Deze vaardigheid heb ik geleerd in mijn eerste huwelijk en hiermee ben ik nog steeds blij. Zo ook mijn kinderen en iedereen die dit eten proeft van de mensen die mijn nederige stulp aandoen. Er is eigenlijk niemand die dit overheerlijk gekruide eten niet lust en die niet geniet van mijn roti’s en prata’s,
Dus denk ik maar: niets gebeurt voor niets. Als ik niet getrouwd was geweest met mijn eerste echtgenoot, dan had ik de overheerlijke Pakistaanse keuken nooit leren kennen en dan had ik de islam nooit zo van binnenuit kunnen beleven als met mijn schoonfamilie. Dus laat ik daar maar dankbaar voor zijn, zoals voor alles wat Allah op mijn ‘heuvelige en dalige’ pad heeft gebracht!
Gisteren werd mijn laatstgeboren oogappeltje 24 jaar en kon ik hem en zijn lieve vriendin eens lekker verwennen met lamsvlees, boontjes en prata. De bereiding, het zien eten en het als laatste zelf ervan eten was voor mij een feest. Zo zit geluk toch maar in een klein hoekje.

Dat klinkt al vermoeiend en dat is het ook. Jezelf van alles opleggen. Waar komt dat toch vandaan? Kinderen hebben er weinig last van, dus ik denk dat dit er bij de opvoeding wordt ingepompt. Zo ook bij mij. Ik was een kind met veel fantasie en ik kon uren dromen en spelen, zoals waarschijnlijk de meeste kinderen. Totdat ik naar school moest. Voorbij was de tijd dat ik dromerig uit het raam staarde op het ritme van de arbeidsvitaminen, terwijl mijn moeder meezingend haar huishouden deed. Voorbij was het veilige gevoel dat ik had in mijn eigen omgeving.
Daar was ineens dagelijks de school, waar ik me moest verweren tegen mondige kinderen die streden om wie er in de poppenhoek of de blokkenhoek mocht spelen. Ik was daarin niet bepaald haantje de voorste, maar liet me door andere kinderen meevoeren in het avontuur. Gelukkig was ik meestal wel omringd door vriendinnetjes en vriendjes. Daarna kwam de ‘grote’ school, die mij bijzonder gemakkelijk afging. Ik wist altijd alle antwoorden, alsof ik alles al eerder gehoord had. Misschien kwam dat wel omdat ik altijd op kleine scholen zat met meerder klassen in één lokaal, zodat ik de info een paar keer tot me kon laten doordringen. Daarna de middelbare school en dat werd al een stuk vervelender. Ik moest ineens huiswerk maken en er was niet één vak dat me echt interesseerde. Meestal zat ik achterstevoren op mijn stoel met mijn vriendinnen te kletsen en briefjes te schrijven of in mijn agenda te kliederen. De woorden van de leraren gingen volkomen langs me heen. Ik had 16 uur per week Latijn en Grieks, iets waarvan ik het nut toen absoluut niet inzag. Ik vertaalde mechanisch teksten zonder me te verdiepen in de inhoud van wat ik las.
Als ik een proefwerk kreeg, dan moest ik ineens alle stof uit mijn hoofd leren, wat me meestal wel lukte, maar de geleerde stof beklijfde nauwelijks. Na mijn schooltijd verwachtte iedereen dat ik zou gaan studeren, maar dat trok me helemaal niet. Ik had alleen maar een vaag idee dat ik wilde reizen en veel van de wereld zien. Zo kwam ik terecht bij de spoorwegen, waar ik werkte als informatrice. Je had dan vrij reizen, het eerste jaar alleen binnen Nederland en daarna in heel Europa. Dat leek me een goed begin voor mijn reisplannen. Maar zover kwam ik niet. Al na een jaar kwam ik erachter dat ik mensen op een zinvollere manier wilde helpen dan ze alleen maar te wijzen welke trein ze konden nemen. Het voor hen uitrekenen van de voor hen  goedkoopste rondreis door bijvoorbeeld Rusland maakte me alleen maar nerveus en kriegel. Daar woog een goed salaris niet tegenop, omdat ik niet geïnteresseerd was in geld. Ik besloot psychologie te gaan studeren.
