Categorie archieven: Ons leven in Andalusië

15 Jaar samen

Geplaatst op door
Beantwoorden

In boeken en in films lees en zie je vaak dat mensen in het begin van hun relatie heel verliefd zijn en dat ze na korte of langere tijd op elkaar uitgekeken raken. Er wordt dan geklaagd dat het in het begin allemaal zo ´spannend´ was en dat het nu zo saai is en dat het samenzijn een sleur is geworden. Het omgekeerde hoor je niet vaak: dat mensen naarmate ze langer bij elkaar zijn steeds gelukkiger worden met elkaar.

In ons geval is dat wel zo. In de loop der jaren hebben we elkaar steeds beter leren kennen en in plaats van dat dit saai werd, is het alleen maar leuker geworden op alle vlakken van de relatie. Dus dat kan ook! Ik ga steeds meer houden van Ahmad en hij ook van mij. Ik gun dat iedereen.

29 Oktober is onze trouwdag en voor die gelegenheid hebben wij voor twee nachtjes een hotel geboekt in Alcaucin, niet heel ver hiervandaan. Toevallig zouden we 29 oktober gaan, maar we hebben de honeymoon verzet, omdat het 30 oktober daar een groot deel van de dag gaat regenen. Nu gaan we 2 november. Gisteren leek het nog, volgens de voorspelling, dat het dan wel prachtig weer zou worden, maar vandaag zagen in de buienradar we dat het 3 november ook gaat regenen in Alcaucin. Bijna het hele jaar valt er in Andalusië geen druppel maar uitgerekend op de dagen van onze kleine vakantie wel. We kunnen er wel om lachen. ´Ik ga het niet nog een keer verzetten,´ zeg Ahmad. Gelijk heeft hij. Als je van elkaar houdt is dat bij mooi en slecht weer.

Stemwijzer

Geplaatst op door
2

In november wordt er gestemd voor een nieuwe regering in Nederland. Ik zit hier en mag niet meedoen. Maar wat is één stem op zoveel stemmetjes? Uit nieuwsgierigheid raadpleegde ik toch de stemwijzer om te zien welke partij het beste bij mij zou passen. Tot mijn verrassing kwamen daar op gelijke winst de Partij voor de Dieren uit en Bij1. De PvdD verraste mij niet zo, maar Bij1 wel. Ik ben nooit zo onder de indruk van de ellenlange betogen van de lijstrekker van deze partij, maar kennelijk vindt deze partij dezelfde dingen belangrijk als ik. Ik ben benieuwd naar de uiteindelijke uitslag van de verkiezingen en zal ze vanaf hier in de gaten houden.

Vanmorgen ging ik weer op stap met mijn zoemcamera met de waanzinnige toeter. Ik besefte dat dit toch een vergissing is bij een wandeling in onze buurt. Ik was natuurlijk ook niet meer jarig en er verschenen dit keer dan ook geen pauwen en duiven in de verte om vast te leggen. Niks moois in het nog altijd kurkdroge landschap. De paar buitjes die hier gevallen zijn hebben daar weinig aan veranderd. Geen bloemetjes maar dorheid alom.

Ik was blij dat ik met de idiote zoemcamera nog een haan kon vastleggen. Wat ik verder allemaal zag was te dichtbij voor mijn camera.

Paspoort en ID kaart vernieuwen

Geplaatst op door
Beantwoorden

Ahmad is dit jaar 75 jaar geworden en moet dit jaar zijn paspoort, zijn rijbewijs en zijn ID-kaart vernieuwen.

Vandaag gingen we naar Torremolinos voor het paspoort en de ID-kaart. Dat gebeurt hier bij de politie. Hij had daarvoor een afspraak. Een heel langbenige politieman ontving de mensen in een souterrain onder het politiebureau. Had Ahmad pasfoto´s bij zich? Nee, een telefoniste had hem gezegd dat dat niet hoefde en dat de foto´s ter plekke zouden worden genomen. Maar dat bleek niet ter plekke te zijn maar dat moest hij aan de overkant van de straat doen in een hokje met een foto-automaat. Toen hij zijn betaalpas erin stak om te betalen bleef deze vastzitten in het apparaat. De pas stak een heel klein stukje uit en was niet te grijpen. Een pincet zou handig zijn. Ik vroeg aan een vrouw die toevallig voorbij kwam of zij misschien een pincet bij zich had. Ze knikte bevestigend, maar bleek me niet verstaan te hebben want ze sprak alleen Russisch. Knijpend met twee andere pasjes wist Ahmad uiteindelijk de kaart te bevrijden uit het klepje. Hij kwam uit het hok tevoorschijn met foto´s waarop hij eruit zag als een getergd man die zojuist een ramp had overleefd.

