Sinds ik enige tijd te kampen had met staar, waardoor ik een tijd lang niet goed zag, heb ik last van rijangst. Inmiddels ben ik al weer een flinke tijd terug geopereerd aan die staar en volgens de oogmeting heb ik met een bril die mijn astigmatisme corrigeert een zicht van 120 % vergeleken met gemiddeld en zonder bril in één oog honderd en in het andere oog 90 % zicht. Ik heb een auto met een sterke motor en veel dingetjes erop en eraan, zoals navigatie, automatische ruitenwissers, automatische verlichting en nog meer leuke extra’s. Als ik eenmaal rijd in dat luxe ding, dan ben ik eigenlijk helemaal niet bang, maar elke keer voordat ik moet gaan rijden in deze auto zonder krasje wel. Ik moet er gewoon van poepen, op zich een gunstige bijkomstigheid aangezien ik sinds mijn darmoperatie wat last heb van een te trage stoelgang. Maar ik moet echt over die angst heen zien te komen!
Gisteren moest ik eerst naar een restaurant, waar ik met mijn oudste dochter had afgesproken en daarna naar Schiphol waar ik mijn jongste zoon ging ophalen. Vooral dat laatste maakte me nervioso. Uiteindelijk bleek het enorm mee te vallen en was het echt niet moeilijk. ‘Je moet meer rijden’, zegt mijn  dochter. En ja, dat wil ik ook gaan doen. Maar nog steeds is het niets voor mij om de auto te pakken voor een boodschap in de buurt. Dus zoek ik excuses om toch de auto de pakken. Wil ik her der der mensen opzoeken, vooral mijn kinderen.
Over twee weken gaan we alweer naar Spanje en zal mijn mooie waggie drie maanden stil staan op een parkeerplaats….In Spanje wacht mijn oude  daihatsu op ons die nu op Ahmads naam staat. Ik zal ook daar meer moeten gaan rijden om de routine te behouden. Wat een schijterd ben ik, hè.