Hij staat weer voor de deur, de ramadan. Altijd vooraf een spannend gevoel. Een mooie maar soms ook zware maand.
‘Waar dient het toe om niet te eten en drinken  gedurende 17 uren, als je in de nacht toch weer gaat eten?’ vragen sommigen zich af. Dat is moeilijk uit te leggen aan iemand die nog nooit op die manier gevast heeft. Het is in ieder geval niet voor de lijn om af te vallen of iets dergelijks, want je eet immers wel, zij het op andere tijden dan je gewend bent.
Ik doe het nu sinds 1978 (enkele jaren nagelaten om redenen van ziek zijn of vanwege zwangerschap dan wel het zogen van mijn kinderen). Het gevoel dat je krijgt bij het vasten (en vasten breken) tijdens de ramadan is niet te beschrijven, maar moet je ervaren.
Zeker is in ieder geval dat het vasten helpt om je zelfcontrole te trainen: het negeren van een rommelende maag en het doorbreken van gewoonten die normaal gesproken houvast geven gedurende de dag. Je raakt daardoor in een andere gemoedstoestand dan je gewend bent en dat heeft verrassend genoeg een positief effect op bepaalde inzichten die je daardoor kan krijgen. Het is een maand van bezinning, zoals bij christenen en zelfs niet christenen vaak de tijd kan zijn rond kerst en oud en nieuw. Het is alsof je dan meer nadenkt over het leven en de wereld om je heen en het is alsof compassie voor anderen meer ruimte krijgt. Tijdens de dagen rond kerst en nieuw worden niet voor niets veel collectes gehouden voor goede doelen.
Datzelfde gebeurt ook tijdens de ramadan. Je wordt in die maand enerzijds op jezelf teruggeworpen, omdat de troost die eten of drinken kan bieden gedurende de dag uitblijft, maar anderzijds voel je je ook ‘omringd’, omdat je weet dat op de hele wereld andere moslims, net als jij, ook aan het vasten zijn. Voor veel moslims is het zelfs letterlijk een dagelijks feest van herkenning, omdat zij veelal bij het vasten breken elkaar opzoeken om het eten met elkaar te delen. Dat zijn voor die moslims dagelijks terugkerende gezellige avonden, waarin de familieband hechter wordt aangetrokken. Je zou het kunnen vergelijken met een dagelijks terugkerend kerstdiner.
Ikzelf heb die ervaring niet. Mijn familie was immers geen moslim. Ook mijn ex placht niet te vasten. Het is voor mij grotendeels een solitaire aangelegenheid geweest, op de jaren na dat sommige van mijn kinderen vrijwillig mee vastten. Nu geniet ik ervan dat ik het vasten samen met Ahmad kan doen. Maar hele dagen in de keuken staan om bijzondere lekkernijen te bereiden voor het vasten breken is nooit mijn ding geweest. Het ‘gewone’ eten is lekker genoeg! (maar Ahmad en ik zijn allebei ‘superkok’ al zeg ik het zelf 😉 )
De ramadan is een mooie tijd om in de Koran te lezen. Nog eens de hele tekst (een handleiding voor het leven) door te nemen. En het lichaam krijgt rust en wordt gezuiverd. Dat is wetenschappelijk bewezen. Zoals zoveel dingen die in de Koran worden voorgeschreven bewezen goed zijn voor het lichamelijk en geestelijk welzijn van de mens.

Zoals jullie weten ben ik (nu alweer bijna 40 jaar) moslim. Dat wil niet zeggen dat ik niet ook weleens mijn twijfels heb.
Ik was al gelovig als kind. Het kan heel goed zijn dat ik langs die weg troost zocht. Ik voelde me in het gezin alleen en ongeliefd. Als ik in mijn bedje lag en in gedachten mijn hart uitstortte bij God gaf mij dat rust. Ik zag ook al jong dat er bepaalde verbanden moesten zijn in de wereld om mij heen en ook in mijn eigen binnenwereld die ik niet kon verklaren. Mijn ouders lachten me vaak uit om die gedachten en zagen dat als een bewijs dat ik wereldvreemd was en naïef. Mijn broer had er geen oordeel over. Gedurende zijn hele 47 jarige leven heb ik zijn onvoorwaardelijke liefde voor mij gevoeld, die ik helaas niet kreeg van mijn ouders. Mijn broer (ver)oordeelde niet snel.
