Categorie archieven: General

Beter geen talent dan een beetje talent?

Geplaatst op door
Beantwoorden

‘Met zijn snavel op de stam’. Dat is een citaat dat mij te binnen schiet. Ik las of hoorde ik toen ik klein was. Was het niet Toon Hermans tijdens één van zijn conferences? Het ging natuurlijk over een vogel die consequent bleef doortikken. Met zijn snavel op de stam. Zo tik ik ook voort met mijn 8 vingers op het toetsenbord. 8 Vingers dankzij een online gratis typecursus. Waarom doe ik dat toch? Steeds maar stukjes typen in dit weblog. Terwijl anderhalve man en een paardenkop deze stukjes leest. Omdat ik het leuk vind om te doen en omdat ik alsnog hoop dat af en toe iemand het leest. Ik wil niet bekend of beroemd worden, maar het geeft me een blij gevoel dat mijn stukjes hier en daar en soms zelfs trouw ingekeken worden. Dat er bijvoorbeeld ergens iemand is die mijn ‘oefeningen voor na een gammanail-operatie’ heeft gedownload en daar mogelijk profijt van heeft. Maar vooral geeft het mij een goed gevoel om schrijvend mijn gedachten de vrije loop te laten. Dat heeft verder geen wijd reikende gevolgen, net zo min als een foto die je maakt grote gevolgen heeft. Vroeger verdween een foto in een doos of foto-album en nu verdwijnt hij in de opslagruimte van digitale apparaten of in de cloud. Mijn stukjes zweven in de digitale ruimte zolang ik de rekening van mijn webhost blijf betalen.

Vandaag las ik in een krant een essay van iemand die vond dat je beter helemaal geen talent kon hebben dan een klein beetje talent. Degenen die een beetje talent hadden voor iets maar niet bijzonder veel talent zouden volgens de schrijver van het essay permanent gefrustreerd zijn, omdat ze een doel stellen dat ze nooit bereiken. Ik ben het daarmee niet eens. In mijn ogen geldt dit alleen voor mensen die hopen ‘door te breken’ bij een groot publiek met hetgeen zij produceren of doen. Dat kunnen sporters zijn, muzikanten, mensen die kunst maken of schrijvers, enz. Volgens degene die het essay schreef zou iemand die nooit zijn gewenste doel kan bereiken daar ongelukkig van worden. Degene die nergens talent voor heeft en daar tevreden mee is zou een veel rustiger leven hebben, omdat deze niet zulke hoge aspiraties zou hebben.

Ik denk dat hier twee dingen door elkaar worden gehaald. Talent (dat iemand kan hebben in minderen of meerdere mate voor iets of meerdere vaardigheden) en aspiratie. Het al dan niet tevreden zijn zit hem volgens mij alleen maar in het niveau van aspiratie. Is dat niveau onrealistisch hoog en maak je jezelf daarbij nog afhankelijk van het oordeel van je omgeving, dan zal die aspiratie een bron van frustratie zijn. Is er geen andere aspiratie dan plezier hebben in datgene wat je doet en het jezelf daarin verbeteren naar eigen maatstaven, dan is het niet beroemd of bekend worden vanwege je vaardigheden geen enkel probleem.

Het is naar mijn mening helemaal niet fijner om nergens talent voor te hebben of jezelf wijs te maken dat je nergens talent voor hebt. Ik geloof dat iedereen wat kan. Wat dat is zal voor iedereen anders zijn, maar het is de moeite waard om uit te zoeken wat de bezigheid is waar je gelukkig van wordt. Ik denk dat iedereen wel een mate van talent heeft voor iets. Sommigen hebben toevallig heel veel talent voor één specifiek iets. Als dat ook nog tijdig wordt opgemerkt door hun omgeving, dan worden zij bekend vanwege wat zij presteren. Maar een overgrote meerderheid van mensen wordt nooit bekend met wat ze met plezier en niet onverdienstelijk doen. Dat hoeft geen reden te zijn om er dan maar mee te kappen.

Het proces van ergens met volle overgave mee bezig zijn is waardevol. De waarde van een product is op vele manieren te meten. In geld, in nuttigheid, in schoonheid, in liefde, in nabijheid. Tegenwoordig meet men belangrijkheid graag af aan hoeveel mensen er kijken, hoeveel views, enz. Hoeveel geld is er te verdienen aan een persoon of product is ook een grote drijfveer. Het is een race die hier en daar potsierlijke en oppervlakkige vormen aanneemt. Moet je in die race voorop gaan? Of mag je ook gewoon lekker bezig zijn met je talenten zonder competitie met anderen en zonder oog op enige winstbejag?

