Categorie archieven: General

Echte vrienden bestaan niet

Geplaatst op door
6

Althans in mijn leven. Ik heb veel vriendschappen gehad en voor mij voelde dat vooral als ´met elkaar voortwandelen door het leven´. Als kind nam ik vriendschap en trouw heel serieus, maar helaas werd ik een aantal keren daarin erg teleurgesteld. Mijn ´beste vriendinnetjes´ lieten het herhaaldelijk en in diverse situaties als het nodig was om voor mij op te komen afweten. Als kind al verbaasde ik me erover hoe veranderlijk mensen en kinderen waren in hun trouw en vriendschap. Ik bleef echter altijd uitgaan van het goede en eerlijke van de mensen om mij heen, ook al voelde en merkte ik vaak intuïtief dat dit niet klopte.

Ik denk dat de vriendschappen in je jeugd het belangrijkst zijn voor je verdere leven. Je bent dan nog heel vatbaar voor indrukken en gebeurtenissen maken meer indruk dan in de rest van je leven. Je kijk op het leven wordt dan gevormd. Sommige mensen hebben het geluk dat ze op één plek blijven en hun vriendschappen kunnen blijven onderhouden. Als je eenmaal volwassen bent en misschien een gezin sticht en waarschijnlijk in ieder geval een groot deel van je tijd werkt, dan raken vriendschappen meer op de achtergrond. Je hebt eenvoudig minder tijd.

Bij mij is het zo gegaan dat ik eigenlijk vanaf mijn studententijd nogal een geïsoleerd bestaan heb geleid. Ik was er voor mijn kinderen en de rest was ruis om mij heen.

Ik heb heel wat spannende momenten gekend in mijn leven, waarin ik hulp van een ander nodig had. Het gekke is dat de onverwachte hulp dan nooit van een vriend of vriendin kwam, laat staan van mijn familie. (Kinderen, ik heb het nu niet over jullie. Ik weet dat jullie altijd voor mij klaarstaan! Maar veel is gebeurd toen jullie nog niet in mijn leven waren of nog te klein.) Op die momenten kreeg ik, gek genoeg, altijd en precies op tijd hulp van een persoon die dan als het ware door God gezonden leek.

God/Allah is voor mij niet een ´man met een baard op een wolk´. Allah is Liefde en Allah verschijnt aan mij door mensen die Hij op mijn pad stuurde in mijn meest duistere momenten. Vrienden zijn voor mij de mensen die mij hielpen als een werktuig van Gods Liefde op het moment dat dit nodig was.

Zoals men zegt: in tijden van nood leert men vriend en vijand pas kennen. Zo is dat voor mij ook geweest. Een vriend heb je niet altijd voor het leven maar soms slechts voor even. Maar zo een vriend vergeet je niet meer. Terwijl de vrienden met wie je veel tijd hebt doorgebracht niet altijd zo een blijvende indruk achterlaten. Het was leuk met hen, zolang je dezelfde richting opliep samen, maar uit het oog betekende meestal dan ook uit het hart.

Wat ik nu merk is dat ik nog het meeste voel voor de mensen die ik ken van lang geleden. Ik zie ze niet veel of soms zelfs niet, maar ik weet dat ze nog in leven zijn en ik voel voor ze omdat ik herinneringen met ze deel. Het is nostalgische vriendschap en interesse van mijn kant. Ik wil dat het goed met ze gaat en dat ze nog lang blijven lopen op deze planeet, al lopen ze niet met mij op. Het is een soort ´heimwee vriendschap´. Er is al zo veel niet meer en alles verandert en niets blijft. Maar die mensen zijn er nog en dat geeft me een soort rust.

Nieuwe vrienden maken op mijn leeftijd is eigenlijk niet te doen. Je kan samen gaan oplopen, maar dat geeft dan niet hetzelfde gevoel als in je jonge jaren. Het hoeft dan ook voor mij niet. Laat ik het zo zeggen: in wezen is de hele wereld mijn vriend. We zijn allemaal maar ´lonesome hobos´ die ronddwalen op deze planeet en iedereen kan wel wat aandacht gebruiken. Ik heb alle tijd om die te geven. En ik vind mensen nog steeds boeiend. Maar echte vrienden? Nee, ik heb ze niet. Allah is mijn enige echte Vriend.