Toen ik wat ouder was begon ik de verbanden en wetmatigheden die ik constateerde op te schrijven in een schrift. Ik las boeken over allerlei godsdiensten en filosofieën. Ik constateerde overeenkomsten in wat beweerd werd door verschillende levensvisies/godsdiensten en besloot voor waar aan te nemen wat deze gemeen hadden door alle cultuurverschillen heen. Maar in geen enkele levensvisie herkende ik mezelf volledig. Maar dat er bepaalde universele wetmatigheden bestonden, dat stond voor mij wel vast.
Op 27-jarige leeftijd las ik de Engelse koranvertaling van Marmaduke Pickthall. Er waren passages in de koran waar ik moeilijk in kon geloven, zoals de beschrijving van hemel en hel, maar ik denk dat ik de koran las met de ogen die op dat moment nodig waren om de boodschap te verstaan zoals die bedoeld is. Bepaalde passages in de Koran moet je namelijk letterlijk nemen en andere overdrachtelijk. Ik vond in de koran herkenning van wat ik al jaren aan het zoeken was in heldere bewoordingen en het raakte mijn hart. Ik wilde me onmiddellijk bekeren en heb dat toen ook gedaan.
Enthousiast vertelde ik over mijn geloof. Ik hoopte dat mijn ouders even enthousiast zouden zijn als ik. Helaas stuitte ik alleen maar op een muur van onbegrip. Bij nader inzien kan ik dat begrijpen. Mijn omgeving had uiteraard de koran niet gelezen en zag de islam zoals de moslims in hun omgeving de islam uitdroegen: als een stelsel van starre en in de regel vrouwonvriendelijke en wat achterlijk aandoende regels. Hoe kon ik, als net afgestudeerd psycholoog, kiezen voor zo een vrijheid beperkende godsdienst?
N.B. En dat was in een tijd dat er nog geen vliegtuig door twee torens was heen gevlogen en de islam nog niet eens in een zo kwaad daglicht stond bij veel mensen als nu.
En nu? Ik ben nog steeds moslim en houd me aan de rituelen die worden voorgeschreven in de koran. Die rituelen zie ik slechts als een hulpmiddel voor mezelf om ‘bij de les’ te blijven en Allah/God niet te vergeten. Maar meer is het niet. De rituelen zijn niet datgene waarom het gaat. Elke godsdienst heeft zijn eigen rituelen. Die worden gevaarlijk als deze uitmonden in starre regels, die uitgevoerd worden omwille van de regels. En met name als deze onderhevig raken aan sociale controle: Hoe vaak gaat iemand naar de kerk? Vast iemand wel in de maand ramadan? Draagt iemand een baard of een hoofddoek (n.b. dit is niet eens voorgeschreven in de koran)?
Het gaat voor mij om gedrag. Islam is niets anders dan je wil in overeenstemming brengen met die van Allah/God. In die zin was Abraham een moslim en Jezus en alle andere profeten. In de koran wordt niet gesproken over moslims maar over gelovigen. Geloof stijgt uit boven godsdienst. Er zijn talloze profeten geweest door de geschiedenis heen met dezelfde boodschap. ‘Gedenk je Schepper en wees goed voor elkaar en de wereld om je heen’ (simpel gesteld). Er zijn boeken nagelaten. De torah, de bijbel, de psalmen en de koran. De koran kan je zien als een bevestiging en sluitstuk van de voorgaande boeken. De koran kan je zien als leidraad voor het leven.
Honderden jaren later zijn de hadith geschreven die door de meeste moslims worden gezien als overleveringen uit het leven van de profeet Mohammed en die gehanteerd worden door deze mensen als regelgeving en aanvulling op de koran. Het zijn met name deze moslims die nu in de wereld veel van zich laten horen en zien en dat helaas in negatieve zin.
Ik heb 30 jaar de islam als godsdienst intensief bestudeerd en werd tijdenlang in verwarring gebracht door de discrepantie die ik zag tussen wat in de koran staat en de wat in de hadith is opgetekend en wat in de shariah (wetboek van de islam) wordt gesteld als regelgeving. De hadith en de shariah zijn veel hardvochtiger en vrouwonvriendelijker dan wat in de koran wordt voorgeschreven. De hadith bevatten elementen die dateren uit de tijd vóórdat de islam is ontstaan, zoals het stenigen als bestraffing voor overspel en vrouwenbesnijdenis. Beide afschuwelijke zaken komen nergens in de koran voor!
