Dat bleek gisteren maar weer, toen we een wandeling maakten op de berg waarop wij uitkijken vanaf ons dak-huisje. De berg die Alhaurin de la Torre scheidt van de kustplaatsen Torremolinos, Benalmadena, Fuengirola en Marbella, de Sierra de Mijas.
Het is daar heel mooi wandelen. Eigenlijk vond ik het landschap veel mooier dan dat van het natuurreservaat Doñana. Daar doorheen crossen met een aftandse bus, onder begeleiding van het staccato stemgeluid van onze gids was lang niet zo leuk als het in stilte lopen door het glooiende landschap van de provincie Malaga. Herten leven in deze omgeving ook. We stuitten op twee skeletonderdelen van achterpoten van een hert. Herten zie ik trouwens ook in het Zuiderpark in Den Haag en wilde konijnen eveneens. Mooie dingen bevinden zich vaak dichterbij dan we denken.
 

Dat lijkt me wel een belangrijke titel. Als iemand met deze titel iets verkondigt, dan zal dat (neem ik aan) door velen gezien worden als een mening, overdenking, filosofisch gezichtspunt van waarde. Voorheen was onze denker des vaderlands een man, René Gude. Hij werd als een autoriteit in de filosofie gezien en trad meerdere malen op in talkshows met zijn positieve, filosofische verhandelingen. Helaas is hij al op 58-jarige leeftijd overleden.

Hij is opgevolgd door Marli Huijer, die niet alleen professor is in de filosofie, maar daarnaast ook medicijnen heeft gestudeerd. Marli Huijer in wikipedia.
Vanmorgen mocht deze denker des vaderlands haar licht laten schijnen op het vraagstuk euthanasie en het voorstel voor een herziening op de wet hieromtrent. ‘De oudere mens moet kunnen bepalen wanneer zijn leven lang genoeg geweest is, ongeacht of er sprake is van ondraaglijk fysiek lijden.’
Ik kan niet letterlijk weergeven wat zij te melden had over het recht van oudere mensen om het tijdstip van hun dood te bepalen. Maar waar het naar mijn idee op neer kwam en wat ik vooral hoorde was een lange serie waardeoordelen. Mensen gaan zich vervelen als ze geen werk meer hebben en hun kinderen inmiddels ook kinderen hebben. Om zich toch wat belangrijk te voelen passen ze dan weleens op de kleinkinderen. Verder gaan ze uit verveling reizen en dat is slecht voor het milieu (!). Als ze ouder worden en hulpbehoevend beginnen ze een groot probleem te vormen voor onze maatschappij. De participatie-wet heeft in de hand gewerkt dat familie nu vooral verantwoordelijk is voor de zorg en dat is bijna niet te doen, want waar halen jonge mensen de tijd vandaan om voor hun moeder en/of oma te zorgen met daarnaast nog de zorg voor hun kinderen en werk? En als ouderen naar verzorgingshuizen zouden gaan is dat zo duur dat we dat niet kunnen opbrengen. Vroeger was het niet zo een probleem, want toen werden mensen niet zo oud, maar nu worden ze veel te oud.
Het idee dat het vroeger beter was, toen opa en oma nog inwoonden bij de kinderen is volgens Marli geromantiseerde onzin. Oma zat maar wat in een hoekje te breien en kreeg nauwelijks aandacht. Bovendien duurde het meestal maar een paar jaar, want mensen ging gemiddeld op hun 60ste of 70ste jaar al dood. Dus toen ‘was het nog wel te doen’.
Ze gaf een beeld van een oudere die zich de hele dag verveelde, omdat hij/zij niet meer meetelde in de maatschappij en ook niet meer meetelde in het leven van de kinderen. (alsof alleen het verzorgen van kinderen en het hebben van werk zin geven aan het leven!). Bovendien kon het zijn dat naarmate de oudere ouder werd de kans groter werd dat een van diens kinderen eerder kwam te overlijden. Dat laatste is mijns inziens een verdriet dat bij het leven hoort en iedereen kan overkomen, jong of oud. Ook ‘je vervelen en het gevoel hebben niet meer mee te tellen’ is mijns inziens niet leeftijdgebonden. Ik trof vroeger bij mijn werkloze cliënten een meerderheid van mensen aan die rondliepen met dit gevoel van waardeloosheid. Zij hadden geen baan, dikwijls ook geen kinderen en geen vooruitzichten daarop, maar waren nog in de ‘bloei’ van hun leven. Moeten zij er dan ook voor kunnen kiezen om er een einde aan te maken en dat het ‘genoeg’ is? Zij kosten de maatschappij ook veel geld aan uitkeringen.
Twee maal gebruikte Marli de zin dat ‘ouderen plaats dienen te maken voor jongeren’. Is er dan niet genoeg plaats voor allebei? En waar haalt zij dit louter negatieve beeld van de waarde van een ouder mens vandaan?
Een heel bescheiden oudere kan na het aanhoren van haar woorden denken: ‘Ik ga wel. Ik kost te veel. Ik ben alleen maar een last voor anderen. Ik heb al genoeg geleefd. Dankjewel God (ja, ze haalde God er ook bij!), voor wat ik gehad hebt. Ik geef mijn plaats op de wereld aan een ander.
Na het gesprek tussen Marli en de interviewer, die gezellig met haar mee vibreerde op haar in mijn ogen ongenuanceerde uitspraken, was ik nogal ontzet. Waarom krijgt deze vrouw deze titel en mag zij deze vooroordelen spuien op de radio, zogenaamd vanuit een filosofisch uitgangspunt?
Naar mijn mening kan iemand redeneren vanuit zijn hart, vanuit zijn verstand of vanuit zijn ingewanden of een combinatie daarvan. Deze vrouw lulde maar wat vanuit haar ingewanden. Dat doet iedereen wel eens, maar van iemand die praat vanuit de titel ‘denker des vaderlands’ verwacht ik meer bedachtzaamheid.