Mijn broer wordt nog steeds herdacht

Geplaatst op door
Beantwoorden

Elk jaar is er op17 december in Moskou een plechtigheid om de 6 rodekruismedewerkers te herdenken die in hun slaap vermoord werden in een ziekenhuis in aanbouw in Grozny (Tsjetsjenië). Het Internationale Comité van het Rode Kruis (ICRC) werkt daarnaast aan een internetpagina waarop alle overal ter wereld in het veld omgekomen medewerkers van het Rode Kruis worden herdacht.

Ik kreeg een mail van hun contactpersoon of ik enkele dingen die men schreef over mijn broer wilde nakijken en eventueel verduidelijken. Hij vroeg mij het volgende:

´Ik heb daarom de volgende specifieke vragen aan jou, Shabnam:

Toevoegen van de naam “Shabnam Theunissen”, indien jij dat wenst

ICRC vraagt verder:

of we Hans’ geboren naam “Johan Joost Theunissen” ook zouden moeten vermelden, en wellicht nog aangeven dat Hans werd geadopteerd.

of bekend is waarom Hans van psychologiestudie naar constructie overging, en of we dat zouden moeten vermelden´

Ik keek wat men toe nu toe vermeldde over Hans op de website. En ik zag dat er wat dingen fout vermeld staan. Dat ook de aanname dat Hans geadopteerd zou zijn natuurlijk niet klopt, maar wel begrijpelijk is, omdat voor buitenstaanders nooit duidelijk is geworden dat Hans niet de zoon is van Elkerbout. Dat is dan ook iets dat mijn stiefvader en moeder nooit naar buiten hebben willen brengen. Zelfs op zijn grafsteen staat geschreven: ´our son´.

Ik heb de volgende reactie gegeven:

´Hans was not born in Utrecht, but he was born in Soekaboemi in Indonesia on the 4th of januari 1949. He studied psycholgy in Utrecht and from then on kept on living there.

He was born under de name of Johan Joost (Hans) Theunissen, son of Johanna Josta van der Schaaf and Adriaan Cornelis Theunissen. His parents divorced when he was five years old and his mother remarried Johan Gerard Elkerbout. That is why the surname of Hans was later changed in ´Elkerbout´. He was not adopted but he was my beloved brother. I am born as Monique Theunissen on 22 october 1950. They changed my surname in Elkerbout as well, but I rechanged the name when I was older in the name of my real father A.C. Theunissen who is also the real father of Hans (Johan Joost). Ik changed my forename as well (in Shabnam). My brother Hans didnot change his name but kept the surname of our stepfaher.

My brother Hans and I both have our masters degree in psychology. Hans didnot work as a psychologist. He was more of a practical person and he did like to work with his hands and build things. He was an autididact in matters of construction of all kind. 

The partner of his last years said about Hans: ´When Hans committed at something, he gave it his all´. As his sister I fully agree with that.´

Toen ik later mijn eigen woorden teruglas, besloot ik Ad Beljaars (momenteel mijn contactpersoon bij het Rode Kruis) te bellen. Om hem te zeggen dat ik het weliswaar nodig vond om de juiste info te geven omtrent Hans zijn geboortenaam en geboorteplaats, maar dat ik het niet nodig vond om dat op de website te vermelden. Dat ik er vrede mee heb dat de naam van Hans vermeld blijft op de website zoals die er nu staat (Hans Elkerbout). Omdat het in wezen niets uitmaakt hoe hij heette. En dat al het andere dat over hem geschreven staat (over hoe hij was) wel klopt.

Het was een fijn gesprek, waarin over en weer dingen duidelijk werden.

Brand op de heuvels tussen Alhaurin de la Torre en Alhaurin Grande

Geplaatst op door
Beantwoorden

Er is brand uitgebroken op de heuvels (berg) waarop wij uitkijken vanuit ons dakhuisje in Alhaurin de la Torre. De brand schijnt te zijn aangestoken, wat men kan afleiden uit het feit dat hij is ontstaan op diverse plaatsen. ‘Wat kan de motivatie zijn achter zo een daad?’ vraag ik Ahmad. Het antwoord is ‘dinero’ (geld). Mensen die grond kopen hebben er baat bij de grond voor een kleiner bedrag te kunnen kopen en ermee te speculeren.