Ik kies voor het laatste. In mijn geval is dat wat schrijven, filmpjes plakken, foto’s schieten, schilderen. Dan heb ik het over vormen van lichte arbeid zonder winstoogmerk. Maar ik geloof dat talent voor dingen veel breder ligt dan het geijkte waar mensen over spreken. Je kan talent hebben voor luisteren, voor verzorgen, voor koken, voor wijsheid delen, kinderen blij maken, mensen laten lachten. Of misschien kan iemand heel goed jodelen of zijn tong dubbel vouwen.

Beroemd of bekend zijn wordt overschat. Het is betrekkelijk en veelal ook tijdelijk. Zo plaatst de meute je op een voetstuk en zo donder je ervan af. Beter is het je eigen beoordelaar te zijn en met plezier aan dingen te werken of er gewoon ‘er te zijn’ voor je omgeving. Wanneer je je best doet in wat je doet, dan kan heel veel zich ontpoppen als ‘kunst’. Creatief zijn is in mijn ogen het beste doen wat je kan in een situatie ofwel roeien met de riemen die je hebt. Veel mensen hebben dat talent al ?.

Groene vinkjes

Geplaatst op door
Beantwoorden

Veel heb ik er niet mee te maken, maar ik lees en hoor wel eens wat over de zogenaamde zeven groene vinkjes. Die zouden uitmaken of je al dan niet succesvol bent in de maatschappij. Op twitter, waar heel veel mensen ‘ergens iets van vinden’, las ik dat iemand vond dat er eigenlijk een achtste vinkje aan toegevoegd moest worden. Je moet ook atheïst zijn. Iemand die gelovig is, of het nu een christen is of een moslim of anders gelovige, wordt niet meer serieus genomen in een maatschappij die op dit moment in meerderheid ongelovig is. En de moslim scoort daarbij wel het grootste minpunt.

Ik loop eigenlijk al mijn hele leven met een rood vinkje rond. Gelovig tot in mijn tenen vanaf mijn geboorte (opgroeiend in een atheïstisch gezin) en dan ook nog het merendeel van mijn leven moslim uit eigen keuze.

In de ramadan ben ik de Koran weer aan het herlezen en soms heb ik dan het verlangen om passages die ik heel mooi vind in mijn weblog te zetten. Maar dan denk ik direct ‘niet doen’. Het is een vergeefse moeite om mensen te laten proeven van de schoonheid die ik ervaar bij het lezen van de woorden. Men zal het waarschijnlijk anders ervaren dan ik en dus kan ik het beter laten. Wie de Koran wil lezen zal dit zelf wel doen en het is niet aan mij om mensen daarin te stimuleren.

Ik put steun en kracht uit mijn geloof en zou dat heel graag delen met anderen, maar ik weet dat dit niet kan. Ieder kijkt naar het leven door zijn eigen bril.

Toch weer op twitter ?

Geplaatst op door
Beantwoorden
Na regen komt zonneschijn?

Ik merkte dat ik twitter toch ging missen, toen ik mijn account eenmaal had verwijderd. Het zal voortkomen uit een soort nieuwsgierigheid die te vergelijken is met die van iemand die grijpt naar roddelbladen. Net als bij facebook schijn je je twitteraccount opnieuw te kunnen activeren binnen dertig dagen, als je spijt mocht krijgen. Dat wilde ik doen. Maar in plaats van dat ik terugkwam op mijn reeds bestaande account kreeg ik een nieuwe. Waarschijnlijk omdat ik op een andere manier inlogde, omdat ik vergeten was hoe ik eerder in twitter terecht was gekomen en met welke manier van inloggen.

Ik besloot dit keer niemand te volgen en te kijken wat er dan gebeurde. Wat zou ik dan te zien krijgen? Wat zou me voorgeschoteld worden? Vanzelf kreeg ik te zien wat er stond in de accounts van diverse kranten en andere nieuwsmedia. Dat was ook mijn bedoeling. Ik vind het fijn om gewezen te worden op wat er te lezen is en te beluisteren op nieuwmedia. Ook al ben ik niet geabonneerd op alle kranten, meestal is het wel mogelijk via je incognito-scherm een paar artikelen te lezen die eigenlijk achter een betaalmuur zitten uit elke krant . Aangezien de meeste kranten hetzelfde nieuws beschrijven, kan je door te selecteren wat je wilt lezen alsnog een gevarieerd overzicht krijgen van het nieuws en zelfs wat columns meepikken.

