Ik ben dus niet gegaan naar die Reikisessie afgelopen donderdag. Toen ik vandaag weer naar yoga ging had ik me al voorbereid op wat ik wilde zeggen als Mari Carmen me weer zou vragen waarom ik niet geweest was. Ik zou eenvoudig zeggen dat ik niet van Reiki houd. Donderdag a.s. is het weer de laatste yogales van de maand en zal er weer ‘reiki-les’ gegeven worden. Dan ga ik ik niet en ik heb geen zin om daarvoor steeds excuses te moeten verzinnen.
Maar ze vroeg me niets….. Dan ga ik er ook niet zelf over beginnen.
Het was druk op de yogales vandaag. Er waren een paar mensen gekomen die ik niet eerder zag. In het begin waren de oefeningen o.k., lekker strekken en rekken, waar ik dus van houd. Daarna moesten we weer oefeningen doen in paren. Om te beginnen een oefening in ‘vertrouwen’, zoals Marie Carmen het noemde. Naar mijn mening as het gewoon een oefening in kracht. Eén persoon moest zo ver mogelijk naar voren hangen in twee teugels die de ander vasthield. Ahmad begon bij mij voorop, als een soort paard dat ik moest tegenhouden. Ik had daar al vooraf geen enkel vertrouwen in. Ik weet dat Ahmad, klein als hij is, behoorlijk veel kracht heeft en bovendien heel zwaar kan hangen. Ik wist dus al bij voorbaat dat ik hem nooit zou kunnen houden met mijn licht gewicht. De uitleg van de oefening duurde lang en dan verslapt mijn aandacht en zin erin al snel. Het kon ook een gevaarlijke oefening zijn en daarom moesten de partners naar elkaar kenbaar maken wanneer het genoeg was en men niet verder kon door middel van het stopwoord ‘para’. Ahmad begon enthousiast te hangen in de teugels en vrijwel direct kon ik hem niet houden, mede door mijn beschadigde elleboog. ‘Para!’ riep ik uit, maar Ahmad hoorde mij niet door al het geroep en geklets om hem heen. Dus hij kwam bijna ten val.
Daarna hoefde ik niet meer mee te doen vanwege mijn minder valide elleboog. Ik werd nog wel even plat tegen de muur gedrukt in een volgende oefening door de maestra zelf. Daarna mocht ik fotograferen of filmen, op mijn eigen verzoek.
Na de oefeningen in paren was het weer ontspannen geblazen. Terwijl ik op mijn rug lag met op mijn ogen het lavendelkussentje, pakte Mari Carmen me bij mijn beide voeten. Ze bleef mijn voeten de hele ontspanning lang vasthouden. Het was best een prettige sensatie, maar toch riep het bij mij de bekende spanning op die ik krijg bij aanraking. Ik kon natuurlijk ook niet ontsnappen aan haar greep en bleef dus maar zo rustig mogelijk liggen, diep ademend.
Ik was opgelucht toen ze uiteindelijk mijn voeten los liet.
Na afloop van de les vroeg ze me hoe ik me voelde. ‘Goed,’ zei ik maar, want dat was ook wel zo. ‘Ik heb Reiki bij je gedaan,’ zei ze.
O.k., ik heb er dus niet aan kunnen ontkomen. Maar ik hoop dat ik het hiermee wel weer gehad heb. Donderdag ga ik in ieder geval niet. In plaats daarvan liever tekenen. 🙂