We hebben hier twee dagen geen zon gezien en dat is voor hier veel. Dat gaf mij de gelegenheid om het schilderij van mijn kinderen af te schilderen. Op het laatst was dat niet meer ´paint and go´, zoals ik gewend ben om te schilderen, maar ´paint en blijf plakken´. Ik zie dan steeds meer details die anders moeten en blijf eraan friemelen met een klein kwastje. Eigenlijk de meest frustrerende maar ook de spannendste fase van het schilderen.
Het schilderen van portretten is ondankbaar werk. Vooral als je mensen schildert, die er altijd iets van zullen vinden. Ik kan me ook voorstellen dat het confronterend is om jezelf afgebeeld te zien. Een foto is soms al een klap in je gezicht. Als ik schilder probeer ik daar niet aan te denken maar de uitdrukking op het gezicht weer te geven zoals ik die herken. Dit keer waren het drie van mijn kinderen. Het schilderij heb ik gemaakt voor mezelf om het beeld vast te leggen zoals ik mijn kinderen graag zie. Tevreden ben ik nooit. Klopt het wel anatomisch? Is die neus wel goed? Etc. Het komt vaak aan op millimetertjes verschil die een hele uitdrukking kunnen veranderen. Uiteindelijk moet je het loslaten. Je kan een schilderij ook te lang bewerken waardoor het zijn spontaniteit verliest. Al met al leer ik van elk werkje dat ik maak.
Olieverf 40 x 40
Ik denk dat dit één van mijn laatste realistische portretten is. Het schilderen van portretten is ondankbaar werk als je er anderen blij mee wil maken. Niemand wil een schilderij van zichzelf in huis. Schilderijen dienen tegenwoordig meer als muuropvulling en dienen te passen bij het meubilair.
Gelukkig piepte de zon vandaag weer tevoorschijn. Kan ik andere dingen gaan doen
Gisteren deed mijn e-reader het ineens niet meer. Mijn Kobo was totaal geblokkeerd en reageerde niet meer op mijn tikjes tegen het touchscreen.
Karamba! Ik bliijf een beetje pielen met het ding, probeer hem uit te zetten door op de aan/uit knop te drukken, de enige knop die het ding heeft. Maar zelfs uitzetten lukt niet echt. Hij start dan gewoon opnieuw op en blijft geblokkeerd. ´Kan ik helpen?´ vraagt de altijd oplossingsgerichte Ahmad, die zelf lekker naast me ligt te lezen in zijn Kindle (die nog nooit problemen heeft gegeven). ´Ik denk het niet,´ antwoord ik somber. Ik laat het ding even op mijn nachtkastje liggen en ga wat in mijn telefoon lezen.
Dan bedenk ik me dat ik hulp voor het probleem aan Google kan vragen of desnoods aan de robotapp Nova. Ik vraag het eerst aan Google en daar lees ik dat ik de aan/uit knop 15 seconden moet indrukken, dan 5 seconden wachten en vervolgens de knop weer 5 seconden moet indrukken. Het ding gaat nu wonderwel echt uit en ook weer aan, maar het scherm blijft geblokkeerd voor het openen van boeken op mijn lijst. Ik kan wel drukken op instellingen. Google vertelt me ook dat indien het probleem blijft voortbestaan het nodig kan zijn om de fabrieksinstellingen terug te zetten. Dan verliest men wel alle boeken die op de e-reader staan.
Vooruit dan maar. Ik tik aan: fabrieksinstellingen herstellen. En inderdaad doet de e-reader het weer als een geoliede machine. Ik moet me wel opnieuw aanmelden bij Kobo en daarvoor even WiFi inschakelen.
