Deze video werd mij gestuurd door opa Khalil, die mij via skype de Koran on het Arabisch onderwees. Ik wil het met de eventueel geïnteresseerde lezer delen. N.B. De spreker is katholiek.

Tot mijn genoegen en dankzij de vele mogelijkheden die internet biedt, ben ik nu klaar met het digitaliseren van het oude boek Mercy Oceans deel 1.

De oude getypte en in documentstructuur gescande tekst kon gemakkelijke gelezen worden door ‘mijn drive’ en vervolgens omgezet worden in word. Daarna converteerde ik de hele tekst in epub.

Het originele boek had geen ISBN nummer en geen wettelijke uitgever of schrijver, maar is ooit getypt op een elektrische typemachine door een leerling van sheikh Nazim in de jaren tachtig van de vorige eeuw. Deze leerling heeft waarschijnlijk de woorden van onze leermeester tijdens zijn ‘sohbets’ (lezingen) opgenomen op cassettebandjes, zoals toen gebruikelijk was, en daarna uitgetypt voor andere belangstellenden die er niet bij hadden kunnen zijn.

Nu ben ik klaar met een deel van het karwei. Er zijn nog twee boeken te gaan. Overigens doe ik het met plezier, omdat de woorden van mijn geliefde leermeester mij altijd blij maken en goede herinneringen oproepen. De woorden van sheikh Nazim zijn voor mij levenslessen, die me eraan herinneren waarvoor ik op deze wereld ben. Ik wil ze graag delen met anderen, in de hoop dat de wijze lessen van Grandscheikh, de leermeester van Sheikh Nazim, een inspiratiebron kunnen zijn voor wie daarin geïnteresseerd is.

Toen ik ik het oude boek uiteindelijk had gedigitaliseerd en omgezet in epub merkte ik het volgende:

Ik kon het boek direct downloaden in mijn e-reader, wat fijn is, want zo blijven de woorden behouden. Maar toen ik het epub-bestand wilde delen met de lezer van dit weblog, merkte ik dat dit uiteraard niet ging. Want ook al is het een ebook dat gratis wordt gedeeld en waarvoor niemand de credits ontvangt, je kan een een boek in epub formaat niet zomaar delen via een weblog. Dat is domweg niet toegestaan.

Dus heb ik het document omgezet in PDF en aldus kan het wel gedeeld worden en het is goed leesbaar op PC en tablet. Wie het alsnog graag wil lezen op de e-reader, kan het desgewenst zelf omzetten in epub-formaat en dat kan op tal van manieren, zoals te vinden is op google via bovenstaande link.

Ik zal de te downloaden boeken plaatsen in de pagina’s bovenin dit weblog in de zwarte balk onder het kopje Mercy Oceans.

Oftewel tel je zegeningen en zoek de zonnetjes.

Ik heb een roerig leven gehad met veel ups en nog meer downs, maar vanmorgen schoot door mijn hoofd dat ik dankbaar ben voor alles wat ik heb mogen meemaken.

Mijn jeugd was niet gemakkelijk met een beroepsmilitair als stiefvader. Maar achteraf gezien kijk ik toch dankbaar op mijn jeugd terug en alle problemen die ik later kreeg vanwege door mij genomen onverstandige beslissingen.

Toen ik op hoge leeftijd mijn herintrede deed in het arbeidsleven, hadden mijn cliënten er veel aan dat ik veel van hun problemen kon herkennen en ze ook de hand kon reiken om zich daar uit te worstelen. En dat dan weer dankzij mijn levenservaring, die ik kon koppelen aan mijn psychologiestudie en mijn geloof en vertrouwen in de kracht van elk mens.

Ik ben drie keer getrouwd en twee keer gescheiden, maar hoe moeilijk de twee eerdere huwelijken ook voor me waren, ik heb aan beide huwelijken ook iets goeds overgehouden. In mijn eerste huwelijk mocht ik maar liefst vijf mooie kinderen baren, van wie helaas een jongetje niet ouder werd dan vijf dagen. Maar ik heb nog vier andere lieve, mooie kinderen op wie ik heel trots ben. Verder heb ik in mijn eerste huwelijk heerlijk Pakistaans leren koken en dat was een zegen voor de rest van mijn leven. Ook dank ik mijn rotsvaste geloof deels aan mijn toenmalige schoonfamilie, die mij liet zien dat ik niet alleen was in wat ik geloofde.

