http://ramadanjournaal.ntr.nl/
Mashallah, mooi gesprek.

In veel media wordt aandacht besteed aan de ramadan, die vandaag is begonnen en dat verrast me best. Ik dacht dat het dit jaar een beetje verzwegen zou worden, vanwege de geringe populariteit die de moslim nu geniet bij veel Nederlanders, maar gelukkig blijkt dit niet bij alle Nederlanders zo te zijn.
In de Volkskrant is gisteren geschreven over de sociale druk die moslims vaak onderling op elkaar uitoefenen om “mee te vasten”. De druk is zo groot dat het voor sommige moslims moeilijk is om aan hun naasten of buurtbewoners te laten zien dat ze niet meevasten. Sommigen eten en roken overdag dan noodgedwongen in het verborgene. Gelukkig zijn er al mensen die “uit de kast” durven komen met het feit dat ze niet vasten. Het is goed dat dit onderwerp eens belicht wordt en het is een heikel punt. Dat moslims elkaar controleren of de ander al dan niet vast. Hoe heeft het toch zover kunnen komen? Door het jaar heen controleert toch ook geen moslim een ander of deze wel vijf keer per dag bidt? Dat is net zo goed als het vasten een “zuil” van de islam. Ook controleert niemand de ander of deze wel zakat geeft (armenbelasting) of naar Mekka gaat. Nee, dit verschijnsel zien we alleen bij het vasten. En in mindere mate ook bij sommigen wat betreft te hoofddoek. Zet een hoofddoek op je hoofd en je wordt door sommige moslims direct gezien als een devote moslima, terwijl je zonder hoofddoek in de ogen van die mensen eigenlijk niet bij de kudde hoort.
Het verschijnsel zal niet helemaal vreemd zijn. Want ook bij christenen waren en zijn er vast wel mensen die elkaar controleren, bijvoorbeeld op hun kerkbezoek of hun activiteiten op zondag, de dag des heren.
Ik laat mijn ramadan er niet door bederven. Godsdienst kent geen dwang. Mijn kinderen hebben vandaag dit jaar geen van vieren gevast. Morgen is er een nieuwe kans. Voor iedereen. En wie niet wil vasten hoeft het voor mij niet te doen. Het is iets tussen de dienaar en Allah en daar kan en hoeft niemand tussen te komen.

Dat zijn heilige overleveringen uit het leven van de profeet sws, te weten uitspraken die door de Almachtige rechtstreeks aan de profeet sws zijn geopenbaard. Daarnaast zijn er ook tal van andere overleveringen uit het leven van de profeet sws.  Dat zijn adviezen en zijn voorbeeld betreffende allerlei facetten van het leven. Boekwerken vol, waarvan de beroemdste de werken van Al-Buchari zijn. Belangrijkste bron van heilige kennis is daarnaast de koran. Uit al deze kennis is de sharia ontstaan.
Alhamdulillah, dankzij mijn tweede man heb ik mezelf Arabisch leren lezen en kan ik nu de koran reciteren. Dat kwam door zijn voorbeeld en ook heb ik aan hem te danken dat ik ben gaan sporten. Samen met hem ging ik rennen en fitnessen en nu doe ik dus alleen nog aerobics met hart en ziel, maar dat laatste nu even niet tijdens de ramadan. Ik ben inmiddels gescheiden van deze man, maar zo zie je maar weer: niemand ontmoet je eigenlijk zomaar en voor niets. Iedereen in je leven draagt iets bij aan je verdere ontwikkelingsverloop. We zijn allemaal reizigers in tijd en ruimte en kunnen elke dag leren.
Twee hadith qudsi:
(Al-Boechari) “Ik ben zoals Mijn dienaar denkt dat ik ben. Ik ben bij hem als hij Mij noemt. Als hij Mij in zichzelf noemt, dan noem Ik hem in Mijzelf, als hij Mij in een gemeenschap noemt, dan noem Ik hem in een gemeenschap, die beter is. Als hij zich een handbreedte naar Mij toe wendt, dan wendt Ik Mij een armlengte naar hem toe, en als hij zich een armlengte naar Mij toewendt, dan wendt Ik Mij met de wijdte van uitgespreide armen naar hem toe. En als hij naar Mij toe komt lopen, dan kom Ik naar hem toe rennen.”
