Tweede dag hier

Vannacht niet goed geslapen. Ahmad had buikpijn door het eten van te veel kaas. En dat ging niet ongemerkt aan mij voorbij, waarna ik ook slecht sliep. Ons kussen was te hoog en te hard.

Vanmorgen kregen wij een filmpje toegestuurd door mijn jongste zoon. In het filmpje was een mooie songtekst te horen tijdens het vertonen van verschrikkelijke beelden van gewonde en overleden kindertjes in oorlogstijd, afgewisseld met beelden van families die gezellig bijeen waren alsof er niets aan de hand is. De boodschap van het filmpje was dat we niet moeten wegkijken.

Dat was verdrietig wakker worden. Het feit dat je niets kan doen maakt machteloos. Ik weet dat het niet helpt om erover te gaan sjagerijnen. Maar het zorgt er wel voor dat we beseffen hoe oneerlijk alles verdeeld is op de wereld door toedoen van mensen. Het was altijd al zo, maar nu komen de beelden makkelijker binnen door de grotere verspreiding van het wereldnieuws en worden mensen gemakkelijker met alles geconfronteerd wat er gaande is tot in de verste uithoeken van de wereld. En van dat nieuws wordt niemand vrolijk.

Toch maar doorgaan met genieten van deze vakantie.