Categorie archieven: Islam

Over de legitimiteit van hadith en de documentaire over Khashoggi

Geplaatst op door
6

Sommigen willen liever dat ik over mezelf schrijf dan dat ik de stukjes van Ahmad vertaal en hier plaats. Ik ben van plan om het beide te blijven doen.

Ik las vandaag een interessant artikel, The Secret History of Hadith: The Prophet Refused it and Abu Bakr Burnt It, waarin de legitimiteit van de hadith (opgetekende overleveringen uit het leven van de profeet) in twijfel wordt getrokken. Enkelen beweren zelfs dat de Profeet zelf tijdens zijn leven verboden heeft om over hem en zijn leven te schrijven en dat alleen de Koran zelf bewaard zou moeten blijven voor de mens als leidraad voor het leven. Ikzelf ben voor deze zienswijze en heb, toen ik nog op facebook zat, in een groep gezeten van gelijkgestemden. Nadat ik de de Koran had gelezen in 1978 was ik overtuigd van de waarheid in dit mooie boek. Zelfs ging ik zover dat ik mij bekeerde tot de islam en al mijn boeken en spullen achterliet in het pand waar ik toen woonde. Ik nam alleen mijn Koran, mijn kleding en een matras mee. Een heel drastisch besluit. Later heb ik me verder verdiept in de islam en het soefisme. Ook heb ik diverse werken met hadith gekocht en gelezen, waaronder alle delen van Buchari. Sommige hadith vormen een bevestiging van wat ook in de Koran te lezen staat of daaruit afgeleid kan worden. Andere kan ik absoluut niet verenigen met wat ik in de diverse vertalingen van de Koran heb gelezen. De Koran heeft mij in 1978 overtuigd om mij te bekeren. Het gevoel dat ik toen had was een gevoel van herkenning en meeleven met hoe het moet zijn geweest voor de Profeet een zijn sahabas (metgezellen). De hadith, die ik veel later las, hebben daar voor mij nooit wat aan toegevoegd. Integendeel brachten deze me aan het twijfelen door hun hardvochtigheid, schijnbare afwezigheid van genade en vooral hun vrouwonvriendelijkheid. Dus dit artikel (misschien wil de lezer het ook lezen? Het is geschreven in het Engels) geeft mij een soort bevestiging voor mijn twijfel over de legitimiteit van de hadith. En dat is altijd fijn.

Minder fijn was de documentaire die ik gisteren zag over het leven als journalist en de uiteindelijke wrede dood van Jamal Khashoggi, ‘Kingdom of Silence‘. Ik zag hem via NLZIet en ik zie dat hij morgen pas wordt uitgezonden op tv. Het is een aanrader om ernaar te kijken en te huiveren voor de manipulaties en huichelarij, die in deze documentaire belicht worden. Ik zei laatst in een stukje dat ik het politieke inzicht heb van een pinda. Ik denk dat ik daar bewust voor heb gekozen. Ik kan er namelijk niet tegen om zoveel onrecht te zien. En dat zie ik, elke keer als ik me toch een beetje verdiep in machtsstructuren. Wat ik gisteren weer zag, bracht mij helemaal van slag.

Hoezo horen en zien we nog zo weinig van de genocide in Jemen, die tot op de dag van vandaag nog voortduurt. En hoezo is het westen dan vriendjes met een natie, die zich schuldig maakt aan oorlogsmisdaden van een gigantische omvang? In hoeverre worden de media gemanipuleerd om bepaalde dingen te verzwijgen? Is die olie dan zo belangrijk? Waar is de ethiek? Waar is het rechtvaardigheidsgevoel?

Dus beter kijk ik naar programma’s zoals ‘de Wasstraat’. Dat is tenminste positief. Dat gaat over iemand die moeite doet om mensen die ver van de arbeidsmarkt afstaan te helpen aan werk. En hij begeleidt hen daarbij ook nog heel goed. Een muggenzifter zou daarvan weer kunnen zeggen dat de baas van de wasstraat ook niet minder wordt van deze goedkope en dankbare arbeidskrachten. Maar dan kan je overal wel wat negatiefs over zeggen. Ik word er blij van dat er nog mensen rondlopen met een goed hart.

