Rumi

Wat zal het worden in 2019? Zal er veel veranderen? Zullen de problemen die mensen hebben laten ontstaan op deze wereldbol opgelost worden? Ik vrees van niet, maar ik hoop en bid van wel. Elk jaar wensen wij elkaar een mooi en gelukkig nieuwjaar. Ik heb de indruk dat mensen dat doen vanuit hun hart. Het lijkt alsof we elk jaar weer met een schone lei kunnen beginnen. Alles wat gebeurt is in het afgelopen jaar willen we het liefst vergeten. Er dient zich een nieuw nog onbeschreven jaar aan en wij beginnen dat met de beste voornemens. Mensen wensen elkaar geluk en gezondheid en veel liefde. En dat geeft een warm gevoel want deze diepe wens gaat van hart tot hart. Even voelen we ons dan niet zo alleen op onze reis door dit leven. We hebben immers allemaal een hartje en iedereen herkent zich in de wens van gezondheid, geluk en liefde. We zijn voor een heerlijk momentje allemaal broeders en zusters…….
Dit zijn voor mij de mooie kanten van het kerst- en nieuwjaarsgebeuren in ons land. Dat gevoel van elkaar het beste gunnen en dat ook uitspreken naar elkaar, hoe goed of niet goed je elkaar ook kent. Dat medemens-gevoel.
Wat ik minder vind en met mij veel anderen is het zinloze geknal dat aan onze oud en nieuw-viering elk jaar weer kennelijk niet mag ontbreken. En de verschrikkelijke ongelukken die daardoor elk jaar plaatsvinden. Dieren die worden opgeschrikt, in huizen en in de natuur. Want dit knallende vuurgeweld is niet natuurlijk. Het druist tegen elk gevoel van vrede en rust in.
Wij zijn gisteren even op bezoek gegaan bij lieve mensen. Lang voor de klok van 12 uur ben ik teruggereden, omringd door overal tevoorschijn schietende vuurpijlen. Mensen kunnen duidelijk niet wachten! Ik heb mijn auto geparkeerd achter een bejaardenflat. En we zijn toen naar huis gewandeld, waar het in mijn nederige buurt al een geknal van jewelste was. Het geknal hield aan tot ver na twaalven. Soms denk ik dat mensen naarmate ze minder te besteden hebben meer geld uitgeven aan kortstondig ‘vermaak’ als vuurwerk en de kermis. In mijn buurt gaat dat zeker op. Er is voor heel wat doekoe de lucht in gegaan. Vogels zijn vandaag tot op heden niet te bekennen in mijn anders zo vogelrijke buurtje.
Vandaag komt mijn oudste dochter haar hondje brengen. Ze gaan een kleine week met vakantie en ik mag op deze kleine bange chihuahua passen en haar op haar gemak stellen met lekkere hapjes en grote wandelingen buiten.
Een goed begin van het nieuwe jaar wens ik iedereen. En vooral veel vrede, gezondheid en liefde.

De plugin die ik had geïnstalleerd en die abonnees op de hoogte bracht van elke nieuwe post via de mail werkt niet meer. Wat we ook proberen, we krijgen het niet voor elkaar om de plugin goed te laten werken. We zijn dan ook geen webmasters, maar gewoon twee oude knarren met een hobby. Dus ik moet mijn schamele 5 abonneetjes teleurstellen. Mails met bericht van een nieuwe post zullen niet in jullie mailbox verschijnen. Je moet  gewoon zelf af en toe even kijken, mits geïnteresseerd in mijn verbale oprispingen…..
Overigens ben ik niet meer zo neerslachtig als vanmorgen. Het helpt mij altijd enorm mijn gevoelens te uiten. Het lijkt wel alsof ze daardoor draaglijker worden en veel beter te relativeren. Dus straks gaan wij in een feestelijke en liefdevolle stemming naar het feestje bij mijn oudste dochter. Met 1 tas met cadeautjes voor het dobbelspel en 1 tas met etenswaren. Onder andere pata negra ham voor de liefhebbers. Een attent cadeau van Ahmad. Deze ham komt van loslopende varkentjes, die uitsluitend goed voedsel hebben gegeten tijdens hun vrije leven. Wij eten er zelf niet van mee, maar respecteren degenen die wel graag van deze ham zullen smikkelen.