Wat een trieste en miserabele reden om zoiets te doen. Ik denk aan alle diertjes en dieren die niet snel genoeg hebben kunnen wegkomen en levend verbrand zijn en de altijd groene naaldbomen die op de heuvels groeiden en nu verdwenen zullen zijn. Wij hebben er veel gewandeld voordat ik mijn heup brak. Er zullen misschien ook huizen verloren zijn gegaan.

foto is genomen door Miguel de ‘kattenman’ en onze buurman daar
genomen vanaf het golfterrein in Fuengirola

https://inspanje.nl/costa-del-sol/18481/grote-brand-aan-de-costa-del-sol-in-de-bergen-van-mijas/

Wat betekent geloven in God / Allah voor mij?

Geplaatst op door
1

Vannacht werd ik wakker om 3 uur. Na het ochtendgebed een klein half uurtje later kon ik niet gemakkelijk inslapen. Ik dacht: laat ik deze tijd benutten om me dingen af te vragen. Wat betekent het geloven in God/ Allah voor mij?

Vanaf dat ik een klein kind was geloof ik in het bestaan van een God. Waarom dat zo is kan ik niet verklaren. Hoe ouder ik werd, hoe moeilijker het voor mij werd om dit godsbesef te gieten in een bestaande godsdienst. Uiteindelijk besloot ik dat er in ieder geval een Hogere Intelligentie moest zijn achter alles wat gebeurde of zoals ik het toen in gedachten noemde: kosmische wetten die overal gelden en die perfect zijn. Ik hield een schriftje bij van gebeurtenissen en de consequenties daarvan en probeerde zo uit te zoeken wat de overeenkomsten waren in alle gebeurtennissen en hun gevolgen. Ik ontdekte dat er niet altijd een causaal verband hoeft te zijn tussen gebeurtenissen, maar dat het ook een een correlatie kan zijn tussen gebeurtenissen. Dat wil zeggen dat gebeurtenissen gelijktijdig kunnen plaatsvinden zonder oorzakelijk verband. Ik ontdekte dat wat men ’toeval’ noemt een uiting kan zijn van zo een correlatie tussen gebeurtenissen. Ik zag betekenis in beide typen verband en probeerde op mijn manier inzicht te krijgen in de kosmische wetten. Het bleef natuurlijk een heel gezoek zonder einde.

Toen ik nog wat ouder was en inmiddels psychologie studeerde hield ik me in mijn vrije tijd bezig met het bestuderen van allerlei geloofsrichtingen en filosofische inzichten. Met name zocht ik naar overeenkomsten tussen de godsdiensten, die mogelijk waarheid konden bevatten. Ik herkende me vooral in het oosterse denken dat meer belang hecht aan het samenvallen van gebeurtenissen dan aan causale verbanden. In mijn psychologiestudie kwam deze manier van kijken naar de wereld vooral tot uiting in de Gestalt psychologie.

Kort na het behalen van mijn doctoraal in de psychologie bekeerde ik me tot de islam, een voor velen onbegrijpelijke keuze.

Nu, 45 jaar later, vraag ik me ook soms af waarom ik heb gekozen voor de islam als godsdienst. Ik herken me niet in de strenge kledingvoorschriften voor met name vrouwen die sommige moslims hanteren en evenmin in veel andere geboden en verboden die sommigen zich opleggen, zoals het niet mogen portretteren van mensen, dieren of planten en het niet mogen dansen of muziek maken. Ik geloof wel in veel andere adviezen zoals het advies om geen alcohol te drinken en varkensvlees te eten, geen overspel te plegen, niet te liegen, mens dier en plant geen schade te berokkenen, niet te roddelen, goed te zijn voor ouders, kinderen, familie en buren (voor mensen in het algemeen), eerlijk zijn in de handel. Kortom leven alsof God/Allah voortdurend over je schouder meekijkt op alles wat je van plan bent, zegt en doet. Sheikh Nazim (moge zijn verlichte ziel voor altijd in vrede rusten en met Allah zijn) verwoordde het heel simpel. Hij zei: ‘Bij alles wat je wilt gaan zeggen of doen, kun je je afvragen wat Allah hiervan zou vinden. Vindt hij het goed dan is het o.k.. Zo niet, doe het dan beter niet. Zo gemakkelijk is het.’ Hij glimlachte terwijl hij dit zei.