Pas sinds relatief korte tijd durf ik openlijk te beweren dat ik niet geloof in de hadith en dat ik alleen geloof in de koran. Dat is mijn leidraad voor het leven. Gelukkig ben ik niet de enige die zo denkt. Er zijn diverse groepen op facebook van mensen met dezelfde overtuiging.
De moslims die nu veel in het nieuws komen zijn de salafisten. Dat zijn de moslims die hun geloofsbeleving vooral baseren op de hadith. Zij worden ten onrechte door niet moslims gezien als ‘orthodox’, terwijl zij dat juist niet zijn. Het salafisme is een vernieuwing van de oorspronkelijke islam, die slechts twee eeuwen oud is en juist niet overeenkomt met de islam zoals die oorspronkelijk in het leven is geroepen door de profeet Mohammed, die de koran heeft nagelaten als leidraad. Alles wat daarna opgetekend is, en daaronder vallen ook de hadith, is niet betrouwbaar voor zover het niet overeenkomt met wat in de koran staat.
Wat ik nu merk is dat ik nauwelijks nog aan mensen wil vertellen dat ik moslim ben. Omdat men mij dan onmiddellijk associeert met het salafisme dat nu ten onrechte de moslim-identiteit vertegenwoordigt, vrijwel overal ter wereld. Op veel strategische plekken ter wereld worden namelijk moskeeën gefinancieerd door rijke golfstaten en er worden imams aangesteld die de salafistische doctrine prediken. Dat beïnvloedt niet alleen de moslimgemeenschap, die nog steeds onwetend is over het eigen geloof en zich wat betreft de regels van goed en kwaad afhankelijk opstelt tegenover de imams die zij zien als de enige deskundigen met recht van spreken. Maar ook niet moslims zien het grimmige en onverdraagzame karakter van de moslimgemeenschap, die zich steeds meer afzondert van de rest door kleding en gedrag. Want ook wie ooit in de volksmond gezien werd als gematigd moslim gaat zich onder invloed van deze trend steeds extremer gedragen .
Dat betreur ik. De islam, die ontstaan is als een licht en leidraad voor alle mensen ter wereld (die daar oren naar hebben), is verworden tot een set van regide regels zonder begrijpelijke betekenis. Regels die bovendien gebaseerd zijn op overleveringen die niet in de koran bevestigd worden.

Facebook heeft echt zijn nut, als je het op een bepaalde manier gebruikt. Je kan dingen te weten komen via vrienden en vrienden van vrienden en door posts te lezen in groepen waaraan je eventueel kan deelnemen.
Zo kwam ik laatst een leuk bericht tegen van een vrouw, die van een niet-moslima een mooie Engelse vertaling van de Koran had gekregen. De vertaler was Marmaduke Pickthall. Toevallig ook de eerste Koranvertaling die ik las in 1978. Ik kocht hem in een mooie uitgave bij boekhandel Wristers te Utrecht. Hij kostte me 144 gulden, maar dat kon me niet bommen. Zo gelukkig als een klein kind met een ijsje liep ik de winkel uit. Ik wist dat ik iets goeds in handen had.
En werkelijk, toen ik deze vertaling las, telkens in de eerste uurtjes voor zonsopgang, leek het of voor mij eindelijk alles op zijn plaats viel. Mijn godsbesef, dat ik al van kleins af aan had (ondanks negatieve opmerkingen van mijn atheïstische ouders) kreeg eindelijk een ‘stem’. Het lezen van deze Koranvertaling heeft ertoe geleid dat ik me zo snel mogelijk wilde bekeren tot de islam..
NB Ik heb nooit hetzelfde gevoel van herkenning beleefd bij het lezen van andere vertalingen, later in mijn leven. Ik heb me altijd voorgenomen Arabisch te leren om de Koran in zijn oorspronkelijke Arabische vorm te kunnen lezen, maar ik ben nooit verder gekomen dan het kunnen reciteren van de Arabische tekst in het Arabische alfabet (op zich wel leuk om te doen, maar het verhoogt natuurlijk niet je begrip van de inhoud van de tekst! Ik betreur het dat veel moslims ook niet meer doen met de ‘glorious Quran’ dan het heilige boek hardop te reciteren zonder kennis te nemen van de inhoud van de woorden. Het begrip en de interpretatie van de heilige tekst laten ze over aan imams en schriftgeleerden, met alle gevolgen van dien). Ik kocht een cursus Arabisch bij het NTI die nog altijd op een plank in mijn huis ligt te wachten om geopend te worden!
