Categorie archieven: Ons leven in Andalusië

Filmpje van Ahmad

Geplaatst op door
Beantwoorden

Gemaakt van een selectie uit de vele foto´s die we beiden maakten. Ik heb me geabonneerd op het videokanaal van Ahmad en kwam daar nog een filmpje tegen, ´memorias´ geheten, dat onze geschiedenis van 15 jaar samen weergeeft in beelden.

Over fotograferen en filmen gesproken. Ik heb al heel lang een Nikon reflexcamera. Vandaag kwam ik erachter dat ik met deze camera kan fotograferen maar ook filmen. Ook blijken er veel meer mogelijkheden op te zitten dan ik eerder dacht en gebruikte. Ik heb de toeter eraf gehaald en vervangen door het originele objectief waarmee ik zowel dichtbij en veraf kan fotograferen en filmen. Het lijkt wel of ik een nieuwe camera cadeau heb gekregen. Al is de Nikon een stuk zwaarder om bij me te dragen dan de Sony, het is een camera met een heel ander karakter en dat zie ik als een geweldige aanvulling.

Vandaag heb ik eindelijk begrepen dat het geen kwaad kan de gebruikershandleiding te raadplegen die bij een camera hoort. Dan leer je nog eens wat 😉.

Weer thuis

Geplaatst op door
Beantwoorden

Hoe fijn is dat. We kwamen erachter dat 1 nachtje slapen ook o.k. zou zijn geweest, omdat we maar 70 km verderop waren. We kunnen best vaker uitstapjes maken naar dorpen in de omgeving en soms kan dit zelfs zonder in een hotel of casa rustica te verblijven. Oost-west-thuis-best, zeker wat eten betreft. Hoewel we een keer best goed gegeten hebben in een restaurant met een Indiase keuken.

Tijdens onze eerste bergwandeling was de batterij van mijn kleine Sony camera op. Ik maakte deze foto met de ´Nikon met de toeter´ die alleen in de verte scherp te stellen is. Gek genoeg kwamen juist de bloemen dichtbij scherp in beeld en de rest vaag. Dat maakt de foto in mijn ogen mooi.

We hebben allebei mooie foto´s gemaakt en die met elkaar gedeeld. Ahmad is al bezig een filmpje te plakken met een selectie uit ons beider foto´s door middel van het mooie programma Lightroom. Ik weet nog niet of ik dat ook ga doen. Misschien kiezen we wel beiden dezelfde foto´s en dan is dat overbodig. Ik ga liever verder met mijn schilderij.

Moet nog veel aan gebeuren

Al met al was het een heel mooie reis die ons nieuwe energie heeft gegeven. Zo kwamen we op het idee om het logeerbed te verhuizen naar de ´salon´ (die ik nu alleen gebruik om te fietsen en intussen naar tv te kijken) en de bedbank in ons kantoor/atelier te zetten in plaats van dat bed, dat veel meer plaats inneemt. Dat we daar niet eerder op zijn gekomen.

Tweede dag hier

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vannacht niet goed geslapen. Ahmad had buikpijn door het eten van te veel kaas. En dat ging niet ongemerkt aan mij voorbij, waarna ik ook slecht sliep. Ons kussen was te hoog en te hard.

Vanmorgen kregen wij een filmpje toegestuurd door mijn jongste zoon. In het filmpje was een mooie songtekst te horen tijdens het vertonen van verschrikkelijke beelden van gewonde en overleden kindertjes in oorlogstijd, afgewisseld met beelden van families die gezellig bijeen waren alsof er niets aan de hand is. De boodschap van het filmpje was dat we niet moeten wegkijken.

Dat was verdrietig wakker worden. Het feit dat je niets kan doen maakt machteloos. Ik weet dat het niet helpt om erover te gaan sjagerijnen. Maar het zorgt er wel voor dat we beseffen hoe oneerlijk alles verdeeld is op de wereld door toedoen van mensen. Het was altijd al zo, maar nu komen de beelden makkelijker binnen door de grotere verspreiding van het wereldnieuws en worden mensen gemakkelijker met alles geconfronteerd wat er gaande is tot in de verste uithoeken van de wereld. En van dat nieuws wordt niemand vrolijk.

