En daar zit ik weer voor mijn Lenovo Legion. Klink zo legendarisch en heroïsch, dat woord ‘Legion’. Ik zie mannen met gespierde benen, lang haar en stoppelbaarden op galopperende paarden. De mannen zwaaien met zwaarden, want zij voeren een heroïsche strijd tegen elk onrecht.
In werkelijkheid zit hier een vermagerd vrouwtje met een dik vest achter haar rood verlichte toestenbord zich af te vragen welk verhaaltje er nu weer uit haar brein zal rollen. Dat verhaaltje zal een flinke tijd op het digitale net blijven rondcirkelen met haar naam erboven of eronder. Wat zullen we vandaag eens delen?
Wat het eerst in me op komt is dat ik lui ben. Ahmad noemt dat ‘perruna’, wat net zoiets is als ‘perezosa’. Allemaal kif-kif. Ik ben gewoon een luilak, die het liefst de hele dag in het zonnetje (waar die maar door het raam naar binnen schijnt) gaat zitten met een boekje of met een ‘uitzending gemist’. Lekker duiken in de wereld van anderen en toekijken. Dat heb ik weinig gedaan in mijn leven. Er was gewoon geen tijd voor. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een tv-programma of film heb kunnen uitkijken in de tijd dat mijn kinderen nog klein waren. Dat gluren naar de levens van anderen, dat ik zo gemist heb, haal ik nu in.
Niet dat ik geen plannen heb voor actie! Voornemens genoeg. Ik wil het schilderij van mijn kleinzoon afmaken en ik wil mijn boek ‘overpeinzingen van een bekeerling’ redigeren in het formaat dat een uitgever vraagt en dan uitgeven onder een pseudoniem. Alles zit in de planning.
Nu even een consumistisch wandelingetje maken met de man. Even wat wind vangen buiten. En dan een kopje thee en……misschien een aflevering van ‘oogappels’ afkijken of een documentaire……..Morgen is er weer een dag……

Mijn kinderen en de man naast me vinden dat ik lekker kook. Ik geniet zelf ook van mijn Pakistaanse en andere gerechten. Maar…..mijn repertoire is nogal beperkt. Ik kan een aantal dingen goed bereiden en daar blijft het bij. In combinatie met de Andalusiche kookkunsten van de man is er in ons huishouden desondanks een redelijke variatie.
Mijn kinderen kunnen inmiddels het meeste wat ik kan bereiden ook maken. Mijn schoondochter bakt zelfs roti als de beste, wat mijn andere kinderen haar niet nadoen. Maar inmiddels hebben mijn kinderen zich een veel groter repertoire aan recepten eigen gemaakt dan ik. Je kunt alles van het internet plukken en een kookboek is eigenlijk niet meer nodig. Toch moet je wel weten waar je dan moet zoeken.
Ik ben zelf erg lui in het zoeken van nieuwe kook-uitdagingen. Maar ik wil met mezelf en met jullie wel alvast een pagina delen die mijn schoondochter heeft gevonden. Ik heb hem al in mijn ‘favorieten’ gezet. Dit is de receptenpagina waarvan ik nieuwe inspiratie hoop te krijgen. Ik ben met name erg geïnteresseerd in de vegetarische recepten, omdat wij niet elke dag vlees willen eten. Ik kan je alvast zeggen dat haar Surinaamse bami overheerlijk is. Sinds ik dat recept heb leren maken, komen bami-mixen mijn huis niet meer in. Ook  nasi-mixen en spaghetti-mixen heb ik al lang afgezworen. Je kunt alle kruiderij zelf mixen. Francesca is een echte aanrader!

