Sinds een tijdje kijk ik op de fiets naar bovengenoemde Zuid Koreaanse serie. Het gaat over een vrouwelijke rechter, die werkt bij een rechtbank die jeugdcriminaliteit behandelt. Ik bekijk deze serie met veel interesse. Inhoudelijk is de serie al interessant. Maar wat vooral mijn aandacht trekt is het verschil in gedrag van een Koreaan en iemand uit het westen. Je ziet dat ook in Zuid Korea de technologie met al zijn voor- en nadelen op eenzelfde niveau is als in het westen. Maar ook zie ik, als ik kijk naar de acteurs en hoe zij op elkaar reageren, dat deze mensen hun eigen tradities niet verloren hebben. Het buigen voor elkaar bij een begroeting is een voorbeeld van hoe zij vasthouden aan hun manieren.
Wat me ook opvalt en aantrekt in de serie is dat ik zie dat mensen werkelijk naar elkaar luisteren als de ander spreekt en elkaar daarbij zelden in de reden vallen. Ook wordt er vaak even gewacht voordat men antwoordt. De antwoorden lijken meer overdacht en zorgvuldig gekozen dan ik meestal zie in andere, westerse series, vooral de Amerikaanse series. In een westerse serie zie je vaker dat mensen elkaar in een gesprek aanmoedigen met knikken of andere manieren van expressie om hun reactie te laten blijken. In de Koreaanse serie zie ik dat mensen echt alleen maar luisteren en niets zeggen. Maar ogen kunnen zich vullen met tranen of anderszins blijkt in stilte een emotie. Dat vind ik mooi om te zien en suggereert bij mij ook meer diepgang dan het over en weer geschreeuw dat je vaker ziet in westerse series. Niet dat er niet geschreeuwd wordt in deze Koreaanse serie. Driftig kan men ook worden, evengoed als elders in de wereld.
Eerder had ik eenzelfde indruk bij de Turkse serie Bir Baskadir. Ook daar zag ik meer stilte en aandacht in de relaties, zoals die gespeeld werden.
Ik vind dat heerlijk om naar te kijken en ik trek er ook lering uit. Ik vind dat ikzelf ook weleens de neiging heb om te ratelen of te snel op een ander te reageren, alsof ik bang ben dat de tijd te kort is om alle info uit te wisselen. Soms spring ik daarbij van het ene onderwerp over op het andere, alsof ik bang ben dat anders niet alles aan bod komt. Vanwaar die haast? Het is een gewoonte die ik al langer heb. Mijn jongste dochter heeft er ook een handje van. Als wij met elkaar praten lijkt het wel een pingpongspel van twee superrap pratende personen. Wij verstaan elkaar daarbij goed, maar ik besef dat dit niet voor iedereen een prettige manier van communiceren zal zijn.
Ik wil net als die Koreaanse acteurs meer rust pakken in mijn conversaties met anderen. Meer luisteren en vooral tijd nemen voor ik antwoord geef. Ik hoef me niet te haasten. Ik heb tijd zat! Zo leer ik van het kijken naar series ?.