het denken in anatomie en het indelen van gezichten door er lijnen doorheen te trekken werkt voor mij ook niet. Ik moet echt uitsluitend afgaan op mijn waarneming. Anders wordt het knudde.
Ik ben nu aan het zwoegen op een tekening van mijn jongste zoon met zijn vriendin. Dat is moeilijker dan het maken van één portret. De hoofden zijn naar elkaar toegewend en als je twee hoofden tekent, moeten de verhoudingen kloppen. En wat dacht je van haren en handen en kleding? Een hoofd kan niet zweven zonder lijf.
Ik ben nu twee dagen bezig met één tekening, terwijl ik er eerst telkens één maakte in twee tot drie uurtjes. Maar ik laat me niet ontmoedigen. Alles wat fout is kan weg gegumd worden en opnieuw gedaan.
Tekenen is een leerproces. Dat zei zelfs Michel Angelo.

Ik ben dus niet gegaan naar die Reikisessie afgelopen donderdag. Toen ik vandaag weer naar yoga ging had ik me al voorbereid op wat ik wilde zeggen als Mari Carmen me weer zou vragen waarom ik niet geweest was. Ik zou eenvoudig zeggen dat ik niet van Reiki houd. Donderdag a.s. is het weer de laatste yogales van de maand en zal er weer ‘reiki-les’ gegeven worden. Dan ga ik ik niet en ik heb geen zin om daarvoor steeds excuses te moeten verzinnen.
Maar ze vroeg me niets….. Dan ga ik er ook niet zelf over beginnen.
Het was druk op de yogales vandaag. Er waren een paar mensen gekomen die ik niet eerder zag. In het begin waren de oefeningen o.k., lekker strekken en rekken, waar ik dus van houd. Daarna moesten we weer oefeningen doen in paren. Om te beginnen een oefening in ‘vertrouwen’, zoals Marie Carmen het noemde. Naar mijn mening as het gewoon een oefening in kracht. Eén persoon moest zo ver mogelijk naar voren hangen in twee teugels die de ander vasthield. Ahmad begon bij mij voorop, als een soort paard dat ik moest tegenhouden. Ik had daar al vooraf geen enkel vertrouwen in. Ik weet dat Ahmad, klein als hij is, behoorlijk veel kracht heeft en bovendien heel zwaar kan hangen. Ik wist dus al bij voorbaat dat ik hem nooit zou kunnen houden met mijn licht gewicht. De uitleg van de oefening duurde lang en dan verslapt mijn aandacht en zin erin al snel. Het kon ook een gevaarlijke oefening zijn en daarom moesten de partners naar elkaar kenbaar maken wanneer het genoeg was en men niet verder kon door middel van het stopwoord ‘para’. Ahmad begon enthousiast te hangen in de teugels en vrijwel direct kon ik hem niet houden, mede door mijn beschadigde elleboog. ‘Para!’ riep ik uit, maar Ahmad hoorde mij niet door al het geroep en geklets om hem heen. Dus hij kwam bijna ten val.
Daarna hoefde ik niet meer mee te doen vanwege mijn minder valide elleboog. Ik werd nog wel even plat tegen de muur gedrukt in een volgende oefening door de maestra zelf. Daarna mocht ik fotograferen of filmen, op mijn eigen verzoek.
Na de oefeningen in paren was het weer ontspannen geblazen. Terwijl ik op mijn rug lag met op mijn ogen het lavendelkussentje, pakte Mari Carmen me bij mijn beide voeten. Ze bleef mijn voeten de hele ontspanning lang vasthouden. Het was best een prettige sensatie, maar toch riep het bij mij de bekende spanning op die ik krijg bij aanraking. Ik kon natuurlijk ook niet ontsnappen aan haar greep en bleef dus maar zo rustig mogelijk liggen, diep ademend.
Ik was opgelucht toen ze uiteindelijk mijn voeten los liet.
Na afloop van de les vroeg ze me hoe ik me voelde. ‘Goed,’ zei ik maar, want dat was ook wel zo. ‘Ik heb Reiki bij je gedaan,’ zei ze.
O.k., ik heb er dus niet aan kunnen ontkomen. Maar ik hoop dat ik het hiermee wel weer gehad heb. Donderdag ga ik in ieder geval niet. In plaats daarvan liever tekenen. 🙂

 

Vandaag tekende ik mijn oudste kleinzoon. Ik was daarmee bezig van 10 uur in de ochtend tot 15.30 met een kleine koffiepauze, die ik het liefst had overgeslagen.
Ik was zo geconcentreerd bezig geweest dat ik na afloop, toen ik het eten aan het opwarmen was, helemaal duizelig was. Ik stond gewoon te tollen op mijn benen. Ik wist niet dat het tekenen van een portretje zoveel van je kon vergen. Ik bleef nog draaierig tot ik mijn eten op had.
‘Ga jij maar even liggen’, zei Ahmad. Hij deed de afwas en ik ging even op het bed liggen lezen. Compleet gesloopt…..

