Hij lijkt er te gaan komen, de wet dat iemand uit het leven moet kunnen stappen, als hij/ zij vindt dat het voldoende is geweest, ook al is er sprake van geen enkel fysiek lijden of ongemak. Dat zou dan een wet zijn naast de al bestaande euthanasiewet die we al hebben in Nederland. Een speciale wet voor afgedankte ouderen, noem ik het voor mezelf.
Laatst hadden ze het er weer over op radio 1, terwijl ik zat te tekenen. Ik hoorde een man vertellen dat vooral de christelijke partijen moeite hadden met het wetsvoorstel. Zij vinden dat men zich met het toestaan van euthanasie om bovenstaande reden op een hellend vlak bevindt. Want zou deze wet dan ook moeten gaan gelden voor gehandicapten van jongere leeftijd? Die konden ook wel zeggen dat hun leven geen enkele zin had. Waar is het einde dan?
Een man in het gezelschap op de radio dat hierover aan het napraten was vond zichzelf lollig (denk ik). Hij zei; ‘Kijk, ik geloof niet in een leven na de dood. Voor mij is het gewoon afgelopen als je dood gaat. Maar christenen en andere gelovigen geloven toch in een hiernamaals? Nou, voor hun houdt het dus nooit op. Na het leven komt een eeuwig leven volgens hun. Waarom zijn ze er dan op tegen als iemand het moment van zijn dood wat wil bespoedigen? Ze gaan toch naar een eeuwig leven (haha). Of dat nou wat eerder is of later, dat zou hun toch niet moeten uitmaken. Gek, dat juist christenen zich zo druk maken.’
Wat een onbenul, dacht ik bij mezelf. wat maakt het nu uit waarin je gelooft. Het gaat erom wat een legitieme reden kan zijn om je leven te willen beëindigen. En dan hebben we het over dit leven hier.
Er kwam een oudere dame aan het woord. Zij zou graag haar leven willen beëindigen, zo vertelde ze. ‘Ik vind dat mijn leven zinloos is, omdat ik nergens meer aan bijdraag. O, mijn kinderen spreken dat tegen, hoor. Zij verzekeren mij dat het er voor hun heel veel toe doet dat ik er nog ben, maar dat overtuigt mij niet.’ Ze gaf wel toe dat zij het erg moeilijk vond om alleen te zijn. Daar kon ze eigenlijk niet tegen. Ze vond dat ze een mooi leven had gehad, maar het was genoeg geweest.
Wat we ons kunnen afvragen is:
In hoeverre is dit denken dat we een nut moeten hebben c.q. een bijdrage moeten leveren ingepraat door de omgeving? Waar komt dit nuttigheidsdenken vandaan? Mag iemand niet zomaar er zijn?
Deze vrouw zegt het moeilijk te vinden alleen te zijn. Is dat omdat zij dat werkelijk niet prettig vind of wordt dit haar  door haar omgeving aangepraat. Dat je alleen niet gelukkig zou kunnen zijn.
In hoeverre is er nog positieve aandacht voor de oudere mens? Niet alleen in de verzorgingshuizen, waar het er slecht aan toe gaat vanwege de bezuinigingen door onze regering. Maar gewoon in het algemeen. Hoeveel waardering krijgt een oudere? Mag iemand nog rimpelig zijn en afgezakt? Of is dat een schrikbeeld en moeten we alles wat oud is en dicht bij de dood bij voorbaat naar het vuilnis verwijzen.
In hoeverre wordt het zelfbeeld van de oudere gevormd door de omgeving die alleen maar oog en waardering lijkt te hebben voor jong, energiek en liefst ook nog succesvol.
Zijn ouderen nu ook al een wegwerpartikel? Niemand spreekt dit letterlijk uit. Maar een gevoelige oudere zou door alle negativiteit omtrent het ouder worden die nu gangbaar is tot de gedachte kunnen komen dat er voor hem of haar geen plekje meer is op deze wereld.
Ik vind het zorgelijk. Ik spreek niet voor mezelf, want ik laat mezelf niet wegjagen 😉 Maar ik vind het intriest dat een gezonde oudere, die nog van het leven zou kunnen genieten als hij/ zij deze negatieve gedachten niet had, zomaar uit het leven wil stappen. Dat dit nu door deze eventueel nieuwe wet min of meer aangemoedigd wordt.