De psychologiestudie viel me ontzettend tegen, maar inmiddels had ik geleerd wat dat betreft niet naar mezelf te luisteren, maar door te zetten. Ik meende dat je iets hoort af te maken waaraan je bent begonnen. En waarom? Dat wist ik niet. Ik had me tevreden gesteld met het antwoord dat volwassenen me altijd gegeven hadden op deze vraag als kind: “Daar kom je vanzelf nog wel achter”. Dus ik maakte deze studie af, hoewel ik niets had met psychologen en hoe deze mensen hun werk plegen uit te voeren.
En zo volgden er nog heel wat studies, werkzaamheden en bittere pillen die ik braaf slikte, gewoon omdat het moest. Ik had geleerd taken vol te houden, ook al stonden ze me niet aan. Zo moest ik ook mijn eerste huwelijk volhouden van mezelf, hoewel de situatie alles behalve prettig was. Ik kon daar pas na 16 jaar uitstappen op het verzoek van mijn oudste dochter. Ik had in mijn hele leven nooit geleerd voor mezelf te kiezen en mijn eigen weg te volgen.
En nu betrap ik mezelf er weer op dat ik al een jaar iets doe, wat me veel energie en doorzettingsvermogen kost, terwijl ik er weinig positiefs aan beleef: mijn dagelijkse huiswerk van opa. Ik heb veel geleerd van opa Khalil omtrent de juiste uitspraak van het Arabisch, de consonanten en de klinkers en hun combinaties. Ik weet nu iets meer over het stoppen of juist doorlezen bij het reciteren van de Qur’an. Maar ik wordt moe van het steeds maar moeten herhalen van dezelfde oefeningen. Het kost me dagelijks tijd en ik doe het niet meer met plezier.
Ik kan de Qur’an reciteren, maar niet als een Arabier en dat zal me ook wel nooit lukken. Ik wil  hiermee verder gaan op mijn manier en in mijn tempo, maar ik weet dat opa mij daarvoor niet de ruimte gaat geven. Het moet allemaal op zijn manier. Durf ik die confrontatie aan? Ik wil elke dag een stukje Qur’an reciteren in het Arabisch en daarna de vertaling bestuderen. Ik wil de cursus ‘Arabisch begrijpen en verstaan’ die ik ooit heb aangeschaft gaan doen. Ik wil de grammatica van het Spaans oppakken en mijn vocabulaire in die taal ook uitbreiden. Ik wil weer gaan sporten. Ik wil meegaan met de flow en alles doen voor de mensen om mij heen wat voor mijn handen komt (en eigenlijk moest dit bovenaan staan). De tijd die dan overblijft is voor mezelf en deze wil ik besteden op een manier die ikzelf voor mijzelf zinvol vind.
Dat heb ik vannacht allemaal bedacht, toen ik de slaap niet kon vatten, iets waarvan ik sinds het einde van de ramadan af en toe last heb. Het kan zijn nut hebben, zo een slapeloze nacht……

Het is misschien niet schokkend interessant, maar voor mijn ogen wel een Godswonder. Als ik vanmorgen ineens zie dat er aan een boompje in mijn tuin, dat alleen in april hoort te bloeien ineens spontaan een bloemetje groeit op 30 juli.
Soebhan Allah. Allah doet wat Hij wil. Betekent dit nu ook dat het goed gaat met mijn eerstgeborene, die mij ooit dit boompje schonk? Ik wil zo een verband graag maken. Alles hangt immers met alles samen.

Deze ramadan voelt voor mij heel anders dan voorgaande jaren. En dat heeft niets te maken met mijn eigen leven. Allah maakt voor mij het vasten gemakkelijk, zoals alle jaren, maar ik voel niet dezelfde vreugde en spiritualiteit.
Mijn hart huilt om wat er gebeurt in oorlogsgebieden en ik voel me machteloos, omdat ik alleen maar kan toekijken hoe zoveel mensen nu lijden onder de onderdrukking van andere mensen. Ik ben woedend op wat er gebeurt in Gaza. Hoe mensen, die toch al jaren hebben geleden onder onderdrukking nu langzaam het beetje dat zij nog hadden wordt ontnomen, hun dierbaren, hun bezittingen, noodzakelijke voorzieningen om te overleven, zoals water, elektriciteit, scholen en ziekenhuizen. Het lijkt voor mij op een groep ‘grote jongens’, die met zijn allen een kleiner jongetje dat zich niet kan verdedigen langzaam doodmartelen. De hele wereld kijkt toe en niemand doet wat!