En daarmee kom ik bij wat Allah voor mij betekent. Allah fungeert voor mij als een ‘kompas’ in mijn leven. Allah is voor mij Perfectie en Allah geeft voor mij aan op elk moment wat goed gedrag is of slecht. Het bidden tot Allah vijf keer per dag helpt mij om mij even dicht bij Allah te voelen en los van de dagelijkse beslommeringen en mijn constante gedachtestroom.

Ik weet dat veel mensen zeggen dat er geen god bestaat en dat het een verzinsel is van de mens. Ik kan niet bewijzen dat dit niet zo is. Maar voor mij is het belangrijk om mij tot Allah/God te wenden om een richtlijn te hebben. Ik kan die richtlijn niet uit mezelf halen, omdat ik niet perfect ben en omdat ik weet dat mijn ‘nafs’ (ego) mij om de tuin kan leiden. Het refereren aan Allah, die niet gekend kan worden, maar die wordt geëerd in 99 namen van perfecte eigenschappen, helpt mij op de ‘siratal mustaqim’ (juiste weg) te blijven. Als ik afdwaal ben ik niet gelukkig, weet ik uit ervaring.

Ik ben nog steeds wat grieperig….

Boeken zoeken

Geplaatst op door
2

Ik vind het moeilijk. Misschien ben ik moeilijk, een lastige lezer die niet snel tevreden is. Ik heb nu weer 4 boeken gedownload op mijn e-reader. Boeken van Nina Polak, Marja Brouwers, Benedict Wells en Marion Pauw. Ik begon met het boek van Marja Brouwers met de titel Havinck. Het was goed genoeg geschreven, maar waarom kreeg ik er zo een kil gevoel bij? Alsof het meer gaat om de stijl van schrijven dan om de emoties. Ik besloot het boek even te laten voor wat het was na er 15 % in gelezen te hebben. Ben ik nu zo vreemd geworden en ligt het aan mij dat ik de schrijfstijl van veel geprezen schrijvers ervaar als hooghartig en cynisch en getuigend van weinig inlevingsvermogen? Ik ben verder gegaan met Marion Pauw. Het boek ‘Vogeleiland’. Daar kwam ik wel direct in en ik kon me ook inleven in de karakters. Het blijft een dingetje, dat zoeken naar boeken. Had ik maar een radar, zodat ik de mij aansprekende schrijvers direct eruit kon pikken, alleen afgaand op de titel en een korte inhoudsweergave. Maar zo een radar heb ik niet. Boeken, ik lees ze zo graag, maar ik ben ook zo vaak teleurgesteld. Het zal wel aan mij liggen.

Ik houd van fictie, omdat ik dat het interessants vind. Ik haal meer uit een verzonnen verhaal of desnoods een goed geschreven biografie dan uit een theoretische verhandeling. Maar het ene verhaal is het andere niet. ?

Niks gaat zoals ik het me voorneem

Geplaatst op door
Beantwoorden

Daarom is het beter me ook maar niets voor te nemen, maar gewoon telkens datgene te doen en te zeggen dat de situatie van elk moment van me vraagt.

Ik zou toch elke dag een stukje schrijven? Mooi niet. Ik heb de afgelopen dagen nog niet eens tijd gehad om mijn pc aan te zetten. Hoe is het mogelijk dat een gepensioneerde het zo druk heeft.