Ik hoop dat er een groepsfoto gemaakt kan worden van de hele groep aanwezigen vandaag. Zoals elke oma droom ik al een tijd van zo een complete foto. Uiteraard zal hij niet zo compleet zijn als ik zou willen. Want buitenbeentje, mijn oudste zoon, zal ontbreken in het gezelschap. Maar met een foto van drie van mijn kinderen alle kleinkinderen en de aanhang daarvan zal ik ook erg in mijn nopjes zijn……

Ik heb niet vaak last van somberheid maar sinds vandaag (of is het gisteren?) voel ik me neerslachtig. Ik zou blij moeten zijn. Vanmiddag ga ik mijn kinderen en kleinkinderen zien.
Maar ik ben niet blij en dat zit dieper dan mijn omstandigheden. Ik heb het gevoel dat ik nergens meer voor warm loop. Alsof ik alles nu wel gehad heb. Ik schaam me ook voor deze gevoelens. Want ik heb het toch goed? En ik ben herstellende. Is het mijn gebrek aan energie? Ik weet het gewoon niet. Mental confusion!
Alles wat ik leuk vond, zoals fotograferen, filmen, tekenen en schrijven, lijkt me niet meer te boeien. Ik ben leeg en zonder enige inspiratie. Ik  voel me oud en afgedaan, hoe lief Ahmad ook voor me is. Ik heb geen interesse om me leuk te kleden of anderszins mijn best te doen er goed uit te zien. Het liefst kruip ik in een hoekje met een boekje.
Ik weet dat ook deze gevoelens bij het leven horen. Ik heb ze zeker ook wel gehad in mijn jonge jaren. Het is vaak nodig door een periode van zo een mentale leegte en verwarring heen te gaan om weer nieuwe inspiratie op te doen. Alles gaat in een golfbeweging, zoals de seizoenen. Ik moet hier even doorheen en hopen op nieuwe tijden met nieuwe inzichten. De ideeënpot zit bij mij nu even potdicht.
Na regen komt zonneschijn en na mist hopelijk een heldere dag met goed zicht. Ik zie het nu even niet………

Ik heb hem helemaal bekeken, deze beknopte serie. Een groep van 8 moslims met een uiteenlopende geloofsbeleving werd 10 dagen bij elkaar gezet in een luxe woning. Uit de interactie tussen deze mensen gedurende al deze dagen werd vijf dagen achtereen een selectie van telkens een half uur uitgezonden. Dat is vrij kort om een goed beeld te geven van de deelnemers. Toch is het naar mijn mening aardig gelukt om iedere deelnemer uit de verf te laten komen.
Ik ben ook gevraagd voor dit programma, maar wilde liever niet meedoen. Daarvan heb ik geen spijt. Maar uiteraard heb ik me wel afgevraagd hoe ik me in dit gezelschap zou hebben gevoeld als ik er wel bij was geweest. Ik kon me herkennen in alle deelnemers. Had wel het idee dat ik vanwege mijn leeftijd meer fasen heb doorlopen in mijn zoektocht dan deze jongere mensen. De geloofsbeleving zie ik niet als iets statisch en ik denk dat al deze mensen ook nog meerdere fasen gaan doorlopen in hun geloofsbeleving en meningen. Vreemd genoeg herkende ik mij het meeste in de zichzelf salafist noemende Mohamed. Ik ben geen salafist en ik deel veel meningen van hem over wat moet en niet moet waarschijnlijk niet met hem. Maar zijn gevoel van wat Allah voor hem betekent in zijn leven en ook wat hij eigenlijk graag zou zien bij de moslimgemeenschap herken ik en omarm ik met hem. Dat hij bijna moest huilen om het feit dat de moslimgemeenschap wel mooie moskeeën bouwt, maar zich niet profileert in vrijwillig werk voor minder bedeelde en minder gezonde mensen, zoals de Nederlandse gemeenschap dat wel blijkt te kunnen. Ik vond hem heel oprecht en heel dankbaar naar zijn Schepper. Hij durfde zich kwetsbaar op  te stellen en hij was één van de weinige deelnemers die niet oordeelde over anderen. Wat je ook kon zien is dat hij het hart van de anderen wist te raken, in welke fase van hun geloofsbeleving deze zich ook bevonden. Iedereen was liefdevol en troostrijk naar elkaar en dat was ook mooi om te zien.
