Het is hier fantastisch. Woorden schieten tekort. Ik wil ook niemand jaloers maken. Vakantieverhalen zijn meestal saai voor de lezer of luisteraar. De foto’s die ik maakte en nog hoop te maken zullen het verhaal vertellen. Maar nu nog niet, want ik heb mijn laptop niet meegenomen. Vrijdag hopen we terug te keren. Misschien plak ik er dan een filmpje van.
29 Oktober vierden wij onze trouwdag voor de Nederlandse wet 14 jaar geleden in 2009. Vandaag vieren wij ons huwelijk voorde islam, een jaar daarvoor op 6 november 2008. Vanaf vandaag zijn we 15 jaar samen.
Het was een spannende dag voor ons allebei. We zagen elkaar voor het eerst in levende lijve na 3 maanden alleen maar met elkaar gemaild te hebben. Ahmad zou op Schiphol aankomen om 15.30. Ik had me in mijn zenuwen in de tijd vergist en stond daar al op hem te wachten om 14.30.
Toen hij eindelijk aankwam zag ik een kleine man met een pet op. Hij had een oude bruine koffer zonder wieltjes in zijn hand en leek op een persoon uit een vervlogen eeuw. Hij schonk mij de liefste glimlach die ik ooit kreeg van een ander mens. Daarna liep hij naar me toe en drukte mij een exemplaar van zijn boek in de hand. Hij praatte daar ook bij, maar ik verstond niets van wat hij zei. Het was alsof we heel veel tegen elkaar wilden zeggen maar allebei geen woorden meer konden vinden.
Eenmaal thuis voltrok zich daar de mooiste bruiloft die ik me ooit had kunnen wensen. Met al mijn naghsbandi-vrienden van toen en natuurlijk mijn kinderen. Mijn oudste dochter had alles tot in de puntjes voorbereid.
Vandaag wilden we deze dag niet ongemerkt voorbij laten gaan en gingen we opnieuw op zoek naar ´aborrachos´. En ja hoor, in de eerste winkel waar we het probeerden vonden we twee aborrachos. Alsof die twee gebakjes daar op ons lagen te wachten in de vitrine. We hebben ze net gegeten bij de koffie en ze waren heerlijk. Cake die als een spons doordrenkt is van een stroperige vloeistof (vandaar waarschijnlijk de benaming ´dronkaard´), waardoor deze lekker zompig smaakt.
Ik merkte ondanks deze feestelijke dag dat mijn lief vandaag afwezig is en een beetje triest. Hij trekt zich erg aan wat er nu gebeurt in met name het midden oosten. Ik deel dat met hem maar besef ook dat het niet helpt om er te triest van te worden of opstandig. De onrechtvaardigheid op deze aarde die ik al ervaar vanaf mijn kindertijd heeft er bij mij voor gezorgd dat ik mijn vertrouwen volledig en alleen maar in Allah/God/onze Schepper stel. Dat alleen geeft mij troost. Van mensen heb ik nooit veel verwacht. Ik heb al jong geleerd dat ik het allemaal zelf moet uitzoeken en dat er voor mij geen andere Helper is dan Allah.
De wereld staat nu in brand. Al het slechte dat ons overkomt, de klimaatverandering, de natuurrampen, de oorlogen, de armoede, het verdriet en de pijn van mensen en dieren. Het is in mijn ogen allemaal de schuld van de mens met zijn hebberigheid en harteloosheid naar anderen.
Het leven hoeft niet spannend te zijn voor mij. Als ik het nieuws lees, vind ik alles al spannend genoeg en ben ik alleen maar blij dat ons tot nu toe veel ellende bespaard gebleven is. Aan de ellende van anderen kunnen wij helaas niets doen, behalve er vaak bij stilstaan.
Intussen gaan we hier ons gangetje, zoals we dat ook in Nederland gewend waren. Na het ontbijt als eerste onze ochtendwandeling.
Voor vertrek naar Nederland in de afgelopen lente ontdekten we twee wandelroutes bergopwaarts vanaf de rand van het dorp. We waren van plan om deze routes te gaan bewandelen bij terugkomst hier. Het was er nog niet van gekomen tot vandaag.
Vanmorgen aan het ontbijt besloten we de eerste wandeling in dat gebied te gaan maken. We zagen dat het een mooie zonnige dag was met weinig wind. Arm in arm en allebei met een bamboestok durfden we het aan.
