Ik woon niet ver van de zee, ongeveer een kwartiertje fietsen. Maar de hoeveelheid meeuwen die momenteel dagelijks om mijn huis cirkelt geeft me het gevoel dat ik op een schip zit. Ik mis daarbij alleen het geluid van de zee.
De populatie van meeuwen en andere rovers onder de vogels heeft zich hier steeds meer uitgebreid, ten koste van de andere, kleinere vogelsoorten. Dat vind ik reuze jammer. Hoorde ik vroeger bij de dageraad het gefluit van uiteenlopende vogelsoorten, nu hoor ik alleen het gekrijs van meeuwen, dat soms zelfs in de nacht doorgaat. Ook overdag cirkelen er talrijke meeuwen boven mijn huis, af en toe een klodder ontlasting neerlatend op mijn tuinstoelen of ramen.
Ik zie geen koolmeesjes, musjes, roodborstjes meer en zelfs geen merels. Alleen meeuwen, reigers en kraaien. Ook de eendenpopulatie bestaat nu hoofdzakelijk uit de agressievere en grotere soort, die de kleinere soort domineert. Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Het antwoord is simpel. De rovende aaseters komen in mijn buurt af op menseneten. Enerzijds zijn er de Nederlandse oudjes, die hier al zo een 50 jaar wonen en heel graag de reigers voeren met vis en andere lekkernijen en verder zijn er talrijke nieuwe gezinnen gekomen, meest van allochtone afkomst, die hebben geleerd geen eten te mogen weggooien en daarom hun overtollige etensresten vanaf hun balkons op de grasvelden gooien.
Er is al een paar keer een brief rond gegaan in mijn buurt met het verzoek geen dieren meer te voeren, omdat ze deze bijvoeding in de zomer niet nodig hebben. Er is zelfs gedreigd met fikse boetes voor wie toch de vogels voedert in de bebouwde kom. Maar helaas heeft dit weinig uitgehaald en mensen gaan vrolijk door met voeren.
Tot mijn grote verdriet, want ik mis de andere, kleinere vogels en ik erger me aan het niet aflatende gekrijs van de meeuwen.