En dan ben je ineens alweer 66 jaar. Geen big deal, hoor. Elke nieuwe dag is er weer één die meegenomen is. In de ochtend een felicitatie van de echtgenoot, net wakker. Dan biedt hij aan om de ontbijtboel af te wassen. Ook leuk. Facebook-felicitaties. Ik weet dat iedereen de meldingen krijgt in facebook (morgen/ vandaag is Pietje jarig). Je kan bijna niet zeggen dat de felicitaties spontaan zijn. Soms voel ik me zelfs wat schuldig, dat facebook al die mensen aan het werk heeft gezet. Toch doet het me goed, die persoonlijke felicitaties, soms met een mooie foto of plaatje. Voel ook de hartelijkheid en dat het toch wel gemeend is. Omdat ik toch maar weinig vrienden heb, neem ik ook de moeite om tegen iedereen wat terug te zeggen en te bedanken. Ja, ook die virtuele aandacht doet warm aan, echt waar.
Dan nog de whatsappjes van de mensen ‘dichterbij’, zoals mijn kinderen. Telefoontjes van twee van de kinderen. ‘Lang zal ze leven’ in het koor met schorre, net wakkere en toch heel enthousiaste stemmetjes.
Verder hang ik maar wat rond. Fotootjes uitzoeken om na te tekenen. Dan buiten koffie drinken met de echtgenoot. Ik trakteer op zoete koeken, waar ik zelf niet zo van houd. Maar mijn schatje wel.
Daarna heb ik even zin om te luieren. Lekker Expeditie Robinson kijken via You Tube. Waarom heeft iedereen zo een hekel aan Jay Jay? Ik vind hem best een aardige gozer en ook heel oprecht. Ik ben eerder boos op Susan met haar gekonkel en stemmingmakerij. Tof programma.
Dan koken. Met daarbij altijd mijn trouwe metgezel, radio 1. Spinaziestampot met tussen de bleke aardappelen één zoete aardappel. Met gehaktballetjes en pepersaus. Een grote perzik toe. Dan weer achter de pc. Nu doet mijn ruggetje pijn van de harde stoel.
Intussen werkt Ahmad gestaag door aan zijn Tiffany. Er is er eentje af. Mooi hoor. Hangt al aan de muur in de logeerkamer. Hij werkt verder aan een bakje voor mijn potloden en gum. En ik ga nu lekker even op het balkon zitten lezen. Even uitrusten van al dat gelummel 😉
Toch even een klein filmpje, hoor. Het duurt maar 7 seconden!
Verrassing op straat vandaag:
https://youtu.be/jdwX7OA8VNo

