Het herstel verloopt moeizaam. Net zo moeizaam als het op gang komen van een normale spijsvertering. Af en toe bekruipt me moedeloosheid, die ik dan ook weer snel van me af probeer te schudden. Ik moet elke kleine verbetering in mijn situatie juist proberen te waarderen. Ik slaap eindelijk weer redelijk goed. De pijnstillers in het ziekenhuis hebben op mij gewerkt als een soort speed. Ik lag nachten wakker met koortsachtige gedachten hoe de wereld te verbeteren en mijn eigen persoon. Ik meende alles heel scherp te zien en het feit dat mijn leven gered was maakte me euforisch.
Dat alles zakte als een pudding in elkaar toen ik eenmaal thuis was. Er daalde een enorme vermoeidheid op me neer en het feit dat mijn maag enorm gekrompen was en dat ik bijna niets tegelijk kon eten en dat alle moeizaam langs de geopereerde darm ging maakte me neerslachtig.
Maar langzaamaan kruip ik uit dit dal en ik voel mijn kracht beetje bij beetje terugkomen. Naar Nederland reizen klinkt nu nog als een niet te nemen hindernis. We zullen bovendien alweer op 1 februari terug moeten zijn. Voor controle voor mij en voor de galblaasoperatie van Ahmad.
Jakkie, wat een medisch verhaal, hè. Dat krijg je als mensen ouder worden……….
Shabnamblog
Wat naar om te lezen dat het herstel zo moeizaam gaat.
Ik wens je veel kracht die hopelijk spoedig weer terug komt.
Ouderdom komt met gebreken daar ontkomen we helaas niet aan. Mensen en de wereld verbeteren lukt niet hoor Shabnam ???? Jezelf veranderen wel dus stop met piekeren, neem je rust en stel niet te hoge eisen aan jezelf en bedenk dat heel veel leeftijds genoten er niet meer zijn en nooit van hun bonus jaren hebben kunnen genieten. Ik weet ik heb makkelijk praten maar ik meen het wel, steeds elke dag een hapje meer eten en die maag rekt op, je botjes krijgen een speklaagje en ja die vliegreis …… het zal moeten maar met veel mensen opgepropt als sardientjes in een blikje vliegen ……. het blijft een uitdaging ????????????????