Toch maar doorgaan met genieten van deze vakantie.

Korte trip naar Alcaucin van 8 nov tot 10 nov

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het is hier fantastisch. Woorden schieten tekort. Ik wil ook niemand jaloers maken. Vakantieverhalen zijn meestal saai voor de lezer of luisteraar. De foto’s die ik maakte en nog hoop te maken zullen het verhaal vertellen. Maar nu nog niet, want ik heb mijn laptop niet meegenomen. Vrijdag hopen we terug te keren. Misschien plak ik er dan een filmpje van.

Nog een trouwdag

Geplaatst op door
2

29 Oktober vierden wij onze trouwdag voor de Nederlandse wet 14 jaar geleden in 2009. Vandaag vieren wij ons huwelijk voorde islam, een jaar daarvoor op 6 november 2008. Vanaf vandaag zijn we 15 jaar samen.

Het was een spannende dag voor ons allebei. We zagen elkaar voor het eerst in levende lijve na 3 maanden alleen maar met elkaar gemaild te hebben. Ahmad zou op Schiphol aankomen om 15.30. Ik had me in mijn zenuwen in de tijd vergist en stond daar al op hem te wachten om 14.30.

Toen hij eindelijk aankwam zag ik een kleine man met een pet op. Hij had een oude bruine koffer zonder wieltjes in zijn hand en leek op een persoon uit een vervlogen eeuw. Hij schonk mij de liefste glimlach die ik ooit kreeg van een ander mens. Daarna liep hij naar me toe en drukte mij een exemplaar van zijn boek in de hand. Hij praatte daar ook bij, maar ik verstond niets van wat hij zei. Het was alsof we heel veel tegen elkaar wilden zeggen maar allebei geen woorden meer konden vinden.

Eenmaal thuis voltrok zich daar de mooiste bruiloft die ik me ooit had kunnen wensen. Met al mijn naghsbandi-vrienden van toen en natuurlijk mijn kinderen. Mijn oudste dochter had alles tot in de puntjes voorbereid.

Vandaag wilden we deze dag niet ongemerkt voorbij laten gaan en gingen we opnieuw op zoek naar ´aborrachos´. En ja hoor, in de eerste winkel waar we het probeerden vonden we twee aborrachos. Alsof die twee gebakjes daar op ons lagen te wachten in de vitrine. We hebben ze net gegeten bij de koffie en ze waren heerlijk. Cake die als een spons doordrenkt is van een stroperige vloeistof (vandaar waarschijnlijk de benaming ´dronkaard´), waardoor deze lekker zompig smaakt.

Ik merkte ondanks deze feestelijke dag dat mijn lief vandaag afwezig is en een beetje triest. Hij trekt zich erg aan wat er nu gebeurt in met name het midden oosten. Ik deel dat met hem maar besef ook dat het niet helpt om er te triest van te worden of opstandig. De onrechtvaardigheid op deze aarde die ik al ervaar vanaf mijn kindertijd heeft er bij mij voor gezorgd dat ik mijn vertrouwen volledig en alleen maar in Allah/God/onze Schepper stel. Dat alleen geeft mij troost. Van mensen heb ik nooit veel verwacht. Ik heb al jong geleerd dat ik het allemaal zelf moet uitzoeken en dat er voor mij geen andere Helper is dan Allah.

De wereld staat nu in brand. Al het slechte dat ons overkomt, de klimaatverandering, de natuurrampen, de oorlogen, de armoede, het verdriet en de pijn van mensen en dieren. Het is in mijn ogen allemaal de schuld van de mens met zijn hebberigheid en harteloosheid naar anderen.