En de wandaden van een nieuwe groep met een ongeloofwaardige benaming die zich schaart om een “khalifa”, die als een satanische donderwolk de eigen broeders en zusters in islam van Syrië en Irak terroriseert. Ik heb moeite me aan mijn geloof vast te houden. Ik weet dat Allah genadevol is en rechtvaardig, maar momenteel is er weinig of niets meer in de wereld dat op mij rechtvaardig en eerlijk overkomt. De verdeling van rijkdommen en macht is buiten proporties oneerlijk en mensen lijken geen genade meer te hebben. Zijn dit dan de verschrikkelijke dagen voor de dag van qiyama (dag des oordeels)? Of wordt het nog erger?
Ik zoek mijn toevlucht bij Allah tegen de Shaitan die on mij heen en in mij schreeuwt en fluistert…..

Toen de loodgieter en de stukadoor eindelijk allebei weg waren ging ik mijn huis een beetje schoonmaken. Daarna wilde ik van de pas geïnstalleerde WC gebruik maken. Die deed het prima. In plaats van mijn ouderwetse hoge stortbak had ik nu zo een keurig stortbakje achter de WC met een knop voor de kleine en grotere boodschap. Daarmee ben ik blij, want ik houd van besparen. Toen ik mijn handen wilde wassen merkte ik dat het wasbakje niet leeg liep. Ook kon ik de kraan niet goed dichtdraaien. Hij bleef druppen. Pas na heel hard draaien stopte het gedrup enigszins, maar niet helemaal. Ook lekte de afvoer op mijn nieuwe grijze vloertegels.
Het was inmiddels al te laat om naar de opzichter te bellen en ik baalde dat ik mijn ongenoegen over deze verrassing niet kon spuien. Pas de volgende ochtend kon ik mijn ei kwijt. De opzichter deed er wat lauw over, zei dat hij morgen (!) iemand hiervoor langs zou sturen. Morgen? Kan dat niet vandaag? Nee, hij had te kampen met geplande vakanties van zijn personeel.
Vandaag kwam eindelijk de loodgieter, wel lekker vroeg, om 8 uur. Hij vertelde me dat het probleem hem zat in een klodder stukadoorsmateriaal, die in de afvoer was terecht gekomen en helemaal naar beneden was gezakt. Met een vernuftig ontstoppingsapparaat ging hij aan het werk en na een half uur (!) had hij het probleem opgelost. De druppende kraan bleek het gevolg te zijn van een vuiltje op de plek waar het leertje zat. Ook dat probleem verhielp hij. “Eigenlijk had de stukadoor het wasbakje dus moeten afdekken voor hij aan het werk ging?”, zei ik tegen hem. “Misschien moet dat eens tegen hem gezegd worden”. Dat is al zo vaak tegen hem gezegd, vertelde Mo (de loodgieter) me, maar hij vergeet het nogal eens.
Als ik later de opzichter aan de telefoon heb, zeg ik hem wel nog even dat het foutje bij de stukadoor lag en dat zijn loodgieter door deze fout speciaal heeft moeten terugkomen en drie kwartier extra werk heeft moeten verrichten. “Niet zo efficiënt dus”, zeg ik er truttig achteraan, “en het ongemak was onnodig geweest”. De opzichter geeft daar geen reactie op. Morgen komt de timmerman om een plafonnetje te zetten in de WC en voor enig ander timmerwerk. Ik zal dit keer goed in de gaten houden of dat goed gebeurt. Vermoeiend, hoor.

Na het slopen begint dan natuurlijk het weer opbouwen en dat begon vrijdag met de komst van een tegelzetter en een stukadoor.
De tegelzetter was een man van ongeveer mijn leeftijd die al heel vroeg (dat is vòòr 8 uur in de ochtend) voor mijn deur stond. Het was een wat bleke man, die zwijgend zijn spullen binnenbracht en direct in de WC aan het werk ging met zijn cement en tegels. Om het ijs wat de breken en toch even zijn stem te horen vroeg ik of hij alvast een kopje koffie wilde. Nee, dat hoefde niet. De man bleek toch te kunnen praten en vroeg of ik er bezwaar tegen had dat hij zijn muziek aanzette. Nee, hoor. Via zijn I-phone klonken direct jaren 70 nummers en de man werkte gestaag en routineus verder.
