( 3:84 )   Say, “We have believed in Allah and in what was revealed to us and what was revealed to Abraham, Ishmael, Isaac, Jacob, and the Descendants, and in what was given to Moses and Jesus and to the prophets from their Lord. We make no distinction between any of them, and we are Muslims [submitting] to Him.”
Hier in de derde sura van de Koran (sura al Imran) nog een keer in dezelfde woorden wat ook al te lezen stond in de twee sura van de Koran (sura al bakkara).
Alle profeten kwamen met dezelfde boodschap. Het onderscheid in de diverse geloven is door mensen gemaakt. Met alle ellende tot gevolg.
 

( 3:7 )   It is He who has sent down to you, [O Muhammad], the Book; in it are verses [that are] precise (N.B. in Nederlandse vertaling onoverdrachtelijk)– they are the foundation of the Book – and others unspecific (in Nederlandse vertaling zinnebeeldig). As for those in whose hearts is deviation [from truth], they will follow that of it which is unspecific, seeking discord and seeking an interpretation [suitable to them]. And no one knows its [true] interpretation except Allah. But those firm in knowledge say, “We believe in it. All [of it] is from our Lord.” And no one will be reminded except those of understanding.
Dit is te lezen in de derde sura van de Koran, sura Imran.
Allah zegt in het Boek dat sommige delen letterlijk bedoeld zijn en andere zinnebeeldig. Ik denk dat veel van de verwarring en onenigheid onder mensen die zich moslim noemen veroorzaakt wordt door een verschil in interpretatie van de tekst. En dan is het vooral van belang welke delen van de tekst letterlijk en welke zinnebeeldig zijn bedoeld. Daarover bestaan misverstanden en verwarring onder moslims. En die  verwarring en onenigheid onder moslims roepen bij niet-moslims dan weer wantrouwen op die soms tot haat kan leiden.
Want de vraag is natuurlijk welke delen van de tekst zinnebeeldig bedoeld zijn en welke overdrachtelijk.
Sheikh Nazim zei tijdens zijn leven: ‘hoe groter je ‘iman’ (de sterkte van je geloof), hoe groter het begrip van de Koran. Het is dus niet iets dat je kan verkrijgen door veel studie, maar het is iets dat je verkrijgt door je hart steeds meer open te stellen voor Allah. En daarbij dan te waken voor wat de Shaitan en je nafs (ego) je influisteren. Dat leer je niet uit boeken en niet door 7 jaar in Mekka te studeren. Maar door eerlijk naar je eigen gedrag te kijken. De Jihad ul Nafs, ook wel Jihad ul Akbar genoemd (de grootste jihad).

Het ’troonvers’ ofwel Ayat ul Kursi is een veel gelezen vers uit de Koran, een vers dat  veel moslims in het Arabisch uit hun hoofd kennen en graag reciteren.
( 2:255 )   Allah – there is no deity except Him, the Ever-Living, the Sustainer of [all] existence. Neither drowsiness overtakes Him nor sleep. To Him belongs whatever is in the heavens and whatever is on the earth. Who is it that can intercede with Him except by His permission? He knows what is [presently] before them and what will be after them, and they encompass not a thing of His knowledge except for what He wills. His Kursi extends over the heavens and the earth, and their preservation tires Him not. And He is the Most High, the Most Great.
Direct na dit belangrijke vers volgt het volgende vers:
( 2:256 )   There shall be no compulsion in [acceptance of] the religion. The right course has become clear from the wrong. So whoever disbelieves in Taghut and believes in Allah has grasped the most trustworthy handhold with no break in it. And Allah is Hearing and Knowing.
(N.B. Toen ik de betekenis van taghut ging opzoeken op internet, zag ik onder de link naar de definitie die gegeven wordt door Wikipedia direct een aantal links naar salafistische sites. Is het dan gek dat jongeren die een ‘revival’ ervaren van hun geloof en bij hun ouders niet de antwoorden kunnen vinden die ze zoeken en op zoek gaan naar interpretaties van de islam op internet, dat die jongeren dan op een verkeerd spoor kunnen raken en geradicaliseerd worden! Maar dit even terzijde. Over dit onderwerp wil ik het hier nu niet hebben).