Gisteren ging ik voor de laptop zitten met aan mezelf de opdracht een nieuw stukje te schrijven. Zou het waar zijn wat columnisten beweren: dat je gewoon moet gaan zitten voor de pc en dat een stukje dan vanzelf tevoorschijn komt?
Het lukte. Mij viel het woord ‘vriendschap’ in en daarover schreef ik. Na afloop was ik tevreden over het resultaat en ik drukte op ‘publiceren’. Daarop kreeg ik de mededeling op mijn scherm dat ik geen toestemming had om wijzigingen aan te brengen in dit artikel (of zoiets). Ik drukte op ‘o.k’. en hoopte terug te keren naar het door mij geschreven stukje. Maar het was totaal verdwenen! Stond ook niet meer bij de ‘concepten’. Grrr. Van zoiets word ik enorm pissig. Met mensen heb ik vrij veel geduld, maar als een apparaat niet doet wat ik wil, kan ik enorm kwaad worden. Bij verlies van een word-document zijn er vaak wel trucs te bedenken om het weer terug te vinden, maar verlies je een geschreven stukje in je weblog, dan is er geen mogelijkheid om het te vinden. Je kunt niet kijken in de prullenbak van je weblog helaas.
Ik had ook geen zin om hetzelfde stuk opnieuw te gaan schrijven. Ten eerste vind ik het heel saai om twee keer hetzelfde te doen en ten tweede kan ik niet twee keer hetzelfde schrijven. Ik had mijn ei al uitgepoept en dan voel ik geen aandrang om hetzelfde ei weer terug te stoppen en opnieuw eruit te persen (weer een poepverhaal, Theo).
Dus al mijn bespiegelingen over vriendschap zijn verloren gegaan. Misschien duiken ze een andere keer wel weer op in een nieuwe versie.
En nu zit ik dus weer voor mijn super-laptop. En dit is wat er vandaag uit mijn met 10 vingers typende vingertjes tevoorschijn komt. Niet veel soeps, maar vandaag moeten jullie het ermee doen. Morgen is er weer een dag.

Die documentaire keek ik gisteren en ik was weer eens helemaal onder de indruk. Van het incorrecte optreden van de Spaanse politie en de Spaanse justitie. Maar ook van het warme hart van de Spaanse bevolking tegenover de onterecht veroordeelde na zijn vrijlating.
Hij was nooit een brave jongen en dat gaf hij ook toe. Hij verdiende straf voor veel voorgaande vergrijpen, die hij misliep. Maar dat hij die niet gekregen straf 13 jaar moest uitzitten voor iets wat hij juist niet gedaan had is diep tragisch. Nu vecht hij nog steeds voor het rechtzetten van twee beschuldigingen die zijn blijven staan. Van de 13 jaar ‘zitten’ heeft hij geleerd volgens eigen zeggen.
Ik laat me nog steeds vaak en waarschijnlijk te veel leiden door mijn emoties. Ik zie dan het eenzame jongetje in het kindertehuis, dat zo graag bij zijn moeder had willen blijven. Het einde van de documentaire geeft hoop. Eén van de twee latere slachtoffers heeft de Engelsman nu kunnen identificeren als de dader. Wellicht het derde slachtoffer ook? En een gulle gever heeft hem een schippersopleiding gegund (en voor hem betaald), zodat hij hopelijk van nu af aan zijn geld op een eerlijke en ‘normale’ manier zal kunnen verdienen. Komt het dan toch uiteindelijk goed voor deze man? Ik hoop het echt voor hem.

Ditmaal opnieuw vanuit Andaluz. Ik heb een tijd niet geschreven en dook voor het eerst weer in dit weblog. Stuitte op twee nieuwe reacties van voor mij onbekende lezers op oude stukjes van mij. Ik heb de reacties toegelaten en erop gereageerd. In de zijlijn rechts in dit weblog (of onderaan voor de telefoonlezers) kan je de reacties lezen. Mijn weblog wordt kennelijk toch door meer mensen gelezen dan enkel door de paar trouwe lezertjes die ik ken.
Tja, ik heb lang niet meer regelmatig geschreven. Waarom eigenlijk niet? Pure luiheid volgens mij. Het gaat overigens qua gezondheid weer helemaal goed met mij. Voel me ook weer sterk en energiek. Ik heb het sporten in huis (hometrainer en oefeningen voor de heup) weer opgepakt en merk dat ik krachtiger ben dan voor de operatie. Ook met Ahmad gaat het goed. Hij heeft geen last meer van zijn nierstenen. Dat is kennelijk min of meer opgelost met de pilletjes van dr. Vogel. Zijn galblaas zal er nog wel uit moeten. Hij wacht op een datum voor de operatie. Om nog even bij het onderwerp ziekte en andere narigheid te blijven: onze goede vriendin hier, onze taxista Nati, is helaas ineens ernstig ziek. Zij heeft keelkanker. En mijn nieuwe Nederlandse vrienden, die ik heb leren kennen in het ziekenhuis, vergaat het ook niet goed. De man heeft slokdarmkanker en het echtpaar verblijft tot op heden in het ziekenhuis. Zo triest allemaal. Het doet ons opnieuw beseffen dat gezondheid zo weinig vanzelfsprekend is. Wat ook weer maakt dat we elke nieuwe gezonde dag dankbaar in ontvangst nemen. En proberen ‘er te zijn’ voor de zieken.
Waarom schrijf ik nu minder? Ik heb minder te melden. Ik weet dat ik altijd wel iets uit mijn mouw kan schudden zodra ik voor mijn laptop zit. Dat schijnt ook zo te gaan bij columnisten, als ik mag uitgaan van wat zijzelf daarover schrijven. Je moet gewoon gaan zitten en dan rammelt zo een stuk er vanzelf uit. Dat is bij mij ook zo. Dikwijls schrijf ik bovendien vaak over een heel ander onderwerp dan ik van plan was. Het scherm is geduldig en oordeelt niet.
Maar wat ik mezelf steeds meer afvraag is of het wel zo nodig moet van mezelf: gedachten en gevoelens publiekelijk delen. Wie boeit het?
Maar dan denk ik ook weer aan een andere motivatie van mij. Het kan me niet schelen wie het boeit. Ik vind het zelf leuk om al typend mijn gedachten vorm te geven. Het geeft in sommige gevallen voldoening en in andere gevallen een soort opluchting. Misschien ervaart de kip die ook na het leggen van een ei. Ik vind het gevoel nog leuker dan een tekening die af is, hoewel dat ook een goed gevoel kan geven. Dus….ik ga er van nu af aan weer mee door. Gewoon regelmatig even zitten en mijn gedachten met de lezer delen. Het is geheel gratis. En…….met slechts een muisklik ben je van me af.