Ik heb de afgelopen dagen zonder salaris gewerkt als chauffeur, verpleegster, coach en, wat nog de meeste moeite kostte, als shopper. Jawel, er moest onverwacht gewinkeld worden. Voor mezelf en voor de man. We gaan naar een bruiloft. En de dresscode is ‘summer chique’. Kijkend in onze karig gevulde kledingkast zagen we dat we er echt aan moesten geloven, want we hadden weinig hangen dat chique genoeg was. Samen met de man ging ik gisteren voor het eerst na lange tijd de stad in. En wonderwel slaagde de kleine man naast me erin een goed zittend en leuk zomers pak te vinden met mooie bijpassende schoenen. Ikzelf had al een jurkje gescoord een dag daarvoor in een winkeltje dichter bij mij in de buurt. Voor een stuk minder geld kocht ik een leuk zomers jurkje.

Te midden van al deze drukte is gisteren mijn buurvrouw onder plaatselijke verdoving geopereerd aan de alsmaar niet dichtgaande wond op haar hiel. Door middel van plastische chirurgie, een laatste redmiddel. Ze is nu al bijna 4 jaar bezig met die wond en als dit niet gaat helpen, dan zal haar voet geamputeerd moeten worden. In dat geval zegt zij niet meer te willen leven. Dus nu maar hopen dat het vel dat ze uit haar dij hebben gehaald blijft plakken op de wond. Met haar en haar boodschapjes was ik ook een groot deel van mijn tijd bezig.

Gisteren, toen de man en ik terugkwamen uit de stad, waren we allebei zo moe dat we in de middag op bed gingen liggen en even in slaap sukkelden. Wat worden we toch oud.

Maar het is leuk om deze bruiloft in het vooruitzicht te hebben. Mijn oudste spreeuw gaat trouwen, een vrolijke gelegenheid waarbij ik mijn oogappels bij elkaar zal zien te midden van de andere gasten. Het schijnt een dik feest te worden.

Elke dag een stukje schrijven

Geplaatst op door
Beantwoorden

Ik heb me voorgenomen elke dag wat te schrijven in dit weblog, of ik nu wat te vertellen heb of niet. Dat doet me denken aan mensen die elke week een column moeten schrijven. Zij moeten ook steeds wat verzinnen. ‘Echte schrijvers’, die praten over hoe ze hun beroep uitoefenen zeggen veelal dat zij elke dag gewoon voor hun pc gaan zitten om te schrijven. Ze wachten niet op inspiratie, want dan kun je lang wachten. Ze beginnen gewoon. Dat doe ik als amateur dan ook maar.

Tja en zo is het met alles in het leven. Je kan een heleboel plannen, wat sommige mensen graag doen, maar je kan ook gewoon elke dag doen wat voor je handen komt en wat in je opkomt op elk willekeurig moment. Dat is meer mijn manier van doen, altijd geweest. En nu heb ik even tijd voordat ik op mijn hometrainer stap met Netflix. Dus schrijven dan maar. Laat ik het hebben over één van mijn hobby’s: lezen.

Vandaag heb ik weer wat e-books gedownload van de bibliotheek. Dat wordt steeds moeilijker naarmate ik steeds meer boeken heb uitgelezen. Elke keer moet ik weer een nieuwe schrijver ‘ontdekken’, van wie de schrijfstijl en de verhaaltrant me aanspreekt. In de regel houd ik het meest van boeken die origineel in het Nederlands zijn geschreven. Dus boeken van Nederlandse schrijvers en geen vertalingen. Heb ik er één gevonden die ik goed vind, dan wil ik alle boeken lezen van zo een schrijver. Toch valt dat soms tegen. Zo vond ik ‘de Helleveeg’ van A.F.Th van der Heijden een heel goed geschreven en onderhoudend boek, maar toen ik enthousiast twee van zijn andere boeken leende, vond ik die veel minder boeiend en ook heel anders geschreven, met een veel gezwollener taalgebruik. Ik kon er niet doorheen komen. Of een boek je aanspreekt en boeit is heel persoonlijk. De één houdt van lichte romannetjes, de ander van spannende thrillers en weer een ander van hoogwaardig proza met veel diepgang. Ik heb gemerkt dat ik niet houd van schrijvers die al te ingewikkeld de dingen beschrijven. Ik houd van simpele taal, maar wel origineel en duidelijk. Zo vind ik Lize Spit erg goed, maar zij heeft helaas nog maar twee boeken geschreven die ik al uit heb. Ik houd in de regel wel van Belgische schrijvers. Nu denk ik weer een nieuwe Nederlandse schrijfster te hebben gevonden van wie ik veel verwacht, Nicolien Mizee. Zij heeft al veel boeken geschreven. Dus als zij echt zo leuk en onconventioneel en origineel schrijft als ik nu aanneem, na korte stukjes van haar te hebben gelezen, dan kan ik mijn lol op en ben ik weer een tijdje zoet.