Wat ik wil benadrukken is de eerste zin in vers 256. There shall be no compulsion in [acceptance of] the religion.
Hoe duidelijk moet het er staan? Je mag dus volgens de Koran helemaal niemand dwingen om te geloven.
Je mag dus ook geen burgers aanvallen omdat zij niet geloven, of liever gezegd omdat jij denkt te weten dat zij niet geloven.
En ja, er staan passages in de Koran dat je wel moet vechten, maar dat is als alleen als je wordt verdreven uit je woonplaats vanwege je geloof of als je aangevallen wordt vanwege je geloof. Dan is het een plicht om je te verdedigen.
Dat is niet het geval bij alle laffe aanvallen op niets vermoedende mensen die overal plaats vinden onder het mom van Jihad.
Je mag mensen niet dwingen om te geloven en je mag ze al helemaal niet doden, louter om het feit dat ze niet hetzelfde geloof aanhangen als jij. De Koran schrijft dit niet voor, nee veroordeelt het zelfs.

Een oude vriend van mij en trouwe lezer van dit weblog (Theo Drieling)  stuitte op internet op de volgende woorden van een moslim:
“Vele mensen, in het bijzonder hindoestaanse moeslims, in Suriname groeten nog steeds met het woord “Slalekoem”. Dit doen zij met volle overtuiging dat het de “nette” manier van groeten is, omdat het volgens hun de islamitische groet is.
Wat ik raar vind, is dat ondanks ze de juiste groet “Assalaamoe ‘alaikoem” zo vaak horen en lezen, toch niet doorhebben dat dat woordje die zij gebruiken gewoon fout is.
Beste moeslims,
Het is van groot belang onze mooie vredesgroet uit te spreken tegen elkaar en dat wel op de juiste manier. Als het verdraaid wordt tot een ander uitspraak, kan de betekenis totaal veranderen. Zo zijn er varianten die iemand de dood toewensen ipv vrede toewensen.
“Slalekoem” is GEEN islamitische groet en het heeft niet dezelfde betekenis als iemand vrede toewensen.
U krijgt pas de zegeningen voor het uitspreken van de vredesgroet, als deze op de juiste manier wordt uitgesproken. Alles dat afwijkt is fout.
Hieronder ziet u enkele varianten met hun betekenis:
Assalaamu alaikum – Peace be with you
Asa alaikum – May you long for happiness
Asaamu alaikum – Death be with you
Saamu alaikum – Destruction be with you
Sala le kum – May you be cursed
U ziet het, door het zeggen van “Sala le kum” oftewel “Slalekoem” wenst u een vloek over de andere persoon.
Moge Allah Azzawajal ons behoeden hiertegen,
Moge Hij ons de kans geven om onszelf steeds te verbeteren,
En Moge Allah Azzawajal ons de kracht geven om onze ego (tweede grote vijand van de mens) aan een kant te schuiven tijdens het krijgen van correcties en deze met de juiste intentie te accepteren en toe te passen.
Aamien ❤️
Assalaamoe alaikoem”
En Theo vraagt mij daarover het volgende:
Is dit nu de moslimvariant van een Jehova’s getuige? Is het muggenzifterij, dan wel mieren… op laag water zoeken? Of is dit de gedachtengang van de gemiddelde volgeling van de Islam?
In ieder geval heb ik de indruk dat dit geschreven is door een persoon die niet bij machte is om de complexiteit van zijn godsdienst te relativeren, die niet de essentie maar de bijzaken verheerlijkt.
Vooral de laatste alinea -omtrent het ego- vind ik intrigerend. Is dit de psycheduiding van de Islam of wat dan wel?
Ben benieuwd wat jij er van vindt! ????
