Deze vaardigheid heb ik geleerd in mijn eerste huwelijk en hiermee ben ik nog steeds blij. Zo ook mijn kinderen en iedereen die dit eten proeft van de mensen die mijn nederige stulp aandoen. Er is eigenlijk niemand die dit overheerlijk gekruide eten niet lust en die niet geniet van mijn roti’s en prata’s,
Dus denk ik maar: niets gebeurt voor niets. Als ik niet getrouwd was geweest met mijn eerste echtgenoot, dan had ik de overheerlijke Pakistaanse keuken nooit leren kennen en dan had ik de islam nooit zo van binnenuit kunnen beleven als met mijn schoonfamilie. Dus laat ik daar maar dankbaar voor zijn, zoals voor alles wat Allah op mijn ‘heuvelige en dalige’ pad heeft gebracht!
Gisteren werd mijn laatstgeboren oogappeltje 24 jaar en kon ik hem en zijn lieve vriendin eens lekker verwennen met lamsvlees, boontjes en prata. De bereiding, het zien eten en het als laatste zelf ervan eten was voor mij een feest. Zo zit geluk toch maar in een klein hoekje.