Mijn tweede huwelijk was weer geen succes. Maar dankzij de inspiratie van mijn echtgenoot in dat tweede huwelijk ben ik gaan sporten en heb ik Arabisch geleerd, zodat ik nu de Koran kan reciteren.

En nu ben ik in mijn derde en laatste huwelijk terecht gekomen en elke dag ben ik zo dankbaar dat ik oud mag worden naast deze man. Met hem heb ik mentale problemen die ik had kunnen oplossen, zodat ik in oneindig rustiger vaarwater nu van de ene dag in de andere glijd.

Ervaringen krijgen we niet voor niets. We kunnen ervan leren. Elk moment maken we een keuze. Wat te doen, wat te zeggen, waarnaar te streven. Onze keuzes zijn belangrijk. En ieder heeft zijn eigen weg te gaan. Ik ben heel dankbaar voor mijn weg en wat ik heb mogen ervaren. Ik kijk vol vertrouwen vooruit. Leef in het moment en laat komen wat komt. Beslissingen neem ik elk moment, maar ik plan niet vooruit. De toekomst is niet aan mij om te bepalen.

De laatste tijd ben ik niet meer aan het schrijven in dit weblog. Ik uit me tegenwoordig liever in beeld. De foto’s en de filmpjes zijn alweer een beetje passé en ook het tekenen in zwart wit bevindt zich in een stoffige hoek. Ik werk nu in kleuren.
Het bezig zijn met een schilderij is voor mij zo fascinerend. Ik houd ervan portretten te maken. Laat dit nu net iets zijn dat door sommige moslims ten strengste wordt afgekeurd. Evenals het beluisteren van muziek. In de moslimwereld zul je zelden portretten van mensen aantreffen. De meeste kunst is daar abstract en vrij geometrisch van vorm. Een bloemachtige versiering zie je nog wel, maar het letterlijk weergeven van de werkelijkheid op een doek of ander medium zie je niet veel. De gedachte hierachter is dat alleen Allah de Schepper is van alles wat wij zien. Wij mogen niet op Zijn Heilige Stoel gaan zitten en zomaar proberen Zijn Schepping weer te geven in beelden of tekeningen.
Gek is het dan, dat ik me als moslim helemaal niet schuldig voel als ik onder begeleiding van door mezelf geselecteerde muziek sta te schilderen. Integendeel. Ik voel me even helemaal één met mijn bezigheid op dat moment. De wereld om me heen bestaat alleen uit mij, mijn verfkwast, de voorbeeldfoto en het canvas. Terwijl ik probeer de gelaatstrekken en de uitdrukking van de persoon op het doek te schilderen, is het alsof ik nieuwe dingen ontdek van die persoon. Alsof ik een glimpje opvang van de ziel  van die persoon. Dat voelt voor mij helemaal niet aan als heiligschennis. Integendeel. het doet mij nog meer versteld staan van de fijne nuances die onze Schepper ons laat zien in de wereld om ons heen. Het spel van licht en schaduw en kleur dat ons een verhaal vertelt en ons een gevoel geeft. Dat te mogen zien en ervaren is een groot cadeau. En ik, als beginnend schildertje, weet heel goed dat wat ik op het canvas laat leven niet de werkelijkheid is, maar mijn versie van deze werkelijkheid. Het is voor mij meer een eerbetoon aan onze Schepper dan dat ik het lef zou hebben om in Zijn Heilige Schoenen te willen staan. Met mijn schilderij wil ik juist het wonder eren dat Allah alle schepselen en verschijningsvormen uniek heeft gemaakt. En dat zelfs één persoon, dier, landschap of ander tafereel per invalshoek en lichtval een totaal nieuw gezicht kan krijgen. Daarom werk ik liever van een foto, omdat een foto de tijd even stil zet. Hoe kan je de werkelijkheid schilderen, als die steeds verandert met de stand van de zon en elke beweging.
Ik heb mijn laatste schilderij in opdracht bijna af. Het is voor mijn oudste kleinkind en  zijn vriendin. Ik ga nu alvast kijken naar andere onderwerpen die me aanspreken op het internet. Misschien kom ik daar mooie foto’s tegen die me raken en die ik wil naschilderen.
Maar als er één van mijn lezers of lezeressen is, die graag een schilderij of tekening wil van een persoon of dier, laat het me dan gerust weten via mijn mail
Ik ben niet duur. Het gaat mij niet om geld. Ik schilder en teken voor mijn plezier. Ik bied mijn diensten aan tegen materiaal- en verzendkosten. Zolang ik geen verdere opdrachten krijg, schilder ik vrolijk voor mezelf verder.