Wat later kwam de stukadoor, een jongeman van ongeveer de leeftijd van mijn jongste zoon. Hij ging een slaapkamer stuken. En dat moest hij doen met het raam dicht, omdat het stukwerk anders te snel zou drogen. Het was 30 graden en de zon scheen de hele dag op het raam, dus hij werkte in een soort sauna. ‘Wil je wat drinken?’, vroeg ik bezorgd. Nee, hij had van alles bij zich, maar natuurlijk niet gekoeld. Ik wist hem toch na een paar uur te verleiden tot een glas koude limonade en even later aan een bord met stukjes watermeloen. Intussen werkte hij dapper door. En beneden deed de tegelzetter dat ook op het ritme van zijn zijn muziek. Hij was duidelijk gewend zijn ding te doen op zijn manier, zijn eenmansfeestje…Hij moest nog twee jaar en dan wachtte zijn pensioen, vertelde hij me later, terwijl hij onbekommerd voor mijn neus zijn werkbroek verwisselde voor een andere broek. Ik wierp intussen maar even een bewonderende blik op zijn strak gezette tegelwerk.
Terwijl de mannen boven en beneden hun werk deden, hingen Ahmad en ik wat rond. Echt tot iets zinvols kom je niet op zulke dagen. On 16.00 uur vertrokken ze. De tegelzetter had zijn werk, tegels aan de muur en op de vloer, afgerond. De stukadoor moest nog terugkomen voor één muur en dat gaat vandaag gebeuren.
Ik hoopte op een nieuwe toiletpot en wasbak in mijn juist betegelde WC, maar de opzichter, die ook even kwam kijken, hielp me uit deze droom. Nee, de tegelvloer moest eerst twee dagen drogen en pas maandag zouden de WC-pot en wasbak geplaatst worden. Dus wij moesten het nog een heel weekend met ons vieren doen met het noodtoiletje dat ze me gebracht hadden en dat ik in mijn bijkeuken had neergezet. Wat een ellende.
Ik was bang voor een ‘overload’ en we durfden nauwelijks door te spoelen. Papier gooiden we in een vuilnisbakje. Maar eens zou het ding toch vol zijn en ik vreesde dat dit zou gebeuren voor maandag! En inderdaad, op zaterdag zag ik dat het toiletje zo goed als vol zat. ‘Je kunt hem gewoon leeg gooien’ had de opzichter gezegd. Het toilet zou ook niet zo ‘chemisch’ zijn, maar er werden tegenwoordig biologisch afbreekbare spulletjes in gebruikt. Maar waar moesten we het neergooien? De tegelvloer in de WC mochten we niet betreden en ik moest er niet aan denken dat het spul gedeeltelijk naast het gat zou terechtkomen. Mijn heroïsche zoon loste dit voor mij op. Midden in de nacht droeg hij samen met zijn vriendin het geval naar buiten, waarna zij nog even terugkwam voort een grote gieter met zeepsop. Ze hebben onze uitwerpselen gedumpt op een braak liggend hellinkje. Daarna was Allah zo genadig om een enorme onweersbui te laten losbarsten, zodat de resten goed zijn weggespoeld. De volgende dag was er absoluut niets te ruiken, verzekerde mijn zoon mij. En ik was opgelucht dat het noodtoiletje er nog een dag tegen zou kunnen.
En nu…..staat eindelijk een loodgieter de toiletpot en het wasbakje te monteren. We moeten het noodtoilet netjes leegmaken en schoonspoelen voor we het teruggeven. Maar dat is geen probleem, nu we over enkele uurtjes weer een WC-pot hebben.

Ik woon niet ver van de zee, ongeveer een kwartiertje fietsen. Maar de hoeveelheid meeuwen die momenteel dagelijks om mijn huis cirkelt geeft me het gevoel dat ik op een schip zit. Ik mis daarbij alleen het geluid van de zee.