Lezen is leuk en misschien nog wel fijner dan kijken naar een film of serie. Ik ben blij dat er schrijvers zijn die ons dit leesplezier verschaffen.

N.B. We zijn nu een dikke week verder en ik heb inmiddels een boek van Nicolien Mizee uitgelezen, geheten ‘voor god en de sociale dienst’. Met moeite ben ik erdoor gekomen, hopend dat ik iets positiefs kon ontdekken in het boek. Hoewel goed geschreven, vond ik er niets aan. Ik hield er een negatief gevoel aan over. De belevingswereld van deze schrijfster sluit totaal niet aan op de mijne. Ik kon dan ook geen enkele sympathie voor haar voelen. Ik heb nog een boek van haar geleend, getiteld ’toen kwam moeder met een mes’. Ik denk niet dat ik dit boek ga uitlezen. Ook al heeft deze schrijfster prijzen gewonnen met haar werk, het blijkt totaal niet overeen te komen met mijn boekensmaak. Smaken verschillen. Ik moet verder zoeken naar goede schrijvers, die mij aanspreken. Ik vind dat best een toer. Maar ik mag gelukkig nog 5 boeken uitzoeken in de digitale bibliotheek. En ik heb nog wat andere mogelijkheden. Zonder boek om te lezen wil ik niet zijn ?.

Mission impossible

Geplaatst op door
Beantwoorden

Gisteren een link naar een finca rustica gedeeld met een paar van mijn kinderen. Ze vonden het een mooi plekje en zeker zouden ze wel willen komen logeren daar. Maar ze zagen het niet zitten dat wij 313 km naar Malaga zouden moeten rijden, telkens als we naar Nederland willen afreizen. Ze wezen ons erop dat er tegenwoordig zomer en winter wel directe vluchten zijn van Sevilla naar Schiphol en terug. Maar we hebben gezien dat de reistijd met bussen en treinen naar en van de vliegvelden langer duren dan de rit met de auto naar Malaga. Ook sluiten de tijden totaal niet op elkaar aan, zodat je een dag tot een etmaal onderweg zou zijn. Dat is geen aantrekkelijke optie.

We hebben het hele romantische idee van een ‘eigen huis buiten’ losgelaten. We worden alleen maar ouder en ooit misschien gebrekkig en niet in staat tot veel dingen. Dan is zo ver van alles wonen een risico. Dus dat gaan we niet doen. Maar wel blijft Ahmad het idee houden om af en toe zijn dochter op te zoeken en dan een eigen optrekje te hebben op hun land in de vorm van een prefab huisje. Zijn dochter denkt dat het niet mag, vanwege het feit dat haar land zich bevindt in een beschermd natuurgebied. Maar Ahmad kent haar als iemand die gauw denkt dat dingen niet mogen. Het is de moeite waard om het na te vragen. Het is tenslotte wel haar land.

Ze hebben sowieso al aangeboden dat we ten allen tijde welkom zijn in hun huis in het dorp en dat we later ook mogen verblijven in het kleine huisje op hun land dat ze gaan bouwen op de grondvesten van het magazijn/ de stal op hun land.

Dus mogelijkheden genoeg. We blijven lekker wonen in Ahmad’s dakhuisje in Alhaurin de la Torre en gaan zo vaak als we kunnen naar Quadalcanal, Einde dromerijen ?.

