Het enthousiasme waarmee ik een tijd lang foto’s en filmpjes maakte is wat verminderd. Maar ik heb nog steeds twee goede camera’s en een laptop die met gemak zware filmbewerkingsprogramma’s aankan. Ik ben echter niet meer zo ‘schietgraag’. Ik ga nu zelfs vaak de deur uit zonder camera!
Dat betreurde ik laatst, toen er twee pubermeisjes voor ons liepen. Wij waren met ons boodschappenkarretje op weg naar de Mercadona. Een van de meisjes begon spontaan een flamenco te zingen, waarbij zij ritmisch en op Andalusische wijze in haar handen klapte. ‘Palmas’ noemt men dat hier. En werkelijk klapt men hier niet met twee volle handen, zoals noordelijker volk dat pleegt te doen, maar klapt men hier met drie vingers van de ene hand tegen de palm van de andere hand, hetgeen een heel ander geluid geeft dan het doffe geklap bij bijvoorbeeld een applaus van noorderlingen. Hoewel het meisje door geen enkel instrument begeleid werd, klonk haar lied heel muzikaal. Ik had deze spontane ‘expresion de arte’ graag op video vastgelegd, helemaal toen het meisje ook nog een paar sierlijke danspassen erbij deed met de voor de Andalusische vrouw zo kenmerkende sierlijke handbewegingen. Het meisje was vrij dik en droeg een skinny-jeans met gympen, het uniforme tenue van deze tijd. Maar dat nam niet weg dat zij haar Andalusische bloed niet kon verloochenen.
Het bewijst voor mij ook weer eens dat een dik of dun lichaam niets te maken hoeft te hebben met het al dan niet hebben van sierlijkheid en souplesse. De legendarische ‘Laurel and Hardy’ waren daar het bewijs van. Hoe soepel bewoog niet het lijf van de ‘dikke’!
Het meisje verraste ons volkomen met haar terloopse spontane act. Ik had dat graag voor jullie vastgelegd, maar helaas……..Dus van nu af aan neem ik toch weer mijn kleine sony mee bij elk uitstapje. Je weet maar nooit.
Voor leuke plaatjes hoeven wij overigens niet altijd het huis te verlaten. Hier wat beelden vanuit de ramen en het dakterras van ons optrekje.