We hadden een tripje geboekt naar bovenstaande plaatsen. Heen en terug met eigen vervoer, een nachtje in een hotel in Matalascañas en twee toegangskaarten voor het enorme natuurreservaat Doñana. Ahmad dacht dat we daar flamingo’s en andere mooie vogels zouden gaan vinden, met zijn allen staand op één of twee poten in een enorme plas. En verder wilde hij mij graag het strand van Matalascañas laten zien, bestaande uit echt zand met daarachter een duinenrug, die met het verloop van jaren door de wind steeds van plaats verandert.
Toen we Matalascañas binnen reden verbaasde ik me over de leegte en verlatenheid daar in de straten en op het strand. Veel winkels, bars en eettentjes waren gesloten en overal zag ik lege, enorme parkeerplaatsen. Alles oogde als nieuwbouw, op zich wel mooi maar zielloos. Bijna geen sterveling op straat en als je al iemand zag, dan was het een toerist. Geen of zeer weinig inboorlingen. Het zag er duidelijk uit als een voor het toerisme uit de grond gestampt oord, dat nu echter vrijwel verlaten was. Een beetje triest, unheimisch bijna.
We wandelden op het strand en dat was heerlijk, in de zon met een vrij frisse bries. Het water van de Atlantische Oceaan was verrassend warm. Het verbaasde me dat er alsnog enkele mensen lagen te zonnen, maar die moeten het wel koud gehad hebben, want strandweer was het niet. Het strand was prachtig, van zuiver zand, zoals wij dat ook kennen in Nederland en ook de duinen hadden wel iets van onze duinen. We liepen een flink eind en legden ons toe op het zoeken naar mooie schelpen. Ahmad zocht grote schelpen voor in de potplanten en ik zocht naar kleine dunne schelpjes met parelmoerglans in diverse kleuren. Ze glansden mooi in kleuren als goud en paars. Ik kreeg het idee om ze te gaan plakken op een stuk hardboard, met hun ruggetjes tegen het board en hun binnenkant naar voren. Ik zie al voor me dat het schijnsel van het licht gereflecteerd zal worden door de spiegeling van de verschillende schelpjes, in patronen naar kleur geplakt. Hoop dat dit plan gaat lukken. Het zoeken van de schelpjes met de wind in mijn haren was een feest op zich.
Uiteindelijk moesten we wel naar ons hotel, een enorme betonnen kolos, vanbinnen al even onpersoonlijk als vanbuiten. Ik begrijp achteraf wel waarom het zo verlaten was in het oord waar we verbleven. Het hotel was erg duur en het eten zo slecht dat ik, die nooit eten weg wil gooien, mijn eten liet staan. Het was bijzonder smakeloos. Zonde van de ingrediënten.
De volgende dag moesten we al vroeg in de stromende regen en in donker richting Doñana. De safari-bus in militaire schutkleur zou daar om 8 uur in de ochtend vertrekken. Omdat we te vroeg waren voor het ontbijt, kregen we van het hotel ‘een picknick’ mee. Twee enorme zakken met oudbakken broodjes, veel varkensvleeswaren, een uitgedroogde mandarijn, een oude pruim en een pakje limonade. Gelukkig was er nog even tijd voor koffie in Doñana voor de bus vertrok. De zakken proviand bewaarden we voor de zus van Ahmad die we later op de dag zouden opzoeken in Sevilla.
Gelukkig werd het snel droog naarmate het lichter werd en konden we nog wel wat zien van de omgeving. nadat we de beslagen ruiten wat gepoetst hadden. Onze gids Sonia vertelde in rap tempo in het Spaans en Engels één en ander over de omgeving. Normaal gesproken loopt een groot deel van het gebied aan de monding van de Quadalquivir in de wintermaanden onder water. Het is dan een ideale rustplek voor trekvogels in allerlei soorten. Maar Andalusië heeft al jaren te kampen met te droge winters en daarom staat het gebied al tijden droog. Een gedeelte van het reservaat behoort aan de staat respectievelijk de koning en een gedeelte is privéterrein. De regering heeft al tijdenlang naaldbomen geplant voor economisch gewin. Om het hout te verkopen en de dennenappels. Deze dennenbomen hebben de oorspronkelijke flora, de kurkbomen, overwoekerd. Je ziet nu veel kurkbomen in een slechte staat, met uitgedroogde toppen in hun takken. Qua fauna hebben we weinig gezien aan vogels, buiten enkele patrijzen en een paar roofvogels in de verte. We zagen wel veel herten, één zwijn dat snel wegrende en een paar konijnen. Dat was het.
‘Ik ben stom geweest’, zegt Ahmad nu. ‘We zijn in het verkeerde jaargetijde gegaan, na de droge zomer. Een beter jaargetijde was het begin van de lente, einde van de winter geweest.’ Geeft niet. Het was Ahmads cadeau aan mij  voor mijn verjaardag en ondanks deze tegenvallers hebben wij het heel fijn gehad.