Tussen de berichten van de kranten en andere nieuwsmedia kreeg ik tot mijn verbazing ook berichten mee van mensen die ik niet volg. Berichten en meningen die je helemaal niet wil lezen. Hoe wordt bepaald wat ik zomaar meekrijg in de berichtenstroom? Het zal wel een algoritme zijn. Google, facebook (waar ik al jaren niet meer op zit), instagram, enz. zijn door een onzichtbare ´big brother´ op een voor mij totaal onbegrepen manier verbonden.

Ik ging vanmorgen even kijken naar de instellingen op mijn eigen account en zag tot mijn verbazing dat ik 19 accounts volg. Hoe kan dat? Naar mijn weten heb ik zelf bepaald dat ik 0 accounts volg en ik heb uiteraard ook 0 volgers. En nu zie ik hier ineens staan dat ik 19 accounts volg! Kennelijk heeft twitter zich gebaseerd op mijn eerdere account, waarin ik inderdaad ook die media volgde. Maar vreemd genoeg staan er ook twee personen bij: Ozcan Akyol en Nico Dijkshoorn. Typisch en apart wel. Ik heb ze maar laten staan, want ik vind ze allebei best ok.

Nu gluur ik dagelijks even op twitter. Ik kan dat niet lang volhouden. Het is alsof je even de deur open doet om te kijken wat voor weer het nu buiten is. Je ziet dat het nog steeds stormachtig en grijs weer is en je doet snel de deur weer dicht. Om daarna je eigen gedachten en je eigen bezigheden weer op te pakken. Ik praat er wel over met Ahmad, die zich een groter deel van de dag dan ik onderdompelt in het nieuws.

Serie ´juvenile justice´

Geplaatst op door
Beantwoorden

Sinds een tijdje kijk ik op de fiets naar bovengenoemde Zuid Koreaanse serie. Het gaat over een vrouwelijke rechter, die werkt bij een rechtbank die jeugdcriminaliteit behandelt. Ik bekijk deze serie met veel interesse. Inhoudelijk is de serie al interessant. Maar wat vooral mijn aandacht trekt is het verschil in gedrag van een Koreaan en iemand uit het westen. Je ziet dat ook in Zuid Korea de technologie met al zijn voor- en nadelen op eenzelfde niveau is als in het westen. Maar ook zie ik, als ik kijk naar de acteurs en hoe zij op elkaar reageren, dat deze mensen hun eigen tradities niet verloren hebben. Het buigen voor elkaar bij een begroeting is een voorbeeld van hoe zij vasthouden aan hun manieren.

Wat me ook opvalt en aantrekt in de serie is dat ik zie dat mensen werkelijk naar elkaar luisteren als de ander spreekt en elkaar daarbij zelden in de reden vallen. Ook wordt er vaak even gewacht voordat men antwoordt. De antwoorden lijken meer overdacht en zorgvuldig gekozen dan ik meestal zie in andere, westerse series, vooral de Amerikaanse series. In een westerse serie zie je vaker dat mensen elkaar in een gesprek aanmoedigen met knikken of andere manieren van expressie om hun reactie te laten blijken. In de Koreaanse serie zie ik dat mensen echt alleen maar luisteren en niets zeggen. Maar ogen kunnen zich vullen met tranen of anderszins blijkt in stilte een emotie. Dat vind ik mooi om te zien en suggereert bij mij ook meer diepgang dan het over en weer geschreeuw dat je vaker ziet in westerse series. Niet dat er niet geschreeuwd wordt in deze Koreaanse serie. Driftig kan men ook worden, evengoed als elders in de wereld.

Eerder had ik eenzelfde indruk bij de Turkse serie Bir Baskadir. Ook daar zag ik meer stilte en aandacht in de relaties, zoals die gespeeld werden.

Ik vind dat heerlijk om naar te kijken en ik trek er ook lering uit. Ik vind dat ikzelf ook weleens de neiging heb om te ratelen of te snel op een ander te reageren, alsof ik bang ben dat de tijd te kort is om alle info uit te wisselen. Soms spring ik daarbij van het ene onderwerp over op het andere, alsof ik bang ben dat anders niet alles aan bod komt. Vanwaar die haast? Het is een gewoonte die ik al langer heb. Mijn jongste dochter heeft er ook een handje van. Als wij met elkaar praten lijkt het wel een pingpongspel van twee superrap pratende personen. Wij verstaan elkaar daarbij goed, maar ik besef dat dit niet voor iedereen een prettige manier van communiceren zal zijn.

