Zoals trouwe lezertjes weten, gaan wij hier naar yoga. Dat doen we bij een lieve vrouw, Mari Carmen. Zij is om voor mij onverklaarbare reden vanaf het begin dat ik haar ontmoette heel erg dol op mij. Al de eerste dag dat ik me bij haar aanmeldde omklemde ze mij langdurig in een stevige omhelzing.
En ook nu nog ontkom ik nooit aan de langdurige ‘abraso’ die ik van haar krijg, telkens wanneer ik de yogaruimte binnenstap, ook al is dat twee keer per week. Ik, eigenlijk niet zo een knuffelaar, ben eraan gaan wennen en laat me nu gewillig aanleunen tegen haar zachte volle lichaam, terwijl ik haar daarbij lichtjes over haar rug strijk en eindig met een kusje in haar nek. ‘Ah, qué ternura siento para Shabnam,’ verzucht ze daarbij tegen Ahmad, die het tafereel welwillend aanschouwt. Soms zegt ze dat ik zo lekker ruik (gewoon zeep van de Mercadonna) en dan weer zegt ze dat mijn chakra paars is.
Mari Carmen verstaat haar vak. Ondanks haar gestalte die oogt als die van een kleine sumoworstelaar is zij heel lenig. Zij heeft waarschijnlijk niet veel studie, maar heeft wel de opleiding reiki en yoga gevolgd en werkt naar mijn idee met veel liefde en op intuïtieve basis. Zij geeft haar eigen draai aan de oefeningen en Ahmad en ik merken dat elke yogasessie die we bij haar volgen een heilzaam effect heeft op ons lichaam en onze geest. ‘Mijn doel is dat iedereen deze ruimte uitloopt met een gevoel van liefde in het hart’, heeft ze zelf weleens uitgelegd.
Er kleeft voor mij een klein nadeel aan de yogalessen die we volgen bij Mari Carmen. Naast yoga geeft zij ook cursussen reiki, iets waarvoor ik totaal geen belangstelling heb. Ik kom bij haar voor de yoga. Lekker rekken en strekken in allerlei houdingen die chakra’s openen. Tot slot heerlijk ontspannen, een zakje met lavendel erin op je ogen. Daar kom ik voor.
Maar één keer in de maand, en dat is altijd de laatste yogales van de maand, laat ze ons werken volgens de reiki-methode. Dan moeten we in groepjes van twee om de beurt elkaar masseren over het hele lichaam met een balletje met bultjes en een zacht balletje. Eerst moeten er massagetafels worden uitgezet, die natuurlijk ook weer moeten worden opgeruimd. Ik heb een gruwelijke hekel aan die reiki-lessen. De laatste keer wist ik eraan te ontsnappen door Ahmad te laten liegen dat ik een afspraak had met de tandarts. Hij loog niet helemaal, want ik had ook een afspraak, maar alleen een dag later.
Verder geeft ze ook gratis reiki-massage aan geïnteresseerden op sommige avonden. Dan oefenen haar leerlingen van de reiki-les op vrijwilligers die de massage ondergaan. Dat kunnen mensen met lichamelijke klachten zijn of gewoon mensen die graag gemasseerd willen worden. Ook daarvoor heb ik geen belangstelling. Ik ben in het verleden één keer naar zo een massage-avond geweest, omdat Mari Carmen zo aandrong. Ik vond het niks.
Maar nu heeft ze me al tot vier keer toe gewezen op vanavond. Dan is er weer zo een reiki-avond. Mari Carmen vraagt bijna elke week naar mijn elleboog. Hoe is het daarmee? Tja, nog een beetje hetzelfde. Ik doe trouw elke dag mijn oefeningen met gewichtjes. Het buigen en strekken gaat beter, maar het kraakbeen kraakt. Dat is beschadigd en de chirurg heeft me verteld dat dit zich nooit meer kan herstellen. Daarmee moet ik gewoon leven. Maar Mari Carmen is ervan overtuigd dat ik baat zal hebben bij de reiki-massage voor mijn  elleboog. ‘Tu codo,’ blijft ze maar zeggen, waarbij ze dan steevast wijst op haar rechter elleboog, waarop ik dan knipoog en wijs op mijn linker elleboog. Ze heeft Ahmad zelfs nog een whatsapp gestuurd, waarin ze ons herinnerde aan de reiki-avond van vandaag.
En nu voel ik me min of meer verplicht om te gaan. Ik heb er helemaal geen zin in. Ik doe het echt voor Mari Carmen. Omdat ik haar een lieve  vrouw vind en haar niet wil teleurstellen. ‘Zal ik met je meegaan,’ heeft Ahmad gevraagd. ‘Hoeft niet, hoor. Alleen als je dat zelf wilt,’ heb ik geantwoord. Ik wil geen lafbek zijn, maar dit lichamelijk gedoe ook alleen kunnen trotseren. Ik doe bijvoorbeeld altijd al de dingen die bij de yogales in paren moeten gebeuren alleen met Ahmad. Laatst vond Mari Carmen dat er maar eens van partner gewisseld moest worden. ‘Niks ervan,’ heb ik toen maar gegrapt, terwijl ik Ahmad bij zijn arm naar mij toe graaide tot hilariteit van de groep.
Ik ben niet zo een touchy touchy type met vreemden. Heb daar echt een belemmering in. Zal wel iets uit mijn jeugd zijn 😉