Ik vond het in het begin een beetje eng, de valpartij van zes jaar geleden nog in gedachten. Gelukkig loop ik weer als een kievit na veel trainen, maar de schrik zit er nog wel een beetje in. We legden slechts een gedeelte van de wandelroute af die moet leiden naar een uitzicht op Benalmadena. Maar we merkten ook dat het best meeviel als we maar voorzichtig zijn en uitkijken waar we lopen. We zijn van plan vaker te gaan en dan wat verder, koffie mee in de rugzak zoals vroeger. Ik maakte een paar foto´s en Ahmad een heleboel, waarvan hij ook nog een filmpje plakte.
Ahmad en ik vullen elkaar aan wat betreft onze zwakke punten. Ahmad is af en toe een ´verstrooide professor´ die het voor de hand liggende niet ziet en ik ben doorgaans meer in het ´hier en nu´ en daardoor vaak wat oplettender. Zo zie ik soms dingen die hij over het hoofd ziet. Omgekeerd vult hij me weer aan in andere dingen
Ik vertelde al dat we laatst onze reis hadden uitgesteld. In plaats van vanaf 29 oktober had Ahamad vanaf 3 november twee nachtjes gereserveerd in een hotel in Alcaucín. We dachten dat het dan beter weer zou worden.
Vandaag zien we tijdens de koffie dat het vanaf 3 november heel slecht weer zal zijn in Alcaucín, een harde wind met wolken er regen. ´Waarom stellen we het niet nog een keer uit,´ stel ik voor. Dat mag gratis tot enkele dagen voorafgaande aan de reservering ´Nee, ik ga niks veranderen,´ zegt Ahmad. ´Maar na alle buien en wind volgt er een periode van droog en stabiel weer in heel Andalusië,´ blijf ik zeuren. ´Wie zegt dat die voorspelling niet weer verandert,´ houdt Ahmad vol.
Uiteindelijk geeft hij toe, maar hij wil het pas doen op het laatste moment dat dit nog kan zonder extra kosten. We gaan dat nakijken. En dan zie ik dat het nog kan tot 30 oktober 2024. Hè? Hoe kan dat nou? ´We hebben een reservering voor 3 november 2024,´ zeg ik tegen Ahmad. Ahmad kijkt mee en hij ziet het nu ook. Hij heeft per ongeluk gereserveerd voor over een jaar!
Ahmad belt het hotel en krijgt te horen dat hij de reservering alleen kan veranderen bij het boekingskantoor waar hij geboekt heeft. We proberen via internet de reis om te zetten naar 8 november 2023, de datum waarop ik zag dat het mooi weer zal zijn. De maatschappij geeft aan dat er op deze datum geen boekingen mogelijk zijn en verspringt direct naar 2024. Aha, vandaar dat Ahmad per ongeluk die andere reis (van 3 november) ook boekte in 2024. Hij probeert nog een paar data in november, maar het lukt niet om te boeken in 2023. Dan maar annuleren. Ik troost hem. ´Geeft niet, is wel jammer, maar gelukkig hebben we het op tijd gezien en geannuleerd. Anders zouden we op 3 november 2023, als we aankwamen in het hotel, te horen hebben gekregen dat we helemaal geen reservering hadden.
We gaan kijken op andere boekingsites en daar blijken we wél nog dezelfde kamer te kunnen boeken voor 8 november 2023.
Wat een geluk. Omdat ik zo zeurde gingen we uiteindelijk kijken naar de reservering die gemaakt was en kwamen we er gelukkig achter dat het een reservering was voor 2024. Dat zouden we anders niet geweten hebben. We hebben nu een nieuwe reservering op 8 november 2023 voor dezelfde kamer.
Laatst in Guadalcanal at Ahmad een heel lekker gebakje van de plaatselijke banketbakker, ´aborracho´ geheten, wat letterlijk vertaald ´dronkaard´ betekent. Heel raar eigenlijk, want er zit geen alcohol in. Het is een soort slagroombol, maar dan met meer smaak in het deeg rondom.