Achter de loketten was een hele rij beambten aan het werk en Ahmad werd op tijd geholpen. Intussen zat ik te gluren naar alle andere wachtenden. Ik zag een jongen met een boos gezicht en een Arafatsjaal aan zijn rugzak gebonden. Twee Russische stellen die elkaar kenden. Enkele autochtonen en twee gezinnen. Eén Zuid-Amerikaans uitziende moeder met een dochtertje met dikke vlechten dat heel geconcentreerd aan het tekenen was met een balpen op een A4. En daarna kwam er een Afrikaans uitziende familie met een dochtertje binnen. Zoveel allochtonen bij elkaar had ik in deze omgeving in tijden niet gezien.

Je ziet hier over het algemeen weinig mensen uit andere landen, behalve natuurlijk de toeristen in Torremolinos (momenteel ook veel minder dan in de zomer) en een enkele Marokkaan of Afrikaan. Wilders zou hier blij zijn. Weinig luitjes uit ander landen en een typisch Andalusische omgeving. De mensen hoeven zich hier niet druk te maken over het behoud van hun eigenheid en het ´ons kent ons gevoel´.

Ahmad was een tijdje bezig, zittend voor het loket. Hij moest onder andere vingerafdrukken achterlaten op een apparaat en dat lukte niet best. Het leek wel of zijn ribbeltjes te veel gesleten waren, maar na veel gehannes met diverse vingers lukte het toch. Tot mijn verrassing kreeg hij direct de nieuwe ID-kaart en een nieuw paspoort. Dat heb ik in Nederland nergens gezien. Daar moet je betalen en na een tijd terugkomen om het paspoort op te halen. Hier is het in één keer gepiept. Dat vind ik nog eens efficiënt werk van het doorgaans zo bureaucratische en administratief ingewikkelde Spanje.

Veel hoge gebouwen en hotels in Torremolinos. Voor de echte strandliefhebbers.

Henna

Geplaatst op door
Beantwoorden

Min hele leven wilde ik graag rood haar hebben, maar ik was een blondje, en dat als enige in het gezin ook nog.

Toen ik grijze haren kreeg begon ik mijn haar te behandelen met henna. Dat kon ik zelf doen en het was goedkoper dan verven bij de kapper, wat ik toen sowieso niet kon betalen. Eenmaal begonnen met de henna bleef ik ermee doorgaan tot de dag van vandaag. Dat is nu meer dan 33 jaar. In het begin moest ik de henna eenmaal in de zes weken in mijn haar smeren, maar dat werd langzaamaan steeds vaker en is inmiddels al jaren om de twee weken. Doe ik het niet, dan zie je mijn spierwitte uitgroei en dan lijkt het alsof ik kaal ben bij de haarwortels en dat is geen gezicht.

Steeds meer begin ik van dit telkens terugkerende werk te balen. Ook al doe ik het sinds kort met de kwast en niet meer met mijn blote handen, het blijft een tijdrovend karwei. Het zorgvuldig insmeren tot op de haarwortels van de henna-pap tot mijn hoofd één grote modderklont is kost tijd en daarna het schoonpoetsen van de wasbak en badkamervloer ook. Vervolgens loop ik uren met een plasticzak op mijn hoofd die op zijn plaats wordt gehouden door één van mijn vele hoofddoeken. Dat betekent niet naar buiten gaan. Daarna is het uitspoelen geblazen en dat kost ook veel tijd en water onder de douche. Vervolgens dient ook de douche schoongemaakt te worden.