(Al-Buchari) : “Het vasten is voor Mij en Ik geef er een beloning voor. (Een man/vrouw) geeft zijn seksuele genot, zijn eten en drinken voor Mij op. Vasten is als een schild, en degene die vast heeft twee genoegens: een genoegen als hij zijn vasten verbreekt en een genoegen als hij zijn Heer ontmoet. De verandering van adem uit de mond van een vastende is volgens Allah’s maatstaf beter dan de geur van muskus.”
Vandaag is het de eerste dag van ramadan 2012. Ramadan mubarik aan iedereen die vast. Ahmad en ik zijn vandaag ook begonnen. Alhamdulillah dat we dit kunnen doen.
Tot zover (het is 2.45 uur) voel ik mij goed. Ahmad en ik werken niet en dus kan ik mij toeleggen op koran lezen (elke dag een 30e deel) en genieten van de vrijheid om geen koffie te hoeven zetten, te eten en af te wassen. Tijd te over voor andere dingen….Heb alleen een smaak in mijn mond die doet vermoeden dat deze niet naar violen ruikt. Dus mondje dicht.

Zo belangrijk is dit om te onthouden en zo gemakkelijk ook om te vergeten.
Eens vroeg een man aan de profeet sws: “Wat moet ik doen om een goede mumin (gelovige) te zijn/ cq een goed mens”. De profeet sws antwoordde: “Wees niet boos”. “Ok”, dacht de man, “ik ben ook niet boos” en weer vroeg hij het zelfde: “Wat moet ik doen…..” Nogmaals antwoordde de profeet: “Wees niet boos”. Toen de man het voor de derde keer vroeg gaf de profeet sws nog een keer hetzelfde antwoord. Toen begreep de man wat bedoeld werd. Als je goed wilt zijn, in de zin van acceptabel voor Allah swta, dan moet je niet boos worden..
Waarom is dat zo belangrijk? Als iemand boos is, dan heeft hij zichzelf niet meer in de hand. Hij kan dingen doen en zeggen waarvan hij later spijt krijgt. Op het moment van boosheid kan je niet meer helder denken en zijn je hoofd en hart afgesloten voor goede inspiratie. Shaitan berijdt je op dat moment. Shaitan heeft de teugels van je nafs (ego) in handen en raast door je bloed. Wat is je nafs? Het zijn zij al je egoïstische wensen en neigingen. Als je daarnaar luistert, dan wordt je nafs als een monster, dat zwaar om je nek hangt, cq op je rug zit. Maar regeer jijzelf over je nafs, dan is je nafs als een burak (een gevleugeld paard). Je kan je burak berijden en kan er overal mee komen, op schitterende plaatsen, die je zelf niet zou bedenken. Plaatsen die alleen Allah kent. Inspiraties die van Allah komen bereiken je en bepalen je handelen. Dat gebeurt als je je boosheid kan beheersen. “Slik de boosheid in als een bitter stukje. Heb geduld. Ander (smakelijker) voedsel zal volgen”, is het advies van soefi-heiligen.
Een goed advies voor alle mensen, maar hoe kan het dan dat ik, die zo graag me verdiep in alles wat met soefisme te maken heeft, het zo gemakkelijk kan vergeten?
Vandaag gingen we weer naar Hengelo. Om takken te kappen, die te laag over het gras hingen en ik mocht het gras maaien. “Waarom vind jij dat zo leuk om te doen?”, vroeg Ahmad mij. Tja, daar zit een berg emotie aan vast. Ten eerste zit ik al graag achter het stuur van welk vehikel ook, maar het zitten op de grasmaaier heeft voor mij associaties met een tijd waarin ik me beschermd voelde en dacht dat ik geliefd was door mijn stiefvader. Na mijn moeders overlijden had hij mij een jaar lang heel hard nodig. Elk weekend ging ik naar hem toe om hem te helpen met de tuin en in huis. Het leek echt of hij van me hield en ik voelde me zo geborgen. Ik had dus toch een vader, al was het een stief-. Zittend op die grasmaaier voelde ik me zo zorgeloos en zo dicht bij die vader, die me op zulke momenten toelachte. Tot zijn nicht bij hem ging inwonen. Ik had nota bene zelf de verzoening met zijn familie tot stand gebracht. Toen veranderde hij van de ene dag op de andere. Ik heb drie jaar niets van hem gehoord en moest via via vernemen dat hij overleden was en al gecremeerd.
