Onze vaste taxichauffeur (Nati) is inmiddels een vriendin van ons geworden. Zij mediteert elke week bij een boeddhistische leraar en zij gunde het ons om dat ook mee te maken. Zijzelf heeft er veel aan. Het verlicht voor haar de stress die haar beroep met zich meebrengt en zij eet beter en piekert minder.
Gisteren gingen we met haar mee naar deze leraar, samen met een jongeman uit de meditatiegroep, een shiatsu meester genaamd Diego. We gingen in zijn auto naar het adres, dat even buiten Alhaurin de la Torre ligt, een prachtig gelegen landhuisje in de campo tegen de sierra aan, waar veel steenbokken te vinden zijn. Onderweg vertelde hij dat hij naast zijn reguliere werk mensen masseert, met en zonder pijnklachten.
De zaal waarin de meditatie plaatsvond rook heerlijk naar wierook en voor binnenkomst kon je een rond kussen, een laag houten bankje of een stoel pakken om op te knielen of zitten. Ik stapte met mijn rechtervoet naar binnen en dit werd direct gecorrigeerd door een mede-groepslid. Je moest met de linkervoet de zaal betreden en dan een buiging maken. Ik was al binnen en de man herhaalde zijn boodschap nog eens in het Engels, waarop ik in het Spaans zei dat ik hem al begrepen had. Achteraf denk ik dat hij van me verwachtte dat ik zou terugkeren en mijn binnenkomst nog eens zou overdoen, maar nu met de linkervoet, maar dat heb ik niet gedaan.
We gaven een hand aan de leraar, een man van 84 jaar. We gingen daarna direct zitten op ons kussen, maar zagen dat dit niet de bedoeling was. We stonden weer op. We moesten kennelijk blijven staan tot de leraar driemaal een gong had laten klinken. Daarna ging iedereen zitten. De leraar begon met het vertellen van een verhaal. Over een jonge man die bij een leraar komt en vraagt om genezing van zijn ziekte (een soort lepra). Nu schijnt het zo te zijn dat men in China vaak gelooft dat ziekte komt door het plegen van een zonde. Niet zo sterk als in het christendom, maar het kan bijvoorbeeld een kleine vergissing zijn, zoals het eten van iets verkeerds. De leraar vroeg aan de jongeman of hij een zonde had begaan. Daarop antwoordde de jongeman dat hij niets in zichzelf vond dat op een zonde leek. En op dat moment ervoer de jongeman een ogenblik van totale  verlichting. Hij wist ineens wie hij was. De jongeman bleef 6 jaar bij de leraar als zijn rechterhand. De moraal van dit verhaal was de volgende. De jongeman had zowel zijn ouders als zijn broers en zussen vermoord, maar op het moment dat de leraar vroeg of hij zonden kon vinden in zichzelf, zei de de jongeman dat hij die niet kon vinden, omdat de zonden in het verleden waren begaan en op dit moment bestonden ze dus niet. Wat we uit dit verhaal moesten leren was dat het verleden er niet toe doet, omdat het voorbij is en dat de toekomst nog niet bestaat. Alleen het heden telt.
Op zich een waarheid als een koe, maar Ahmad en ik waren beiden wel geschokt door het aangedragen voorbeeld. Na het beluisteren van dit verhaal werd de gong weer driemaal aangetikt en bleef iedereen een tijdlang stil zitten. Tot er weer een sein kwam van de gong. Dat was het moment om in een kring achter elkaar door de zaal te gaan lopen met de klok mee (fijn om je verkrampte benen even te bewegen). De meester was snel vooruit gesneld en ik zag hem niet meer. Ik dacht dat hij misschien intussen even naar de W.C. was. Het lopen ging uiterst langzaam, voetje voor voetje. Tot ik ineens beter keek en zag dat de meester voorop liep. Hij gaf het tempo aan. Daarna snelde hij even snel terug naar zijn plek aan het hoofd van de zaal als hij gekomen was. Daarna was het weer zittend mediteren geblazen. We moesten nu alleen letten op onze ademhaling die via de buik moest gaan en onze verdere gedachten niet veroordelen, maar ze wel laten wegfladderen om telkens weer met onze aandacht terug te komen bij die ademhaling. Dat vond ik een fijne oefening. Ik zakte tijdens het doen daarvan een beetje weg tegen de muur waar ik tegenaan zat. Tot de gong weer ging. Toen kreeg ik van de meester te horen dat ik eigenlijk niet zo had moeten zitten als ik had gezeten, zo onderuit gezakt. Dat zou niet kunnen met een buikademhaling. ‘Si’, zei ik alleen en ik zag de man die naast mij zat schrikken van mijn tegenspraak. Ook zou je de ogen niet moeten sluiten maar dus rechtop zitten met een recht hoofd en de oogopslag alleen naar beneden op een punt voor je gericht. Ik ging braaf rechter zitten. Daarop zei de leraar dat men bij sommige meditatie-bijeenkomsten strenge regels had, maar dat dit hier niet zo was (o nee?).
Als laatste oefening werden er boekjes uitgedeeld met teksten. We zouden een tekst in koor gaan lezen. Dit keer was dat een tekst op bladzijde 5. Ahmad en ik konden allebei niet meelezen, omdat we onze leesbril niet bij ons hadden. We luisterden wel. Vanmorgen vroeg ik Ahmad of hij zich de tekst nog kon herinneren. Dat kon hij niet. Ik wel. Maar nu ook niet meer! Hoe feilbaar is het geheugen 🙁 .
Na afloop trokken we allemaal onze schoenen weer aan. Ik bedankte de leraar buiten nog met een buiging, maar dat was, denk ik, niet de bedoeling. De buigingen zijn kennelijk alleen gereserveerd voor in de meditatiezaal….
Op de terugweg in de auto maakte Ahmad een afspraak met Diego voor een massage. Hij heeft erge last van zijn rug, hetgeen trekt naar zijn been. Straks, om 19 uur, gaat dat gebeuren. Ik hoop dat het Ahmad gaat helpen.
We hebben allebei besloten niet meer verder de meditatie-avonden te gaan bezoeken. Het was wel informatief om het een keer mee te maken. En wellicht was het nodig, zodat Ahmad Diego heeft kunnen ontmoeten, die hem vanavond een uur gaat masseren.
Toen ik ’s avonds mijn gebed verrichtte op mijn bidkleedje was ik blij en dankbaar dat ik 40,5 jaar geleden moslim ben geworden. Het in mijn eentje mediteren met Allah/ God is voor mij vertrouwd. Ieder het zijne…….