Ik doe het nog steeds braaf zoals ook vandaag weer, maar telkens groter wordt het verlangen daarmee voor eens en altijd te kappen. Het lijkt me heerlijk om van deze steeds terugkerende klus af te zijn. Ik wil ook niet meer zo graag rood haar, omdat ik dat niet vind passen bij mijn ouder wordende kop.

Probleem is dat je de henna er niet uit kan krijgen en dat je er ook niet overheen kan verven. Je moet het laten uitgroeien. En dan zie ik altijd het beeld voor me van wijlen de protestzanger Armand. Die had ook henna in zijn lange haar en toen hij dat liet uitgroeien op latere leeftijd had hij haar dat een dikke decimeter wit was en daaronder nog rood. Geen gezicht. Zo wil ik er niet bijlopen.

Als ik wil stoppen met de henna en de ware Shabnam/Monique of wie dan ook tevoorschijn wil laten komen, dan zal ik mijn haar kort moeten knippen tot een centimeter. En dan opnieuw laten groeien in de oorspronkelijke kleur, die grotendeels spierwit zal zijn.

Wat vindt Ahmad daarvan? Hij vindt het best en vindt dat ik moet doen wat ik wil. Ik ben er nog niet over uit, maar het moment van afscheid nemen van de henna komt wel steeds dichterbij.

Als ik weer in Nederland ben, zal ik het er eens over hebben met mijn kapper Petra. Misschien heeft zij een goed idee hoe ik de overgang van rood naar wit kan maken.

73 Jaar

Geplaatst op door
4

Het is geen verdienste dat ik vandaag jarig ben. Toch is het leuk als mensen je daarmee feliciteren. Het geeft me een warm gevoel als ik die aandacht krijg. Het waren niet veel mensen die mij feliciteerden, maar het waren wel de belangrijkste mensen in mijn leven.

Het was een mooie dag met mijn lieve echtgenoot. Hij vond het erg dat zijn cadeautje voor mij nog onderweg was, maar hij en mijn kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen zijn mijn mooiste cadeau. We maakten een kleine wandeling vanmorgen. Ik had voor de gelegenheid mijn Nikon meegenomen waarmee ik van een grote afstand kan fotograferen. Dat kwam goed uit, want kleurrijke pauwen waren te zien op de droge heuvel en ook maakten de tamme duiven uit de buurt, die me al zoveel jaren blij maken met hun aanwezigheid, mooie vluchten over de heuvels. Het waren er in 2017 nog zeven, zes witte en één zwarte en nu zijn het er 20. Nog steeds de zes witte en één zwarte en verder wit met zwart gemengde.

We aten een stuk appeltaart met slagroom en gingen nog even naar het tuincentrum voor kruiden om te planten.

Het was een drukte van belang bij tuincentrum Guzmán. Kennelijk gaan mensen hier graag op zondag naar dit soort koophallen, zoals men in Nederland ook graag met de hele familie naar grote winkelboulevards pleegt te gaan.

Het weer was vandaag gevarieerd als het leven zelf. We hadden zon, daarna harde wind en nu valt er regen.

Ik prijs me gelukkig dat ik op deze leeftijd gezond ben en samen met Ahmad. Liefde is waar het om gaat. We kunnen niet overzien hoe het leven zal verlopen, maar met onze liefde voor elkaar staan we sterk om al wat komt het hoofd te bieden.

Schat, lieverd…..

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het is in Nederland al lang gebruikelijk binnen families, dat een echtpaar elkaar of een moeder haar kind aanspreekt met schat, enzovoort. Maar tegenwoordig is dit gebruik ook wijder verspreid binnen vriendschappelijke relaties, maar zelfs ook daarbuiten, zoals onder collega´s. Ik vind het geen slechte ontwikkeling. Het klinkt warm en het verhoogt het gevoel van nabijheid onder mensen. Dat is positief.

