Wat betreft kappers ben ik altijd een dolende in de woestijn geweest. Ten eerste waarschijnlijk door het enorme aantal verhuizingen in mijn leven, maar ten tweede ook omdat ik moeite heb een goede kapper te vinden.
Ik dacht mijn kapster gevonden te hebben in Den Haag. Maar als ik eerlijk ben moet ik zeggen dat het de laatste keer bij haar nogal is misgegaan met mijn coupe, misschien wel door mijn verkeerde instructies. Toch ben ik ongeveer een half jaar blijven doorlopen met die verkeerde coupe, omdat mijn haar niet alleen ongelukkig geknipt was, maar ook te kort. Dus ik heb het maar een tijd laten groeien, totdat ik de laatste weken mijn hoofd telkens in de spiegel zag met sluike en nogal slierterige haren, die met geen mouse of gel in model meer te kneden waren.
Bij mij komt het gevoel naar de kapper te willen op als poepen. Het moet snel gebeuren als ik dat gevoel eenmaal krijg. Nu ben ik dus momenteel in Alhaurin de la Torre en wat kappers betreft weet ik ook hier heg nog steg. Maar zonder me daarvan bewust te zijn hebben mijn ogen toch wel de diverse kappers in deze ‘ambiente’ gescand gedurende de jaren dat ik hier nu gedeeltelijk woon. Ze zijn blijven hangen bij een bepaalde kapper, waar ik veel vrouwen in en uit zag lopen. ‘Die moet goed zijn,’ dacht ik.
Gisteren liepen we er langs tijdens een nachtelijke wandeling en toevallig stond de kapster voor haar deur. Ik sprak haar aan en vroeg of ik onaangekondigd bij haar kon langskomen voor een knipbeurt of dat ik daarvoor een afspraak moest maken. Ik kon zo binnenlopen, zei ze. ‘Dan kom ik morgenochtend om 10 uur,’ sprak ik met haar af.
Vandaag om 10 uur is haar winkel nog gesloten. Dat kan je verwachten in Andalusië. Men kijkt hier niet op een paar minuutjes tot een kwartier. Ik ga even op een bankje zitten tegenover de kapper in de mooi geplaveide, maar door het cafébezoek van gisteren wat smoezelige straat. Intussen gaat Ahmad een paar boodschappen halen.
Dan gaat de deur open. Naast de kapster dartelt een leuk hondje en een kleine kitten, die speelt met de staart van het hondje. ‘Moest me haasten,’ verklaart ze en ze dirigeert de huisdieren naar achteren. Ze heeft drie schoolgaande kinderen die ze eerst moest wegbrengen. Ze maakt mijn net gewassen haren nog eens nat en doet er een conditioner in voor ze begint te knippen.
Ik leg haar uit wat ik wil. Niets van de lengte af maar in lagen (‘en capas’), waardoor er hopelijk weer model komt in mijn haar. Beken haar ook dat ik niet wist welke kapper te kiezen en dat ik vandaag voor het eerst een kapper alhier bezoek. ‘Je hebt geluk,’ zegt ze. ‘Mensen komen hier speciaal vanwege mijn stijl van knippen.’ ‘Dat is precies wat ik alleen nodig heb,’ zeg ik. ‘Want met henna mijn haar kleuren doe ik zelf.’
Dan begint de maestra, nadat ze muziek heeft opgezet, te knippen en zij doet dat met veel passie. Mijn hoofd is nog nooit met zoveel aandacht omringd. Ik zie gewoon dat ze het heel kundig doet. Ze pakt steeds lokken die ze niet klakkeloos recht afknipt, maar ze speelt er een beetje mee, al dansend met haar schaartje dat overal wat inknipjes verricht. Ik zie plukjes haar van zeker 4 cm op mijn schoot vallen. Ik voel dat ze goed bezig is.
Na het knippen volgt nog een hele vertoning die ze voor mij had kunnen weglaten. Het in model föhnen, wat ikzelf nooit doe. Ik laat haar begaan. Gun haar die extra pegels. Zo vaak ga ik niet naar de kapper. Gun het mezelf ook.
Wat onwennig maar ook voldaan met mijn nieuwe kappershoofd loop ik even later de deur uit. Bij thuiskomst maak ik een praatje met de buurvrouw die vraagt of ik het niet erg vind dat zij de voordeur naar het portiek altijd laat openstaan vanwege de hitte. Natuurlijk niet! ‘Je wordt met de dag knapper,’ zegt ze dan lief. ‘Ik ben net naar de kapper geweest,’ antwoord ik trots.