Vandaag heeft Ahmad iets moois voor mij gemaakt/ geregeld!
Mijn weblog bestaat bij de gratie van service die verleend wordt door een webhost. Ik betaal elk jaar een bedrag voor een bepaalde hoeveelheid schijfruimte op het web en verder heb ik recht op de domeinnaam die ik gekozen heb, eveneens tegen betaling.
Als ik kom te overlijden houdt logischerwijze de betaling aan de webhost op en zal dus ook mijn weblog uit de digitale space verdwijnen. Dag artikeltjes, dag foto’s en dag filmpjes! Enkele van mijn kinderen vinden dat jammer. Zij willen na mijn dood misschien nog af en toe een blik kunnen werpen in mijn de zielenroerselen (verzekeren zij me nu). De filmpjes heb ik bewaard op een externe schijf. Mocht You Tube die ooit wissen, dan zijn de filmpjes alsnog op onze externe schijf te zien in hun originele vorm.
Mijn weblog heeft Ahmad ook gered van verdwijnen met mijn dood. Mijn hele weblog is naast op internet ook nu te bereiken op mijn pc (zonder internet!), op de zogenaamde ‘local host’ die in mijn pc zit. En de hele inhoud kan ik regelmatig updaten op de externe schijf. Het enige dat ik daarvoor hoef te doen is daar met mijn rechter muisknop een map aan te klikken in de vorm van een aktetas, geheten shabnams weblog en dan de opdracht te geven ‘alles bijwerken’. Dan wordt alles wat ik gedaan heb in mijn ‘local host weblog’ automatisch bijgewerkt op de externe schijf!
Het enige dat anders is dan eerst is dat ik nu alles wat ik schrijf eerst schrijf in mijn ‘local host weblog’. Vervolgens kopieer ik het naar mijn echte weblog. Het local host weblog is dus een database die ik op die manier bijhoudt en deze kan ik dus gemakkelijk updaten op mijn externe schijf, omdat daar die map (met die aktetas) in directe verbinding staat met mij  local webhost in de pc. Dus er hoeft niets gekopieerd te worden en geplakt. Gewoon de externe schijf aansluiten en met die rechter muisknop de opdracht geven aan de ‘aktetasmap’: ‘alles bijwerken, en snel een beetje!’.
Om mijn weblog na mijn dood te kunnen lezen moeten mijn kinderen wel kijken in mijn laptop (als die dan nog leeft). Want voor het bekijken van het weblog is een programma op de locale server nodig, xampp geheten, waarin zich de onderdelen Apache, MySQL, FileZile en Tomcat bevinden. Dus als mijn laptop het begeeft (tijdens mijn leven of  erna), moet op een eventuele andere pc het programma xampp geïnstalleerd worden en dan kunnen alle data die zijn bewaard op de externe schijf getransporteerd worden in dit programma en is er niets verloren gegaan van mijn ‘oprispingen’.
Tot zover heb ik hier nu naar beste kunnen beschreven wat Ahmad voor mij geregeld heeft in digibetentaal (mijn taal). Ahmad de wizard heeft mijn weblog een langer leven gegeven dan het mijne. Maar als hij eerder mocht komen te overlijden, dan heb ik wel een probleem als mijn pc het begeeft óf……..ik zal me (met de kennis van bovenstaande) moeten gaan verdiepen in de mogelijkheden van het programma xampp.