Dat was in 2011, hetzelfde jaar dat ik mijn werk verloor en moest horen dat mijn stiefvader met zijn nicht al het vermogen van mijn moeder als vruchtgebruiker had laten verdwijnen in drie jaar. Toen is boosheid bij mij binnengeslopen. Boosheid op mijn werkgever, die mij en mijn collega’s als geheel ontsloeg, zonder stichtingbreed te kijken of niet eigenlijk anderen moesten plaatsmaken voor ons. Omdat wij nooit voor subsidiegeld hadden gewerkt, maar altijd gewerkt hadden met offertes en dus een aparte adminstratie hadden gevoerd binnen de stichting werden wij als geheel ontslagen, alsof wij ineens niet meer bij die stichting hoorden, voor wie wij jaren geld hadden verdiend. Als dank hiervoor werden we als een vuilniszak aan de kant gezet. Het geld van mijn moeder was verdwenen en mijn kinderen en ik zaten met een eerder al afbetaald huis, waar nu een gigahypotheek op gezet was.
Ik voelde me verraden door mijn ex-werkgever en door mijn stiefvader, die dus kennelijk maar één jaar van mij gehouden heeft (omdat hij toen niemand had, die naar hem omkeek). Ik heb dat niet echt verwerkt, maar een beetje zitten opkroppen. Daardoor werd ik stiekem sjagerijnig. En dat uitte ik door onvrede te tonen aangaande heel veel dingen, als een grote, Godvergeten wijsneus.
Maar ik ben het zure zat. Als ik mijn werk en het geld waarop mijn kinderen en ik recht hadden moest verliezen, dan is dat enkel gebeurd omdat Allah dat zo wilde. Ik had werkelijk niets kunnen doen om dit te voorkomen. Ik heb geen ruzie getrapt op mijn werk, maar alleen maar mijn best gedaan. Ook mijn stiefvader heb ik na mijn moeders dood het beste van mezelf gegeven. Ik hoef geen spijt te hebben van wat ik gedaan heb. Dat ik hem weer zich liet verzoenen met zijn familie was alleen omdat ik hem dat gunde. Dat hij weer liefde kon delen met zijn broer en zijn echte zoon die hij jaren nooit meer had gezien. Ik had er geen vermoeden van dat zijn familie vervolgens mij zou gaan negeren, omdat ik naar hun mening geen echt kind was van mijn stiefvader en dus geen recht had erbij te horen. Ik kan daar niets aan doen. Ook niet aan het feit dat het geld verdwenen is. Daarom wil ik het loslaten.
Allah is zoveel belangrijker. Ik wil weer het positieve zien en het negatieve (waaraan ik toch niets kan veranderen) vergeten. Er is genoeg om blij mee te zijn en ik ben mijn eigen arrogante, sjagerijnige, oordelende persoon van het afgelopen jaar zat. Weg ermee!
Alhamdullillah, donderdag of vrijdag begint de ramadan. Een maand van bezinning en vergeving van zonden. Moge Allah mij genade schenken en me vullen met zijn heilige inspiratie. Soebhan-Allah, Sultan Allah wa la ilaha il-Allah wa’l Illah il’ hamd.

Ik ga ze niet meer schrijven, de klagerige sjagerijnige stukjes over hoe de islam miskend of gehaat wordt. Het heeft geen zin en er zijn zoveel ergere dingen in het nieuws waarover ik me kan opwinden. En ben ik degene die daar dan commentaar op moet geven? Nee. Om veel redenen niet, maar een belangrijke reden is dat ik lui ben in het me verdiepen in media. Ik lees meestal niet veel meer dan de koppen van het nieuws en ik neem niet de moeite om te zoeken naar wat er allemaal geschreven of gezegd wordt over een bepaald onderwerp in diverse media. Ik houd me bij wat me zoal toevallig ter ore of onder ogen komt en dat is meer dan genoeg en ik trek me het meeste te veel aan. Maar veranderen kan ik toch niets, ook al schreeuw ik nog zo hard. En naast alle pijn, honger, onderdrukking, uitbuiting en wreedheid is er ook nog altijd schoonheid, liefde, dapperheid en zachtheid. En dat zijn de dingen die naar het licht leiden en blij maken.