In Spanje, en met name in Andalusië is dit gebruik al heel lang verbreid onder mensen. Als men elkaar kent en op straat groet, dan is het heel normaal om elkaar namen te geven als ´guapa´ (knapperd, schoonheid), ´hijo´ (zoon), ook al is iemand helemaal je zoon niet of ben je zelfs van dezelfde leeftijd. Vanmorgen stond ik bij een groentewinkel buiten te wachten, terwijl Ahmad een wortel en een raap kocht voor de couscous die hij binnenkort gaat bereiden. Twee vrouwen liepen de winkel uit en namen afscheid van elkaar. De één riep: ´Adiós guapa´ en de ander antwoordde met: ´Hasta luego, cielo´. ´Cielo´ betekent letterlijk ´hemel´ maar wordt in google translate vertaalt als ´schat´ wat de lading niet denkt, want ´schat´ zou eigenlijk letterlijk vertaald ´tesoro´ zijn.

Ik vind ´cielo´ (hemel) een prachtig woord om een ander te schenken als koosnaam. Ik geniet van de hartelijke sfeer die mensen hier onderling lijken te hebben. Was het maar overal zo.

Storm Babette

Geplaatst op door
Beantwoorden

Zo erg als in Schotland heeft de storm in Spanje niet huisgehouden. Wel merkten we in Guadlacanal dat het de laatste dag van ons bezoek daar veel regende en heel hard waaide. Ook nu nog is het daar winderig en vrij koud, hoorden we van de dochter van Ahmad. Hier merkten we gisteren dat het heel hard waaide. De zwakke dubbele ruiten van de schuifdeuren naar het terras stonden bol en Ahmad was zo bang dat ze zouden knappen dat hij het glas van de deur in het midden verstevigde met het stuur van mijn hometrainer. Gelukkig brak er niets en de harde regen die in de avond een paar uur viel spoelde het dakraam van het terras en het terras zelf helemaal schoon.

Vanmorgen scheen de zon weer en leek het alsof er niets was gebeurd. Het landschap oogde nog steeds kurkdroog, zoals we zagen we tijdens onze eerste ochtendwandeling hier. Wel lagen er overal bladeren en takken die van de bomen waren gewaaid.

Er was nergens vee te bekennen is de uitgedroogde vlakte langs de heuvels op deze pauwen en wat kippen en hanen verderop na.
Sommige bomen zagen er ondanks de droogte groener uit dan en half jaar geleden, zoals deze boom met schimmel in de vorm van twee fietszadels.

Op de terrassen zaten de dorpsbewoners hun ontbijt te nuttigen, een gezellig gezicht. ´Het leven van de bewoners hier is zo slecht nog niet,´ zei ik tegen Ahmad. Ons leven hier evenmin. Was het maar voor iedereen zo…..

We pakken onze routine weer op

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het is leuk om er even uit te zijn, maar het is minstens even fijn om weer in je eigen huis te zijn en weer bezig te zijn met je dagelijkse bezigheden. Een zeker ritme in je leven is heel rustgevend, heb ik gemerkt. Dat heb ik kunnen ervaren sinds ik met Ahmad samenwoon. Daarvoor leefde ik wat meer uit de losse hand.

Bij thuiskomst gisteren vonden we weer drolletjes op ons terras. Het is leuk om de katten van Miguel te zien en te horen spelen op ons dak, maar het is minder fijn om elke ochtend drollen aan te treffen in steeds hetzelfde hoekje. Ahmad stuurde een foto naar Miguel en Miguel reageerde daarop met de woorden dat hij waarschijnlijk wel wist welke van zijn katten ons terras als toilet gebruikt. Hij zou deze kat vannacht binnen laten blijven. En werkelijk lag er vanmorgen geen drol. Dus Miguel kent zijn katten goed.

De storm die dinsdag regen veroorzaakte in Guadalcanal heeft zich naar het zuiden verplaatst. Er staat hier momenteel een harde wind en vannacht is eindelijk regen voorspeld, maar het zal waarschijnlijk niet genoeg zijn om het watertekort hier op te heffen.

Ik heb mijn sportactiviteiten in huis weer opgepakt, ben een mooi en spannend boek aan het lezen in het Spaans (om op een aangename manier mijn Spaanse woordenschat uit te breiden) en ik heb toch weer een schilderprojectje. Ik wil een schilderij maken van drie van mijn kinderen, zoals ik ze heel graag zie.