Niet spannend

Geplaatst op door
2

Het leven hoeft niet spannend te zijn voor mij. Als ik het nieuws lees, vind ik alles al spannend genoeg en ben ik alleen maar blij dat ons tot nu toe veel ellende bespaard gebleven is. Aan de ellende van anderen kunnen wij helaas niets doen, behalve er vaak bij stilstaan.

Intussen gaan we hier ons gangetje, zoals we dat ook in Nederland gewend waren. Na het ontbijt als eerste onze ochtendwandeling.

´Hij doet het uit noodzaak. Ik raap het op uit welgemanierdheid (letterlijk: door onderwijs).´ Let ook op het bedrag van de boete: 601,01 euro 😁

Senderismo

Geplaatst op door
Beantwoorden

Voor vertrek naar Nederland in de afgelopen lente ontdekten we twee wandelroutes bergopwaarts vanaf de rand van het dorp. We waren van plan om deze routes te gaan bewandelen bij terugkomst hier. Het was er nog niet van gekomen tot vandaag.

Vanmorgen aan het ontbijt besloten we de eerste wandeling in dat gebied te gaan maken. We zagen dat het een mooie zonnige dag was met weinig wind. Arm in arm en allebei met een bamboestok durfden we het aan.

Ik vond het in het begin een beetje eng, de valpartij van zes jaar geleden nog in gedachten. Gelukkig loop ik weer als een kievit na veel trainen, maar de schrik zit er nog wel een beetje in. We legden slechts een gedeelte van de wandelroute af die moet leiden naar een uitzicht op Benalmadena. Maar we merkten ook dat het best meeviel als we maar voorzichtig zijn en uitkijken waar we lopen. We zijn van plan vaker te gaan en dan wat verder, koffie mee in de rugzak zoals vroeger. Ik maakte een paar foto´s en Ahmad een heleboel, waarvan hij ook nog een filmpje plakte.

Zoek de rots met het lachende gezichtje 😊

Torpezas

Geplaatst op door
Beantwoorden

Ahmad en ik vullen elkaar aan wat betreft onze zwakke punten. Ahmad is af en toe een ´verstrooide professor´ die het voor de hand liggende niet ziet en ik ben doorgaans meer in het ´hier en nu´ en daardoor vaak wat oplettender. Zo zie ik soms dingen die hij over het hoofd ziet. Omgekeerd vult hij me weer aan in andere dingen

Ik vertelde al dat we laatst onze reis hadden uitgesteld. In plaats van vanaf 29 oktober had Ahamad vanaf 3 november twee nachtjes gereserveerd in een hotel in Alcaucín. We dachten dat het dan beter weer zou worden.

Vandaag zien we tijdens de koffie dat het vanaf 3 november heel slecht weer zal zijn in Alcaucín, een harde wind met wolken er regen. ´Waarom stellen we het niet nog een keer uit,´ stel ik voor. Dat mag gratis tot enkele dagen voorafgaande aan de reservering ´Nee, ik ga niks veranderen,´ zegt Ahmad. ´Maar na alle buien en wind volgt er een periode van droog en stabiel weer in heel Andalusië,´ blijf ik zeuren. ´Wie zegt dat die voorspelling niet weer verandert,´ houdt Ahmad vol.

Uiteindelijk geeft hij toe, maar hij wil het pas doen op het laatste moment dat dit nog kan zonder extra kosten. We gaan dat nakijken. En dan zie ik dat het nog kan tot 30 oktober 2024. Hè? Hoe kan dat nou? ´We hebben een reservering voor 3 november 2024,´ zeg ik tegen Ahmad. Ahmad kijkt mee en hij ziet het nu ook. Hij heeft per ongeluk gereserveerd voor over een jaar!