Ik heb eigenlijk altijd bekend gestaan als iemand die overal het positieve ziet. Daarom past het geween en geklaag over dingen die ik toch niet kan veranderen niet bij mij. Toen ik vroeger nog werkte met groepen langdurig werklozen, waren er altijd mensen in die groepen die de sfeer naar het negatieve wilden trekken. “Het heeft voor ons allemaal geen zin. Niemand geeft ons werk. We hebben hier echt niets aan, enz..” En het was ook echt zo dat veel van deze mensen kampten met schulden, een slechte gezondheid en/ of trauma’s uit een ellendig verleden. Wie was ik dan om hun de “sunny side of life” te willen laten zien.
Toch gebeurde het dat juist de grootste negatievelingen uiteindelijke de trouwste bezoekers van de groep werden, die het jammer vonden als het vakantie was. En dat bereikte ik niet door met ze mee te klagen. Juist niet. Het ging erom hoe je, gegeven de situatie zoals die nu eenmaal was, toch een plek daarin kon vinden die bij jou paste.
En daar gaat het eigenlijk nog steeds om: je eigen plek te bepalen temidden van alles om je heen, het mooie, het lelijke, de stilte en de storm.
Gisteren zag ik op het nieuws mensen die waren afgeslacht in een dorp in Syrië. Men wist niet of dit gedaan was door het Syrische leger of door de rebellen (hoe verward moet de situatie dan zijn….). Een groot aantal slachtoffers was al gestorven, maar één van man lag op het punt van sterven. Men vroeg hem of hij nog wat wilde zeggen. “Zorg goed voor mijn moeder”, zei hij, “Ik houd van haar”. Dan schiet ik vol van ontroering. Hij zei niet: “Die en die klootzakken hebben dit gedaan”. Nee, daar was hij niet mee bezig. Hij dacht aan zijn moeder, die achter bleef en van wie hij hield. Wilde dat zij goed verzorgd werd. Moge zijn ziel rusten in vrede en moge zijn moeder kracht krijgen bij het dragen van haar verlies.
De profeet Mohammed sws heeft gzegd dat er een tijd zal komen dat het vasthouden van je geloof moeilijker zal zijn dan het vasthouden van een hete kool in je handen. Volgens mij zitten we nu in die tijd. Daarom zeg ik tegen mezelf: “Stop met het je druk maken over wat anderen vinden en geloven”. Ik heb het druk genoeg met het vasthouden van “die hete kool” in mijn handen.

Vandaag weer even gekeken hoe wij moslims in het nieuws verschijnen of niet verschijnen. Gisteren, of was het eergisteren (?), kwam nog voluit het knaapje van sharia 4 holland in het nieuws. Heel Nederland moest nog een keer luisteren hoe deze in hemdjurk gestoken jongeman Geert uitmaakte voor “hond van de romeinen”. De “khalifa’s” (hoe durft hij hun gedresseerde papegaaien zo te noemen) zouden hier wel raad mee weten en hij durfde vrijpostig een bedreiging te uiten namens deze “khalifa”s”. Hij heeft zichzelf hiermee “beroemd” gemaakt en een boete gescoord plus voorwaardelijke gevangenisstraf. Fijn dat heel Nederland hiervan op de hoogte werd gesteld met nog een keer de onsmakelijke details van zijn uitspraken. “Goed” voor de opinievorming ten aanzien van moslims!
Vandaag is te lezen dat in Duitsland nu officieel het wetsvoorstel is aangenomen dat jongetjes niet langer besneden mogen worden volgens de wet, omdat dit in strijd zou zijn met het recht op zelfbeschikking van minderjarigen. Vervolgens werd de reactie van de joodse bevolking van Duitsland beschreven. De Spaanse kranten schrijven dat de joodse gemeenschap dit verbod beschrijft als de ergste aanval tegen de joodse gemeenschap sinds de holocaust. Over wat het betekent voor de moslimgemeenschap wordt in deze berichtgeving niet gerept. Evenmin als in Nederland. Op nieuws.nl moet ik echt even zoeken naar berichtgeving over dit punt, omdat het kennelijk niet wordt gezien als belangrijk nieuws bij ons, hoewel we in Nederland vrij dichtbij een identiek verbod op besnijdenis zitten. Maar misschien juist daarom. Laat de Nederlanders nog even slapen. Maar ook in Nederland wordt niet gerept over de reactie van de Duitse moslimgemeenschap op deze nieuwe wetgeving. Alleen wordt vermeld dat de rabijnen hun geloofsgemeenschap hebben aangespoord om zich niets aan te trekken van deze wet en gewoon door te gaan met het besnijden van hun baby-jongens. “Wees niet bevreesd”, was hun advies.