Ik schreef dit feitje over mijn bekering naar aanleiding van het lezen van deze vertaling in reactie op de post van deze vrouw op facebook. Zei erbij dat het in mijn ogen de beste vertaling was. Daarop reageerde weer een ander, die zei dat er volgens haar bescheiden mening een nog betere Engelse vertaling is nu. En zij gaf de volgende link naar een Koranvertaling in het Engels. Ik heb haar daar hartelijk voor bedankt. Het lijkt me inderdaad een goede vertaling. Elke vertaling is subjectief en door een vertaling heen spreekt altijd het hart van de vertaler. Veel Arabische woorden hebben meer dan één betekenis en dat maakt het niet gemakkelijker.
Vaak worden bij de inleiding van een Koranvertaling al dingen geschreven die enigszins duidelijk maken vanuit welke invalshoek de vertaler vertaalt (NB objectiviteit bestaat niet volgens mij!) en ook bij de uitleg van bepaalde delen van de tekst kan blijken hoe een vertaler de tekst interpreteert.
Maar de inleidende woorden bij deze vertaling bevallen mij al mateloos, omdat dit exact is zoals ik de Koran heb geïnterpreteerd. Er is maar één God, die wij moslims Allah noemen. Door de geschiedenis heen zijn er talloze profeten geweest, die geen andere taak hadden dan mensen te waarschuwen. Over een aantal van deze profeten wordt herhaaldelijk gesproken in de Koran. Islam is niets anders dan overgave aan God/Allah en heeft niets te maken met de hokjes waarin de diverse godsdiensten later door mensen zijn ingedeeld. Zoals mag blijken uit het volgende citaat uit de Koran zelf, waarmee deze Koranvertaling begint:
Surely, those who believe, those who are Jewish, the Christians, the converts; anyone who (1) believes in God, and (2) believes in the Hereafter, and (3) leads a righteous life, will receive their recompense from their Lord; they have nothing to fear, nor will they grieve. [ 2:62, 5:69 ]
En dan hier een ‘statement’ van de vertaler, waarmee ik het volledig eens ben. (Weg dus met godsdienststrijd!)
One Unified Religion for All the People All religions of the world—Judaism, Christianity, Islam, Hinduism, Buddhism, and others—have been severely corrupted through innovations, traditions, and the idolization of humans such as the prophets and the saints. God’s plan, as stated in the Old Testament (Malachi 3:1), the New Testament (Luke 17:22-36 & Matthew 24:27), and this Final Testament (3:81), calls for the sending of God’s Messenger of the Covenant after all the scriptures have been delivered. The main function of God’s Messenger of the Covenant is to purify the scriptures and unify them into one universal message to this world from the Creator and Sustainer of this world. This major scriptural prophecy has now been fulfilled. God’s Messenger of the Covenant has arrived, supported by overwhelming tangible proof (see Appendix Two). The purification and unification process has begun. God’s plan is supported by God’s invisible forces, and the enormous dimensions of this divine plan is manifest in the recent exposure of false religionists, and the removal of such anti-freedom barriers as the Berlin Wall, the Iron Curtain, and the bamboo curtain. Henceforth, there is only one religion acceptable to God—Submission. Anyone who submits to God and devotes the worship to God ALONE is a “Submitter.” Thus, one may be a Jewish Submitter, a Christian Submitter, a Buddhist Submitter, a Hindu Submitter, or a Muslim Submitter. (Rashad Khalifa, November, 1989)
En  zoals de Koran ook letterlijk zegt:
The only religion acceptable to God is Submission. [3:19] Anyone who seeks other than Submission as his religion, it will not be accepted from him and, in the Hereafter, he will be with the losers. [3:85]

• Witte donderdag: de dag dat het laatste avondmaal van Jezus met zijn discipelen wordt herdacht
• Goede vrijdag: de dag dat de kruisiging van Jezus wordt herdacht. (NB in de Koran wordt dit weerlegd en staat dat niet Jezus is gekruisigd, maar een ander die de gelijkenis met Jezus had aangenomen. Jezus is ten hemel opgenomen en aldus verdwenen uit dit leven)

“And for their saying, “Indeed, we have killed the Messiah, Jesus, the son of Mary, the messenger of Allah.” And they did not kill him, nor did they crucify him; but [another] was made to resemble him to them. And indeed, those who differ over it are in doubt about it. They have no knowledge of it except the following of assumption. And they did not kill him, for certain. Rather, Allah raised him to Himself. And ever is Allah Exalted in Might and Wise.” (Qur’an 4:157-158)

• Pasen: een dag die altijd valt op de zondag na de eerste volle maan na het begin van de lente. Op deze dag wordt door christenen herdacht dat Jezus uit zijn graf is opgestaan en aldus verdwenen uit dit leven.