Mijn reactie hierop is de volgende:
Ik kan niet beoordelen of het rijtje voorbeelden van varianten op ‘asalamu aleikum’ in het stuk van de schrijver en de vertaling daarachter correct is. Mijn kennis van het Arabisch is niet toereikend. Maar wat mij wel in gedachten schiet is dat Allah geen muggenzifter is die let op de fonetische uitspraak van een woord. Allah kijkt in het hart van mensen. Wat belangrijk is bij elke uitspraak die je doet of handeling die je verricht is de intentie erachter. Als jij in je hart iemand vrede wenst en je zegt het fout (of je slikt de helft van de klinkers in), dan telt datgene wat je in je hart wenst en niet wat er uit je mond rolt. Iemand met een spraakgebrek of een stotteraar zou anders ook afgerekend worden op zijn ‘fouten’. Het gaat dus om wat je wil zeggen.
Iets anders is natuurlijk als je expres een woord zou verdraaien met een kwade intentie. Daar wordt wel aan gerefereerd in de Koran. Dat je iets zegt dat goed in de oren klinkt van de toehoorder, maar dat met opzet een heel andere betekenis heeft die de ander niet door heeft. Maar dat is ongetwijfeld niet het geval bij de mensen die de vredesgroet niet ‘netjes’ uitspreken.
Waar mij vooral opvalt in dit stuk zijn de woorden die ik hierboven vet gedrukt heb: ‘U krijgt pas de zegeningen voor het uitspreken van de vredesgroet, als deze op de juiste manier wordt uitgesproken. Alles dat afwijkt is fout.’
Hiermee gaat de schrijver van dit stuk dus eigenlijk ‘op de stoel van Allah zelf zitten’ en bepalen of iemand al dan niet zegeningen zal krijgen van het uiten van de foutief uitgesproken vredesgroet. Dat vind ik tenenkrommend.
Een heel strenge moslim zou hierover zelfs kunnen zeggen dat het shirk is. Het toekennen van goddelijke eigenschappen aan iets of iemand anders. In dit geval dicht de schrijver zichzelf de goddelijke eigenschap toe om te oordelen of iemand zegening verdient van de Almachige voor zijn foutief uitgesproken vredeswens.
En dan kom ik bij het volgende punt dat veel voorkomt onder moslims waar ik moeite mee heb. Het punt van ‘punten tellen’. Veel moslims moedigen elkaar aan om vooral dit of dat te doen. Als je dit doet krijg je zoveel zegeningen en als je dat doet zoveel, etc. Ze halen die informatie dikwijls uit de hadith.
Grote soefies als Rumi en Rabia van Basra zeiden al woorden van de volgende strekking tot Allah: (n.b. vertaald hier in mijn eigen woorden) O Allah, als ik alle goeds dat ik doe verricht om uw hemel te verdienen, geef me dan de hel. Ik wil alleen maar goeds doen uit liefde voor U.
Jezus zei ook woorden als: ‘Laat de linkerhand niet weten wat de rechterhand geeft aan goeds’.
We moeten dus naar mijn mening helemaal niet bezig zijn met punten verzamelen om zegen te krijgen!
Verder schrijft Theo: Vooral de laatste alinea -omtrent het ego- vind ik intrigerend. Is dit de psycheduiding van de Islam of wat dan wel?
Het gaat over dit stuk: En Moge Allah Azzawajal ons de kracht geven om onze ego (tweede grote vijand van de mens) aan een kant te schuiven tijdens het krijgen van correcties en deze met de juiste intentie te accepteren en toe te passen.
De ego of nafs is inderdaad een belangrijk thema in de islam. Het ego kunnen we dan zien als een ‘eigen willetje’ van de mens dat nogal eens in tegenspraak kan zijn met wat Allah van de mens wil en wat ook de ziel (die zuiver is) van de mens wil. Het soefisme binnen de islam kan (net als bijvoorbeeld het Buddhisme) gezien worden als het trachten ‘eronder te krijgen’ van de nafs of het ego.
