Twee dagen was ik wat uit mijn doen door de meditatie-sessie. Ik weet niet waarom het me zo aangreep, maar ik bleef zitten met een soort boosheid, die ik niet goed kon plaatsen en het duurde een paar dagen om uit te vissen waar die boosheid vandaan kwam.
Overal zie je Boeddha-beelden. In tuinen, in huizen van mensen, zowel hier als in veel andere westerse landen. Waar komt die idealisering en verering voor een man die vrouw en kinderen achterliet om verlichting te vinden vandaan? De boeddha gaf aanwijzingen en raadgevingen om in het reine te komen met jezelf en de kosmos. Hoeveel mensen proberen hem niet te volgen en doen dit door alleen of met anderen samen uren in een onbeweeglijke en naar mijn idee ook ongemakkelijke houding te gaan zitten. Het komt op mij onnatuurlijk over. De mens is een wezen dat in beweging is en afwisselend rust. Wat me verder choqueerde is het totale gebrek aan warmte dat ik ervoer in die meditatie-ruimte. Het was ieder voor zich en helaas daarbij geen God voor ons allen. Want de boeddhist gelooft dat hij zelfverwerkelijking kan bereiken door deze uit zichzelf te halen. Ahmad ervoer hetzelfde als ik. Een soort kilte, maar hij is een persoon die zich die dingen minder aantrekt dan ik. Hij constateert gewoon dat deze manier van mediteren niets voor hem is.
Ik denk dat mijn afkeer een geschiedenis heeft. Mijn stiefvader geloofde niet in een god, maar wel in ‘zelfverwerkelijking’ en hij was van mening dat ‘frustratie van je wensen’ daarvoor de goede weg was. Misschien is het daarom dat ik ook lange tijd zocht in de richting van ‘wijsheid uit het oosten’ en vrijwel mijn hele leven voelde dat mijn weg een eenzame weg was, die ik dus ook alleen moest bewandelen. Ik had een muur om me heen opgetrokken en achter die muur voelde de leer van Confucius en dat soort wijze mannen als iets dat paste bij mij. En nu, na zoveel jaren, voelde ik opnieuw na die meditatie-bijeenkomst de strengheid en de liefdeloze koude die mijn innerlijk een groot deel van mijn leven vergezelde. En ik meende die ook te zien in de onbeweeglijke mede-groepsleden daar, zoekende zielen, die zich laten leiden en letterlijk volgen wat hun meester, een tot het boeddhisme bekeerde ex-missionaris, predikt. Ik was boos op de leraar, maar besefte direct dat deze boosheid niet redelijk was. De man bedoelt het ongetwijfeld goed en hij doet het ook nog gratis. En de deelnemers kiezen zelf voor deze vorm van vrijetijdsbesteding. Het feit dat het boeddhisme veel hedendaagse mensen aanspreekt is niet verwonderlijk als je dat ziet in het licht van het steeds groter wordende individualisme in westerse samenlevingen. Steeds minder mensen geloven in een Schepper en dat is in Nederland zelfs nu een meerderheid.
Maar ik miste warmte en het geheel kwam op mij geforceerd over. Het is niet mijn ding, want ik miste de liefde. Wat ik vroeger normaal vond (een gemis aan liefde en warmte en de conclusie dat ik het alleen moest doen) vind ik nu niet meer normaal. Ik weet nu dat de mens niet zonder liefde kan en dat liefde de motor is die mij al mijn hele leven in beweging brengt.
Mediteren in een onbeweeglijke houding is niets voor mij. Ik kom tot de beste inzichten als ik iets aan het doen ben, stofzuigen of afwassen (dat is mijn favoriet), of gewoon ergens loop en om me heen kijk. Bidden volgens het islamitische ritueel, dat goed en ontspannend is voor spieren en ademhaling, is voor mij een moment van rust en even afstand nemen van wat ik verder aan het doen was. De tijdstippen van het bidden zijn over de dag verdeeld volgens het ritme van de zonnestand. Ik geloof niet dat ik het alleen met mezelf kan redden, zoals sommigen zeggen: ‘ik geloof in mezelf’. Want wat ben ik dan helemaal? Hoe ik me voel of denk hangt af van of ik al dan geen honger heb of al dan geen koude of pijn. En heb ik dat in de hand? Nee. Heb ik in de hand of ik ziek word of dat mijn huis morgen instort? Nee. Ik leg mijn lot in handen van de Almachtige (voor een ander misschien gewoon het toeval). Ik probeer te doen wat ik kan aan wat ik kan veranderen of regelen. Ik wil het accepteren als me iets overkomt waar ik geen macht over heb. Liefde en aandacht geven aan wie mijn pad kruist is aandachtspunt nummer één. Love is all. Dat is mijn conclusie. Ik ben gelukkig niet meer boos.
N.B. Ahmad heeft veel gehad aan de shiatsu-massage door Diego. Er werd flink aan hem getrokken en geduwd gedurende een uur. Hij heeft minder pijn, maar helemaal verdwijnen zal deze niet. Het lijkt erop dat hij lijdt aan ischias. En dat is versterkt doordat hij de tegels op ons terras opnieuw heeft gevoegd. Dat was een enorm werk. Nu wil hij het terras nog verven met transparante verf die geen water doorlaat. Dit allemaal om te voorkomen dat onze benedenburen geen wateroverlast zullen krijgen van ons balkon. Hun keuken ligt daar namelijk onder……