Het gekke is dat ik één boek in mijn opgeschoonde e-reader aantref: een door mij onder pseudoniem geschreven roman die ik ooit uitgaf bij Kobo en daar vervolgens zelf aanschafte. Wat raar. Maar toch leuk dat er een boek op mijn e-reader staat. Ik begin erin te lezen. Dit keer is het geen probleem meer om van pagina naar pagina te gaan. Er is totaal geen sprake meer van een blokkade. Ik blijf lezen, terwijl Ahmad zijn boek al heeft dicht gedaan en is gaan slapen. Best een aardig boek, denk ik nu ik het herlees. Het is een verhaal dat ik totaal bij elkaar verzonnen heb. Het behelst mijn leven met mijn eerste man zoals het ook had kunnen zijn als hij een totaal andere persoonlijkheid was geweest. Maar ik heb er gebeurtenissen in verwerkt die wel waar gebeurd zijn, onder andere uit mijn leven in Pakistan. Alle personen in het boek zijn gebaseerd op bestaande mensen, maar ik heb alles dooreen gehaald en namen veranderd.
Vandaag ga ik wat boeken downloaden. Eigenlijk vind ik het niet erg, zo een ´schoonmaak´ op mijn e-reader. Er stonden veel titels op van boeken die ik uit had en nooit zou herlezen of het waren boeken van de bibliotheek waarvan de leen-tijd verlopen was. Na 3 weken is zo een boek dan niet meer leesbaar (dat gaat automatisch) maar de titel blijft wel in je lijst staan. Slordig vind ik dat .
Nu lekker weer met een schone lei (lijst) beginnen…..
Voor Indonesische en Thaise gerechten gebruik ik graag limoenblaadjes. Deze kon ik helaas niet meenemen vanuit Nederland naar hier, omdat ze verkocht worden in vacuüm verpakking uit de vriezer.
Ik miste het blaadje met de citroenachtige smaak wel. Laatst bedacht ik me dat een citroen niet verschilt van smaak met de wat kleinere limoen. Hier zijn volop citroenbomen. Zou het kunnen dat de blaadjes daarvan dezelfde smaak en geur afgeven als de limoenblaadjes?
De blaadjes hebben inderdaad een heerlijke citroenachtige geur. ´Aan een boom zo vol gehangen mist men 1 of 2 blaadjes niet´. Wat buiten de schutting hangt mag geplukt worden.
We hebben twee favoriete rondjes in en rond het dorp. Het ene leidt naar het kleine ponypaardje en de andere is een oude bekende die gaat tot onder onze doodlopende straat.
Het lijkt behoorlijk suf, elke dag zo een ochtendwandeling, maar wij genieten er enorm van. Ik ben dan ook van plan om deze gewoonte mijn hele leven vol te houden zolang ik dat nog kan, mits het niet regent, sneeuwt of stormt.
´De wandelingen met jou geven mij zo veel vrede (paz),´ verzucht Ahmad als we thuis zijn gekomen. ´Mij ook,´ antwoord ik. ´Sowieso met jou zijn de hele dag geeft mij vrede.´ En dan gaan we weer even ieder ons ding doen. Ahmad gaat de olijven en het vlees voor de kroketjes marineren en ik zet me even achter de laptop om dit stukje te schrijven.
Deze wollige jager komen we vaak tegen tijdens wandelingen beneden langs het dorp
Ahmad was toe aan een nieuwe wandelstok. Hij had zijn zakmes bij zich om deze dikke rietstengel af te snijden.
En het was een verrassing met de PVV als winnaar. Ik moet er ondanks mezelf om glimlachen. Wilders heeft het toch maar mooi geflikt. Er zit iets rebels in die man en dat heb ik altijd wel mooi gevonden. Je kan veel van hem zeggen maar recht voor zijn raap is hij wel.
Ik betrap mezelf er al mijn hele leven op dat ik behoorlijk beïnvloedbaar ben. De afgelopen weken kwam er elke ochtend een lijsttrekker van de diverse partijen op NPO1. En bijna altijd vond ik die persoon dan sympathiek en het verhaal dat men had aannemelijk. Behalve het verhaal van ja21. Marijnissen vond ik te veel drammen met een wat te schel stemgeluid, ook al heeft zij op veel punten gelijk.