Zoals trouwe lezertjes weten, gaan wij hier naar yoga. Dat doen we bij een lieve vrouw, Mari Carmen. Zij is om voor mij onverklaarbare reden vanaf het begin dat ik haar ontmoette heel erg dol op mij. Al de eerste dag dat ik me bij haar aanmeldde omklemde ze mij langdurig in een stevige omhelzing.
En ook nu nog ontkom ik nooit aan de langdurige ‘abraso’ die ik van haar krijg, telkens wanneer ik de yogaruimte binnenstap, ook al is dat twee keer per week. Ik, eigenlijk niet zo een knuffelaar, ben eraan gaan wennen en laat me nu gewillig aanleunen tegen haar zachte volle lichaam, terwijl ik haar daarbij lichtjes over haar rug strijk en eindig met een kusje in haar nek. ‘Ah, qué ternura siento para Shabnam,’ verzucht ze daarbij tegen Ahmad, die het tafereel welwillend aanschouwt. Soms zegt ze dat ik zo lekker ruik (gewoon zeep van de Mercadonna) en dan weer zegt ze dat mijn chakra paars is.
Mari Carmen verstaat haar vak. Ondanks haar gestalte die oogt als die van een kleine sumoworstelaar is zij heel lenig. Zij heeft waarschijnlijk niet veel studie, maar heeft wel de opleiding reiki en yoga gevolgd en werkt naar mijn idee met veel liefde en op intuïtieve basis. Zij geeft haar eigen draai aan de oefeningen en Ahmad en ik merken dat elke yogasessie die we bij haar volgen een heilzaam effect heeft op ons lichaam en onze geest. ‘Mijn doel is dat iedereen deze ruimte uitloopt met een gevoel van liefde in het hart’, heeft ze zelf weleens uitgelegd.
Er kleeft voor mij een klein nadeel aan de yogalessen die we volgen bij Mari Carmen. Naast yoga geeft zij ook cursussen reiki, iets waarvoor ik totaal geen belangstelling heb. Ik kom bij haar voor de yoga. Lekker rekken en strekken in allerlei houdingen die chakra’s openen. Tot slot heerlijk ontspannen, een zakje met lavendel erin op je ogen. Daar kom ik voor.
Maar één keer in de maand, en dat is altijd de laatste yogales van de maand, laat ze ons werken volgens de reiki-methode. Dan moeten we in groepjes van twee om de beurt elkaar masseren over het hele lichaam met een balletje met bultjes en een zacht balletje. Eerst moeten er massagetafels worden uitgezet, die natuurlijk ook weer moeten worden opgeruimd. Ik heb een gruwelijke hekel aan die reiki-lessen. De laatste keer wist ik eraan te ontsnappen door Ahmad te laten liegen dat ik een afspraak had met de tandarts. Hij loog niet helemaal, want ik had ook een afspraak, maar alleen een dag later.
Verder geeft ze ook gratis reiki-massage aan geïnteresseerden op sommige avonden. Dan oefenen haar leerlingen van de reiki-les op vrijwilligers die de massage ondergaan. Dat kunnen mensen met lichamelijke klachten zijn of gewoon mensen die graag gemasseerd willen worden. Ook daarvoor heb ik geen belangstelling. Ik ben in het verleden één keer naar zo een massage-avond geweest, omdat Mari Carmen zo aandrong. Ik vond het niks.
Maar nu heeft ze me al tot vier keer toe gewezen op vanavond. Dan is er weer zo een reiki-avond. Mari Carmen vraagt bijna elke week naar mijn elleboog. Hoe is het daarmee? Tja, nog een beetje hetzelfde. Ik doe trouw elke dag mijn oefeningen met gewichtjes. Het buigen en strekken gaat beter, maar het kraakbeen kraakt. Dat is beschadigd en de chirurg heeft me verteld dat dit zich nooit meer kan herstellen. Daarmee moet ik gewoon leven. Maar Mari Carmen is ervan overtuigd dat ik baat zal hebben bij de reiki-massage voor mijn  elleboog. ‘Tu codo,’ blijft ze maar zeggen, waarbij ze dan steevast wijst op haar rechter elleboog, waarop ik dan knipoog en wijs op mijn linker elleboog. Ze heeft Ahmad zelfs nog een whatsapp gestuurd, waarin ze ons herinnerde aan de reiki-avond van vandaag.
En nu voel ik me min of meer verplicht om te gaan. Ik heb er helemaal geen zin in. Ik doe het echt voor Mari Carmen. Omdat ik haar een lieve  vrouw vind en haar niet wil teleurstellen. ‘Zal ik met je meegaan,’ heeft Ahmad gevraagd. ‘Hoeft niet, hoor. Alleen als je dat zelf wilt,’ heb ik geantwoord. Ik wil geen lafbek zijn, maar dit lichamelijk gedoe ook alleen kunnen trotseren. Ik doe bijvoorbeeld altijd al de dingen die bij de yogales in paren moeten gebeuren alleen met Ahmad. Laatst vond Mari Carmen dat er maar eens van partner gewisseld moest worden. ‘Niks ervan,’ heb ik toen maar gegrapt, terwijl ik Ahmad bij zijn arm naar mij toe graaide tot hilariteit van de groep.
Ik ben niet zo een touchy touchy type met vreemden. Heb daar echt een belemmering in. Zal wel iets uit mijn jeugd zijn 😉