Gisteren werd ik ineens zomaar gebeld door mijn zoon. Hij wilde gewoon even zijn hart luchten. Hij deed dat zo mooi en in zulke welsprekende bewoordingen dat ik bijna vond dat het gebundeld kon worden in een boek of gedicht. Een beschouwing over het leven en wat je daarin tegenkomt en hoe dat je kan beroeren. Ik vond het zo mooi.
En ik voel me heel gevleid dat hij mij de eer gaf om de persoon te mogen zijn met we hij zijn zielenroerselen wilde delen. Ik was ook heel trots op wat hij zei. Er bleek uit dat hij al heel veel geleerd heeft in zijn leven van nog geen dertig jaar. Dat de manier waarop hij kijkt naar de wereld om hem heen helemaal ok is, ook al stemt het hem zelf weleens droevig om zoveel te zien gebeuren en te ervaren. En dat je, wanneer je stil staat bij dit alles, dat je dat dan vaak met niemand kan delen. Omdat de meeste mensen het zullen afdoen met een schouderophalen. ‘Dat is toch niet jouw leed? Dat wat je om je heen ziet? Daar hoef je je helemaal niet druk over te maken.’
Ben ook heel blij dat hij zei dat hij van mij hield. Ik houd ook heel veel van hem. En ik denk dat hij heel speciaal is.

Het is rustig aan het front. Ik heb weer een nieuwe bevlieging, maar wat mij betreft mag deze blijven duren. Je hebt er niets anders voor nodig dan een schetsblok, een potlood en wat tissues voor het vervagen.
De potloden die ik kocht in de ‘artiestenwinkel’ zijn niet zo een succes. Ze tekenen te definitief en te ‘onuitgumbaar’. De ‘vervagers’ bevallen me ook niet, omdat de potloodkleur eraan blijft kleven, waardoor ze je soms van ‘licht naar duister brengen in plaats van van  duister naar licht’. Vandaag kocht ik bij de Aldi een pak HB2 potloden met een klein gummetje aan de bovenkant. Daarmee gaat het tekenen fantastisch. Het gummetje is klein en kan heel fijntjes net een lijntje of vlekje weghalen dat ik niet hebben wil. Verder een pak tissues voor het vervagen van schaduw en lijnen.
Eigenlijk heb ik nooit leren tekenen. Op school vertelden ze je niets over de geheimen van de tekenkunst. Ze lieten je maar wat aanmodderen en dan kreeg je een cijfer voor je werkstuk. Ik was er zelf nooit tevreden over.
Maar nu kan je op You Tube via diverse kanalen te weten komen hoe je het beste kan tekenen, stap voor stap. Dat is dan weer zo mooi van internet! Gratis les in de huiskamer!
Verder merk ik dat tekenen kijken is. Kijken naar waar de schaduwen vallen, waar de lichtjes in de ogen zich bevinden. Ik merk dat ik nu heel anders kijk naar de wereld om me heen. Eerst bekeek ik de wereld door een foto-lens, daarna door een film-lens en nu kijk ik met de ogen van iemand die wil schetsen. Het leukst vind ik portretten. Hoe kan ik iemands expressie ‘vangen’ in een tekening, zodat je zegt: ‘ja, dat is………’
Ik ben nog lang niet waar ik wezen wil. Tekenen is een proces, als het leven zelf. Elke dag vergaap ik me even aan de YouTube kanalen die laten zien hoe je bijvoorbeeld een oog of een mond tekent. En elke dag ga ik aan het keukentafeltje zitten en maak ik een tekening.
Als voorbeeld dienen foto’s die ik heb opgeslagen in mijn e-reader. Ze verschijnen weliswaar nogal klein in beeld, maar wel in zwart-wit, de kleur waarin ik ook teken. Zoek je een leuke hobby? Een hobby waarbij je ook nog kan luisteren naar de radio, omdat alleen je handjes bezig zijn? Ga dan tekenen!