Meestal is er niet veel bijzonder moois te zien op tv. Maar laatst, n.b. op de avond van 25 december 2018, kwam ik toevallig terecht in de volgende schitterende documentaire:
de wilde stad
Wat een prachtig camerawerk en hoe kregen ze het voor elkaar om overal de kat in beeld te krijgen, die over de wegen van Amsterdam kuierde. Deze film is echt de moeite van het bekijken waard.
Het geeft mij ook te denken waar ik nu eigenlijk mee bezig ben met mijn camera’s. De professional doet mij verstommen door zijn of haar kundigheid. En wat een ongekend ‘wildleven’ vindt daar plaats tussen, boven en onder het bedrijvige menselijk verkeer in Amsterdam. Ik hoop dat jullie de documentaire ook kunnen zien via bovenstaande link. Hij is als film ook te zien geweest vanaf  februari 2018 in de bioscopen.

Sinds ik enige tijd te kampen had met staar, waardoor ik een tijd lang niet goed zag, heb ik last van rijangst. Inmiddels ben ik al weer een flinke tijd terug geopereerd aan die staar en volgens de oogmeting heb ik met een bril die mijn astigmatisme corrigeert een zicht van 120 % vergeleken met gemiddeld en zonder bril in één oog honderd en in het andere oog 90 % zicht. Ik heb een auto met een sterke motor en veel dingetjes erop en eraan, zoals navigatie, automatische ruitenwissers, automatische verlichting en nog meer leuke extra’s. Als ik eenmaal rijd in dat luxe ding, dan ben ik eigenlijk helemaal niet bang, maar elke keer voordat ik moet gaan rijden in deze auto zonder krasje wel. Ik moet er gewoon van poepen, op zich een gunstige bijkomstigheid aangezien ik sinds mijn darmoperatie wat last heb van een te trage stoelgang. Maar ik moet echt over die angst heen zien te komen!
Gisteren moest ik eerst naar een restaurant, waar ik met mijn oudste dochter had afgesproken en daarna naar Schiphol waar ik mijn jongste zoon ging ophalen. Vooral dat laatste maakte me nervioso. Uiteindelijk bleek het enorm mee te vallen en was het echt niet moeilijk. ‘Je moet meer rijden’, zegt mijn  dochter. En ja, dat wil ik ook gaan doen. Maar nog steeds is het niets voor mij om de auto te pakken voor een boodschap in de buurt. Dus zoek ik excuses om toch de auto de pakken. Wil ik her der der mensen opzoeken, vooral mijn kinderen.
Over twee weken gaan we alweer naar Spanje en zal mijn mooie waggie drie maanden stil staan op een parkeerplaats….In Spanje wacht mijn oude  daihatsu op ons die nu op Ahmads naam staat. Ik zal ook daar meer moeten gaan rijden om de routine te behouden. Wat een schijterd ben ik, hè.