Mode

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vanmorgen zag ik in mijn nederige buurt een vrouw lopen met een vrij korte rok, waaronder mooie benen uitstaken op hoge hakken. Daarover droeg zij een lange mantel die openwaaide in de wind. Het was een elegante verschijning, die echter misplaatst overkwam in mijn buurt. Waarvoor zoveel moeite? Het was als paarlen voor de zwijnen tussen de andere voetgangers met armoedige jasjes en kreukelige spijkerbroeken onder dikke buiken en de vrouwen met hoofddoeken achter kinderwagens.

De tijd lijkt voorbij dat vrouwen hooggehakt voorbij trippelden in mooie jurkjes. Zelfs al dragen ze een jurkje, wat bijna niet meer voorkomt, dan zie je daaronder sportschoenen of stoere laarzen. Maar de meeste mensen lopen in een spijkerbroek of trainingsbroek en op gemakkelijke schoenen. Ook mannen zie je niet veel in een pak met een stropdas of strik, maar veelal in een sportieve broek met een polootje of trui. Dat is de mode van nu, althans in mijn buurt en datzelfde zie ik ook in mijn andere buurt in Alhaurin de la Torre. Ik vind het prima. Waarom zouden vrouwen nog langer hun voeten verpesten door het dragen van hoge hakken en schoenen met een ongemakkelijke leest. Martelwerktuigjes zijn dat meestal. Sportschoenen met vering zijn beter voor de voeten. Man en vrouw lopen nu in een bijna identiek ‘uniform’. Vrijetijdskleding is de norm.

Ik ben er blij mee. Ik heb een paar spijkerbroeken die ik om en om draag en rokjes en jurkjes blijven bij mij in de kast hangen. Gelukkig heb ik er ook niet veel van en zijn de meeste rokjes tot op de draad versleten, omdat ik ze al meer dan 20 jaar oud zijn en ik ze vroeger veel gedragen heb. Maar ik doe ze nog niet weg. Misschien komt er een tijd dat ik ze opnieuw ga dragen. Voorlopig geniet ik van de simpele dracht die nu gemeengoed is.

Maar vergis je niet. Dat de mode nu universeler is dan voorheen wil niet zeggen dat er geen verschillen zijn. Je hebt trainingspakken, spijkerbroeken en sneakers in diverse prijscategorieën. De kenner weet waarmee hij of zij van doen heeft. Vooral de diverse sneakers spreken tot de verbeelding. Sportschoenen zijn er voor 50 maar ook voor rond de 450 euro of nog meer en kenners onder elkaar kunnen daar een tijdlang over praten, elkaar foto’s tonend van de laatste modellen, de ‘musthaves’. Datzelfde geldt voor andere ogenschijnlijk eenvoudige kledingstukken. Niet elke spijkerbroek is even geraffineerd van model en ook daarin zijn gradaties. Ik zie dat verschil in spijkerbroeken ook wel. Dus ook al lijkt de mode universeel en wat saai, er zijn alsnog verschillen voor de oplettende toeschouwer. Ik ben iemand met niet veel kleding, maar de kleding die ik heb draag ik graag. Dat kunnen heel goedkoop verkregen kledingstukken zijn, die alsnog mooi ogen. Je moet er oog voor hebben. Wat is het voor een materiaal, welke snit en hoe voelt het aan je lijf. Hoe ziet het eruit in de spiegel. Dat is voor mij de maatstaf om kleding al dan niet te kopen. Al een tijd heb ik ruim voldoende kleding en schoenen. Ik besteed daar weinig of geen geld aan. Want wat ik heb is meer dan genoeg. Ik vind dat er leuk uitzien niet duur hoeft te zijn. Goedkope kledingstukken gaan soms nog langer mee dan de prijzigere varianten. Je betaalt vaak alleen maar voor een bepaald merk of een bepaalde ontwerper, maar soms kunnen kledingstukken van een onbekend merk verrassend mooi zijn. Bekend is niet altijd hetzelfde als mooi. Dat vind ik.

Maar ik ben blij met de nieuwe mode, die ik zie als comfortabel. Misschien wat fantasieloos maar wel comfortabel en dat is naar mijn idee belangrijk. Door de steeds meer op elkaar lijkende dracht van mensen, jong en oud, man of vrouw of onbekend, vallen de verschillen tussen mensen weg en dat zie ik als positief. We zijn toch allemaal één familie ?.