Overgave aan wat Allah brengt op je pad. Zoals Rumi al zei (in mijn woorden): ‘de mens lijdt, omdat hij onzeker is over de oorzaak van zijn lijden en omdat hij niet weet hoe het verder zal gaan’. Het is die onzekerheid waartegen een mens niet kan. En hij gaat zich in allerlei bochten wringen om een einde te maken aan die onzekerheid. Meestal in de vorm van gepieker. Het in kringetjes zoeken naar antwoorden die je niet hebt. (als een muis in een doolhof).
Dat gebeurde mij gisteren ook, nadat de fysiotherapeute suggereerde dat mijn revalidatie misschien niet goed zal komen zonder dat een andere operatie nodig is (een nieuwe heup). Misschien heeft zij gelijk en misschien niet. Maar daar gaat het hier niet om. Het gaat erom wat deze woorden met mij deden. Ik werd moedeloos, sloeg aan het piekeren en het leek of mijn pijn toenam. Ik bleef met mezelf argumenteren. ‘Moet ik 6 maart wel naar Spanje reizen? Moet ik niet naar de chirurg? Of moet ik gewoon verder oefenen en afwachten of er verbetering komt en zo niet, dan pas gaan? Ik heb een afspraak in juli met de chirurg. Is het niet slim om die gewoon af te wachten?’ Mijn verstand koos voor het laatste, maar het was net of mijn lichaam daartegen protesteerde door meer pijn te vertonen. Ik zat me enorm druk te maken!
Vanmorgen zag ik deze link facebook: How to achieve Peace from this Endless Suffering ,using the Wisdom of Holy Quran Iemand bood een cursus mindfulness aan van in totaal ongeveer een uur, tijdelijk kosteloos te proberen. Ik heb hem gedaan en het heeft me enorm geholpen. De sleutel tot ‘peace of mind’ zit hem niet in de aard van je omstandigheden, maar in de manier waarop je ermee omgaat. De kunst is het goede en het slechte dat op je pad komt te waarderen. Het te accepteren en je eraan over te geven. Gedachten uit te bannen, maar daarentegen je bewustzijn te vergroten. Alleen in het moment vind je vrede. Het heeft mijn hart en ogen geopend. Ik zeg niet dat de wijsheid nieuw voor me was. Maar soms is het nodig dat iemand je eraan herinnert. Deze man geeft op geduldige wijze stap voor stap oefeningen om zinloos gepieker te stoppen en tot vrede te komen en dankbaar te zijn voor je situatie van dit moment. Om op die manier ook dichter bij je Schepper te komen.
Of je nu moslim bent of niet. Ik denk dat iedereen die zich op dit moment niet zo relaxed voelt of lijdt om wat voor reden dan ook iets kan hebben aan deze korte cursus. Daarom deel ik hem hier met mijn lezers.

Ja, ik bak nog steeds oliebollen. Na oudjaar, de dag waarop ik al sinds jaren oliebollen bak, heb ik meestal de smaak te pakken. Dan bak ik gewoon nog een paar keer oliebollen. Lekker als versnapering bij koffie en thee.
Toen ik een paar dagen geleden weer aan het bakken was, bekroop me een huiveringwekkende gedachte. Ik dacht ineens aan diverse passages in de Koran, waarin te lezen staat dat Allah ongehoorzame mensen na de dood straft met verbranding van hun lichaam. En dat dan ook nog eens eeuwig. Telkens als het vel verbrand is zou Allah de ongehoorzame mens voorzien van een nieuw vel, zodat de verbranding telkens opnieuw zou plaatsvinden….Terwijl ik in de pan keek naar de bleke bolletjes deeg, die in de hete olie snel bruin kleurden, stelde ik me voor dat dit lichamen van mensen waren. En ik werd bij die gedachte helemaal beroerd. Ik kon me niet voorstellen dat Allah (die Rachman is, dat wil zeggen vergevingsgezind) zo een wrede straf in petto zou hebben voor zondaars.
