Vannacht had ik een droom die mij iets heel duidelijk maakte: ik tuur te veel naar schermpjes. Ik had het er vanmorgen aan het ontbijt over met mijn levensgezel. Hij herkende het. Mensen zitten zoveel op hun tablet of telefoon te kijken dat ze nauwelijks tijd hebben om na te denken en iets te ontdekken in hun omgeving of hun eigen binnenwereld. Het voortdurend zoeken naar input geeft je hersens geen tijd om zelf op gedachten te komen. Hoe vaak is het niet zo dat we elk ´verloren´ momentje naar onze telefoon grijpen. Bijvoorbeeld als je moet wachten tot iets kookt in de keuken of als je even in de zon gaat zitten op het terras. Vaak pakken we dan onze telefoon om een momentje te ´benutten´ en nog even de laatste berichten in de krant te lezen, enzovoort. Het is iets dat veel mensen doen, volwassenen en kinderen. Veel mensen nemen hun telefoon ook mee naar buiten en kijken daar ook, als het even kan, op hun scherm. Weinig mensen nemen bijvoorbeeld in de bus, tram of bij de bushalte de tijd om hun omgeving te bekijken. En zo zit men een groot deel van de dag in een virtuele wereld. Elke fantasie, verbeelding of diepere gedachte wordt in de kiem gesmoord.
Ik vind het fijn dat we via internet de hele wereld dichterbij kunnen halen, maar ik vind het jammer als dit ten koste gaat van onze eigen gedachten en fantasie en het contact met onze omgeving.
Bij mij is het ´genieten´ van info doorgeslagen. Als ik klusjes doe in het huis luister ik naar radio 1. Als ik even niets te doen heb, zit ik op mijn telefoon te staren. Ik lees de kranten (daar is tot op zekere hoogte niets mis mee) en ik kijk op twitter. Dat laatste is niet goed voor mij, zoals ik heb gemerkt. Ik zie daar alleen maar een ´welles nietes spel´ dat nergens toe leidt. Ik heb er genoeg van. Het kijken naar al dat over en weer gescheld brengt mijn gedachten in een negatieve spiraal, waarin ik helemaal niet terecht wil komen. Ik houd me liever bezig met zaken en gedachten die mij geestelijk voeden.
Bezig zijn met je handen of wandelen kan leiden tot inspirerende gedachten. De stilte biedt ruimte, maar ook muziek kan inspireren.
Ik denk terug aan mijn jonge jaren als studente. Er was toen nog geen internet, maar wel tv. Ik ging vaak ´s avonds in mijn eentje wandelen in de stad Utrecht. Soms voelde ik me alleen, maar als ik naar binnen keek door de verlichte ramen waar ik langs liep en ik zag een hele familie staren naar de tv, dan was ik blij dat ik daar liep met mijn eigen gedachten. Het waren niet altijd vrolijke gedachten, maar het troostte me dat ik tenminste het gezelschap had van mijn gedachten en gevoelens. Het contact daarmee is voor mij heel belangrijk.
Je kan de wereld niet mooier maken dan hij is. Je kan wel jezelf helpen het mooie te zien door vooral daarnaar te kijken. Daar was ik altijd goed in, maar al dat mijn neus steken in het ´gedachtengoed´ van anderen die ik niet eens ken, heeft mij geen goed gedaan ?.