Deze ramadan voelt voor mij heel anders dan voorgaande jaren. En dat heeft niets te maken met mijn eigen leven. Allah maakt voor mij het vasten gemakkelijk, zoals alle jaren, maar ik voel niet dezelfde vreugde en spiritualiteit.
Mijn hart huilt om wat er gebeurt in oorlogsgebieden en ik voel me machteloos, omdat ik alleen maar kan toekijken hoe zoveel mensen nu lijden onder de onderdrukking van andere mensen. Ik ben woedend op wat er gebeurt in Gaza. Hoe mensen, die toch al jaren hebben geleden onder onderdrukking nu langzaam het beetje dat zij nog hadden wordt ontnomen, hun dierbaren, hun bezittingen, noodzakelijke voorzieningen om te overleven, zoals water, elektriciteit, scholen en ziekenhuizen. Het lijkt voor mij op een groep ‘grote jongens’, die met zijn allen een kleiner jongetje dat zich niet kan verdedigen langzaam doodmartelen. De hele wereld kijkt toe en niemand doet wat!
En de wandaden van een nieuwe groep met een ongeloofwaardige benaming die zich schaart om een “khalifa”, die als een satanische donderwolk de eigen broeders en zusters in islam van Syrië en Irak terroriseert. Ik heb moeite me aan mijn geloof vast te houden. Ik weet dat Allah genadevol is en rechtvaardig, maar momenteel is er weinig of niets meer in de wereld dat op mij rechtvaardig en eerlijk overkomt. De verdeling van rijkdommen en macht is buiten proporties oneerlijk en mensen lijken geen genade meer te hebben. Zijn dit dan de verschrikkelijke dagen voor de dag van qiyama (dag des oordeels)? Of wordt het nog erger?
Ik zoek mijn toevlucht bij Allah tegen de Shaitan die on mij heen en in mij schreeuwt en fluistert…..