Overpeinzingen van een bekeerling

Geplaatst op door
Beantwoorden

Sinds ik een nieuw weblog heb met een andere naam, maar met voorafgaand aan ongeveer een maand geleden dezelfde inhoud, word ik minder vaak gelezen. Voorheen had ik vooral lezers voor mijn stukjes over islam. Maar sinds de links die verwijzen naar die stukjes de lezer niet meer regelrecht naar het stukje brengen maar naar de homepagina van dit nieuwe weblog, merk ik dat mensen afhaken. Ik kan me ook best voorstellen dat het knullig overkomt als een link niet direct naar de juiste pagina gaat maar naar een heel ander onderwerp. Ook al waarschuw ik daarvoor in de bovenstaand plakbericht. Dat iemand geen zin heeft te gaan zoeken in de zoekbalk kan ik me goed voorstellen.

Voor degenen die geïnteresseerd zijn in mijn stukjes over islam en soefisme wil ik verwijzen naar de pagina´s hierboven. Onder het kopje ´Overpeinzingen van een bekeerling´ vind je al mijn stukjes die ik in de loop van 8 jaar schreef over islam gebundeld in pdf formaat. Ik heb er nog een link bij gezet, zodat men het pdf document desgewenst kan omzetten in epub en kan lezen op de ereader.

Verder heb ik het boek van Ahmad ´Andalucía como Matria´ ook in PDF formaat gezet in de pagina Andalucía como Matria hierboven. Voor degenen die Spaans kunnen lezen gratis te downloaden.

Een mens moet toch wat met zijn tijd, nietwaar? Ik moet eerlijk zeggen dat ik de laatste tijd vrij lui ben en weinig geïnspireerd. Terwijl mijn wederhelft zich elke dag wel even nuttig maakt met een karwei in huis of met zijn cristales, kom ik tot weinig of eigenlijk helemaal geen creatieve output. Ik heb de laatste tijd meer behoefte aan input. Lees me suf en kijk me suf. Het hoofd heeft ook weleens geestelijk voedsel nodig en het hart heeft rust nodig om te voelen en te ervaren.

Soefisme en islam

Geplaatst op door
Beantwoorden

Er zijn veel stromingen in de islam en eveneens in het soefisme. Onderling begrijpt men elkaar niet altijd en er is zelfs onderlinge strijd en uitsluiting. Zo zeggen sommige mensen die zichzelf als moslim zien dat het soefisme niet de naam islamitisch verdient. En waarom niet? Omdat volgens hen in het soefisme te veel wordt afgeweken van de islam. Het zijn allemaal meningsverschillen die te maken kunnen hebben met het niet duidelijk definiëren van begrippen of gewoon een weigering om zich te verdiepen in de ogenschijnlijk andere wijze van geloof beleven en belijden.

Ik wil me niet mengen in deze discussie die je overal kan vinden, binnen de diverse geloven en tussen de verschillende geloven onderling. Zoals sheikh Nazim (moge zijn ziel in vrede bij Allah zijn) al zei: ´discussion kills iman (geloof)´.

Ik wil wel iets zeggen over mijn eigen geloofsbeleving en het lange pad dat ik daarin volg vanaf mijn kindertijd. Ik heb er al eerder over geschreven in dit weblog en ik ga niet alles herhalen. Laat ik beginnen met hoe ik mijn geloof nu beleef vanaf, laat ik zeggen de afgelopen 6 of 7 jaren. Na mijn bekering tot de islam in 1978 en jarenlang mijn geloof alleen beleefd te hebben, kwam ik in 1996 in aanraking met de Naqhsbandi soefiweg en deed ik bayat (een eed van trouw aan deze weg). Ik trok een aantal jaren op met andere leerlingen op het pad, deed met een grote groep van hen de hadj, gedurende een weken durende reis door Syrië, Jordanië en Medina en Mecca en terug. Ik leerde daar deze internationale groep leerlingen goed kennen en distantiëerde me vervolgens gedurende 7 jaar van hen. Daarna nam ik weer deel aan deze gemeenschap, zowel in Nederland als in Spanje. De naqhsbandi weg gaat er o.a. vanuit dat zegen ligt in het samenkomen met anderen en het gemeenschappelijk gedenken van Allah. Ik voelde me uiteindelijk toch niet thuis in de groep en Ahmad, die inmiddels ook bayat had gedaan voelde hetzelfde. Ik heb mijn geloof altijd heel individueel beleefd en koos juist voor de islam, omdat het in de islam gaat om de verbintenis tussen een persoon en de Schepper. Zonder tussenpersonen. Dat wil echter niet zeggen dat je geen leraar kan hebben. Ik heb veel geleerd van mijn leraar, sheikh Nazim. Ik luisterde graag naar zijn sohbets (geïnspireerde toespraken) en ik keek graag naar sheikh Nazim. Hoe hij zich gedroeg, wat hij zei. Ik lette op alles. Toen ik hem zag en naar hem luisterde, was het of alles wat ik had willen weten en leren op zijn plek viel.

