Gisteren werd ik ineens zomaar gebeld door mijn zoon. Hij wilde gewoon even zijn hart luchten. Hij deed dat zo mooi en in zulke welsprekende bewoordingen dat ik bijna vond dat het gebundeld kon worden in een boek of gedicht. Een beschouwing over het leven en wat je daarin tegenkomt en hoe dat je kan beroeren. Ik vond het zo mooi.
En ik voel me heel gevleid dat hij mij de eer gaf om de persoon te mogen zijn met we hij zijn zielenroerselen wilde delen. Ik was ook heel trots op wat hij zei. Er bleek uit dat hij al heel veel geleerd heeft in zijn leven van nog geen dertig jaar. Dat de manier waarop hij kijkt naar de wereld om hem heen helemaal ok is, ook al stemt het hem zelf weleens droevig om zoveel te zien gebeuren en te ervaren. En dat je, wanneer je stil staat bij dit alles, dat je dat dan vaak met niemand kan delen. Omdat de meeste mensen het zullen afdoen met een schouderophalen. ‘Dat is toch niet jouw leed? Dat wat je om je heen ziet? Daar hoef je je helemaal niet druk over te maken.’
Ben ook heel blij dat hij zei dat hij van mij hield. Ik houd ook heel veel van hem. En ik denk dat hij heel speciaal is.