Wat wel belangrijk genoeg is voor nieuws.nl om te vermelden is dat er in Den Haag meer politie zal patrouilleren in de avonden tijdens de ramadan, die begint omstreeks 20 juli 2012. Er wordt een vergelijking getrokken met koninginnenacht en voetbalwedstrijden, waarbij ook altijd meer politie wordt ingezet. Het doet mijn wenkbrouwen rijzen. Waarin ligt dan die gelijkenis tussen bijvoorbeeld de koninginnenacht, waarin mensen van kroeg naar kroeg trekken gedurende de hele nacht en straalbezopen op straat lopen en de ramadan. Mensen gaan tegen 22.00 uur eten na een dag vasten en zoeken daarbij hun familie op of gaan naar de moskee voor de tarawie-gebeden. Zijn er ook blowende jongeren op straat? Het zou best kunnnen, maar vast niet meer dan anders. En ja, het is in bepaalde buurten een komen en gaan van families met tassen en pannen met eten. Dat zal een overlast geven! Misschien staan er wat auto’s dubbel geparkeerd. Dat krijg je als er weinig parkeergelegenheid is in buurten waarin iedereen een auto heeft.
Maar je weet natuurlijk nooit. Misschien laat sharia 4 zich weer horen tijdens de ramadan en zorgt voor nieuwe rellen. Of ze worden uitgelokt. Zoals in Berlijn, waar radicale anti-moslims van plan zijn op 18 juli a.s. voor radicale moskeeën te gaan posten met in hun hand de beroemd geworden cartoon van profeet Mohammed sws. “Dat zal die radicale moslims zeker uit hun tent lokken”, zeggen deze molimhaters. Ze verheugen zich al op de confrontatie.
Waar gaan we heen? Where is the love?

Sport is voor mij meer dan het trainen van het lichaam en daarin steeds weer grenzen verleggen en zo de conditie verbeteren. Het is een vorm van meditatie. Of ik nu dansbewegingen maak in een warming up of oefeningen doe om spieren te versterken, ik doe het met 100 % inzet en concentratie. En daarin zit voor mij de meditatie. Soms moet je even “uit je lichaam gaan” om een oefening vol te houden. Soms heb ik mijn verbeelding nodig. “Als ik de oefening niet volhoud, val ik in een bad met piranna’s (of iets dergelijks)”. De geest is net zo belangrijk als het lichaam. Er is een samenwerking tussen die twee, waardoor vooruitgang ontstaat. Een stille overwinning waarbij niemand staat te juichen. Dat hoeft ook niet. De cool down en rust na afloop is de beloning.
Leve de sport, ik gun het iedereen.

Het neemt steeds meer toe, de islamhaat. In Nederland, in België, in Duitsland, Frankrijk. Ik weet niet hoe het in de andere landen is. Wat ik wel zie, zijn de talrijke hatelijke stukken over de islam die nu geschreven worden in kranten en opiniebladen en nog erger, de reacties op deze artikelen door mensen (meestal onder pseudoniemen). Waar komt die haat toch vandaan?
Al jaren wordt er in Nederland ritueel geslacht en jongetjes worden besneden in de joodse en islamitische gemeenschap. Enkele jaren geleden werd de besnijdenis uit het ziekenfondspakket gehaald en de ouders moeten die nu zelf bekostigen (€300). Ok, daar is mee te leven, ook al is het een beetje vreemd als je je realiseert dat abortus, IVF en geslachtsverandering wel vergoed worden. Maar goed, wellicht is het zo dat wie hier geloven wil, dat ook maar in zijn portemonnee dient te voelen.