Sheikh Nazim leeft niet meer, maar ik zal niet vergeten wat ik van hem geleerd heb. Zijn wijsheid heeft hij overgedragen op zijn zoon Mehmet. Nog steeds is de Naqhsbandi dargah in Lefke in Cyprus, waar het graf van sheikh Nazim te vinden is op zijn eigen grond. Maar het hele gedoe dat ik zie gebeuren met de leerlingen die nu nog bezig zijn met samenkomsten trekt mij in het geheel niet. Er zijn dansworkshops, waar mensen kunnen leren draaien als de derwish Rumi, er zijn concerten met soefimuziek. Alles tegen betaling van intree. Er zijn websites, er zijn soefi-attributen te koop, zoals tulbanden, traditionele soefikleding, tasbihs. Een grote folkloristische markt. Het zegt me allemaal niets meer en het heeft niets meer te maken met de tijd dat wij in de 90er jaren tijdens de ramadan sheikh Nazim opzochten. We sliepen op de grond in rijen naast elkaar. Het deerde ons allemaal niet. We wilden de woorden van sheikh Nazim horen en tot ons laten doordringen en achter hem bidden.

Ik kan me voorstellen dat sommige moslims de soefi´s betichten van idolatrie. Dat zag ikzelf ook op veel momenten. Mensen die zich verdrongen om de hand of zelfs de voeten van sheikh Nazim te kussen en de restanten van een kopje koffie van de sheikh aan elkaar doorgaven, alsof daarin alle zegen en wijsheid zou zitten. Mensen die zich kleedden als de sheikh en misschien dachten dat ze hiermee op hem gingen lijken. Maar ik zie dat meer als de naïviteit van de volgers. Sheikh Nazim heeft hier nooit om gevraagd. Hij zei altijd dat islam naseeha (advies) is. Je kunt luisteren en gehoorzamen of niet. Hij beschouwde zichzelf als een nederige dienaar van Allah en nam nooit het woord soefi in de mond. Hij was een echte moslim, iemand die zijn wil ondergeschikt had gemaakt aan die van zijn Schepper en daardoor een voorbeeld voor ons.

Maar zo zijn er meer. Zoals de imam in de video die ik in mijn vorige stukje deelde. In zijn manier van praten en met al zijn wijsheid doet hij me denken aan sheikh Nazim. Ik zie nur (licht) op zijn gezicht en veel kalmte. Hij noemt zichzelf vast geen soefi. Misschien is hij wel een salafi. Maar dat zijn allemaal maar etiketten. Het gaat om de intentie van een persoon en het gedrag. Hij benadrukt dat de mens hier is met een taak. Dat het belangrijk is om je nuttig te maken. Dat kan op wat voor manier dan ook. En dit (maar dat zijn mijn woorden) overstijgt alle godsdiensten en alle etiketten die de mens daaraan geeft. Iedereen kan goed zijn. Sommige mensen behagen God zonder erbij stil te staan. Misschien beschouwen ze zich zelfs als ongelovig. Het gaat allemaal om intentie en gedrag.

´Een goede moslim (lees mens) is iemand die niemand en niets pijn doet, niet met zijn tong en niet met zijn handelen,´ zei sheikh Nazim vaak. Of ook weleens (en daarbij keek hij mij glimlachend aan): ´Als je iets van plan bent om te doen of te zeggen, vraag je dan af of Allah er blij mee zal zijn. Als het antwoord ´ja´ is, doe het dan en zo niet dan doe het niet´.

Simpel toch. Zo zie ik dus nu mijn geloof. Ik heb me 30 jaar verdiept in de islam. Er zijn zoveel boeken te vinden over islam en soefisme. Maar ik kijk ze niet meer in. Het zit allemaal in mijn hart.

De treitervlogger is een (zacht)aardige sympathieke jongeman

Geplaatst op door
Beantwoorden

Misschien herinnert de lezer zich nog dat er een aantal jaren geleden een vlogger was, die liet zien hoe hangjongeren in zijn buurt tijd doodden op straat en met name voor de ingang van een supermarkt.

Hij kwam op een negatieve manier in het nieuws als treitervlogger. Het AD zag echter wel wat in hem. Hij leek journalistieke kwaliteiten te hebben en in opdracht van deze krant mocht hij meer vlogs maken in andere steden en buurten om te laten zien hoe het leven op straat is voor de jongeren in de z.g.n. kansarme wijken. Waar dromen deze jongeren van en hoe zien zij hun toekomst.