 

Het lukt me steeds beter mijn kinderen los te laten. Ze redden zich wel zonder mij. Het is leuk om met ze te babbelen, maar ik laat het initiatief nu meer aan hen over.
Bij mijn jongste zoon zijn verbouwingen aan de gang. Nogal drastische verbouwingen. Een nieuwe badkamer, keuken, WC en nieuwe raamkozijnen. Ze hebben hun schitterende dure meubels helemaal afgedekt en omgedraaid en alles zo neergezet dat er geen schade aangericht kan worden. Vervolgens zijn ze met een groot deel van hun hebben en houwen tijdelijk in mijn huis getrokken. Natuurlijk ben ik daar heel blij mee. Mijn plantjes krijgen meer aandacht en het is voor hun en de kleine ook fijn om niet de hele dag in het stof en in de herrie te hoeven zitten.
Gisteren stuurden ze mij een filmpje van Noëlle die heel blij is met haar nieuwe kinderstoel. Ze waren in de keuken bezig en hadden daarbij een muziekje opgezet. Noëlle liet zien dat het dansen haar nu al in het bloed zit. Heel ‘smooth’ liet zij haar ‘moves’ zien. 🙂
https://youtu.be/HTcGkZT5S1k

Vandaag liet Ahmad me alleen naar yoga gaan. Hij wilde zo graag verder met zijn glas in lood, dat hij lekker een dagje wilde spijbelen. Het was eigenlijk best leuk, zo in mijn eentje naar de yoga te wandelen. Met gezwinde pas op weg, terwijl het nog heerlijk fris was. De morgenstond heeft echt goud in de mond, vooral hier. Alles is dan nog relatief rustig. Geen hangouderen die mij aanstaren, wel mensen die hun hondje uitlaten en moeders die hun kinderen naar school brengen. Tuinmannen die bezig zijn in het park. Het licht van de nog laagstaande zon, die alles een gouden glans geeft.
Na de koffie ging Ahmad verder met zijn ‘cristales’. En ik ging lekker aan de keukentafel zitten met mijn schetsblok. Ik tekende mijn broer Hans van een foto die ik hier heb staan. En waarachtig, zijn gezicht leek wel. Hij had de wat verlegen glimlach die zo kenmerkend voor hem was. Ik had hem zitten tekenen met een gewoon ‘kantoorpotloodje’. Daarna ging ik heel licht inkleuren met de kinderkleurpotloodjes van de Marokkaanse toko. Ik maakte zijn ogen een beetje blauw. Dat had ik niet moeten doen! De ogen hadden nu iets stars. Ik ging nog meer veranderen en Hans was Hans niet meer. Hij kwam ook niet meer terug, hoe ik ook mijn best deed. De flow was weg en ik was Hans kwijt.
Ik heb het papier verscheurd. Ik wil een nieuwe Hans tekenen. Morgen of overmorgen…..
Vandaag liepen we langs een winkel met tekenbenodigdheden. Daar heb ik echte schetspotloden gekocht. In zwart, bruin, sepia en wit. En speciale vervagingsstiften in drie breedtes. Nu heb ik het materiaal. Nu nog de geest en dan aan het werk. De mooiste uren zijn de ochtenduren.
Ik heb gemerkt dat als ik niets te doen heb, dat ik dan een beetje triestig word. Terug in Nederland wil ik denksporten gaan kopen. Dat is ook leuk om te doen. Het was een geliefde bezigheid van mijn oma, naast bridgen en het lezen van detectives. Zij deed graag doorlopers, hersenbrekers en cryptogrammen. Ik houd vooral van cryptogrammen. En zo probeer ik mezelf te behoeden voor ledigheid en sombere ‘pensiamentos’. Want Ahmad zit nu helemaal ‘in het glas’ en ik zal mezelf moeten vermaken. Af en toe wil hij nog wel een spelletje rummikub met me spelen en elke dag gaan we er minstens één keer op uit. Boodschappen doen of wandelen. Morgen wandelen in Torremolinos….kopje koffie met een ‘dulce’…..