Een oude vriend van mij en trouwe lezer van dit weblog (Theo Drieling)  stuitte op internet op de volgende woorden van een moslim:
“Vele mensen, in het bijzonder hindoestaanse moeslims, in Suriname groeten nog steeds met het woord “Slalekoem”. Dit doen zij met volle overtuiging dat het de “nette” manier van groeten is, omdat het volgens hun de islamitische groet is.
Wat ik raar vind, is dat ondanks ze de juiste groet “Assalaamoe ‘alaikoem” zo vaak horen en lezen, toch niet doorhebben dat dat woordje die zij gebruiken gewoon fout is.
Beste moeslims,
Het is van groot belang onze mooie vredesgroet uit te spreken tegen elkaar en dat wel op de juiste manier. Als het verdraaid wordt tot een ander uitspraak, kan de betekenis totaal veranderen. Zo zijn er varianten die iemand de dood toewensen ipv vrede toewensen.
“Slalekoem” is GEEN islamitische groet en het heeft niet dezelfde betekenis als iemand vrede toewensen.
U krijgt pas de zegeningen voor het uitspreken van de vredesgroet, als deze op de juiste manier wordt uitgesproken. Alles dat afwijkt is fout.
Hieronder ziet u enkele varianten met hun betekenis:
Assalaamu alaikum – Peace be with you
Asa alaikum – May you long for happiness
Asaamu alaikum – Death be with you
Saamu alaikum – Destruction be with you
Sala le kum – May you be cursed
U ziet het, door het zeggen van “Sala le kum” oftewel “Slalekoem” wenst u een vloek over de andere persoon.
Moge Allah Azzawajal ons behoeden hiertegen,
Moge Hij ons de kans geven om onszelf steeds te verbeteren,
En Moge Allah Azzawajal ons de kracht geven om onze ego (tweede grote vijand van de mens) aan een kant te schuiven tijdens het krijgen van correcties en deze met de juiste intentie te accepteren en toe te passen.
Aamien ❤️
Assalaamoe alaikoem”
En Theo vraagt mij daarover het volgende:
Is dit nu de moslimvariant van een Jehova’s getuige? Is het muggenzifterij, dan wel mieren… op laag water zoeken? Of is dit de gedachtengang van de gemiddelde volgeling van de Islam?
In ieder geval heb ik de indruk dat dit geschreven is door een persoon die niet bij machte is om de complexiteit van zijn godsdienst te relativeren, die niet de essentie maar de bijzaken verheerlijkt.
Vooral de laatste alinea -omtrent het ego- vind ik intrigerend. Is dit de psycheduiding van de Islam of wat dan wel?
Ben benieuwd wat jij er van vindt! ????
Mijn reactie hierop is de volgende:
Ik kan niet beoordelen of het rijtje voorbeelden van varianten op ‘asalamu aleikum’ in het stuk van de schrijver en de vertaling daarachter correct is. Mijn kennis van het Arabisch is niet toereikend. Maar wat mij wel in gedachten schiet is dat Allah geen muggenzifter is die let op de fonetische uitspraak van een woord. Allah kijkt in het hart van mensen. Wat belangrijk is bij elke uitspraak die je doet of handeling die je verricht is de intentie erachter. Als jij in je hart iemand vrede wenst en je zegt het fout (of je slikt de helft van de klinkers in), dan telt datgene wat je in je hart wenst en niet wat er uit je mond rolt. Iemand met een spraakgebrek of een stotteraar zou anders ook afgerekend worden op zijn ‘fouten’. Het gaat dus om wat je wil zeggen.
Iets anders is natuurlijk als je expres een woord zou verdraaien met een kwade intentie. Daar wordt wel aan gerefereerd in de Koran. Dat je iets zegt dat goed in de oren klinkt van de toehoorder, maar dat met opzet een heel andere betekenis heeft die de ander niet door heeft. Maar dat is ongetwijfeld niet het geval bij de mensen die de vredesgroet niet ‘netjes’ uitspreken.
Waar mij vooral opvalt in dit stuk zijn de woorden die ik hierboven vet gedrukt heb: ‘U krijgt pas de zegeningen voor het uitspreken van de vredesgroet, als deze op de juiste manier wordt uitgesproken. Alles dat afwijkt is fout.’
Hiermee gaat de schrijver van dit stuk dus eigenlijk ‘op de stoel van Allah zelf zitten’ en bepalen of iemand al dan niet zegeningen zal krijgen van het uiten van de foutief uitgesproken vredesgroet. Dat vind ik tenenkrommend.
Een heel strenge moslim zou hierover zelfs kunnen zeggen dat het shirk is. Het toekennen van goddelijke eigenschappen aan iets of iemand anders. In dit geval dicht de schrijver zichzelf de goddelijke eigenschap toe om te oordelen of iemand zegening verdient van de Almachige voor zijn foutief uitgesproken vredeswens.
En dan kom ik bij het volgende punt dat veel voorkomt onder moslims waar ik moeite mee heb. Het punt van ‘punten tellen’. Veel moslims moedigen elkaar aan om vooral dit of dat te doen. Als je dit doet krijg je zoveel zegeningen en als je dat doet zoveel, etc. Ze halen die informatie dikwijls uit de hadith.
Grote soefies als Rumi en Rabia van Basra zeiden al woorden van de volgende strekking tot Allah: (n.b. vertaald hier in mijn eigen woorden) O Allah, als ik alle goeds dat ik doe verricht om uw hemel te verdienen, geef me dan de hel. Ik wil alleen maar goeds doen uit liefde voor U.
Jezus zei ook woorden als: ‘Laat de linkerhand niet weten wat de rechterhand geeft aan goeds’.
We moeten dus naar mijn mening helemaal niet bezig zijn met punten verzamelen om zegen te krijgen!
Verder schrijft Theo: Vooral de laatste alinea -omtrent het ego- vind ik intrigerend. Is dit de psycheduiding van de Islam of wat dan wel?
Het gaat over dit stuk: En Moge Allah Azzawajal ons de kracht geven om onze ego (tweede grote vijand van de mens) aan een kant te schuiven tijdens het krijgen van correcties en deze met de juiste intentie te accepteren en toe te passen.
De ego of nafs is inderdaad een belangrijk thema in de islam. Het ego kunnen we dan zien als een ‘eigen willetje’ van de mens dat nogal eens in tegenspraak kan zijn met wat Allah van de mens wil en wat ook de ziel (die zuiver is) van de mens wil. Het soefisme binnen de islam kan (net als bijvoorbeeld het Buddhisme) gezien worden als het trachten ‘eronder te krijgen’ van de nafs of het ego.
In bovenstaand citaat van de schrijver wordt gerefereerd aan het ego dat aan de kant geschoven zou moeten worden om de kritiek te kunnen verdragen. Nog een puntje bij veel moslims. Er komt veel wedijver voor. Wie weet het beter en wie is de grootste sheikh, wie heeft de langste baard, etc 😉
Echter de ‘strijd tegen het nafs’, ook wel ‘jihad ul akbar’  genoemd is heel belangrijk. Zoals onder soefies gezegd wordt: ‘Sterven om weer geboren te worden’. En dat sterven betreft dan de dood van de nafs, zodat de schoonheid van de ziel die met Allah verenigd wil zijn kan verrijzen. Ofwel: zodat de ziel als een druppel kan verdwijnen in de oceaan van Allah’s oneindige liefde.