Maar nu gaan er ook al stemmen op om het ritueel slachten en de besnijdenis te gaan verbieden. Dit onder het mom van bescherming van de rechten van dier en minderjarig kind. Kennelijk maakte men zich daar eeuwenlang niet druk om, maar nu plotseling wel. Vreemd is dat, als je deze plotselinge drukte om dieren- en kinderwelzijn plaatst naast wat er verder plaatsvindt in de westerse wereld. Het belang van de gezondheid van milieu, mens en dier is verder geheel ondergeschikt gemaakt aan economische belangen, maar die hebben kennelijk meer recht van bestaan dan religieuze voorschriften. Niemand vecht deze belangen aan. De banken heersen over ons en niemand protesteert daartegen.
Maar plotseling trekt de Nederlandse burger het zich aan hoe de dieren aan hun eind komen (een snelle dood, waar bij het dier de halsslagader wordt doorgesneden met een vlijmscherp mes, waardoor bewusteloosheid snel intreedt, waarna het dier doodbloedt vs een “verdoving” d.m.v. een spies dwars door de hersens van het dier, hetgeen wordt gezien als minder pijnlijk/ traumatisch-?-). Daarnaast maken burgers zich ineens druk om het voorhuidje van jongetjes, die niet eens tot hun eigen gezin behoren. Plaatsvervangend zien zij het als een traumatische ervaring voor het jongetje, waarna deze “voor het leven verminkt” zou zijn. Enkele chirurgen durven zelfs vergelijkingen te trekken met vrouwenbesnijdenis (NB voorgeschreven in geen enkel geloof en gelukkig verboden!) en noemen die in sommige gevallen minder traumatisch en verminkend dan de jongensbesnijdenis (!). Door wie worden deze “geneesheren” betaald om zulke onzin te beweren?
Naast deze twee gevoelige geloofspunten, waarop de islam en het jodendom nu regelrecht worden aangevallen doen er talloze indianenverhalen de ronde over de inhoud van de koran en de vermeende twijfelachtige levenswandel van onze geliefde profeet Mohammed sws. Als de moslim zich hierdoor pijnlijk beledigd voelt, omdat voor ons Mohammed het grote voorbeeld is van hoe de mens hoort te zijn, dan wordt hem verweten dat hij geen “gevoel voor humor heeft” en zich zielig heeft laten indoctrineren door een heel erg foute ideologie. Het allernieuwste is de islam niet langer te willen zien als een geloof, maar deze te willen afdoen als een “ideologie”, die gesticht zou zijn door een “gewelddadige tiran”. Astagfirrullah.
Sommige vinden het een belediging dat de moslim ook Jezus als een profeet erkent, naast alle andere profeten met als laatste Mohammed sws. Hoe durven wij Jezus te vergelijken met Mohammed, wordt dan gezegd. Jezus zou vredelievend zijn en de profeet Mohammed juist niet.
Mohammed sws was zeer vreedzaam, net als alle andere profeten. Alle profeten hadden tijdens hun leven te maken met ongelovigen die hen uitlachten en probeerden te pijnigen op alle mogelijke manieren.
Nu is het mode om postuum onze geliefde profeet Mohammed sws te beledigen. O, als mensen wisten over wie ze het hadden en wie zij op zo lage wijze durven te bespotten en vernederen en met welk heilig boek zij te maken hebben, de koran. Dan zouden ze voelen wat vele moslims en ik voelen en hiermee niet langer doorgaan. Als je niet weet waarover je praat, zeg dan liever niets.
Men zegt dat Wilders veel minder invloed heeft op ons Nederlanders dan hij zou willen. Misschien is dat ook wel zo in politiek opzicht. Maar wat betreft het gif van zijn ideeën over islam en moslims, merk ik dat dit overal doorheen sijpelt. Ook mensen die beweren dat zij zeker geen pvv-stemmers zijn hebben zich het “gedachtengoed” van Wilders en Hirshi Ali eigen gemaakt. Bij gebrek aan een andere referentie (in de media is het Wilders vs extreme lieden als Sharia-4 en……. verder niets) hebben mensen kritiekloos de “korankennis” van Wilders overgenomen als “bron van kennis over de islam”. Moslims, anders dan de salafisten en wahabis die zoveel in het nieuws komen, nemen niet de moeite hun geloof te verdedigen en als zij dat al doen worden zij genadeloos afgebrand door zogenaamde “onafhankelijke denkers”. Tolerantie en democratie zijn ver te zoeken, als het gaat om het accepteren van onze islamitische medeburger. Gebrek aan kennis over islam en onwil deze kennis te vergaren is daarvan oorzaak nummer één.