Het is niet nieuw voor mij om in mezelf te constateren dat ik zeer beïnvloedbaar ben. In veel standpunten kan ik wat goeds zien tot er enthousiast over worden aan toe. Zo zag ik bijvoorbeeld ooit veel in het communisme. Dat leek me op het eerste gezicht heel rechtvaardig en zelfs de ideeën van Baghwan kwamen op het eerste gezicht niet zo gek op me over tot ik er meer over te weten kwam. Maar uiteindelijk zie ik dan de onvolmaaktheid van alles en ook de belangen die verborgen liggen achter wat mensen doen en zeggen. Vroeger keek ik daar te gemakkelijk overheen. Ik kon me niet voorstellen dat mensen andere bedoelingen hadden dan ze voorgaven. Dat heb ik door schade en schande moeten leren. Ik had zelf niet veel bijbedoelingen en doorzag daardoor die van anderen niet. Daarom lachten mijn ouders me vroeger uit. Ze vonden me enorm naïef en daar hadden ze gelijk in.
Toch voelde ik daarnaast wel intuïtief aan of mensen tegen me logen of niet en zag ik ook de negatievere kanten van de ander, maar ik kneep daar een oog voor dicht. Ik wilde geloven dat iedereen de beste bedoelingen had en dat als iemand zich niet prettig gedroeg, dat dit dan niet diens schuld was maar dat het dan ergens door kwam waar die persoon niks aan kon doen. Ik zag mensen meer als slachtoffers dan als daders. Ik had er totaal geen oog voor dat mensen bepaalde belangen konden hebben en ergens op uit waren. Het berekenende zit niet in mij en ik kon het dan ook moeilijk waarnemen in de ander. Vandaar dat ik me in veel situaties een ´vreemde eend in de bijt´ voelde en dit ook was. Tot in mijn gezin van herkomst aan toe.
Van Wilders vermoed ik dat hij een schaap in wolfsvacht is en van sommige anderen met mooiere praatjes denk ik dat zij misschien wel wolven in schaapsvacht zijn. Niets is wat het lijkt, daar ben ik nu wel achter. Maar hoofdzakelijk besef ik dat ik nog veel moet leren, al ben ik 73 jaar.
Op mijn 21e jaar zei ik dat ik de wereld wilde verbeteren door met mezelf te beginnen en nu denk ik daar nog steeds zo over. Je kan alleen jezelf veranderen en niet de ander of de wereld. Maar ik kan niet zeggen dat ik mezelf veel verbeterd vind in de 52 jaar dat ik nu verder ben in leeftijd. Ik sta eigenlijk nog steeds in de kinderschoenen.
Gaat het niet ook zo met de problemen op de wereld? Hebben mensen geleerd van hun fouten en zijn ze zich anders gaan gedragen?
Hier in Spanje worden weleens huizen en lappen grond met huizen erop bij opbod verkocht via digitale veilingen. Ahmad speurt daar regelmatig naar, aangezien hij nog steeds op zoek is naar een beter stekkie voor zijn jongste dochter. Zij bewoont nu een huis in het dorp Guadalcanal en heeft daarnaast een grote lap grond van 20.000 vierkante meter even buiten het dorp waar ze met haar man een beetje boert en bezig is een optrekje te bouwen voor in de vakantie en weekends. Maar Guadalcanal ligt afgelegen en er is alleen een lagere school en geen middelbare. Daarom denken zij dat zij in de toekomst zullen moeten verhuizen voor de studie van hun kinderen.
Ahmad vond op internet een finca van 4000 vierkante meter met daarop een huis, vlak in de buurt van het dorp el Pedroso dat maar 60 km van Sevilla ligt, waar de moeder en zus van zijn dochter wonen en veel van hun vrienden. In el Pedroso is bovendien wel een middelbare school en in een groter dorp er niet ver vandaan een ziekenhuis.