Ik wil net als die Koreaanse acteurs meer rust pakken in mijn conversaties met anderen. Meer luisteren en vooral tijd nemen voor ik antwoord geef. Ik hoef me niet te haasten. Ik heb tijd zat! Zo leer ik van het kijken naar series ?.

Reis naar Fez zeven jaar geleden

Geplaatst op door
Beantwoorden

Zoals ik eerder schreef hebben wij niet meer zo een behoefte aan reizen. Dat is ook de reden waarom we erover denken om de hele lente en zomer in Nederland te blijven en de rest van het jaar hier. Dat scheelt heen en weer gereis.

We hebben sinds we elkaar kennen samen heel wat afgereisd en daar hebben we mooie herinneringen aan. Vandaag had ik zin om weer eens een filmpje te maken. Ik heb dat gedaan van oude foto´s van de reis naar Fez, die we in april 2015 maakten. Ik had toen nog een heel eenvoudige Samsung camera, die ik van iemand gekregen had, omdat hij er niets mee deed. Met dat cameraatje maakte ik mijn eerste foto´s en filmpjes na lange tijd. Deze reis gebruikten we deze camera ook. De kwaliteit en scherpte van de foto´s laat te wensen over, maar de foto´s bevatten voor mij mooie herinneringen. Voor wie dat leuk vindt is hier het filmpje. Ik maakte het eigenlijk vooral voor mezelf, omdat ik er plezier in heb.

Heerlijk zonder twitter

Geplaatst op door
Beantwoorden
Ik hoor liever het getwitter van de merel

En niet alleen dat. Ik zet niet meer als vanzelf de radio aan, als ik bijvoorbeeld aan het koken ben. Dat is zoveel rustiger. Ik kan mezelf weer horen denken en soms praat ik ook met mezelf. Dan ben ik mijn eigen coach die mezelf instructies geeft. Dat was bijvoorbeeld vandaag, toen ik een recept probeerde dat ik op YouTube had gezien. Het is zeldzaam dat ik recepten probeer. Meestal is dat een tegenvaller.

Het zag er heel simpel uit en ik dacht dat dit voor mij ook gemakkelijk moest zijn met mijn jarenlange ervaring als roti-bakker. Maar ik wist eigenlijk al dat ik niet goed overweg kan met wit meel. Dat is veel plakkeriger dan half bruin zoals het chapati meel dat ik gewend ben. Ik heb het volbracht, mezelf moed insprekend, en de broodjes waren heerlijk met het gerecht van gehakt met aubergine en stukjes aardappel dat ik erbij maakte. Ik weet nu al dat ik het de volgende keer niet meer ga doen met wit meel, maar met half-bruin meel. Het verwerken van yoghurt en bakpoeder en een beetje olie in het meel is lekker. Iets om te onthouden.

Zonder veel schermtijd kom ik helemaal tot rust en krijg ik weer inspiratie voor veel dingen. Ik kan het iedereen aanbevelen.

Te veel schermtijd ´genoten´ en weg met twitter

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vannacht had ik een droom die mij iets heel duidelijk maakte: ik tuur te veel naar schermpjes. Ik had het er vanmorgen aan het ontbijt over met mijn levensgezel. Hij herkende het. Mensen zitten zoveel op hun tablet of telefoon te kijken dat ze nauwelijks tijd hebben om na te denken en iets te ontdekken in hun omgeving of hun eigen binnenwereld. Het voortdurend zoeken naar input geeft je hersens geen tijd om zelf op gedachten te komen. Hoe vaak is het niet zo dat we elk ´verloren´ momentje naar onze telefoon grijpen. Bijvoorbeeld als je moet wachten tot iets kookt in de keuken of als je even in de zon gaat zitten op het terras. Vaak pakken we dan onze telefoon om een momentje te ´benutten´ en nog even de laatste berichten in de krant te lezen, enzovoort. Het is iets dat veel mensen doen, volwassenen en kinderen. Veel mensen nemen hun telefoon ook mee naar buiten en kijken daar ook, als het even kan, op hun scherm. Weinig mensen nemen bijvoorbeeld in de bus, tram of bij de bushalte de tijd om hun omgeving te bekijken. En zo zit men een groot deel van de dag in een virtuele wereld. Elke fantasie, verbeelding of diepere gedachte wordt in de kiem gesmoord.