Mijn andere zoon is helaas iemand die zich niet graag laat fotograferen, maar zonder beeld van hem ben ik heel blij dat het de laatste tijd heel goed gaat met hem. Ik ben trots op de ontwikkeling die hij heeft doorgemaakt in zijn leven. Helaas komt hij dus niet in beeld, maar hij is evengoed in mijn gedachten.

Afscheid

Geplaatst op door
Beantwoorden

We pakten onze spullen en reden naar het jonge gezin om afscheid te nemen. Gelukkig had de baby vannacht beter geslapen en waren ze beter uitgerust.

De schoonzoon was heel lief tegen mij. Hij zei (en dat heeft hij al vaker gezegd) dat ik tot de familie behoor en dat ik me zo ook moet voelen. Ik legde hem uit dat ik naar de kinderen terughoudend ben omdat ze al een oma hebben. Waarop hij lachend zei dat ik dan gewoon de andere oma kan zijn van zijn kant. (Zijn moeder is namelijk al lang geleden overleden, toen hij nog jong was). Ik vond dat ontzettend lief van hem en het gaf me een heel warm gevoel. Op een goed moment legde hij de baby in mijn armen. Het was de eerste keer dat ik de baby dicht tegen me aan had. (Natuurlijk wilde ik de baby al daarvoor graag vasthouden, maar ik wilde me ook niet opdringen). Ik was ontroerd door de warmte van deze lieve mensen. Ahmads dochter zei dat ze wilde dat er nog gauw foto´s gemaakt werden van Ahmad en mij en de kinderen. Ik had mijn camera in de auto laten liggen, maar dat werd opgelost door een paar foto´s te maken met de telefoons die er wel waren. De leukste heb ik opgeslagen.

Bij het afscheid kreeg ik een kusje van de kleine meid, die al aardig aan ons begint te wennen.

We namen hartelijk afscheid van dit lieve gezin en we zijn zeker van plan hen vaker op te zoeken.

Jagers in Spanje

Geplaatst op door
Beantwoorden

In Spanje vind je veel verschillen in hoe men met dieren omgaat. Aan de ene kant zie je dat mensen voer en water neerzetten voor de vele straatkatten hier en dat er heel veel mensen een hond hebben die ze bij de geringste kou al van een jasje voorzien.

Er is een wet in het leven geroepen dat honden niet vastgebonden of opgesloten in hokken gehouden mogen worden. Wie daar toch op betrapt wordt riskeert een hoge boete.

Maar vreemd genoeg wordt daarbij een uitzondering gemaakt voor bezitters van jachthonden. Deze zijn van deze wet vrijgesteld en mogen doen en laten met hun honden wat ze wensen. En dat zagen we een paar dagen geleden ook.

Het was een soort ´dag van de jacht´ en voor ons huis verzamelden zich een flink aantal mannen. Daartussen stond ook een enkele vrouw, maar dat was een uitzondering want de jachtsport is bij uitstek een sport waarmee sommige mannen hun ´mannelijkheid´ willen bewijzen.

Voor de verzamelplek stonden de auto´s van de jagers, de meeste van flink formaat en met wielen die geschikt waren om over de niet geasfalteerde paden te rijden. Maar daarachter waren ook enkele auto´s met aanhangwagens waarin in twee verdiepingen dicht opeen de jachthonden zich bevonden. Terwijl de mannen bij elkaar stonden te kletsen moesten deze honden blijven zitten op de deze ongemakkelijke plek. We hoorden ze tot in ons huis janken en blaffen. Sommige geluiden klonken als die van een gekweld dier met pijn.

Dit is in mijn ogen een heel vreemde tweedeling in het gedrag van de Spanjaard ten opzichte van dieren. Aan de ene kant zijn ze zorgzaam en goed voor hun huisdieren en vee, maar aan de andere kant zij ze wreed als het gaat om de behandeling van jachthonden en stieren en daarin worden ze ook nog gesteund door de wet. Het op een laffe manier treiteren en vervolgens langzaam doden van stieren is namelijk ook volgens de wet nog steeds toegestaan. Het jagen en slecht behandelen van jachthonden en het stierenvechten wordt gezien als ´cultureel erfgoed´ en wordt gerespecteerd door de wet alsof het iets moois en belangrijks betreft.