En daar zit ik weer voor mijn Lenovo Legion. Klink zo legendarisch en heroïsch, dat woord ‘Legion’. Ik zie mannen met gespierde benen, lang haar en stoppelbaarden op galopperende paarden. De mannen zwaaien met zwaarden, want zij voeren een heroïsche strijd tegen elk onrecht.
In werkelijkheid zit hier een vermagerd vrouwtje met een dik vest achter haar rood verlichte toestenbord zich af te vragen welk verhaaltje er nu weer uit haar brein zal rollen. Dat verhaaltje zal een flinke tijd op het digitale net blijven rondcirkelen met haar naam erboven of eronder. Wat zullen we vandaag eens delen?
Wat het eerst in me op komt is dat ik lui ben. Ahmad noemt dat ‘perruna’, wat net zoiets is als ‘perezosa’. Allemaal kif-kif. Ik ben gewoon een luilak, die het liefst de hele dag in het zonnetje (waar die maar door het raam naar binnen schijnt) gaat zitten met een boekje of met een ‘uitzending gemist’. Lekker duiken in de wereld van anderen en toekijken. Dat heb ik weinig gedaan in mijn leven. Er was gewoon geen tijd voor. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een tv-programma of film heb kunnen uitkijken in de tijd dat mijn kinderen nog klein waren. Dat gluren naar de levens van anderen, dat ik zo gemist heb, haal ik nu in.
Niet dat ik geen plannen heb voor actie! Voornemens genoeg. Ik wil het schilderij van mijn kleinzoon afmaken en ik wil mijn boek ‘overpeinzingen van een bekeerling’ redigeren in het formaat dat een uitgever vraagt en dan uitgeven onder een pseudoniem. Alles zit in de planning.
Nu even een consumistisch wandelingetje maken met de man. Even wat wind vangen buiten. En dan een kopje thee en……misschien een aflevering van ‘oogappels’ afkijken of een documentaire……..Morgen is er weer een dag……