Ik vind het fijn dat we via internet de hele wereld dichterbij kunnen halen, maar ik vind het jammer als dit ten koste gaat van onze eigen gedachten en fantasie en het contact met onze omgeving.

Bij mij is het ´genieten´ van info doorgeslagen. Als ik klusjes doe in het huis luister ik naar radio 1. Als ik even niets te doen heb, zit ik op mijn telefoon te staren. Ik lees de kranten (daar is tot op zekere hoogte niets mis mee) en ik kijk op twitter. Dat laatste is niet goed voor mij, zoals ik heb gemerkt. Ik zie daar alleen maar een ´welles nietes spel´ dat nergens toe leidt. Ik heb er genoeg van. Het kijken naar al dat over en weer gescheld brengt mijn gedachten in een negatieve spiraal, waarin ik helemaal niet terecht wil komen. Ik houd me liever bezig met zaken en gedachten die mij geestelijk voeden.

Bezig zijn met je handen of wandelen kan leiden tot inspirerende gedachten. De stilte biedt ruimte, maar ook muziek kan inspireren.

Ik denk terug aan mijn jonge jaren als studente. Er was toen nog geen internet, maar wel tv. Ik ging vaak ´s avonds in mijn eentje wandelen in de stad Utrecht. Soms voelde ik me alleen, maar als ik naar binnen keek door de verlichte ramen waar ik langs liep en ik zag een hele familie staren naar de tv, dan was ik blij dat ik daar liep met mijn eigen gedachten. Het waren niet altijd vrolijke gedachten, maar het troostte me dat ik tenminste het gezelschap had van mijn gedachten en gevoelens. Het contact daarmee is voor mij heel belangrijk.

Je kan de wereld niet mooier maken dan hij is. Je kan wel jezelf helpen het mooie te zien door vooral daarnaar te kijken. Daar was ik altijd goed in, maar al dat mijn neus steken in het ´gedachtengoed´ van anderen die ik niet eens ken, heeft mij geen goed gedaan ?.

Waarom schrijven?

Geplaatst op door
Beantwoorden

Al meer dan 12 jaar schrijf ik in mijn weblog. Dit weblog dateert van december 2011, maar eigenlijk schreef ik toen al een paar jaar in een weblog dat ik niet bewaard heb. Het idee om in een weblog te gaan schrijven kreeg ik dankzij een klasgenootje van vroeger. Ik zat naast haar in de twee laatste jaren van mijn middelbare schooltijd en vond haar later terug (ik meen via Schoolbank). Zij had een paar weblogs en toen ik één van die weblogs las ontroerde mij de openheid van de manier waarop zij haar dieren en haar leven beschreef. Dat heeft mij geïnspireerd om zelf ook een weblog te beginnen. Ahmad, die graag wil dat ik mijn kwaliteiten benut, heeft me geholpen een weblog te administreren. Hij is een autodidact die weet hoe je weblogs kan ontwerpen

Zelf heb ik altijd van schrijven gehouden. Op school schreef ik graag opstellen en ook later vond ik het op schrift stellen van rapporten, brieven en mails, zowel privé als voor mijn werk, het leukst om te doen. Ik had nooit moeite met het vinden van woorden op papier. Soms was ik zelf verrast over wat ik geschreven had. Het leek wel of ik al schrijvende meer kon uiten dan ik van te voren zou bedenken. Al schrijvende kwam vaak de inspiratie. Het is te vergelijken met schilderen. Je komt al schrijvende in een ´flow´.

Vanwege dat verlangen om te schrijven, gewoon vanwege het plezier in het schrijven zelf, besloot ik een weblog te beginnen als een soort virtueel dagboek, waarin ik mijn belevenissen maar vooral mijn gedachten en gevoelens kon delen.

Ik schreef in het begin veel stukjes over de islam en het soefisme. Ik wilde graag een soort ´brug´ zijn tussen moslims en niet moslims, omdat ik naast moslim ook Nederlands ben. Nu is die drang om over mijn geloof te schrijven minder geworden. Wat ik daarover wilde zeggen heb ik in de loop der jaren wel gezegd. Een bundeling van alle stukjes over islam vind je hierboven in de pagina op mijn website met de titel ´Overpeinzingen van een bekeerling´.