Het probleem bij dat soort veilingberichten is dat je via internet het huis in de regel niet goed kan zien. Wel enigszins vanbuiten maar zeker niet van dichtbij. Ahmad was helemaal enthousiast. Hij wilde het huis zien te kopen voor een prikkie en het geld daarvoor dan voorschieten voor zijn dochter. Zij zou dan haar grond in Guadalcanal kunnen verkopen en hem daarvan terugbetalen.
Hij tipte het jonge gezin over het huis en gaf ze de geografische gegevens waar het lag. Zij gingen een dag kijken, maar sloegen een verkeerd pad in en vonden het huis niet. Daarbij was de reis vanuit Guadalcanal, hoe kort ook (43 km), volgens hun lastig met de twee kinderen. Ze wilden niet nog eens gaan.
Ahmad is dan zo een vader die zegt: ´dan ga ik wel kijken en dan maak ik voor jullie een video van het land en het huis, zodat jullie op grond daarvan kunnen beslissen of het wat voor jullie is´.
Dus vandaag gingen Ahmad en ik vanuit Malaga naar el Pedroso om de finca te bezichtigen. Gelukkig konden we elkaar aflossen met rijden, want we reden daarvoor 240 km heen en ook 240 km terug.
Onderweg zag ik dat het in de provincie Sevilla wel wat meer heeft geregend dan in de provincie Malaga. Het natuurpark Sierra Norte de Sevilla zag er schitterend uit met veel naaldbomen en groen en veel kuddedieren in de wei.
Maar het huis op de finca was een trieste ruïne. Sowieso vind ik het faillisement van een persoon of familie een trieste zaak. Ahmad kroop door een gat in het hek om van dichtbij opnamen te maken voor zijn dochter en schoonzoon. Ik denk, dat als zij het huis zien en de staat waarin het verkeert, dat zij dan God op hun knietjes bedanken voor het huis waarin ze nu wonen en het mooie stuk land dat ze bezitten in Guadalcanal, al is het nogal rijk aan grote stenen en keien. En dat ze voor geen goud de taak op zich gaan nemen om deze trieste en slordig verlaten bouwval bewoonbaar te maken.
Het doet me denken aan het kraakpand waarin ik trok in de 70er jaren met mijn toenmalige vriendje. Het huis was totaal kapot vanbinnen en alle elektriciteitsleidingen en waterleidingen waren kapot geslagen door de gemeente opdat niemand erin zou gaan wonen. We vonden verpakkingen van patat en lege blikjes drinken van anderen die geprobeerd hadden het huis bewoonbaar te maken maar moedeloos waren weggelopen. Wij hielden het vol met een groep studenten en kregen het zelfs voor elkaar dat de gemeente uiteindelijk ons voorzag van water en licht en veel later ook gas en een telefoonaansluiting. Maar gemakkelijk was de beginperiode daar niet en voor degene die dit huis wil opknappen zal het ook niet gemakkelijk zijn of je moet een grote zak geld hebben.
´Ik denk niet dat ze dit huis willen,´ zeg ik op de terugweg. ´Toch ga ik proberen het te kopen,´ zegt Ahmad. ´En wat dan, als je het dan hebt? Wat ga je ermee doen?´ vraag ik. ´Ik kan het dan altijd verkopen,´ zegt Ahmad. Ik kijk ongelovig opzij. Ik ken hem zo niet.
We hebben net het filmpje dat hij maakte naar zijn dochter gestuurd. Haar man vindt het beter dan verwacht. Hun reactie was positief. Wie had dat ooit kunnen denken. 😊
Ik probeer het filmpje ook hier te plaatsen maar het lukt me niet. Julie moeten het doen met mijn verhaal zonder beelden.
o, het is toch gelukt. De de titel is fout gespeld. Het dorp heet el Pedroso.