Vandaag wilden wij op de één of andere manier onze trouwdag vieren en gingen we op zoek naar twee aborrachos om te eten bij de tweede koffie vandaag. Op zondag zijn hier alle winkels dicht behalve de Chinese en Marokkaanse winkels en de (banket)bakkerijen. En natuurlijk de talrijke bars. In elke banketwinkel vroeg Ahmad of er aborrachos waren, maar die hadden ze nergens. Op een goed moment vroeg hij het ook in een sjiek bejaardenhuis annex terras. Daarbinnen werden onder andere zoete versnaperingen verkocht. De vrouw achter te toonbank lachte toen Ahmad voor de zoveelste keer vroeg of hier aborrachos verkocht werden. Ik stond er wat ongemakkelijk naast. Het voelt gek om overal te vragen naar een taartje met zo een gekke naam, vooral als je zelf nooit alcohol drinkt.
De vrouw lachte. ´Aborrachos hay bastante por aqui, pero no han venido ya,´ zei ze. ´Dronkaards zijn hier genoeg, maar ze zijn nog niet gekomen.´
Gierend van de lach verlieten Ahmad en ik het pand. Wat een geestige opmerking van die vrouw.
We liepen vastbesloten door, nog steeds op zoek naar aborrachos. We passeerden een terras dat elke ochtend vol zit met druk pratende ontbijtende mensen. Een gezellig gezicht. Daarna kwamen we bij een bakker, waar tot buiten een hele rij mensen stond te wachten. Ahmad liep even naar binnen om in de vitrine te spieken of er aborrachos lagen. ´Ze liggen er,´ zei hij en we sloten netjes aan achter de rij. We waren snel aan de beurt en toen Ahmad vroeg om aborrachos kwam de vrouw aanzetten met iets heel anders. Twee ´empanadillas´ Dat is gefrituurde en besuikerde deeg, gevuld met ´cabellos de angeles´ (letterlijk ´engelenhaar´, maar het zijn zoetige sliertjes die komen uit een bepaalde soort meloen).
Nee, die bedoelden we niet. Ahmad wees de gebakjes aan die hij had aangezien voor aborrachos. ´Nee, dat is een pastel´, zei de vrouw. ´Geef die dan maar´. Straks gaan we ze eten. Bij het uitpakken zag ik dat ze helemaal niet lijken op de aborracho die Ahmad heeft gegeten in Guadalcanal. Er lijkt ook geen slagroom in te zitten, waar ik juist wel van houd. Maar wat doet het ertoe. Misschien is het taartje minstens zo lekker. Niet voor niets stond er zo een lange rij voor de winkel.
We vieren onze trouwdag zonder verdere uitspattingen.
In boeken en in films lees en zie je vaak dat mensen in het begin van hun relatie heel verliefd zijn en dat ze na korte of langere tijd op elkaar uitgekeken raken. Er wordt dan geklaagd dat het in het begin allemaal zo ´spannend´ was en dat het nu zo saai is en dat het samenzijn een sleur is geworden. Het omgekeerde hoor je niet vaak: dat mensen naarmate ze langer bij elkaar zijn steeds gelukkiger worden met elkaar.
In ons geval is dat wel zo. In de loop der jaren hebben we elkaar steeds beter leren kennen en in plaats van dat dit saai werd, is het alleen maar leuker geworden op alle vlakken van de relatie. Dus dat kan ook! Ik ga steeds meer houden van Ahmad en hij ook van mij. Ik gun dat iedereen.
29 Oktober is onze trouwdag en voor die gelegenheid hebben wij voor twee nachtjes een hotel geboekt in Alcaucin, niet heel ver hiervandaan. Toevallig zouden we 29 oktober gaan, maar we hebben de honeymoon verzet, omdat het 30 oktober daar een groot deel van de dag gaat regenen. Nu gaan we 2 november. Gisteren leek het nog, volgens de voorspelling, dat het dan wel prachtig weer zou worden, maar vandaag zagen in de buienradar we dat het 3 november ook gaat regenen in Alcaucin. Bijna het hele jaar valt er in Andalusië geen druppel maar uitgerekend op de dagen van onze kleine vakantie wel. We kunnen er wel om lachen. ´Ik ga het niet nog een keer verzetten,´ zeg Ahmad. Gelijk heeft hij. Als je van elkaar houdt is dat bij mooi en slecht weer.