Jammer dat de uitzendingen kort waren. Een uur uitzendtijd had misschien nog meer diepgang kunnen brengen. Maar ondanks dat is het mooi gelukt om een een impressie te geven van al deze verschillende mensen bij elkaar.

De reis  verliep heel soepel. Onze trouwe chauffeur Nati bracht ons naar het vliegveld. Daarna ging het vliegtuig op tijd en met de wind in de staart richting Nederland, zoals wij dat gewend zijn bij Transavia. We waren 25 minuten voor de geplande aankomsttijd in Rotterdam. Daar werden we opgehaald door mijn jongste dochter en haar man. Altijd een feestelijk gevoel om opgehaald te worden. We hadden het best aangekund met bus en randrail, omdat we zeer licht bepakt waren. Maar het is zo een liefdevol gevoel als je niet alleen dat stuk hoeft af te leggen. Ze brachten ons netjes naar Pijnacker, waar mijn auto zonder vogelpoep op me stond te wachten. De auto startte direct zonder haperen, zodra Ahmad de accu had aangesloten (die wij altijd loskoppelen bij langdurig stilstaan).
En dan volgen de huis- tuin- en keuken-dingen, zoals boodschappen halen en dies meer zij. En nu  zijn we weer helemaal gesetteld hier. Vandaag is het voor ons nog geen feest, maar morgen…..Dan is het eten en met de kinderen en kleinkinderen en de aanhang daarvan. Ja ja, ook kleinkinderen worden groot.
Dit jaar wordt er niet gekookt, althans niet door mijn kinderen. Er is een Indonesische rijsttafel besteld, altijd lekker! Maar dit eten is niet weggelegd voor mijn Ahmad. Hij heeft een dieet zolang zijn galblaas nog niet verwijderd is. Ik doe een beetje met hem mee. Wij brengen voor onszelf lamskoteletjes uit de oven en oker, bereid met een uitje en tomaatje. Wat maakt het uit. We hopen te genieten van het samenzijn en ik ben al lang blij dat ik eindelijk vrij normale porties kan eten. Ik mag trouwens wel alles eten.
Buikpijn komt bij mij nu minder voor. Gauw moe ben ik nog wel. Maar dat is Ahmad ook. Oude knakkers zijn we geworden. En o o, wat zijn de dagen hier kort. Om een uur of 21 in de avond ben ik al gesloopt en zoek ik mijn bed op. En in de ochtend ben ik lang voor het licht wordt wakker. Wat begint de dag hier laat!
Ik wens mijn weinige lezers een heel fijn kerstfeest, liefst in een liefdevolle omgeving. En een heel gelukkig en gezond 2019. Zonder gezondheid valt er weinig te genieten. We zijn zo fragiel…….

Sinds gisteren, dat was donderdag precies 3 weken na mijn operatie, begin ik me zowaar wat beter te voelen. Het eten lijkt eindelijk de darmen te passeren zonder veel pijn, zij het wel voorzichtig en in kleine porties gedoseerd. Ik heb nu door proberen en aanpassen ook beter in de gaten welk voedsel ik wel en niet kan verdragen. Ik tracht ook consequenter aan mijn 2 liter (!) vocht per dag te komen. Dat valt niet mee als je maag zo gekrompen is.