Gisteren had ik ze ineens weer, muggenbulten. Of liever gezegd geen bulten maar rode, best grote plakken op mijn benen, die jeukten als een gek, in totaal vijf stuks.
Wanneer had de mug dan toegeslagen? Ik kon me dat niet herinneren. In ons huis is geen mug te bekennen, omdat wij horren voor alle ramen en deuren hebben, die wij dichtschuiven zodra er een raam of deur open gaat. Het moet gisteren gebeurd zijn, doen ik even op het balkon heb gezeten om schelpjes op een plankje hardboard te plakken. Maar waarom mijn benen? Ik had een trainingsbroek aan.
Ahmad leest het na en ziet dat het de steken van een tijgermug moeten zijn. Deze oorspronkelijk uit Azië afkomstige mug komt hier namelijk veel voor en heeft de oorspronkelijke muggenpopulatie verdrongen.
Het zijn echte gluiperds. Op het moment dat ze je steken merk je namelijk niets. Ze steken niet alleen op de blote huid, maar kunnen ook met hun zuigmondje door je kleding heen (brr, wat creepy). Ze weten precies welk bloed ze nodig hebben qua temperatuur en samenstelling en weten daar feilloos op af te gaan via hun geursensoren en op het gehoor. De irritante jeuk en de zwelling bij het gestoken slachtoffer volgen pas uren later, als het lichaam antistoffen gaat kweken. Dat was bij mij dus net voor het slapen gaan.
Ik had dergelijke bulten al eerder. Een maand geleden, toen we op bezoek gingen bij een Marokkaans echtpaar. Zij hebben een huis met een zwembad in een buitenwijk. Het was die avond bloedheet. We zaten binnen, terwijl ze een prachtig terras hadden. ‘Buiten zijn te veel muggen,’ legden zij ons uit. Maar omdat het zo ontzettend warm was weken we toch uit naar het terras, met alle risico van dien. ‘Ze moeten altijd mij hebben,’ klaagde de man. Nou, die dag had hij waarschijnlijk vrijaf van zijn leed, want die avond pakten ze mij, ook weer in de benen, wat een favoriete plek schijnt te zijn. Ik merkte er niets van, tot ik de volgende dag vreselijke jeuk kreeg en een stuk of zeven rode plakken op mijn onderbenen ontwaarde.
En  nu dus weer……
De tijgermug is niet ongevaarlijk. Het nijvere wijfje gedraagt zich als een agressieve vampier om haar kroost te voeden. Ja, het zijn alleen de vrouwtjes die zich te goed doen aan bloed van mensen en zoogdieren! Normaal leven zowel mannetjes en vrouwtjes van de nectar van bloemen. Met een muggenbeet van de tijgermug kunnen ziekten overgebracht worden, die ook nog eens heel vervelend kunnen zijn. Laten we maar hopen dat dit bij mij niet het geval is.

Ook hier wordt het ‘minder’ met het weer. Na de eerste regenbui vorige week een lichte daling van temperatuur en overwegend bewolkt. Wat hier niet direct een grijze lucht betekent, maar meer een witte wazige.
Het wazige weer is niet geschikt voor wandelingen op de berg. Weinig zicht is niet zo motiverend.
Wij houden ons bezig met huisvlijt. Ahmad met zijn glas in lood en ik met mijn potlood. Uren met het puntje van mijn tong uit mijn mond (denk ik, maar dat weet ik helemaal niet, omdat ik zo geconcentreerd bezig ben) bezig met het tekenen van mijn hele nageslacht, van jong naar oud. Na Noëlle kwam Cris, de tekening waar ikzelf het meest trots op ben en toen Julian. Nu is Ginaldy aan de beurt. Mijn oudste kleinzoon. Een volwassen man alweer van 19 jaar. Dan Adil, mijn jongste zoon, enz.
Het is heerlijk om te doen. Bij de Aldi kocht ik ook pastel waskrijt. Tussendoor wil ik ook wel een stilleventje proberen. Het tekenen is een leerproces dat voor mij de moeite waard is. Het lijkt wel of ik nu anders naar de wereld kijk.
Verder wil ik in plaats van filmen weer gaan fotograferen. Maar ik merk dat ik helemaal geen foto durf te schieten. Niets komt door de keuring. Daar moet ik weer helemaal inkomen, Bij het filmen had ik al muziek in gedachten, die een bepaalde sfeer moest aangeven. Foto’s zijn stille momentopnamen, maar daarom juist zo interessant. Soms zie ik achteraf meer op een foto dan ik zag op het moment dat ik de foto maakte. Een foto geeft je de tijd om goed te kijken. De tijd staat even stil en de emotie van het moment krijgt extra nadruk. Uitdrukkingen lijken betekenisvoller. Een foto kan een heel verhaal vertellen. Ja, ik ga terug naar de foto!!!
Nu nog de moed krijgen om weer plaatjes te ‘schieten’. De camera draag ik altijd bij me.