Dat we allemaal een keer dood gaan weet iedereen. Of er daarna nog een leven al zijn wordt door sommigen gepropageerd als een zekerheid. Dat zijn met name de mensen die geloven in een hiernamaals en ook de mensen die geloven in reïncarnatie.
Ik heb de dood geaccepteerd en zie deze als een realiteit die steeds dichterbij komt. Wij verdwijnen allemaal een keer van deze wereld en maken plaats voor nieuw leven.
Zoals trouwe lezers van dit blog weten ben ik gelovig. Ik geloof in een Schepper en ik geloof dat er profeten zijn geweest die ons hebben herinnerd aan het goed en kwaad en ons geadviseerd hebben om overeenkomstig de kosmische wetten van onze Schepper te leven. In alle overleveringen wordt ook gerefereerd aan straf en beloning in dit leven en in het leven hierna.
Ik ben ervan overtuigd dat het verstandig en raadzaam is om zo goed mogelijk te leven. En goed wil voor mij zeggen: leven zonder een ander of jezelf (mens of dier of plant) te schaden of pijn te doen. Ik weet dat je gelukkig wordt van het doen van het goede (en wat dat moet zijn op elk keuzemoment van je leven is voor iedereen anders). Het doen van het verkeerde maakt ongelukkig. Maar of er ook een leven hierna is waarin met ons ‘afgerekend’ wordt, dat is voor mij een onzekerheid. Ik ben hier niet bezig mijn best te doen in de hoop op een goed leven in het hiernamaals. Ik weet niet eens zeker of dat er wel is, hoewel duidelijk in de Koran staat dat dit wel zo is, evenals in andere heilige boeken. In de koran staat dat het voor Allah niet moeilijk is mensen weer tot leven te wekken na de dood evenals het niet moeilijk is voor Allah om mensen te scheppen. Hij hoeft slechts te zeggen ‘wees’ en het ‘is’. (Koen faja koen). Maar in de koran wordt ook gezegd dat sommige passages letterlijk moeten worden gelezen en andere overdrachtelijk. Ik kan alleen maar weten wat ik hier in deze wereld zelf ervaar. En dat is de directe pijn in mijn hart die ik voel, wanneer ik iets verkeerds doe en het fijne en rustige gevoel wanneer ik goed doe. Verder wil ik niet denken. Ik ben geen kruidenier, die punten verzamelt voor mijn leven na de dood.
Ik laat het aan Allah over om te bepalen wat er met ons mensen gebeurt als wij eenmaal gestorven zijn. Zou dit anders zijn dan wat er gebeurt met dieren die sterven? Hebben wij zo een speciale positie? Of geldt het voor alle schepselen en is er ergens een plek met veel ruimte waarin alle overleden wezens van alle tijden een plek hebben? De kosmos is groot. Zou dit kunnen? En zien wij dan ook de andere overledenen die wij hebben gekend in ons leven terug? Hoe gaan we die vinden in de enorme menigte? Of hebben we dan allemaal een ander bewustzijn dat los staat van tijd en ruimte? Ik weet het echt niet en wil er ook niet over speculeren. Mijn kleine hersenpan kan dit alles niet bevatten, net zoals ik de liefde en nabijheid van Allah niet kan bevatten en zeker niet aan een ander kan uitleggen. Het is een onzichtbare wereld die alleen het hart kan ervaren door gebeurtenissen in het leven die schijnbaar toevallig zijn. Maar voor mij bestaat toeval niet, omdat ik geloof dat alles met elkaar samenhangt in een betekenisvol verband.