Ahmad belt het hotel en krijgt te horen dat hij de reservering alleen kan veranderen bij het boekingskantoor waar hij geboekt heeft. We proberen via internet de reis om te zetten naar 8 november 2023, de datum waarop ik zag dat het mooi weer zal zijn. De maatschappij geeft aan dat er op deze datum geen boekingen mogelijk zijn en verspringt direct naar 2024. Aha, vandaar dat Ahmad per ongeluk die andere reis (van 3 november) ook boekte in 2024. Hij probeert nog een paar data in november, maar het lukt niet om te boeken in 2023. Dan maar annuleren. Ik troost hem. ´Geeft niet, is wel jammer, maar gelukkig hebben we het op tijd gezien en geannuleerd. Anders zouden we op 3 november 2023, als we aankwamen in het hotel, te horen hebben gekregen dat we helemaal geen reservering hadden.

We gaan kijken op andere boekingsites en daar blijken we wél nog dezelfde kamer te kunnen boeken voor 8 november 2023.

Wat een geluk. Omdat ik zo zeurde gingen we uiteindelijk kijken naar de reservering die gemaakt was en kwamen we er gelukkig achter dat het een reservering was voor 2024. Dat zouden we anders niet geweten hebben. We hebben nu een nieuwe reservering op 8 november 2023 voor dezelfde kamer.

Op zoek naar aborrachos

Geplaatst op door
2

Laatst in Guadalcanal at Ahmad een heel lekker gebakje van de plaatselijke banketbakker, ´aborracho´ geheten, wat letterlijk vertaald ´dronkaard´ betekent. Heel raar eigenlijk, want er zit geen alcohol in. Het is een soort slagroombol, maar dan met meer smaak in het deeg rondom.

Vandaag wilden wij op de één of andere manier onze trouwdag vieren en gingen we op zoek naar twee aborrachos om te eten bij de tweede koffie vandaag. Op zondag zijn hier alle winkels dicht behalve de Chinese en Marokkaanse winkels en de (banket)bakkerijen. En natuurlijk de talrijke bars. In elke banketwinkel vroeg Ahmad of er aborrachos waren, maar die hadden ze nergens. Op een goed moment vroeg hij het ook in een sjiek bejaardenhuis annex terras. Daarbinnen werden onder andere zoete versnaperingen verkocht. De vrouw achter te toonbank lachte toen Ahmad voor de zoveelste keer vroeg of hier aborrachos verkocht werden. Ik stond er wat ongemakkelijk naast. Het voelt gek om overal te vragen naar een taartje met zo een gekke naam, vooral als je zelf nooit alcohol drinkt.

De vrouw lachte. ´Aborrachos hay bastante por aqui, pero no han venido ya,´ zei ze. ´Dronkaards zijn hier genoeg, maar ze zijn nog niet gekomen.´

Gierend van de lach verlieten Ahmad en ik het pand. Wat een geestige opmerking van die vrouw.

We liepen vastbesloten door, nog steeds op zoek naar aborrachos. We passeerden een terras dat elke ochtend vol zit met druk pratende ontbijtende mensen. Een gezellig gezicht. Daarna kwamen we bij een bakker, waar tot buiten een hele rij mensen stond te wachten. Ahmad liep even naar binnen om in de vitrine te spieken of er aborrachos lagen. ´Ze liggen er,´ zei hij en we sloten netjes aan achter de rij. We waren snel aan de beurt en toen Ahmad vroeg om aborrachos kwam de vrouw aanzetten met iets heel anders. Twee ´empanadillas´ Dat is gefrituurde en besuikerde deeg, gevuld met ´cabellos de angeles´ (letterlijk ´engelenhaar´, maar het zijn zoetige sliertjes die komen uit een bepaalde soort meloen).

Nee, die bedoelden we niet. Ahmad wees de gebakjes aan die hij had aangezien voor aborrachos. ´Nee, dat is een pastel´, zei de vrouw. ´Geef die dan maar´. Straks gaan we ze eten. Bij het uitpakken zag ik dat ze helemaal niet lijken op de aborracho die Ahmad heeft gegeten in Guadalcanal. Er lijkt ook geen slagroom in te zitten, waar ik juist wel van houd. Maar wat doet het ertoe. Misschien is het taartje minstens zo lekker. Niet voor niets stond er zo een lange rij voor de winkel.

We vieren onze trouwdag zonder verdere uitspattingen.