Ik heb in de tijd dat ik nu moslim ben (40 jaar) de Koran talloze malen gelezen in diverse vertalingen. De eerste keer na het lezen van dit heilige boek werd ik overtuigd moslim. Maar de passages over hel en hemel en die over straffen die zouden gelden bij overspel, diefstal, etc. nam ik niet letterlijk. Omdat ik in de grote lijn van de Koran las dat Allah rechtvaardig is en vergevingsgezind voor elke zondaar die oprecht berouw heeft. De Koran werd geopenbaard in een tijd van grote onwetendheid. De Arabieren in die tijd hielden er barbaarse gewoonten op na. Om mensen te overtuigen van de ernst en het belang van ‘goed gedrag’ waren sterke prikkels nodig. Daarom worden beelden geschetst van zowel hemel als hel die spreken tot de verbeelding van de mensen in die tijd en wellicht ook in deze tijd. Zonder een vooruitzicht van beloning en straf luisteren veel mensen eenvoudig niet. Het idee dat je ook zonder vooruitzicht van beloning of straf het goede zou willen doen, gewoon uit liefde voor Schepper en medemens is niet voor een ieder vanzelfsprekend. Sommigen hebben daarvoor een waarschuwing nodig (in de trant van ‘wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is de roe’).
Mij spreekt het handelen uit vrees voor straf of hoop op beloning niet aan. Wat dat betreft voel ik mee met Rabiyya al Basra. In dit mooie artikel over haar staat o.a. het volgende te lezen: Rabiyya rende eens door de straten van Basra met in de ene hand een brandende fakkel en in de andere een gevulde waterkruik. Men  vroeg haar wat zij daarmee ging doen. “Met het vuur ga ik het paradijs in brand steken en met dit water ga ik de vlammen van de hel doven.” “Maar waarom, beste vrouw?” “Omdat er geen mens ter wereld is die werkelijk handelt uit pure belangeloze liefde. Wie goed doet, doet dat immers altijd ook omdat hij hoopt er de beloning van het paradijs mee te verdienen of de straf van de hel mee te ontlopen. Maar wat zou er gebeuren, als er geen paradijs of hel waren? Zouden er dan nog mensen overblijven die liefhadden omwille van de liefde zelf, juist zoals onze God pure liefde is?”*
Ik ben moslim, maar toon dit niet aan anderen door kleding. Ik ga om met mensen van allerlei geloof en ook met mensen die zichzelf als ongelovig bestempelen. Ik kijk niet naar wat iemand beweert met woorden en wat hij zegt te geloven. Ik wil me niet meer voelen als behorend bij een gesloten groep medegelovigen. Ik ben een medemens voor iedereen en ik beschouw alle mensen als schepselen van de Ene en als even waardevol. Wat er gaat gebeuren met onze zielen na de dood weet ik niet. Ik denk wel dat ze voortbestaan, omdat dit in alle heilige boeken wordt beweerd.
Ik denk dat hemel en hel abstracte begrippen zijn om te duiden wat onze zielen kunnen ervaren na de dood. Wij kunnen ons dat in dit leven niet voorstellen, evenmin als dat wij ons een voorstelling kunnen maken van het concept Allah of God.
Zo zie ik het, maar ik zeg niet dat dit de waarheid is. Het is mijn waarheid. Maar dat mensen zouden moeten lijden als oliebollen in de hete olie kan ik me niet voorstellen. Ook komt een afspiegeling van een hemel, waarin schone maagden je bedienen en er volop eten en drinken is op mij over als simpel en een infantiele voorstelling van zaken. Ik denk echt dat we dat niet letterlijk moeten nemen, wat schriftgeleerden met baarden hierover ook mogen beweren.

De dood zullen wij allemaal eens ervaren. Ik besef steeds meer dat dit voor mij en mijn maatje niet zo lang meer zal duren. Als ik denk aan hoe mijn leven was 15 jaar geleden, dan lijkt de tijd sindsdien zo snel voorbij gegaan. Als ik denk aan waar ik zal zijn over 15 jaar, dan besef ik dat ik óf 82 jaar zal zijn óf er niet meer zal zijn. Ik weet dat de dood normaal is en dat het leven voor anderen gewoon verder gaat. Dat vind ik zo een raar idee en het stemt me weemoedig. Het leven op deze wereld is eindig en niemand weet wat erna komt. Is er een leven na dit leven en hoe zal dat zijn? Deze gedachten spoken soms door mijn hoofd.