http://saltanat.org/videopage.php?id=4371&name=2012-07-08_en_BanuIsrail.mp4
http://saltanat-transcriptions.s3.amazonaws.com/english/2012-07-08_en_BanuIsrail.pdf

Dat is in het algemeen zo, maar in mijn geval niet, raar genoeg. Al mijn hele leven zoek ik mensen die anders zijn dan ik. Toen ik klein was en mijn moeder zich nogal liet voorstaan op haar goede afkomst (wat dat ook moge zijn) had ik de neiging me daar tegen af te zetten en zocht ik juist die kinderen op als vriendjes en vriendinnetjes die arm waren en veel eenvoudiger wat betreft thuissituatie.
Ook tijdens mijn jonge jaren later zocht ik vaak mensen en situaties op die voor mij anders waren of nog onbekend. Soms zocht ik expres situaties op die ik eng vond om ervan te leren.
Verder was ik bang voor gehandicapten. Ik vond het verschrikkelijk om naar te kijken en zo onrechtvaardig. Al vanaf dat ik klein was had ik dat en natuurlijk werd juist overal mijn aandacht getrokken door die ene gehandicapte in de menigte of die ene man met maar één been op het strand, enzovoort. Na het zien van zoiets kon ik nachts niet slapen, zo akelig vond ik het. Daarom ging ik tijdens mijn studie juist werken als vrijwilliger in een vakantiekamp voor lichamelijk gehandicapten en later in een inrichting voor geestelijk gehandicapte kinderen. Dit om mijn angst te overwinnen.
Ik studeerde psychologie, maar toen ik net was afgestudeerd begon ik een relatie met een analfabeet uit het grensgebied van Pakistan/ Afghanistan. Met hem trouwde ik en kreeg ik vijf kinderen. Dat was nu niet direct een man van mijn soort. Ik sloeg alle waarschuwingen van omstanders in de wind, met alle consequenties vandien.
Ik werd moslim en was daar zelf heel blij mee. Wilde dit blijde nieuws delen met mijn ouders en hoopte dat zij net zo blij zouden zijn als ik, maar dat bleek niet zo te zijn. Hoewel beiden zijn opgegroeid in Indonesië en de islam dus heel goed hebben leren kennen en zij zelfs enkele gewoonten hadden overgenomen van moslims, zoals de lichamelijke hygiëne, waren zij absoluut niet blij. De islam associeerden zij met arme mensen die hooguit konden opklimmen tot het niveau van bediende. Wij in het verlichte westen wisten wel beter.
Ik was teleurgesteld en heb 30 jaar erna mijn mond verder gehouden over mijn geloof, omdat ik wist dat het voor Nederlanders onbegrijpelijk was dat een afgestudeerd academicus zich vrijwillig zou kunnen bekeren tot de islam (die ook in 1977 al als achterlijk werd gezien).
De laatste tijd kom ik met mijn geloof “uit de kast”, omdat ik na 34 jaar zelfstudie veel weet van islam en meen dat de afkeer van mensen tegen deze godsdienst voor een groot deel berust op onwetendheid. Ik wil graag een “brug” zijn, omdat ik Nederlander ben én moslim.
16 Jaar geleden (na 16 jaar eenzaamheid als Nederlandse moslim) heb ik een groep gevonden “van mijn soort”, de leerlingen (murids) van de Naqhsbandi Tariqat (een sufiweg). In hun midden word ik enthousiast opgenomen. Er zijn wekelijkse bijeenkomsten, waar ik naartoe kan als ik dat wil. Ook heb ik vier jaar geleden een man gevonden “van mijn soort”, al moest die helemaal uit Andalusië komen van het platteland van Arahal. Gek genoeg.
In plaats van in die voor mij veilige omgeving te blijven zoek ik weer mensen buiten mijn soort! Nu heb ik ervoor gekozen vrijwillig werk te doen voor een christelijke organisatie.  Omdat ik vind dat we veel meer gemeen hebben dan verschillen. Maar zij vinden mij “van een andere soort” en dat laten ze me langzaamaan merken.
Waarom maak ik het mezelf zo moeilijk. Waarom blijf ik niet gewoon bij mijn soort. Waarom zoek ik steeds het vreemde op? Omdat ik blijf denken: “We hebben toch allemaal een hart? Daarin kunnen we elkaar toch vinden?”