In bovenstaand citaat van de schrijver wordt gerefereerd aan het ego dat aan de kant geschoven zou moeten worden om de kritiek te kunnen verdragen. Nog een puntje bij veel moslims. Er komt veel wedijver voor. Wie weet het beter en wie is de grootste sheikh, wie heeft de langste baard, etc 😉
Echter de ‘strijd tegen het nafs’, ook wel ‘jihad ul akbar’  genoemd is heel belangrijk. Zoals onder soefies gezegd wordt: ‘Sterven om weer geboren te worden’. En dat sterven betreft dan de dood van de nafs, zodat de schoonheid van de ziel die met Allah verenigd wil zijn kan verrijzen. Ofwel: zodat de ziel als een druppel kan verdwijnen in de oceaan van Allah’s oneindige liefde.

Het wordt door veel moslims opgemerkt. In de ramadan wordt het hart van velen verzacht en dat geeft de ramadan dan ook dat zoete gevoel. Een zacht hart ontspant en maakt gelukkig en geeft vrede.
‘En die bomaanslag in Afghanistan dan op de eerste dag van de ramadan?’ zou je kunnen  vragen. Mensen met een hart dat afgesloten is voor elk gevoel van liefde zijn er altijd geweest en zullen er altijd zijn en deze mensen verpesten het voor de anderen. De klappen van het leven in combinatie met een aangeboren manier van reageren op de wereld kunnen mensen zo maken.
Ik wil het hebben over wat het vasten in het algemeen met ons doet en dat is positief. Het maakt het hart zachter en vergroot de compassie.
Ik bedacht me dat gisteren tijdens het bidden. En direct kwam er een soefi-verhaal in mijn gedachten. Een soefi-verhaal moet je vaak overdrachtelijk zien en niet letterlijk nemen. Het verstand bevat een kopje aan kennis en het hart kan een oceaan bevatten, maar dan moet je dat verstand, dat grotendeels op conditionering berust, wel loslaten.
Hier komt het verhaal, verteld in mijn eigen woorden:
Voordat wij geboren waren bevonden onze zielen zich in het zielenrijk, een plaats waarheen onze zielen ook zullen terugkeren na onze dood. Toen wij nog in het zielenrijk waren en nog niet geboren op deze wereld, stelde de Heer der Werelden de vraag aan elke ziel: ‘Wie ben ik en wie ben jij?’ De ziel antwoordde: ‘Ik ben ik en jij bent jij.’ Hierop liet de Almachtige die ziel verblijven in de ‘vallei van ondraaglijke hitte’ voor duizenden jaren. Vervolgens vroeg Hij opnieuw: ‘Wie ben ik en wie ben jij?’ het antwoord was nog steeds: ‘Ik ben ik en jij bent jij’. Hierop liet de Schepper de ziel verblijven in de ‘vallei van ondraaglijke koude’ voor opnieuw duizenden jaren. Weer stelde Hij de vraag: ‘Wie ben ik en wie ben jij?’ en opnieuw kreeg Hij het antwoord: ‘Ik ben ik en jij bent jij’. Tenslotte liet De Genadevolle de ziel verblijven in de ‘vallei van honger’. Na vele jaren daar verbleven te hebben kreeg de ziel opnieuw de vraag: ‘Wie ben ik en wie ben jij?’ En nu antwoordde de ziel: ‘U bent mijn Heer en ik ben uw nederige dienaar.’
Op de dag der beloften hebben alle zielen in het zielenrijk beloofd Allah (of God of hoe je de Almachtige maar noemen wilt) te dienen. Tijdens het leven op aarde zijn sommigen dat vergeten. Door ervaringen kunnen wij herinnerd worden aan het bestaan van onze Schepper, die niet geboren is en nooit sterft, maar er altijd geweest is en altijd zal zijn. Honger is een sterke prikkel om je het bestaan van de Almachtige te herinneren.