Ik heb meer energie. Voelde ik me eerst zo slap dat ik in een winkel het liefst languit op de loopband wilde gaan liggen in plaats van te blijven staan, dat is nu een stuk minder…
Ik bekeek de wereld van achter een glasplaat. Om mij heen gezonde, energieke mensen met een normale eetlust en spijsvertering en dan ik achter die glasplaat, zo alleen met mijn ongemak en pijn. Het leek zo eindeloos.
Maar……sinds gisteren dus ineens die verbetering! We hebben direct maar heel optimistisch een ticket geboekt naar Nederland op 23 december.
Vandaag heeft mijn geweldige kok couscous gemaakt, op zijn eigen onvolprezen manier gekruid. Dat is een voor ons beiden licht verteerbaar gerecht. De geur is onweerstaanbaar lekker.
En ik gedenk intussen de helden in mijn drama van de afgelopen 3,5 weken. Ten eerste onze vriendin Nati (de taxista), die mij bracht naar de eerste hulppost hier in het dorp en bij me bleef tot Ahmads oudste dochter Vicky verscheen. Zij is mijn tweede held. Na haar werk als lerares in Sevilla was ze 250 km  naar hier komen rijden, eigenlijk om haar  zieke vader te zien. Zij bleef gedurende twee nachten en dagen (van dinsdagavond tot donderdagavond 21 uur!) staan naast mijn rijdende bedje met een rugzak op haar rug. Er was in de regel bijna nooit een zitplaats voor haar beschikbaar op de overvolle ‘Urgentia’. Zij deed dit zonder te slapen of te klagen. Als ik stamelde dat zij erg moe moest zijn, dan zei zij alleen maar dat zij zich grotere zorgen maakte om mij. Ik heb haar natuurlijk achteraf meerder keren bedankt voor dit heroïsche staaltje onbaatzuchtigheid. En ik zal het nooit vergeten….
Als derde dank ik de Almachtige dat hij zo een goede chirurg op mijn pad bracht. Het was zeker geen gemakkelijke klus om mijn darmen te ontwarren en dat dode stuk te verwijderen. De chirurg zei achteraf dat hij nog nooit zoiets had gezien als de knoop die ik daar had zitten. Ik heb hem ook een paar keer bedankt, waarop hij eenvoudig reageerde dat dit gewoon zijn werk is. En ik denk met liefde terug aan de verpleeghulp die mij in de nacht kwam verschonen, toen ik mijn hele bed had onder gespuugd. Ik had om te spugen alleen een matje tot mijn beschikking gekregen (zo één als men gebruikt als onderlegger). Dat is natuurlijk niet effectief genoeg qua inhoud. Ze ondersteunde me liefdevol toen ik naar de wasbak wankelde om mij te wassen, geheel naakt op mijn onderbroekie na, nadat ik mij ontdaan had van het nu vieze ziekenhuis-nachthemdje. Terwijl ik mij waste zag ik in de spiegel dat ze wat zorgelijk keek naar mijn uitgemergelde lichaampje. Nadat ik me gewassen had, deed ze de knoopjes voor me dicht van een schoon nachthemdje, dat raar genoeg vanachter dicht geknoopt diende te worden. Ik kreeg daarbij een bijna kinderlijk gevoel alsof een zorgzame moeder dit voor me aan het doen was. Ik bedankte haar, toen ze weg ging en mij achter liet in een nu schoon bed en met een teil tot mijn beschikking voor een eventuele volgende spuugaanval. Die teil heb ik de ochtend erop netjes geheel gevuld met een nieuwe voorraad. Hierop volgden opnieuw twee dagen van niet eten en daarna begon het voorzichtig opnieuw eten, dit keer in vloeibare vorm en gelukkig zonder verder drama.