Deze videos troosten mij, als zulke gedachten me overvallen. We zijn allemaal schepselen van de Ene. Hoe ontroerend mooi zijn mens en dier en het plantenrijk geschapen. Moeten wij niet in tranen uitbarsten van verwondering en ontzag? Na leven komt nieuw leven en alleen de Schepper blijft en sterft nooit…….
https://youtu.be/pp3f1593ibI

Mijn herstel verloopt uiterst langzaam. Soms denk ik zelfs dat er weinig schot in zit en dat ik misschien niet genoeg oefen. De nachten zijn het moeilijkst. Dan lig ik nogal eens wakker in de heel vroege ochtenduurtjes. Ahmad zet voor mij een potje koffie klaar dat ik alleen maar op het vuur hoef te zetten.
Vanmorgen las ik het volgende artikel en ik beluisterde en bekeek de daarin geplaatste link naar de uitzending van nieuwsuur.
Ik geloof dat er veel jongeren zijn die snakken naar zingeving in hun leven en daarbij  willen terugkeren naar de bron van hun geloof. Zij raadplegen daarvoor internet en komen soms terecht in zaaltjes, waar jonge mensen uit hun midden prediken. Zoals bijvoorbeeld een exvoetballer en een exrapper, die beiden nu het geloof hebben omarmd en hun oude leven (dat ze nu als zondig zijn gaan zien) hebben afgezworen. Ik twijfel niet aan de oprechtheid van hun motieven en hun ijver en enthousiasme om de boodschap van het schitterende van de islam als levenswijze te verspreiden.
Wat ik jammer vind is dat zij jongeren niet alleen vertellen dat bijvoorbeeld het beluisteren van muziek en het nuttigen van alcohol zondig zouden zijn, maar ook dat het zijn in gezelschap van mensen die daar wel mee bezig zijn ook een zonde is. Dit zou in de Nederlandse en andere westerse landen betekenen dat je heel veel gezelschap zou moeten vermijden. Ook worden uiterlijkheden als kleding benadrukt, hetgeen met name voor meisjes en vrouwen grote gevolgen heeft. Zij gaan zich anders kleden en kiezen om die reden zelfs een ander beroep.
Ik heb de jonge mannen niet horen prediken. Ik was er niet bij. Daarom kan ik niet oordelen over het totaal van de boodschap die zij verspreiden. Mogelijk is een eenzijdig beeld gegeven door de makers van het programma van nieuwsuur, zoals de predikers zeggen in hun reactie op het programma.
Toch blijf ik met mijn gevoel zitten dat deze ‘opleving van de islam’, zoals deze zich voordoet, niet alleen in ons land maar ook in landen ver hier buiten (zoals bijvoorbeeld Indonesië) wordt aangestuurd en gefinanciëerd door het salafisme uit Saoedi Arabië. Goedwillende en oprechte mensen die zich een weg zoeken om het goede te doen in hun leven worden hier het slachtoffer van.
Ikzelf ben nu sinds 40 jaar moslim. Ik bestudeerde en bestudeer mijn geloof intensief. Ik beschouw daarbij de Koran als de enige betrouwbare gids. De Koran moet soms letterlijk en soms overdrachtelijk gelezen worden. Daarnaast zijn er de Hadith (overleveringen) uit het leven van de profeet Mohammed. Deze zijn vele jaren na het leven van de profeet opgetekend en ze zijn minder betrouwbaar als gids voor het leven.
Sommige hadith zijn in overeenstemming met wat in de Koran geschreven staat en andere zijn niet in overeenstemming en zelfs in tegenspraak ermee. Salafisten baseren zich in hun geloofsbeleving en wat betreft de regels die ze elkaar opleggen voor een aanzienlijk deel op de hadith en kunnen daarom dingen beweren die nergens in de Koran worden voorgeschreven.
En hier ontstaat de kloof tussen een groep moslims die zich alleen wil baseren op de Koran wat betreft leefregels en degenen die dat met een grote nadruk op de hadith doen. Daarnaast is er een grote groep moslims die zelf de islam niet bestuderen maar voor hun kennis van de islam vertrouwen op wat geloofsgenoten prediken. Zij vallen momenteel veelal in handen van salafistische predikers.