Twee dagen was ik wat uit mijn doen door de meditatie-sessie. Ik weet niet waarom het me zo aangreep, maar ik bleef zitten met een soort boosheid, die ik niet goed kon plaatsen en het duurde een paar dagen om uit te vissen waar die boosheid vandaan kwam.
Overal zie je Boeddha-beelden. In tuinen, in huizen van mensen, zowel hier als in veel andere westerse landen. Waar komt die idealisering en verering voor een man die vrouw en kinderen achterliet om verlichting te vinden vandaan? De boeddha gaf aanwijzingen en raadgevingen om in het reine te komen met jezelf en de kosmos. Hoeveel mensen proberen hem niet te volgen en doen dit door alleen of met anderen samen uren in een onbeweeglijke en naar mijn idee ook ongemakkelijke houding te gaan zitten. Het komt op mij onnatuurlijk over. De mens is een wezen dat in beweging is en afwisselend rust. Wat me verder choqueerde is het totale gebrek aan warmte dat ik ervoer in die meditatie-ruimte. Het was ieder voor zich en helaas daarbij geen God voor ons allen. Want de boeddhist gelooft dat hij zelfverwerkelijking kan bereiken door deze uit zichzelf te halen. Ahmad ervoer hetzelfde als ik. Een soort kilte, maar hij is een persoon die zich die dingen minder aantrekt dan ik. Hij constateert gewoon dat deze manier van mediteren niets voor hem is.
Ik denk dat mijn afkeer een geschiedenis heeft. Mijn stiefvader geloofde niet in een god, maar wel in ‘zelfverwerkelijking’ en hij was van mening dat ‘frustratie van je wensen’ daarvoor de goede weg was. Misschien is het daarom dat ik ook lange tijd zocht in de richting van ‘wijsheid uit het oosten’ en vrijwel mijn hele leven voelde dat mijn weg een eenzame weg was, die ik dus ook alleen moest bewandelen. Ik had een muur om me heen opgetrokken en achter die muur voelde de leer van Confucius en dat soort wijze mannen als iets dat paste bij mij. En nu, na zoveel jaren, voelde ik opnieuw na die meditatie-bijeenkomst de strengheid en de liefdeloze koude die mijn innerlijk een groot deel van mijn leven vergezelde. En ik meende die ook te zien in de onbeweeglijke mede-groepsleden daar, zoekende zielen, die zich laten leiden en letterlijk volgen wat hun meester, een tot het boeddhisme bekeerde ex-missionaris, predikt. Ik was boos op de leraar, maar besefte direct dat deze boosheid niet redelijk was. De man bedoelt het ongetwijfeld goed en hij doet het ook nog gratis. En de deelnemers kiezen zelf voor deze vorm van vrijetijdsbesteding. Het feit dat het boeddhisme veel hedendaagse mensen aanspreekt is niet verwonderlijk als je dat ziet in het licht van het steeds groter wordende individualisme in westerse samenlevingen. Steeds minder mensen geloven in een Schepper en dat is in Nederland zelfs nu een meerderheid.
Maar ik miste warmte en het geheel kwam op mij geforceerd over. Het is niet mijn ding, want ik miste de liefde. Wat ik vroeger normaal vond (een gemis aan liefde en warmte en de conclusie dat ik het alleen moest doen) vind ik nu niet meer normaal. Ik weet nu dat de mens niet zonder liefde kan en dat liefde de motor is die mij al mijn hele leven in beweging brengt.
Mediteren in een onbeweeglijke houding is niets voor mij. Ik kom tot de beste inzichten als ik iets aan het doen ben, stofzuigen of afwassen (dat is mijn favoriet), of gewoon ergens loop en om me heen kijk. Bidden volgens het islamitische ritueel, dat goed en ontspannend is voor spieren en ademhaling, is voor mij een moment van rust en even afstand nemen van wat ik verder aan het doen was. De tijdstippen van het bidden zijn over de dag verdeeld volgens het ritme van de zonnestand. Ik geloof niet dat ik het alleen met mezelf kan redden, zoals sommigen zeggen: ‘ik geloof in mezelf’. Want wat ben ik dan helemaal? Hoe ik me voel of denk hangt af van of ik al dan geen honger heb of al dan geen koude of pijn. En heb ik dat in de hand? Nee. Heb ik in de hand of ik ziek word of dat mijn huis morgen instort? Nee. Ik leg mijn lot in handen van de Almachtige (voor een ander misschien gewoon het toeval). Ik probeer te doen wat ik kan aan wat ik kan veranderen of regelen. Ik wil het accepteren als me iets overkomt waar ik geen macht over heb. Liefde en aandacht geven aan wie mijn pad kruist is aandachtspunt nummer één. Love is all. Dat is mijn conclusie. Ik ben gelukkig niet meer boos.
N.B. Ahmad heeft veel gehad aan de shiatsu-massage door Diego. Er werd flink aan hem getrokken en geduwd gedurende een uur. Hij heeft minder pijn, maar helemaal verdwijnen zal deze niet. Het lijkt erop dat hij lijdt aan ischias. En dat is versterkt doordat hij de tegels op ons terras opnieuw heeft gevoegd. Dat was een enorm werk. Nu wil hij het terras nog verven met transparante verf die geen water doorlaat. Dit allemaal om te voorkomen dat onze benedenburen geen wateroverlast zullen krijgen van ons balkon. Hun keuken ligt daar namelijk onder……