De populatie van meeuwen en andere rovers onder de vogels heeft zich hier steeds meer uitgebreid, ten koste van de andere, kleinere vogelsoorten. Dat vind ik reuze jammer. Hoorde ik vroeger bij de dageraad het gefluit van uiteenlopende vogelsoorten, nu hoor ik alleen het gekrijs van meeuwen, dat soms zelfs in de nacht doorgaat. Ook overdag cirkelen er talrijke meeuwen boven mijn huis, af en toe een klodder ontlasting neerlatend op mijn tuinstoelen of ramen.
Ik zie geen koolmeesjes, musjes, roodborstjes meer en zelfs geen merels. Alleen meeuwen, reigers en kraaien. Ook de eendenpopulatie bestaat nu hoofdzakelijk uit de agressievere en grotere soort, die de kleinere soort domineert. Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Het antwoord is simpel. De rovende aaseters komen in mijn buurt af op menseneten. Enerzijds zijn er de Nederlandse oudjes, die hier al zo een 50 jaar wonen en heel graag de reigers voeren met vis en andere lekkernijen en verder zijn er talrijke nieuwe gezinnen gekomen, meest van allochtone afkomst, die hebben geleerd geen eten te mogen weggooien en daarom hun overtollige etensresten vanaf hun balkons op de grasvelden gooien.
Er is al een paar keer een brief rond gegaan in mijn buurt met het verzoek geen dieren meer te voeren, omdat ze deze bijvoeding in de zomer niet nodig hebben. Er is zelfs gedreigd met fikse boetes voor wie toch de vogels voedert in de bebouwde kom. Maar helaas heeft dit weinig uitgehaald en mensen gaan vrolijk door met voeren.
Tot mijn grote verdriet, want ik mis de andere, kleinere vogels en ik erger me aan het niet aflatende gekrijs van de meeuwen.

Ik gooi nooit iets weg dat nog goed is. Iets moet bij mij echt versleten zijn, wil ik een nieuw exemplaar aanschaffen. Soms zet ik wel eens een nog goed product bij het grof vuil zoals laatst nog een goede bureaustoel. Maar dan zet ik dat product duidelijk in het zicht, met de wetenschap dat iemand dat product zal meenemen voor de vuilniswagen gearriveerd is. Ik kijk zelfs altijd even in de ochtend of mijn overtollige, nog goede spullen inderdaad zijn meegenomen en moet dan in mezelf glimlachen, omdat een ander nu plezier heeft van mijn afdanker. Ik houd echt helemaal niet van verspilling in welke vorm dan ook!
En nu heb ik een knagende pijn om drie producten van mij die nog goed waren en die ik helemaal niet wilde afdanken en ook niet bij het grof vuil zetten, maar die nu toch verdwenen zijn in een berg sloopafval. Mijn prachtige, gemakkelijk schoon te houden, slow motion Wc-bril en mijn niet kapot te krijgen degelijke WC-rol houder en bewaarder. De producten hebben samen een winkelwaarde van ongeveer 60 piek, maar daar gaat het mij niet om.
Ik heb een misrekening gemaakt en gedacht dat de slopers bovenstaande drie producten voor mij zouden losschroeven en bewaren, maar dat is niet gebeurd. Terwijl ik aan het douchen was en Ahmad aan de PC zat, zijn deze voor mij nog waardevolle artikelen gewoon met WC-pot, tegels en al in het puin meegenomen.
En toen ik de verder heel aardige sloper vroeg waar mijn WC-bril was had ik niet de ballen om te zeggen dat ik hem terug wilde, alsmede mijn twee andere assessoires.
Dat vind ik verspilling door onachtzaamheid die ik mezelf nu tandenknarsend verwijt. Ik ben er nog lang niet met dat doorpakken.

Ik bewoon een huurhuis, waarover ik betrekkelijk tevreden ben. De ligging is prachtig in het groen en aan de rand van de stad. In het huis zelf echter is sprake van enig achterstallig onderhoud. Toen ik dit jaar voor de tweede keer de drastische huurverhoging onder ogen kreeg met ingang van 1 juli, werd ik een beetje boos van binnen. Zogenaamd worden sinds twee jaar de huren verhoogd om het ‘scheefwonen’ tegen te gaan, maar de praktijk is dat iedereen (ongeacht welk inkomen deze verdient) in vergelijking met voorgaande jaren (d.w.z .de jaren vóór 2012) een percentueel belachelijk hoge huurverhoging heeft gekregen, zodat er geen sprake is van scheefwonen tegengaan, maar gewoon van huurders geld uit hun zakken kloppen om tekorten van woningbouwverenigingen aan te vullen.