In heel veel dingetjes lijk ik op mijn vader, die ik helaas maar weinig heb mogen kennen. Maar de dingen die ik over hem weet en veel eigenschappen en eigenaardigheden van hem die ik wel heb mogen zien komen mij bekend voor, iets dat ik nooit ervoer bij de familie waarin ik ben opgegroeid..
Ik ga die dingen hier opnoemen:
Mijn vader werkte graag met zijn handen. Hij deed dat onder andere met hout en maakte daarmee mooie dingen. Ook naaide hij zelf kleding. Ik houd ook van werken met mijn handen en doe dat eigenlijk met alles wat voor mijn handen komt. Ik naaide, breide en prutste wat af voor mijn kinderen. Ik maakte ceintuurs en armbanden van gevlochten kralen, enz enz. Ik ben heel graag constructief bezig met wat het ook is. De laatste tijd is dat tekenen en schilderen.
Mijn vader wilde altijd afwassen (met de hand). Ik ook. Het bezig zijn met de vaat geeft mij mentale rust. Het is voor mij een moment van inspiratie. Hetzelfde geldt voor bezig zijn met het lichaam in de vorm van sport. Ik heb bij mijn vader in huis ook een hometrainer zien staan toen hij al ver over de 70 was.
Mijn vader kon enorm goed vertellen en ik hing dan aan zijn lippen. Ik was niet de enige die graag naar hem luisterde. Dat heb ik begrepen uit de mond van mensen die hem ook (en zelfs beter dan ik!) hebben gekend. Ik meen dat ikzelf ook wel goed uit mijn woorden kom als ik wat vertel en de meeste mensen zijn daarom graag in mijn buurt. Maar, net als mijn vader, word ik ook moe van gezelschap en heb ik na een samenzijn met mensen tijd nodig om weer tot mezelf te komen. Mijn vader zei ooit tegen me dat hij liever een groot zwaar werk opknapte en dat hij daar minder moe van werd dan een paar uurtjes te vertoeven in gezelschap van mensen. Dat herken ik. Bezig zijn met wat dan ook maakt mij niet moe, maar verbaal contact met mensen wel.
Verder hoorde ik na mijn vaders dood dat hij, evenals ik, een retro datumteller bezat. En dat hij consequent elke dag handmatig de datum aanpaste aan de datum van de dag. Laat het nu zo zijn dat ik ook een datumteller in mijn bezit heb sinds mijn jongste zoon op driejarige leeftijd zo een ding voor mij kocht op een rommelmarkt. Sinds hij mij die teller gaf heb ik elke dag de datum handmatig ingesteld. En dat doe ik nu nog, maar nu twee maal, zowel in het goedkope datumtellertje van mijn jongste en in de mooiere datumteller die ik van mijn vader erfde. Een schijnbaar zinloze bezigheid die ik met mijn vader gemeen heb, waaruit weer blijkt hoe ik op mijn vader lijk.Als ik hem hoorde praten door de telefoon, was het alsof mijn ‘alter vox’ met mij sprak. Toen ik de brieven las die hij in krijgsgevangenschap schreef, zag ik in de bezorgde en zorgzame woorden die hij had voor zijn familie en zijn verloofde mijn eigen zorgzaamheid weerspiegeld, die ik heb tegenover mijn kinderen….

Zou het bij de leeftijd horen? Ik moet ineens denken aan die vent die altijd voor zich uit zit te kijken met een blik van ‘niks raakt me’ bij het tv-programma ‘de slimste mens’. Hij weet behoorlijk veel die man, maar als je hem ziet, dan lijkt zijn gezichtsuitdrukking weer te geven: ‘Ik heb maling aan wat jullie over mij denken en ach ja, ik weet het nu wel…..maak mij maar niks meer wijs’.
Zo voel ik me nu ook een beetje. Als ik de kranten lees, dan lees ik alleen de koppen. O, daar hebben we dat weer. Alles herhaalt zich steeds en er komt geen eind aan. Als ik per ongeluk een serie of film bekijk op Netfix of de tv, dan denk ik: dit is toch volkomen irreëel! Wat een onzin. Zelf heb ik ook niets te melden. Daarom schrijf ik weinig in mijn weblog. Immers alles is weleens gezegd door deze of gene. Wat is er dan nieuw? Moet ik het hebben over min privé-dingetjes? Wat ik zoals doe op een dag? Who cares! Over de nierstenen van Ahmad? Ja hij heeft naast galstenen nu ook nierstenen. Hij grapt daar zelf over: ‘Estoy como una cantera’ (ik lijk wel een steengroeve). Of over dingen die kapot gaan? Over de liefde die alles overwint?
Ik weet het niet, jongens. Daarom is het hier even stil.