Ismail Ilgun is blijven vloggen en ik ben hem ook een beetje blijven volgen. Ik ben nu zelfs geabonneerd op zijn YouTube kanaal. Vraag me af of hij meer volgers heeft van bijna 70 jaar 😉

Sinds twee jaar heeft Ismail zich meer verdiept in zijn geloof en nu hebben veel van zijn vlogs een rustiger en serieuzer karakter. Wat mij vooral opvalt is dat Ismail zich ontpopt als een journalist/interviewer, die heel goed kan luisteren. Hij doet nu een serie vlogs, die ´vasten met gasten´ heet. Daar laat hij anderen (veelal jongeren) aan het woord, die aan het vasten zijn. Hij brengt altijd het geloof ter sprake en hoe dat beleefd wordt en gepraktiseerd wordt. Ik kijk er graag naar.

Wat ik met de lezer hier wil delen is een lang gesprek met zijn leermeester, dat hij via zijn vlog deelde. Het is boeiend om te zien hoe zachtmoedig en helder deze imam geloofsfeiten weet uit te leggen zonder een moment betweterig en dwingend over te komen. Ismail laat zien dat hij veel respect heeft voor zijn leraar en dat hij open staat om te leren over zijn geloof. Interessant en leerzaam voor de kijker die geïnteresseerd is in islam of zelf moslim is.

Een gezegende ramadan 2020 gewenst

Geplaatst op door
Beantwoorden

Dit keer doe ik weer niet mee aan dit mooie gebruik. De reden hiervan is dat het voor mij niet verstandig is om heel lang niet te eten na twee darmoperaties. Ik moet juist vaker en verdeeld over de dag kleine porties eten en op die manier mijn darmen aan de gang houden.

Het is nu al het derde jaar dat ik niet meer meedoe en dat vind ik jammer. Het vasten in de islam is één van de vele redenen van mijn bekering tot dit mooie geloof. Lang voordat ik moslim werd, in de 70 er jaren, werd mijn aandacht getrokken door de moslims in Nederland, die toen in de zomer aan het vasten waren. Het ontroerde mij dat mensen dit over hadden voor hun Schepper. In één van de hadiz qudsi (dat zijn de hadiz waaraan weinig twijfel bestaat) staat dat de mens bidt voor zijn eigen welzijn en belang, maar dat het vasten voor Allah is. Allah is blij met de vastende.

Ik heb jaren met plezier en toewijding gevast. Altijd bracht het vasten me rust en spiritueel welzijn. Dus ik zal het zeker weer missen deze maand. Ik wens alle mensen die wel vasten in de heilige maand ramadan een gezegende tijd en veel mooie inzichten.

Eeuwig graf

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vandaag en ook al een paar dagen geleden las ik er over. Dat in Den Haag de islamitische begraafplaatsen vol zijn. Het is zo dat moslim immigranten tot op heden veelal hun doden begroeven in hun land van herkomst. Daar is uiteraard meer plaats voor een een eeuwig graf, dat volgens moslims voor een moslim zou zijn voorgeschreven. Daarbij is het zo dat een dode volgens de islamitische traditie zo snel mogelijk begraven dient te worden. Nu is het vanwege de coronacrisis niet mogelijk de doden per vliegtuig naar het buitenland te vervoeren en daarom werden de laatste tijd veel overleden moslims begraven op het islamitisch gedeelte van de kerkhoven die Den Haag telt. En daar is het nu vol. Er kunnen geen doden bij. De islamitische gemeenschap doet nu een dringend beroep om het aantal eeuwige begraafplaatsen uit te breiden. Hoe ethisch is dat, vraag ik mij af. Hoe ethisch is het om zoveel ruimte op te eisen voor graven in een land waar nauwelijks ruimte is voor het bouwen van huizen voor nog levende mensen. Ik ben zelf moslim, maar ik vraag me af of dat iets is dat de Schepper van ons wil. Zoveel ruimte innemen ten koste van anderen.