En verder ben ik blij met de nieuwe vrienden (een Nederlands echtpaar) die ik ontmoet heb in het ziekenhuis. Ik heb eerder geschreven dat ik meer over hen zou gaan vertellen, maar dat doe ik toch maar niet. Onze vriendschap is te persoonlijk en er zijn nu met hun te veel dingen aan de hand om dat hier openbaar te delen.
Ik eindig dus maar met een foto van mij en mijn kamergenote van de laatste nacht (toen Ahmad naar huis was vertrokken, een dag eerder dan ik). Zij was een soort diva op leeftijd, die haar hele leven in de mode-industrie had gewerkt, een Granadina (oorspronkelijk bewoonster van Granada). Ze kwam volledig opgemaakt en met oorbellen en sieraden binnen voor een galblaas-operatie. Ze was heel blij met mij als kamergenote, zei ze. Wilde ook met me op de foto, vlak voor mijn ontslag. Om haar wat tegemoet te komen stifte ook ik mijn lippen maar  voor dit plaatje….

Het herstel verloopt moeizaam. Net zo moeizaam als het op gang komen van een normale spijsvertering. Af en toe bekruipt me moedeloosheid, die ik dan ook weer snel van me af probeer te schudden. Ik moet elke kleine verbetering in mijn situatie juist proberen te waarderen. Ik slaap eindelijk weer redelijk goed. De pijnstillers in het ziekenhuis hebben op mij gewerkt als een soort speed. Ik lag nachten wakker met koortsachtige gedachten hoe de wereld te verbeteren en mijn eigen persoon. Ik meende alles heel scherp te zien en het feit dat mijn leven gered was maakte me euforisch.
Dat alles zakte als een pudding in elkaar toen ik eenmaal thuis was. Er daalde een enorme vermoeidheid op me neer en het feit dat mijn maag enorm gekrompen was en dat ik bijna niets tegelijk kon eten en dat alle moeizaam langs de geopereerde darm ging maakte me neerslachtig.
Maar langzaamaan kruip ik uit dit dal en ik voel mijn kracht beetje bij beetje terugkomen. Naar Nederland reizen klinkt nu nog als een niet te nemen hindernis. We zullen bovendien alweer op 1 februari terug moeten zijn. Voor controle voor mij en voor de galblaasoperatie van Ahmad.
Jakkie, wat een medisch verhaal, hè. Dat krijg je als mensen ouder worden……….

Hij is niet meer zo mooi als hij was. Hij is vaak gevallen en de laatste keer liet dat een lelijk vlekkie achter op mijn glazen schermpje. Gelukkig wel net niet in het beeldscherm zelf. Hij is niet meer perfect van uiterlijk in zijn mooie zwarte beschermhoesje. Maar hij doet zo goed dienst, nu ik zo verzwakt ben.
Ik mail ermee. Ik app armee. Ik bel ermee. Ik doe mijn bankoverschrijvingen ermee. Ik kijk tv erop. Ik schrijf mijn stukjes in dit weblog erop (zij het met maar 1 vingertje). Ik lees de krant erop. Kortom: ik doe alles erop wat ik normaal gesproken ook graag op mijn laptop doe. Maar ik ben te zwak om op een stoel achter dat ding te gaan zitten.
Ik doe mijn ding, half liggend in mijn bed of op de bank. En tussendoor sta ik op voor kleine werkjes, zoals douchen, een afwasje, wat lapwerk om alles hier netjes te houden. En na elk klein werkje moet ik weer rusten. Ik ben zo slap als een vaatdoek.
Vandaag heb ik een eerste stap gezet naar meer buiten. Vanmorgen mijn spierwitte uitgroei bewerkt met henna en met behulp van Ahmad uitgespoeld. Mee geweest naar de Aldi en de Little. Wat een groot werk was dat voor mij. Me in de auto hijsen en wat lopen door die winkels. Ik slaap veel.
Het herstel vordert langzaam en de telefoon is mijn raampje naar buiten….