In november wordt er gestemd voor een nieuwe regering in Nederland. Ik zit hier en mag niet meedoen. Maar wat is één stem op zoveel stemmetjes? Uit nieuwsgierigheid raadpleegde ik toch de stemwijzer om te zien welke partij het beste bij mij zou passen. Tot mijn verrassing kwamen daar op gelijke winst de Partij voor de Dieren uit en Bij1. De PvdD verraste mij niet zo, maar Bij1 wel. Ik ben nooit zo onder de indruk van de ellenlange betogen van de lijstrekker van deze partij, maar kennelijk vindt deze partij dezelfde dingen belangrijk als ik. Ik ben benieuwd naar de uiteindelijke uitslag van de verkiezingen en zal ze vanaf hier in de gaten houden.
Vanmorgen ging ik weer op stap met mijn zoemcamera met de waanzinnige toeter. Ik besefte dat dit toch een vergissing is bij een wandeling in onze buurt. Ik was natuurlijk ook niet meer jarig en er verschenen dit keer dan ook geen pauwen en duiven in de verte om vast te leggen. Niks moois in het nog altijd kurkdroge landschap. De paar buitjes die hier gevallen zijn hebben daar weinig aan veranderd. Geen bloemetjes maar dorheid alom.
Ik was blij dat ik met de idiote zoemcamera nog een haan kon vastleggen. Wat ik verder allemaal zag was te dichtbij voor mijn camera.
Ahmad is dit jaar 75 jaar geworden en moet dit jaar zijn paspoort, zijn rijbewijs en zijn ID-kaart vernieuwen.
Vandaag gingen we naar Torremolinos voor het paspoort en de ID-kaart. Dat gebeurt hier bij de politie. Hij had daarvoor een afspraak. Een heel langbenige politieman ontving de mensen in een souterrain onder het politiebureau. Had Ahmad pasfoto´s bij zich? Nee, een telefoniste had hem gezegd dat dat niet hoefde en dat de foto´s ter plekke zouden worden genomen. Maar dat bleek niet ter plekke te zijn maar dat moest hij aan de overkant van de straat doen in een hokje met een foto-automaat. Toen hij zijn betaalpas erin stak om te betalen bleef deze vastzitten in het apparaat. De pas stak een heel klein stukje uit en was niet te grijpen. Een pincet zou handig zijn. Ik vroeg aan een vrouw die toevallig voorbij kwam of zij misschien een pincet bij zich had. Ze knikte bevestigend, maar bleek me niet verstaan te hebben want ze sprak alleen Russisch. Knijpend met twee andere pasjes wist Ahmad uiteindelijk de kaart te bevrijden uit het klepje. Hij kwam uit het hok tevoorschijn met foto´s waarop hij eruit zag als een getergd man die zojuist een ramp had overleefd.
Achter de loketten was een hele rij beambten aan het werk en Ahmad werd op tijd geholpen. Intussen zat ik te gluren naar alle andere wachtenden. Ik zag een jongen met een boos gezicht en een Arafatsjaal aan zijn rugzak gebonden. Twee Russische stellen die elkaar kenden. Enkele autochtonen en twee gezinnen. Eén Zuid-Amerikaans uitziende moeder met een dochtertje met dikke vlechten dat heel geconcentreerd aan het tekenen was met een balpen op een A4. En daarna kwam er een Afrikaans uitziende familie met een dochtertje binnen. Zoveel allochtonen bij elkaar had ik in deze omgeving in tijden niet gezien.
Je ziet hier over het algemeen weinig mensen uit andere landen, behalve natuurlijk de toeristen in Torremolinos (momenteel ook veel minder dan in de zomer) en een enkele Marokkaan of Afrikaan. Wilders zou hier blij zijn. Weinig luitjes uit ander landen en een typisch Andalusische omgeving. De mensen hoeven zich hier niet druk te maken over het behoud van hun eigenheid en het ´ons kent ons gevoel´.
Ahmad was een tijdje bezig, zittend voor het loket. Hij moest onder andere vingerafdrukken achterlaten op een apparaat en dat lukte niet best. Het leek wel of zijn ribbeltjes te veel gesleten waren, maar na veel gehannes met diverse vingers lukte het toch. Tot mijn verrassing kreeg hij direct de nieuwe ID-kaart en een nieuw paspoort. Dat heb ik in Nederland nergens gezien. Daar moet je betalen en na een tijd terugkomen om het paspoort op te halen. Hier is het in één keer gepiept. Dat vind ik nog eens efficiënt werk van het doorgaans zo bureaucratische en administratief ingewikkelde Spanje.