Ik ben al een tijdje bezig met me af te vragen wat ik zou willen dat er gebeurt met mijn lichaam als ik kom te overlijden. Ik wil niemand tot last zijn, heb daarom al jaren een begrafenisverzekering, zodat mijn nabestaanden in ieder geval niet voor kosten komen te staan. Bij DELA mag je kiezen wat je wil. Ik zat zelf aan een natuurgraf te denken, gewoon ergens in de natuur, zonder monument erop en zonder kist. Dat lijkt mij het meest logische. Maar mij werd verteld, toen ik DELA daarover belde, dat dit zo ´in de mode is´ dat dit ook gecompliceerd ligt in Nederland. Er zijn in elk geval geen natuurbegraafplaatsen in het dichtbevolkte westen van het land en het is duur. Een islamitisch graf zou goedkoper zijn, dus heb ik daarvoor mezelf aangemeld. Maar het liefst zou ik zo min mogelijk plaats innemen. Verbranden kwam ook nog in me op, maar ik heb gehoord dat de ovens van de crematoria zeer veel vuiligheid uitstoten. Dus dat is belastend voor het milieu en in mijn ogen tegennatuurlijk.

Mijn ideaalplaatje ziet er als volgt uit. Schaf de monumentjes en grafstenen af. Stel velden beschikbaar voor graven, waar mensen waardig en zonder kist begraven kunnen worden. Zonder kist, omdat een kist het natuurlijke vergaan van het lichaam tegengaat. Zeker als de kisten gevoerd zijn met niet afbreekbaar synthetisch materiaal. Ik heb nabestaanden die in graven liggen en ik bezoek die graven. En ik betaal voor die graven. Maar eerlijk gezegd doe ik dat meer uit schuldgevoel dan uit behoefte. Ik verlang datzelfde absoluut niet van mijn kinderen. Ik vind het kijken naar een graf en daarop bloemen leggen een soort idolatrie, die mij weinig zegt. Ik heb er geen behoefte aan dat dit voor mij gedaan wordt.

Mijn ideaal is een groot veld, waar mensen begraven kunnen worden met respect. De doden kunnen gewoon blijven liggen in die graven, maar wel kunnen er na verloop van tijd meer doden begraven worden op dezelfde plek. De lichamen vergaan immers en dat is de natuur. Geen grafstenen, geen gedoe op die graven.

In Medina liep ik langs de Jannat al-Baqi. Het is gewoon een veld en daar liggen heiligen begraven, metgezellen van de profeet. Maar geen grafstenen. Toen ik erlangs liep kreeg ik een onbeschrijflijk heerlijke geur in mijn neus. Het was geen wierook, want die wordt daar niet afgestoken. Deze begraafplaats, waar dus doden liggen uit lang vervlogen tijden, wordt nog steeds gebruikt en er worden opnieuw mensen begraven. Dat heb ik met eigen ogen gezien. Zo een begraafplaats is er voor iedereen, maar niemand heeft de behoefte om ´met een identiteit´ begraven te worden.

Inna lillahi wa inna ilayhi raji’un

We keren terug naar onze Schepper, die ons heeft geschapen. En alleen de herinnering blijft voor onze nabestaanden. Deze herinnering behoeft geen monument en eigen plek op deze aarde. Dat is mijn mening.

Over religie schrijven is niet ´cool´

Geplaatst op door
Beantwoorden

Daarom ben ik niet zo gemotiveerd om verder te gaan met de bundeling van de stukjes uit dit weblog over mijn beleving van de islam.

Mensen hebben het niet graag over geloof, maar willen wel graag weten hoe ze gelukkiger kunnen worden. Daarover wordt voldoende geschreven in de media door diverse knappe koppen, die hun gedachten daarover hebben laten gaan of er zelfs onderzoek naar hebben gedaan.

Zelfhulpboeken om het geluk te vinden en stress te verminderen zijn populair. Mensen zoeken toch naar waarden, die de religieuze zekerheid van weleer kunnen vervangen.

En het gekke is dat veel denkers daarbij komen op waarden en adviezen, die lijken op de adviezen die worden gegeven in de diverse godsdiensten.

Mijn oma had vroeger een klein boekje, dat heette ´In harmonie met het oneindige´. Een boekje met veel wijsheid. Het ´oneindige´ kan ook vertaald worden als God of kosmische wetten. Het is maar een naam voor het onbekende. In dat boekje herkende ik veel dat ook gezegd wordt in het soefisme. Ook mensen als Eckhard Tolle en Wayne W Dyer schrijven al tijden over het belang van ´in het nu´ leven en je bewust zijn van je eigen gedachten en handelen op elk moment.

Ik laat mijn werk aan de bundeling van de stukjes over islam en het schiften in wat daarbij weggelaten kan worden maar even voor wat het is. Ik ga er in hapklare brokjes mee verder, telkens als ik daar zin in heb. Intussen ben ik ook bezig met schilderen, wandelen en lummelen voor de buis.