Een blik op de trieste staat van enkele vertrekken in mijn huis, zoals de meterkast en de WC en diepe scheuren in de muren van een slaapkamer gaven mij de moed om eens op internet te kijken wat ik kon doen met behulp van de huurcommissie. Op internet vond ik een formulier dat ik kon invullen met de punten van achterstallig onderhoud. Dat heb ik ingevuld, uitgeprint en ondertekend verstuurd naar mijn woningbouwvereniging. Enkele dagen later heb ik de woningbouwvereniging gebeld met de vraag of een opzichter een kijkje kon nemen in mijn huis. Die opzichter kwam en was heel aardig. Alle gebreken die ik hem liet zien wilde hij verhelpen en hij zou hiervoor een aannemer laten komen die dan weer een offerte aan hem zou uitbrengen. Ik was verrast dat het zo gemakkelijk gegaan was en dat er een hele kamer gestuukt zou worden. Dat had ik ook in het verleden kunnen hebben met de overige kamers die ook allemaal scheuren vertoonden, maar die ik zelf had bewerkt met dure structuurverf om de scheuren te ‘helen’. Maar dat wist ik (‘oentje’) dus toen nog niet,
Toen de opzichter weg was bedacht ik me wat ik allemaal nog meer had kunnen vragen. Er zijn eigenlijk nog meer dingen in mijn huis die een beurt nodig hebben en ik heb recht op een nieuwe keuken.
Maar goed. Al te hebberig worden is ook niet nodig, dus ik was al blij dat de mannen vandaag begonnen met het karwei. In de ochtend kwamen de slopers. Mijn hele WC werd uitgekleed van vloer tot plafond. Daarbij verdween ook de degelijke WC-bril, die ik nog maar pas heb aangeschaft. Maar daarvoor krijg ik een andere in de plaats. Vervolgens verdwenen de slopers in een wolk van stof en kwamen de loodgieters. We kregen een chemisch noodtoiletje en er werd een nieuwe waterleiding aangelegd in de kale WC-wand.
En nu zijn de loofgieters weg en het is stil. Komen er nog tegelzetters? Wat gaat er verder gebeuren vandaag? Ik weet het niet. Een blik op de kamer die gestuukt zou worden laat me zien dat alleen een bepaalde hoek van de kamer is kaal gemaakt. Hoe gaan ze de rest ook stuken? Over de structuurverf heen? Of dachten de slopers dat de opdracht alleen dat hoekje betrof? Dan is er niet goed gecommuniceerd!
Ik heb net de aannemer gebeld met de vraag wat dit betekent. De afspraak is: hele kamer en plafond stuken en daar is ook de offerte op gebaseerd. Ik ga niet akkoord met minder. De aannemer zelf was niet te spreken, maar gaat me hierover terugbellen.
Ik wacht in spanning af. Ben niet gewend zo te moeten ‘opperen’. Maar afspraak is afspraak en ik ga niet voor minder dan is afgesproken. Lastige rol voor mij.
Nu even doorpakken, Shabnam.
Een paar uur later…….Ik was er niet helemaal gerust op dat de telefoniste mijn vraag goed zou doorgeven aan de aannemer en dus belde ik nog maar een keer. Ik wilde ook graag weten of ik vandaag nog meer mannen in mijn huis kon verwachten of dat vandaag alleen dit sloop- en loodgieterswerk gepland was. Gelukkig kreeg ik nu snel de aannemer aan de lijn, die me gerust stelde. Er wordt echt helemaal gestuukt en de reden dat de structuurverf niet is weggehaald is dat dit de wanden van de overige vertrekken in huis onnodig zou kunnen beschadigen. Alles komt goed en wordt mooi afgewerkt, het plafond en de muren. Ik haal opgelucht adem. Zo moeilijk was het eigenlijk niet.
Volgend jaar wil ik voor de badkamer en de keuken gaan en misschien ook de woonkamer. Als ik daar het door mij diverse keren overgeschilderde behang verwijder kom ik ongetwijfeld ook scheuren in de muur tegen. Mijn spreeuw zegt dat ik dat eigenlijk ook allemaal dit jaar moet aankaarten, nu ik zo een vriendelijke opzichter heb getroffen. Wie weet……