Zonder af te willen doen aan het recht van mensen om te geloven wat zij willen, wil ik hier concluderen dat ik het jammer vind dat zoveel mensen nu regels en onnodige beperkingen krijgen opgelegd die vooral uiterlijkheden betreffen. Als je de hadith bestudeert kom je daarin regels en voorschriften tegen die nergens in de Koran staan en die het leven van de goedwillende gelovige onnodig beperken en bemoeilijken. Sommige van die regels zijn pre-islamitisch en cultuurbepaald. Daar zijn grote en kleine regels onder. Voorbeelden daarvan zijn de besnijdenis van vrouwen, het stenigen in geval van overspel. Kleinere voorbeelden zijn het verbod op het luisteren naar muziek. De  Koran verbiedt wel het nuttigen van alcohol, maar zegt nergens dat je het gezelschap van degenen die dat wel doen zou moeten vermijden.
Het hardnekkig vasthouden aan de hadith en deze in geval van twijfel laten prevaleren boven de regels die zijn aangegeven de Koran is naar mijn mening de oorzaak van verwarring onder moslims en de steeds grotere kloof die ontstaat tussen moslims en anders denkenden.
Een moslim kan zichzelf zijn in onze maatschappij zonder dat de ander, die een andere levensvisie heeft, daar last van hoeft te hebben en zonder dat de moslim last hoeft te hebben van de ander. Het je afzonderen op wat voor manier dan ook van de maatschappij waarbinnen je leeft is mijns inziens niet de weg die leidt tot meer vrede. Het salafisme beoogt segregatie en dit politieke doel staat naar mijn mening ver af van de islam als geloofsovertuiging.
Ik vind het jammer dat goed willende mensen, met name jongeren en minder goed opgeleiden die op de imam vertrouwen voor de antwoorden van wat goed zou zijn of slecht, een speelbal van worden van deze politieke strijd.

Ik doe het nog steeds, bidden. Zij het niet meer zo langdurig als in eerdere fasen van mijn leven. Na het verplichte (Arabische) gedeelte van het islamitische gebed mag je desgewenst een smeekbede doen: dat wil zeggen iets vragen aan de Schepper met je eigen woorden.
n.b. Sommigen vragen zich af wat het voor nut kan hebben om vijf keer per dag telkens weer dezelfde Arabische tekst op te dreunen. Voor mij heeft dat nut, al was het alleen maar vanwege de geruststellende en kalmerende uitwerking die dit ritueel op mij heeft. Zie het als iets soortgelijks als het telkens herhalen van mantra’s, wat hindoes plegen te doen. Het reciteren van verzen uit de koran kan je vergelijken met het innemen van een medicijn. Je weet niet wat erin zit, maar het werkt helend. Het verlicht zielenpijn, het kan twijfel wegnemen bij het nemen van beslissingen en het kan inspireren tot daden. Het kan leiden tot zelfreflectie.
Na het bidden kan je desgewenst iets vragen. In de moskee wordt dat gemeenschappelijk gedaan, waarbij één persoon een smeekbede doet namens alle aanwezigen. Die smeekbeden kunnen soms mijn hart raken maar dikwijls helemaal niet. Waar ik me weleens over verbaas is dat sommigen alleen het beste wensen voor andere moslims of zelfs alleen hun eigen familie. Hoezo?, denk ik dan. Waarom niet gelijk het beste wensen voor de hele wereld, voor alle mensen en dieren en het plantenrijk?
Een ieder mag natuurlijk wensen wat hij of zij wil. Ik doe alleen elke ochtend na het ochtendgebed een smeekbede (naast andere momentjes op een dag dat ik in mezelf ‘praat’ met de Schepper die dichter bij mij is dan mijn halsslagader).
Ik smeek om verlichting van de pijn van alle mensen en vooral kinderen en dieren die zich niet kunnen verweren. Pijn die zij onnodig lijden door het toedoen van anderen, overal ter wereld. Soms huil ik bij de gedachte aan vooral de kinderen. Dat Allah hun pijn mag verlichten met Zijn oneindige en troostende Liefde. En nog liever dat Hij de pijn laat stoppen. Dat degenen die anderen pijn doen tot inkeer komen en stoppen met het pijnigen van anderen. Dat Hij ons allemaal de weg wijst naar hoe wij vreedzaam kunnen samenleven en de aarde behouden. Ik dank Allah voor het mooie leven dat Hij mij nu geeft en ik vraag om vergeving van mijn tekortkomingen.