Inmiddels ben ik 71 jaar en ik zie nu mijn geloof als iets van mij, waarnaar ik wil leven. Ik heb niet meer de behoefte om mijn geloof uit te leggen aan anderen. Hoe ouder ik word, hoe minder behoefte ik heb mijn kijk op het leven te delen.

Als ik de kranten lees, tv terugkijk en media als twitter doorlees, dan voel ik me een vreemde eend in de bijt. Dat is een vertrouwd gevoel dat ik ook al had in de 70er jaren, toen ik een dreigende, bijna militante onverdraagzaamheid ervoer van de kant van sommige studenten met uitgesproken politieke meningen. Ik blijk, net als toen, over veel zaken andere ideeën te hebben en houd daarom het liefst mijn mond als er links en rechts meningen worden geventileerd. Begin een beetje op mijn broer te lijken: ´ik zeg maar liever niets, dan heb ik ook niets te verantwoorden´.

Ik was altijd iemand die vind dat je de wereld alleen kan veranderen door met jezelf te beginnen. Dat is in strijd met de gedachte dat er voor alles wat je overkomt een oorzaak moet zijn en een schuldige aangewezen kan worden.

Voor mij zijn de soefi-vertellingen realistischer. Een soefi die een voetbal tegen zijn achterhoofd krijgt, die is afgeschoten door een willekeurige jongen in de straat, denkt niet: ´Waarom schiet dat jong een bal tegen mijn hoofd?´ Hij denkt: ´Die bal was voor mij bestemd´. Hij ziet noch zichzelf noch de jongen als verantwoordelijke.

Servethouder

Geplaatst op door
3

Tiffany-kunstenaar Ahmad maakte deze servethouder voor Encarna, de weduwe van zijn broer.

We zullen voor 21 april nog een keer richting Sevilla rijden. Langs Arrahal, waar we dit presentje zullen afleveren en daarna naar Mairena del Ancor, waar zijn dochter Zoraida en schoonzoon Ali nu nog wonen. Maar in de zomervakantie zullen zij verhuizen naar Quadalcanal, een heel stuk verderop, in de richting van Cordoba. Zij hebben daar een huis gekocht en een flinke lap bouwgrond om ecologisch te gaan boeren. Inshaallah zoeken wij hen daar op in het najaar. Ik zeg ´als Allah het wil´, omdat niets zeker is. De toekomst is al onzeker, maar met deze oorlog tussen twee mogendheden, die wordt uitgevochten door Russen en Europeanen, over de hoofden en op de hoofden van Europeanen is helemaal niets zeker. Waarom schrijf ik er weinig over? Omdat er al genoeg over gezegd wordt in de media. Ik wil geen mening of gevoel erover uiten. Bespreek het wel aan de eettafel met mijn maat.

Toen we klein waren hadden mijn broer en ik zelden ruzie. Maar als we ruzie hadden en liepen te bakkeleien, dan koos mijn stiefvader nooit partij voor één van ons. Hij strafte ons allebei even hard. Het enige dat uit zijn mond kwam was: ´En nu scheiden jullie uit met vechten. Anders sla ik jullie met jullie koppen tegen elkaar.´ En: ´Waar er twee kijven hebben er twee schuld´. Mijn stiefvader was erg streng, maar op zich was hij wat dit betreft rechtvaardig.

Toen mijn kinderen klein waren speelden zij over het algemeen lief in een groepje van drie. De oudste viel daarbuiten, omdat zij 6 jaar ouder was en dus al een stuk ´volwassener´. Soms hadden ze ruzie en dan werd ik erbij geroepen. ´Ma, hij of zij doet dit of dat en oh, dat is toch niet eerlijk, enz.´ Soms liet ik me verleiden me ermee te bemoeien, maar de ervaring leert dat dit zelden goed uitpakte.

Ik zie op twitter veel gescheld voorbij komen van twitteraars die het, al dan niet anoniem, met elkaar oneens zijn over de oorlog en andere kwesties. Je zou dan niet zeggen dat we ´vrijheid van meningsuiting´ hoog in het vaandel hebben staan.

Ruzies zijn er in het klein en groot. Ik houd me er liever buiten. De burgers en vooral de kinderen en dieren zullen altijd de dupe zijn van geschillen op ´hoger´ niveau. Oorlog kent alleen een enorm aantal verliezers en een klein aantal winstmakers.